Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Irena Serafin

Po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

K. W.

przeciwko:

G. S.

o:

zapłatę orzeka:

I. zasądza od pozwanej G. S. na rzecz powódki K. W. kwotę 976 zł (dziewięćset siedemdziesiąt sześć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 lutego 2015r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 49 zł (czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1103/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 lutego 2015r. powódka K. W. wniosła o zasądzenie od pozwanej G. S. na swoją rzecz kwoty 976 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podała, że od 5 września 2013r. wynajmowała lokal mieszkalny od pozwanej. W dniu 5 sierpnia 2014r. powódka wypowiedziała umowę najmu, do dnia wniesienia pozwu pozwana nie zwróciła powódce nadpłaty za ogrzewanie. W dniu 14 grudnia 2014. Powódka wezwała pozwaną do zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazała, że z umowy jaka łączyła strony nie wynika obowiązek zwrotu nadpłaty. Mieszkanie wynajmuje tanio po 450 zł miesięcznie. Powódka nie wpłaciła kaucji nie wyrównała powstałych strat wynikających z faktu użytkowania mieszkania. Nadwyżkę z tytułu centralnego ogrzewania pokrył Urząd Miasta. Powódka otrzymywała dotację mieszkaniową na lokal pozwanej. Powódka z mężem bardzo wywindowali opłaty za centralne ogrzewanie, tak że pojawiła się nadpłata w kwocie 976 zł. Mieszkanie w chwili wynajmu było po remoncie. Po wyprowadzce z powódki z rodziną powódka musiała naprawić powstałe szkody: pomalować środkowy pokój, segment został uszkodzony, zlew w kuchni został zniszczony, kable przy żyrandolu zostały uszkodzone, w wyniku wadliwej wymiany kompaktu w łazience doszło do zalania sąsiadki z dołu, pralka została wyniesiona (po jej ponownym wniesieniu okazało się, że pralka nie działa). Szkody przewyższają nadpłatę za centralne ogrzewanie.

Powódka zaprzeczyła, aby wyprowadzając się z rodziną pozostawiała w mieszkaniu uszkodzenia opisane przez pozwaną.

Sąd ustalił, co następuje:

G. S. jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...).

Bezsporne.

K. W. wraz z rodziną zamieszkała w lokalu przy ul (...) we wrześniu lub październiku 2012r. Strony łączyła umowa najmu.

Bezsporne.

W dniu 5 września 2013r. K. W. zawarła z G. S. umowę najmu lokalu położonego w T. przy ul. (...). Strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 450 zł miesięcznie. Najemca nie był zobowiązany do wpłaty na rzecz wynajmującego kaucji.

Bezsporne.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2014r. K. W. wypowiedziała umowę najmu

Bezsporne.

W piśmie z dnia 6 sierpnia 2014r. G. S. złożyła powódce propozycję, zgodnie z którą małżonkowie W. „rozliczą mieszkanie całkowicie do dnia zakończenia umowy”. Jeżeli wszystko okaże się być w porządku pozwana oświadczyła, że pójdzie do Wspólnoty Mieszkaniowej, złoży prośbę o wypłacenie w gotówce nadpłaty z tytułu centralnego ogrzewania, następnie pieniądze zostaną przekazane Państwu W..

Bezsporne.

Rodzina W. opuściła wynajmowane mieszkanie pod koniec sierpnia 2014r. Wszystkie opłat za sierpień 2014r. zostały uiszczone. Małżonkowie W. nie mieli żadnego zadłużenia ani z tytułu opłat czynszu najmu, ani z tytułu opłat do Wspólnoty, ani z tytułu opłat za media.

Bezsporne. (nagranie płyta CD k .120)

Powódka wraz z mężem oddała pozwanej klucze do mieszkania. Przed oddaniem kluczy pozwana wraz z A. J. weszli do wynajmowanego mieszkania, oglądali mieszkanie, nie zgłaszali zastrzeżeń co do stanu technicznego lokalu w chwili opuszczania go przez rodzinę W.. Pozwana nie wskazywała na żadne szkody, które wymagają naprawy.

Dowód: nagranie CD k. 120

Po wyprowadzce powódki z rodziną pozwana nie wymieniała zlewu w kuchni, wanny ani innych sprzętów. Mieszkanie zostało odświeżone przed wprowadzeniem się nowych najemców. Prace wykonał partner pozwanej A. J..

Dowód: zeznania świadka A. J. k. 132-132v

W okresie od marca 2013r. do sierpnia 2013r, mąż powódki miał przyznany decyzją Prezydenta Miasta T. dodatek mieszkaniowy w kwocie 315,94 zł.

W okresie od wrzenia 2013r. do lutego 2014r, mąż powódki miał przyznany decyzją Prezydenta Miasta T. dodatek mieszkaniowy w kwocie 350,90 zł.

