Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Dąbrowska (spr.)

Sędziowie SO Michał Pieńkowski

SO Marek Konrad

Protokolant Katarzyna Bojnicka

w obecności Prokuratora Andrzeja Ołdakowskiego

przy udziale oskarżycielki posiłkowej J. M.

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r.

sprawy przeciwko K. G.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 177§ 2 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 18 listopada 2015r. w sprawie IIK 1040/14

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżonego K. G. na rzecz Skarbu Państwa 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego, w tym kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za II instancję;

Sygn. akt II Ka 49/16

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Ostrołęce oskarżyła K. G. o to, że:

w dniu 28 stycznia 2013 roku w O. na ulicy (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz.908, z późn.zm.) w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) na terenie zabudowanym na łuku drogi w prawo, jadąc z nadmierną prędkością nie dostosowaną do panujących warunków drogowych i nie zapewniającą panowania nad pojazdem stracił panowanie nad pojazdem zjechał na lewy pas ruchu i zderzył się z prawidłowo poruszającym się nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku ruchu samochodem ciężarowym marki S. nr rej. (...) wraz z przyczepą marki S. nr rej. (...), którym kierował K. B. w wyniku czego pasażer samochodu marki O. (...) K. M. zmarł po przewiezieniu do Szpitala w O.

tj. o przestępstwo z art. 177§ 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 18 listopada 2015r. po ponownym rozpoznaniu sprawy w sprawie II K 1040/14 orzekł:

I.  K. G. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 28 stycznia 2013 roku w O. na ul. (...) na terenie zabudowanym naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki o. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował techniki i taktyki jazdy do panujących warunków na drodze i stanu drogi, której asfaltowa nawierzchnia pokryta była opadami atmosferycznymi, posiadała uszkodzone miejscowo krawędzie jezdni, oraz nierówne, nieutwardzone pobocze, zjechał na krawędź jezdni i pobocze w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na lewy pas ruchu i zderzył się z prawidłowo poruszającym się z przeciwnego kierunku samochodem ciężarowym marki scania o nr rej. (...) wraz z przyczepą Sam o nr rej. (...) wskutek czego pasażer samochodu o. (...) K. M. odniósł obrażenia ciała skutkujące śmiercią, to jest czynu wypełniającego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. w z.w z art. 4 § 1 k.k. i za tak przypisany czyn na podstawie tego przepisu skazał go na karę 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2 (dwóch);

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art.4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 20 (dwudziesta ) złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego na zgrecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym 280 złotych opłaty oraz na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. M. poniesione przez nią wydatki.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 438 oraz art. 427 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na:

a)  przyjęciu, że K. G. naruszył zasadę ruchu drogowego, która skutkowała spowodowaniem wypadku w wyniku którego K. M. odniósł obrażenia ciała skutkujące śmiercią

b)  przyjęciu, że pomiędzy zachowaniem K. G., a następstwem w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa zachodzi związek przyczyno skutkowy

II.  naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a mianowicie poprzez uznanie, iż wjechanie w dziurę nastąpiło na skutek złej oceny sytuacji na drodze i obranej przez niego taktyki jazdy wobec braku przesłanek dowodowych wskazujących na możliwie inną przyczynę, podczas gdy niż bezpośrednio na to nie wskazywało;

III.  brak realizacji przez sąd I instancji wytycznych Sądu Okręgowego w Ostrołęce II Wydział Karny zawartych w treści uzasadnienia wyroku tegoż sądu z dnia 5 listopada 2014 roku sygn.. akt II Ka 330/14 uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce II Wydział Karny z dnia 18 lipca 2014 roku sygn.. akt II K 236/13 w zakresie zobligowania biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków samochodowych do sporządzenia opinii wielowariantowej, a w konsekwencji na przyjęciu, wbrew wyjaśnieniom oskarżonego K. G., iż dopuścił się on zarzucanego mu czynu zabronionego;

W konkluzji wniósł :

a)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu i rozstrzygniecie o wynagrodzeniu za obronę w obydwu instancjach

b)  ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia, w tym zakresie wynagrodzenia za obie instancje

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego jest niezasadna, tym samym podniesione w niej zarzuty i sformułowane wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji obrońcy zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, przypomnieć należy, że zgodnie z judykaturą zarzut taki zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

W realiach przedmiotowej sprawy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, sprowadza się zasadniczo do kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów, a w szczególności nie uwzględnieniu w pełnym stopniu wyjaśnień oskarżonego, przede wszystkim w zakresie przyczyny jego zbliżania się do prawej krawędzi jezdni.

