Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. R. i F. S.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) spółka akcyjna w W. solidarnie na rzecz powodów M. R. i F. S. kwotę 2.000 (dwa tysiące) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 16 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zwraca powodom markowi R. i F. S. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 652 (sześćset pięćdziesiąt dwa) złote i 25 (dwadzieścia pięć) groszy tytułem nadpłaconej zaliczki;

3.  zasądza od pozwanego, solidarnie na rzecz powodów kwotę 877 (osiemset siedemdziesiąt siedem) złotych i 75 (siedemdziesiąt pięć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 911/15

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

UZASADNIENIE

Dnia 30 kwietnia 2015 roku powodowie F. S. i M. R. wnieśli przeciwko pozwanej (...) Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 2.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz złożyli wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swego żądania powodowie wskazali, iż w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do K. F., zaś sprawcą wypadku był ubezpieczony u pozwanej. Powodowie wskazali, iż poszkodowany wynajął pojazd zastępczy, który był mu niezbędny do codziennej egzystencji oraz w celu zapewnienia płynnego i nieprzerwanego zapewnienia ciągłości dotychczasowego zorganizowanego i ustabilizowanego funkcjonowania w życiu prywatnym. Pozwana zaś wypłaciła odszkodowanie, jednakże nie w pełnej wysokości.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty, zgodnie z żądaniem powodów.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 10 lipca 2015 roku pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Twierdziła, że wskazany przez powódkę czas najmu pojazdu zastępczego nie pozostaje w adekwatnym związku z uzasadnionym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu. W jej ocenie uzasadniony okres najmu powinien wynosić 15 dni i skończyć się maksymalnie w dniu 19 stycznia 2014 r. Według pozwanej sporna jest również przyjęta przez powódkę stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego. Pozwana zakwestionowała nadto legitymację czynną powodów o moment, od którego powodowie żądają odsetek.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 3 stycznia 2014 roku doszło do kolizji drogowej samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność K. F. z samochodem, którego kierowca posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. W wyniku kolizji doszło do wgniecenia przedniego prawego nadkola, porysowania prawej lampy i przedniego zderzaka, rozszczelnienia układu paliwowego, w wyniku którego pojazd został unieruchomiony. Na skutek zgłoszenia szkody w dniu 4 stycznia 2014 r. pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne oznaczone numerem szkody nr (...).

Dowód:

- kalkulacja naprawy, dokumenty akt szkody k. 150-154

- protokół identyfikacji zdarzenia, dokumenty akt szkody k. 127-129

- dowód rejestracyjny pojazdu, dokumenty akt szkody k. 155-156

- zdjęcia, dokumenty akt szkody k. 157-162

- zeznania świadka K. F., k. 181-182

Poszkodowany potrzebował samochodu zastępczego do dojazdów do pracy, dowożenia żony do szpitala w S.-Z. oraz dokonywania codziennych zakupów. Poszkodowany nie miał możliwości korzystania z innego, nieodpłatnego pojazdu zastępczego, a korzystanie ze środków komunikacji publicznej było niedogodne.

Dowód:

- oświadczenie poszkodowanego z dnia 18 lutego 2014 r., k. 9

- zeznania świadka K. F., k. 181-182

Pozwana udostępniła poszkodowanemu pojazd zastępczy w ramach likwidacji szkody od dnia 4 stycznia 2014 r. do dnia 19 stycznia 2014 r. Czas oczekiwania na wizytę rzeczoznawcy w celu likwidacji szkody wyniósł ok. jednego tygodnia od dnia zgłoszenia szkody. Następnie, po konsultacji rzeczoznawcy, czas oczekiwania na wycenę wyniósł ok. 5 dniu.

W dniu 15 stycznia 2014 r. przekazano pojazd poszkodowanego do zakładu (...), z informacją, iż silnik nie odpala. Pozwana nie zakwestionowała potrzeby naprawy silnika. Poszkodowany, poinformowany telefonicznie przez pozwaną o konieczności zwrotu pojazdu zastępczego w wyniku cofnięcia najmu, zwrócił samochód.

W dniu 20 stycznia 2014 r. do pozwanej została przesłana kalkulacja naprawy do akceptacji. Dnia 23 stycznia 2014 r. (...) wysłało do akceptacji przez pozwaną nową kalkulację naprawy. W dniu 24 stycznia 2014 r. pozwana dokonała weryfikacji kalkulacji naprawy.

W dniu 6 lutego 2014 r. zgłoszono telefonicznie pozwanej dodatkowych oględzin silnika. W dniu 10 lutego 2014 r. przeprowadzono dodatkowe oględziny pojazdu.