W okresie od marca 2014r. do sierpnia 2014r, powódka miała przyznany decyzją Prezydenta Miasta T. dodatek mieszkaniowy w kwocie 450,39 zł.

Dodatek mieszkaniowy był wypłacany zarządcy domu.

W okresie od września 2013r. do sierpnia 2014r. (włącznie) mieszkanie przy ul. (...) zostało obciążone kwotą 7.005,30 zł tytułem opłat czynszowych, w tym (...) przekazał kwotę 3.404,14 zł w związku z przyznanym dodatkiem mieszkaniowym.

Bezsporne. (k. 127-130, 117-119)

Z tytułu zużycia kosztów centralnego ogrzewania lokalu nr (...) przy ul. (...) w T. za okres 31 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r. powstała nadpłata w kwocie 976,63 zł.

Bezsporne (informacja ze Wspólnoty k. 90)

Pozwana nie zwróciła powódce nadpłaty z tytułu kosztów centralnego ogrzewania.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowód z dokumentów załączonych do akt niniejszej sprawy przez strony postępowania, zgodnych oświadczeń stron oraz dowód z przesłuchania stron, zeznania świadka oraz na podstawie art. 230 k.p.c.

Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności i autentyczności dokumentów, a i Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Ł. W. co do uiszczonych przez najemców kosztów związanych z centralnym ogrzewaniem. Pozwana nie kwestionowała, że rodzina W. w chwili opuszczania mieszkania nie miała żadnego zadłużenia z tytułu opłat do Wspólnoty, w tym opłat za CO. Pozwana nie kwestionowała, że nie zwróciła powstałej nadpłaty z tytułu kosztów centralnego ogrzewania. Świadek zaprzeczył twierdzeniom pozwanej, że opuszczając mieszkanie najemcy pozostawili po sobie w mieszkaniu szkody. Zeznania świadka korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd oceniając zeznania świadka miał na uwadze to, że jako mąż powódki był osobiście zainteresowany rozstrzygnięciem jakie miało zapaść w przedmiotowej sprawie, jednakże pozostały materiał dowodowy w oparciu, o który Sąd dokonał ustalenia stanu faktycznego nie stoi w sprzeczności z zeznaniami świadka. Z przedłożonego do akt zapisu rozmowy przy przekazaniu mieszkania przez najemców wynajmującej nie pada żadne zastrzeżenie ze strony pozwanej co do stanu technicznego lokalu w chwili przekazania kluczy. Z rozmowy wynika, że pozwana lokal oglądała, zapoznała się z jego stanem technicznym, została poinformowana przez męża powódki o tym, że sąsiadka z dołu uważa, że doszło do zalania jej mieszkania. Mąż powódki wyjaśnił, że do zalania nie doszło z powodu usterki powstałej w wynajmowanym mieszkaniu. Pozwana nie drążyła tematu, nie żądała dalszych wyjaśnień tego faktu, nie udała się z najemcami do sąsiadki.

Tym samym w świetle rozmowy jaka miała miejsce przy przekazaniu mieszkania przez najemców pozwanej, Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. J. co do stanu mieszkania w chwili gdy powódka z rodziną opuszczała lokal. Świadek był obecny przy zdawaniu mieszkania, razem z pozwaną oglądał lokal, ani on, ani pozwana nie zgłaszali żadnych zastrzeżeń co do stanu technicznego lokalu, nie wspominali o zniszczonej armaturze, o zniszczonej pralce, czy też dziurze w ścianie. Jeżeli zniszczenia, o których wspominał świadek i pozwana rzeczywiście miały miejsce i powstały w wyniku działania lub zaniechania rodziny W. to przy przekazywaniu kluczy, przy zdawaniu mieszkania przez najemców winien zostać sporządzony stosowny protokół z przekazania lokalu, w którym dokładnie byłoby opisane jakie szkody zostały poczynione przez najemców, co trzeba naprawić, co trzeba wymienić.

Pozwana nie przedstawiła takiego protokołu z opisanymi i zaakceptowanymi przez najemców powstałymi uszkodzeniami, nie wykazała, że do zniszczenia lokalu i jego wyposażenia doszło. Żadna ze stron nie złożyła do akt sprawy zdjęć obrazujących jak lokal wyglądał w chwili gdy rodzina W. się do niego wprowadzała, oraz jak wyglądał w chwili gdy rodzina W. się z niego wyprowadzała.

Mając powyższe na uwadze Sąd dał wiarę zeznaniom powódki co do wzajemnych rozliczeń stron w związku z zakończeniem umowy najmu, równocześnie Sad odmówił dania wiary zeznaniom pozwanej co do konieczności poniesienia przez nią nakładów na odświeżenie mieszkania.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia zasadności żądania zgłoszonego w pozwie oraz do ustalenia czy pozwana skutecznie podniosła zarzut potrącenia.

Zgodnie z art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami co do zasady obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powodowie powoływali się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego im roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązani byli wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania tych okoliczności. Pozwana powinna udowodnić natomiast, że roszczenie powodów jest bezzasadne lub ewentualnie, że żądana przez nich kwota jest zbyt wysoka.