Sąd Rejonowy zaś omówił i ustosunkował się do treści wyjaśnień oskarżonego. Wskazał, w której części zasługują na wiarę, a w której nie. Sąd swoje stanowisko uzasadnił w sposób jasny w oparciu o całokształt materiału dowodowego, w sposób zgodny z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Wywody zaś obrońcy w kontekście ustaleń sądu I instancji stanowią tylko i wyłącznie polemikę z ustaleniami sądu. Polemiką nie popartą żadnymi faktami, pomijając pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Obrońca wskazuje więc, że sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego odrzucając jego twierdzenia, że tor ruchu pojazdu ciężarowego zmusił go do zjechania do prawej krawędzi jezdni. Sąd I instancji jednak w tym zakresie wypowiedział się i uzasadnił swoje stanowisko stanowiąc, że zeznania osób jadących samochodem ciężarowym zaprzeczają takiej tezie, nadto biegły wykluczył wersję oskarżonego związaną z torem ruchu zespołu pojazdów jadącego z naprzeciwka. Ponadto jak wynika z treści wyjaśnień oskarżonego składanych po raz pierwszy przed sądem nic nie wspominał on o tym, że pojazd ciężarowy z przyczepą na łuku drogi zjeżdżał bardziej do osi jezdni. Oskarżony twierdził jedynie, że prowadził swój pojazd środkiem pasa ruchu i wjechał w wyrwę. Co więcej również pierwszy wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego takiej wersji zdarzania nie uwzględniał. Dopiero przy ponownym rozpoznaniu sprawy oskarżony nagle stwierdził, że samochód ciężarowy poruszał się bliżej osi jedni, a naczepa przekraczała oś jezdni. W tych okolicznościach sąd dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego.

Dalej obrońca podnosi, że sąd nie uwzględnił zastrzeżeń do opinii wypunktowanych w treści pisma procesowego.

Stwierdzić należy, że sąd wysłuchał na rozprawie biegłego, obrońca miał możliwość zadawania pytań i rozwiania swoich wątpliwości. Biegły zresztą na pytania odpowiadał.

Po czym obrońca oskarżonego złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, który odpowie na pytania wskazane przez Sąd Okręgowy.

Faktycznie sąd I instancji nie uwzględnił tego wniosku. Sąd w tym zakresie podjął słuszną decyzję. Biegły odpowiedział na zastrzeżenia obrony. Nadto, to, że obrońca nie zgadza się z treścią opinii, to nie oznacza, że sąd od razu ma dopuszczać dowód z opinii kolejnego biegłego. Aby sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego należy wykazać, że opina złożona do akt jest nie pełna, nie jasna, sprzeczna, a tego obrońca w sposób właściwy nie uzasadnił.

Dalej obrońca podnosi, że sąd nie wykonał wytycznych Sądu Okręgowego w Ostrołęce w zakresie zobligowania biegłego do sporządzenia opinii wariantowej przez biegłego.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 2014 roku na stronie 6 rzeczywiście podał, że obowiązkiem sądu było w tej sprawie zasięgniecie stosownej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Opinia winna przedstawiać z uwzględnieniem wszelkich wariantów, które wynikają z dowodów rozliczenie czasowo przestrzenne, prędkość samochodu O., czy była to prędkość nadmierna. W końcowej części uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał jednoznaczne wytyczne zobowiązując sąd I instancji do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego zgodnie z wnioskiem oskarżonego, który wypowie się w kwestii przyczyn i przebiegu wypadku.

Zgodnie z tymi wytycznymi Sąd Rejonowy w Ostrołęce 24 lutego 2015 roku dopuścił dowód z opinii biegłego celem ustalenia przyczyn i przebiegu wypadku. Przypomnieć należy jeszcze raz, że wówczas w aktach sprawy nie było wariantu, że przyczepa samochodu ciężarowego przekroczyła oś jezdni, taki wariant podał oskarżony później.

Opinia biegłego, jej treść jest zgodna z postanowieniem Sądu Rejonowego i wytycznymi Sądu Okręgowego. Twierdzenia zaś późniejsze oskarżonego, odnośnie zjeżdżania przyczepy na tor ruchu samochodu oskarżonego sąd skutecznie obalił, do czego Sąd Okręgowy odniósł się wyżej.

Sąd Rejonowy odniósł się do treści opinii biegłego, omówił ją w sposób dokładny i rzetelny na stronach 3-5 uzasadnienia, a ocenę opinii wyrażoną w treści uzasadnienia Sąd Okręgowy w całości podziela.

Stwierdzenia, zaś obrońcy odnośnie treści opinii w treści uzasadnienia apelacji to jedynie polemika. Obrońca podaje, że biegły wskazał, że oskarżony jadąc z prędkością 50 km/h nie jechał z prędkością bezpieczną. A samochód ciężarowy jechał z prędkością 45 km/ h, a biegły takich wniosków w stosunku do kierującego tym pojazdem nie wysnuł. Wskazać należy, że samochód ciężarowy nie zjechał na przewlekły tor ruchu, jechał swoim pasem ruchu, to oskarżony zjechał swoim samochodem na przeciwny pas ruchu.

Obrońca podniósł również, że Sąd Rejonowy, rozpoznając przedmiotową sprawę, uchybił nakazowi rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego (art. 5§2 k.p.k.). W treści uzasadnienia apelacji trudno się jednak dopatrzeć uzasadnienia tego zarzutu.

Przypomnieć należy, że zgodnie z utrwalonymi poglądami orzecznictwa zawarty w art. 5§2 k.p.k. nakaz rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego naruszony jest wówczas, gdy sąd orzekający nabierze wątpliwości co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia, a następnie wobec braku możliwości usunięcia tych wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Nie może być natomiast mowy o obrazie art. 5§2 k.p.k., gdy wątpliwości takie zgłasza autor apelacji, podczas gdy nie miał ich orzekający w sprawie sąd.

W realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji nie powziął jakichkolwiek wątpliwości, co wynika z pisemnych motywów wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie, dokonał analizy wszystkich dowodów i wyciągnął jednoznaczne i prawidłowe wnioski.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podst. art. 636§2 k.p.k.