Dowód:

- zlecenie wykonania usługi z dnia 15 stycznia 2014 r., k. 6

- harmonogram naprawy pojazdu, k. 7

- harmonogram procesu likwidacji szkody, k. 8

- pismo z dnia 25 marca 2014 r., k.16

- kalkulacja z dnia 20 stycznia 2014 r. z naniesionymi poprawkami, dokumenty akt szkody k. 122-124

- wiadomość e-mail z dnia 20 stycznia 2014 r., dokumenty akt szkody k. 133

- wiadomość e-mail z dnia 24 stycznia 2014 r., dokumenty akt szkody k. 103

- wiadomość e-mail z dnia 23 stycznia 2014 r., dokumenty akt szkody k. 110

- zeznania świadka K. F., k. 181-182

Poszkodowany wynajął u F. S. i M. R. samochód marki F. o nr rej. (...) w okresie od 22 stycznia 2014 r. do 18 lutego 2014 r. W dniu 17 lutego 2014 r. poszkodowany kupił nowy samochód. Z tytułu wynajmu F. S. i M. R. wystawili poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 6.642,00 zł brutto za 17 dni wynajmu płatną do dnia 7 marca 2014 r. Przyjęto stawkę 200 zł netto (246 zł brutto) za dobę wynajmu. Wymienione osoby zawarły z poszkodowanym w dniu 21 lutego 2104 r. umowę cesji wierzytelności.

Dowód:

- umowa najmu, k. 12

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z tytułu umowy najmu, k.13

- faktura VAT, k. 14

- umowa cesji, k. 10

- kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu, k. 11

- zeznania świadka K. F., k. 181-182

W dniu 23 stycznia 2014 r. pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowanie za powstałą w dniu 3 stycznia 2014 r. szkodę.

Dowód:

- pismo z dnia 23 stycznia 2014 r., dokumenty akt szkody k. 119

Pismem z dnia 12 marca 2014 r. powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 6.642 zł tytułem kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. W odpowiedzi, pismem z dnia 25 marca 2014 r., pozwana poinformowała poszkodowanego, iż brak jest podstaw do zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie od dnia 22 stycznia 2014 r. do dnia 18 lutego 2014 r. Pismem z dnia 28 marca 2014 r. pozwana poinformowała poszkodowanego o przyznaniu odszkodowania uzupełniającego.

Dowód:

- pismo z dnia 12 marca 2014 r., k. 15

- pismo z dnia 25 marca 2014 r., k.16

- pismo z dnia 28 marca 2014 r., dokumenty akt szkody k. 87

W dniu 17 marca 2014 r., po usunięciu szkody, poszkodowany sprzedał uszkodzony pojazd.

Dowód:

- zeznania świadka K. F., k. 181-182

W dniu 5 maja 2014 r. ponownie wezwano pozwaną do zapłaty. Pozwana nie zmieniła stanowiska w kwestii uznania roszczenia powodów.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 5 maja 2014 r., k. 18-19

- pismo z dnia 26 maja 2014 r., k. 20

Uzasadniony i konieczny czas wynajmu pojazdu zastępczego wynosił 12 dni – od dnia 22 stycznia 2014 r. do dnia 3 lutego 2014 r.

Ustalony koszt wynajmu samochodu zastępczego o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego w opcji pełnego ubezpieczenia pojazdu, z wykupionym udziałem własnym w szkodzie i bez limitu kilometrów wahał się w granicach od 155 zł do 214 zł netto za dobę.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 192 – 200

- pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego W. S., k. 212 – 215

- ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego W. S., k. 249-250

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie niespornym był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona. Z kolei legitymacja powodów do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nich umowy cesji oraz art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Pozwana zakwestionowała jednak co do zasady roszczenie powodów w zakresie żądania objętego pozwem podnosząc, że powodom nie należy się zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w żądanej kwocie, gdyż czas najmu był nadmiernie wydłużony, a cena wynajmu za dobę zawyżona.

Podkreślić należy, że poszkodowany to osoba, która chce korzystać z własnego środka transportu. Nie ma wpływu na jaki okres będzie musiał wynająć pojazd. Uszkodzenie pojazdu nie jest codziennym zdarzeniem w życiu poszkodowanego, który to nie ma pojęcia który zakład i w jakim okresie naprawi uszkodzony pojazd. Pozwana nie może przenieść odpowiedzialności na poszkodowanego z tytułu czasu pozostawania uszkodzonego samochodu w serwisie. Odnosząc się do kwestionowanej przez pozwaną stawki najmu pojazdu zastępczego uznać należało, że uwagi pozwanej w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie. Pozwana twierdzi, że przyjęta stawka jest zawyżona i odbiega od rynkowych stawek stosowanych na lokalnym rynku. Z opinii biegłego sądowego W. S. wynika , że stawka ta zawiera się w granicach od 155 zł do 214 zł netto za dobę (w opcji pełnego ubezpieczenia, bez dziennego limitu kilometrów z uwzględnieniem dodatkowej opłaty za wykup udziału własnego w szkodzie). Powyższa kwota jest zbliżona do tej, za jaką poszkodowany wynajął pojazd zastępczy (200 złotych netto). Należy zauważyć, że koszt dzienny najmu pojazdu przyjęty przez stronę powodową nie jest rażąco wygórowany, a poszkodowany nie miał obowiązku poszukiwania najtańszej opcji wynajmu pojazdu zastępczego i nie można od niego wymagać dokładnej znajomości wszystkich warunków rynkowych.