Dodać także trzeba, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu w sądowym postępowaniu cywilnym spoczywa na stronach tego postępowania. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i to one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1997 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662). Jednocześnie w doktrynie i praktyce orzeczniczej podkreśla się, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zdanie drugie k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 5 listopada 1997 r., III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52).

Stwierdzić zatem należy, że Sąd przeprowadza dowody zawnioskowane przez strony postępowania. Jednakże w sytuacjach szczególnych sąd posiada uprawnienie w zakresie dopuszczenia dowodu niewskazanego przez strony, gdyby według jego (obiektywnej i weryfikowalnej w toku instancji) oceny zebrany w toku sprawy materiał dowodowy nie wystarczał do jej rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPiUS 1998, nr 20, poz. 614; wyrok SN z dnia 11 lipca 2001 r., V CKN 406/00, Prok. i Pr. 2002, nr 4, poz. 45).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja szczególna implikująca okoliczność powołania dowodu z urzędu, zebrane dowody były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu pozwana nie wykazała, że w chwili opróżniania lokalu przez najemcę lokal wymagał odświeżenia, wyposażenie techniczne lokalu uległo uszkodzeniu.

Pozwana nie wskazała również wysokości kwoty jaką rzekomo poniosła w związku z odświeżeniem lokalu, jak wynika z zeznań świadka A. J. nie dokonała ona naprawy sprzętów, które znajdowały się w mieszkaniu, nie dokonała ona wymiany wyposażenia lokalu.

Mając powyższe na uwadze powódka nie wykazała, że musiała dokonać napraw, które obciążały najemcę (art. 6e w zw. art. 6b ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – Dz.U.2014.150), nie wykazała że najemcy zużyli elementy wyposażenia technicznego, tym samym nie wykazała, że w związku z używaniem przez najemców lokalu poniosła ona szkodę, nie podała również wysokości rzekomej szkody. Tym samym nie wykazała, że posiada wobec powódki wierzytelność, którą może potrącić z wierzytelnością powódki wobec pozwanej. (art. 498 k.c.)

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że z tytułu kosztów centralnego ogrzewania lokalu nr (...) przy ul. (...) w T. za okres 31 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r. powstała nadpłata w kwocie 976,63 zł. Koszty te poniosła powódka. To ona zgodnie z umową najmu ponosiła do Wspólnoty koszty związane z eksploatacją lokalu, w tym koszty za centralne ogrzewanie. Faktu tego nie zmienia to, że w tym okresie powódka (lub jej mąż) miała przyznany dodatek mieszkaniowy, który był przekazywany z MOPRu w T. do Wspólnoty.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U.2013.966 ze zm.) dodatek mieszkaniowy przysługuje najemcom lub podnajemcom lokali mieszkalnych.

Z ustawy (oraz z decyzji o przyznaniu dodatku mieszkaniowego) wprost wynika, komu przyznawany jest dodatek mieszkaniowy. Jest on przyznawany najemcy lokalu mieszkalnego, a nie wynajmującemu.

W ocenie Sądu pozwana w związku z powstałą nadpłatą z tytułu centralnego ogrzewania winna całą kwotę nadpłaty zwrócić najemcy, albowiem to on poniósł koszty. Nie zwracając nadpłaty pozwana jest bezpodstawnie wzbogacona kosztem powódki. (art. 405 k.c.) Co więcej powódka powinna liczyć się z koniecznością zwrotu najemcy powstałej nadpłaty, albowiem jak sama przyznała, gdyby okazało się, że za okres wynajmowania powódce mieszkania powstałaby niedopłata dochodziłaby od najemcy zwrotu takiej kwoty niedopłaty. Nadto o tym, że pozwana się z taką koniecznością zwrotu ewentualnej nadpłaty liczyła świadczy jednoznacznie treść pisma pozwanej z dnia 6 sierpnia 2014r.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że pozwana winna zwrócić powódce całą nadpłatę (w wysokości dochodzonej pozwem) z tytułu kosztów zużycia centralnego ogrzewania za okres wrzesień 2013r. – sierpień 2014r. Na obowiązek zwrotu nadpłaty nie wpływa to, że część kosztów eksploatacyjnych powódka pokryła z przyznanego dodatku mieszkaniowego. Jak już zostało to wyżej wspomniane dodatek mieszkaniowy przyznawany jest najemcy. Ewentualne roszczenia Gminy wobec najemcy z tego tytułu nie wpływają na obowiązek zwrotu powstałej nadpłaty przez pozwaną na rzecz powódki.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 976 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. Powódka dochodziła zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 16 lutego 2016r. Przed złożeniem pozwu powódka wezwała pozwaną do zapłaty. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 18 grudnia 2014.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty jakie poniosła powódka to opłata od pozwu w wysokości 49 zł.