W niniejszej sprawie w ocenie pozwanej udostępnienie pojazdu zastępczego poszkodowanemu w okresie od dnia 4 stycznia 2014 r. do dnia 19 stycznia 2014 r. w zupełności wystarczyło do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Tym samym pozwana nie uznała dalszego wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego za normalne następstwo kolizji z dnia 3 stycznia 2014 r. Decydujące znaczenie w kwestii ustalenia uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego miała pisemna opinia biegłego sądowego, która pozwoliła w sposób nie budzący żadnych wątpliwości odpowiedzieć na kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pytania. Jak wynika z opinii biegłego technologiczny czas naprawy uszkodzonego samochodu winien wynieść 3 dni, kolejne 2 dni należy uwzględnić na oczekiwanie na części zamienne, jeden dzień czynności organizacyjnych, tj. przekazanie i odbiór pojazdu, dodatkowo należy uwzględnić 4 dni na dokonanie dodatkowych oględzin i uwzględnić należy 2 dni wolne od pracy (łącznie 12 dni to uzasadniony -technologicznym czasem naprawy- okres najmu pojazdu zastępczego). W ocenie Sądu przedmiotowy okres był okresem koniecznym i niezbędnym, a zatem w okresie tym właściciel pojazdu mógł korzystać z pojazdu zastępczego. Wskazać należy, iż okres za który przysługuje zwrot kosztów pojazdu zastępczego to okres, w którym poszkodowany faktycznie nie ma możliwości używania własnego samochodu. Powodowie zakwestionowali treść opinii biegłego sądowego i podkreślili, że za minimalny termin indywidualnego wynajmu auta zastępczego należy uznać okres 16 dni. Wskazali także, że do wskazanego okresu należy doliczyć kolejne 13 dni oczekiwania na dodatkowe oględziny pojazdu w zakresie zgłoszonych uszkodzeń silnika i akceptację przez pozwaną kosztów naprawy. Biegły na ostatniej rozprawie zaznaczył, iż gdyby usterka silnika powstała na skutek przedmiotowej kolizji nie budziła wątpliwości, to czas najmu dodatkowych 13 dni byłby zasadny. Sąd uznał, iż postepowanie dowodowe nie potwierdziło okoliczności spowodowania usterki silnika przez wydarzenie z dnia 3 stycznia 2014 r.

Na marginesie Sąd zaznacza, iż powyższe nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, bowiem uwzględniając stawkę przyjętą przez powodów w kwocie 246 zł brutto (200 zł netto) oraz, jak słusznie wskazał biegły, 12 dni uzasadnionego wynajmu pojazdu zastępczego żądanie powodów zapłaty przez pozwaną kwoty 2.000 zł okazało się w pełni zasadne.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze, iż powodowie jako dzień zgłoszenia roszczenia przyjęli datę zlecenia wykonania naprawy przez pozwaną , tj. dzień 15 stycznia 2014 roku, uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek od dnia 16 lutego 2014 roku. Jako pewny początek trzydziestodniowego terminu Sąd za powodami przyjął datę zlecenia wykonania naprawy pojazdu poszkodowanego przez stronę pozwaną, bowiem ww. zlecenie znajduje się w załączonych przez pozwaną dokumentach akt szkody, z czego wynika fakt, iż pozwana je udzieliła. Pozwana zrzucając bezzasadność żądania odsetek liczonych od dnia wskazanego przez powodów błędnie powołała się na art. 363 § 2 k.c., ponieważ w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie ww. przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. W związku z powyższym należało uznać za uzasadnione roszczenie powodów w zakresie zasądzenia odsetek od dnia 16 lutego 2014 roku do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powodów koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł, zgodnie z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), oraz część wynagrodzenia biegłego w kwocie 143,75 zł (pokryta z zaliczki wpłaconej przez powodów).

Obowiązek zwrotu na rzecz powodów kwoty 652,25 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pełnomocnika powodów zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 800, zapłaty z tej zaliczki części wynagrodzenia biegłemu (800 złotych – 143,75 złotych) i jej rozliczenia zgodnie z normą art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

SSR Mariusz Zawicki

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) A. R.;

3.  .(...)

4.  (...)