Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 r. w Gdańsku

sprawy Ł. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Ł. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 maja 2015 r., sygn. akt VII U 271/14

oddala apelację.

SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSA Michał Bober

Sygn. akt III AUa 1600/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 04 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ustalenia Ł. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że w świetle orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 25 listopada 2013 roku niezdolność ubezpieczonego do pracy nie powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym wymienionym w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (D. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Ł. J. kwestionując dokonaną w postępowaniu administracyjnym w niniejszej sprawie ocenę momentu powstania jego niezdolności do pracy i załączając wynika badania hematologicznego z dnia 09 stycznia 2007 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie VII U 271/14 Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

Ł. J., urodzony dnia (...), wykształcenie średnie zawodowe – technik mechanik, pracujący jako sprzedawca, magazynier, pracownik produkcji, monter, ostatnio wykonywany zawód renowator zabytków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w dniu 20 czerwca 2013 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W celu ustalenia stanu zdrowia Ł. J. został skierowany na badania do lekarza orzecznika ZUS, który z powodu stwierdzonej u ubezpieczonego małopłytkowości immunologicznej opornej na leczenie z objawami skazy, orzeczeniem z dnia 15 lipca 2013 r. stwierdził, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy na okres do dnia 31 lipca 2017 r., ustalając datę powstania niezdolności do pracy na dzień 17 czerwca 2010 r.

Orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2013 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że nie udało się ustalić daty powstania częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Na skutek wniesionego sprzeciwu, co do którego został ubezpieczonemu przywrócony termin postanowieniem z dnia 30 października 2013 r., wnioskodawca został poddany badaniu przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 25 listopada 2013 r. stwierdziła tożsamo jak lekarz orzecznik, iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 lipca 2017 r., jako datę powstania całkowitej niezdolności do pracy przyjmując tożsamo jak lekarz orzecznik ZUS – 17 czerwca 2010 r., wskazując nadto, iż nie udało się ustalić daty postania częściowej niezdolności do pracy, w opinii powołując się na brak danych o ewentualnym wcześniejszym naruszeniu funkcji organizmu w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy.

Łącznie ubezpieczony udokumentował staż ubezpieczeniowy w wymiarze 7 lat, 8 miesięcy i 18 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 7 lat, 6 miesięcy i 25 dni okresów składkowych. Na dzień powstania niezdolności do pracy, tj. 17 czerwca 2010 r. ubezpieczony udowodnił 5 lat, 9 miesięcy i 18 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 04 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu braku wykazania, że niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub w ciągu 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia.

W celu ustalenia najwcześniejszej daty powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty hematologa z uwagi na schorzenie, na które ubezpieczony cierpi, a które zostało wskazane jako powodujące niezdolność do pracy na druku N - 9 i potwierdzone orzeczeniami lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS.

Biegły hematologa, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu badania sądowo – lekarskiego stwierdził u badanego małopłytkowość immunizacyjną oporną na leczenie i w konkluzji stwierdził, że ubezpieczony wyłącznie z powodu schorzeń układu krwiotwórczego jest całkowicie niezdolny do pracy zgodnej z wykształceniem i ostatnio wykonywaną pracą. Okres trwania niezdolności do pracy określił na lipiec 2016 r., stwierdzając w uzasadnieniu, że nie wyczerpano u badanego wszystkich możliwości terapeutycznych w leczeniu małopłytkowości immunizacyjnej. Zdaniem biegłego wskazany okres 2 lat jest okresem, w którym może zostać zastosowana terapia powodująca reemisję choroby.

W uzupełnieniu opinii biegły hematolog wskazał nadto, że jako początek niezdolności do pracy przyjąć należy dzień hospitalizacji, podczas której rozpoznano małopłytkowość tzn. dzień 17 czerwca 2010 r.

Biegły ustosunkowując się do zarzutów do opinii zgłoszonych przez ubezpieczonego w piśmie procesowym z dnia 17 grudnia 2013 r. wskazał na brak wiarygodnej dokumentacji medycznej potwierdzającej głęboką małopłytkowość od 2007 r. Za takie potwierdzenie biegły nie uznał wyniku badania z dnia 09 stycznia 2007 r. w kontekście braku skierowania ubezpieczonego na leczenie przy stwierdzonej w badaniu morfologicznym krwi liczbie płytek 11 G/I. Poinformował nadto, że w każdej tego typu stwierdzonej nieprawidłowości należy badania powtórzyć w celu wykluczenia błędu laboratoryjnego. Biegły jednocześnie podtrzymał, że w przypadku wnioskodawcy głęboka małopłytkowość została zauważona w 2010 r. i wtedy wnioskodawca otrzymał skierowanie do leczenia szpitalnego.

Organ rentowy nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłego.

Stan faktyczny w sprawie Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych oraz w dokumentacji lekarskiej ZUS oraz w dokumentacji z akt niniejszej sprawy, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd ten również nie znalazł podstaw by je podważyć.

Ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd Okręgowy oparł o opinię, w tym opinie uzupełniające wydane przez powołanego w sprawie biegłego sądowego hematologa. Sąd ten uznał je za miarodajne źródło wiedzy w zakresie wymaganych wiadomości specjalnych. Wskazał, że opinia zostały sporządzona w sposób rzeczowy i konkretny, zawiera jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Została ona uzasadniona w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłego. Opinia została wydana po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz dodatkowo przedłożony przez ubezpieczonego wynika badania z dnia 09 stycznia 2007 r. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenie i jego wpływ na zdolność do pracy.

Sąd I instancji nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłego hematologa uznając, że stanowi ona wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd ten uznał, że odwołanie Ł. J. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., 1440 ze zm.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd Okręgowy wskazał, że z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokując odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl art. 13 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd I instancji zważył, że kwestią sporną w niniejszej sprawie nie było to, czy Ł. J. jest niezdolny do pracy, albowiem jego całkowita niezdolność do pracy została już wykazana na etapie postępowania przed organem rentowym, jak i fakt, iż w dziesięcioleciu poprzedzającym stwierdzoną niezdolność ubezpieczony wykazał się 5 - letnim okresem składkowym i nieskładkowym, natomiast sporna pozostawała najwcześniejsza data powstania ustalonego stopnia niezdolności w kontekście konieczności wykazania przez wnioskodawcę, że niezdolność do pracy powstała w okresach wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

Sąd ten mając na uwadze materiał dowodowy zaoferowany przez ubezpieczonego za podstawę rozstrzygnięcia przyjął opinię biegłego hematologa, z uwzględnieniem wniosków płynących z opinii uzupełniających.

Nie uszło uwadze Sądu Okręgowego, że biegły odnosząc się do wyniku badania hematologicznego z dnia 09 stycznia 2007r. poddał w wątpliwość możliwość wystąpienia w tej dacie głębokiej małopłytkowości uzasadniającej stwierdzenie niezdolności do pracy wskazując, iż w takich wypadkach każda tego typu stwierdzona nieprawidłowość uzasadnia powtórzenie badania w celu wykluczenia błędu laboratoryjnego. Biegły podkreślił także dalszy konsekwentny brak skierowania ubezpieczonego na leczenie, co z uwzględnieniem wyniku z badania z dnia 09 stycznia 2007 r. byłoby nieprawdopodobne. Na potwierdzenie przebiegu procedur leczniczych w takich wypadkach stwierdzonej nieprawidłowości biegły wskazał na hospitalizację ubezpieczonego w dniu 17 czerwca 2010 r.

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd ten uznał, że ubezpieczony nie przedłożył dowodów, które podważyłyby miarodajność i rzetelność opinii biegłego hematologa w sposób jednoznaczny wskazującego na brak wiarygodnej dokumentacji medycznej potwierdzającej głęboką małopłytkowość od 2007 r., uzasadniającej stwierdzenie wcześniejszej daty powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy niż czerwiec 2010 r.

Uznając, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, z przytoczonych wyżej względów, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, Sąd I instancji orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Ł. J. zaskarżając ten wyrok w całości oraz zarzucając temu wyrokowi:

1) sprzeczność ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym,

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynika procesu, tj.:

-art. 233 § 1 k.p.c. i wyrażoną w rym przepisie zasadę swobodnej oceny dowodów poprzez stwierdzenie, iż opinia biegłego zawiera jasne, logiczne i przekonujące wnioski oraz że została uzasadniona w sposób wyczerpujący w sytuacji, gdy jest ona pozbawiona tych cech, co dyskwalifikuje ją jako podstawę ustaleń faktycznych,

-art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego w sytuacji, gdy do wyjaśnienia zostały wiadomości specjalne, w szczególności, co mogło być przyczyną wystąpienia choroby, w tym czy choroba mogła zostać wywołana w związku z moją pracą przy wytwarzaniu przedmiotów z tworzyw sztucznych, jak długi okres czasu musiał upłynąć, by poziom płytek osiągnął poziom z czerwca 2010 r., kiedy wcześniej poziom ten (lub inny wskazujący na małopłytkowość krwi) mógł wystąpić w stopniu uzasadniającym stwierdzenie małopłytkowości skutkującej uznaniem mnie za osobę niezdolną do pracy.

W uzasadnieniu tego apelacji skarżący dokonał streszczenia postępowania sądowego pierwszo-instancyjnego w niniejszej sprawie oraz obszernie uzasadnił podniesione twierdzenia i zarzuty.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w całości i przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy; względnie - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

2) zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Ł. J. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Z treści apelacji wynika zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego hematologa za miarodajnych dla poczynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie, a w konsekwencji dokonanie ustalenia faktycznego sprzecznego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym polegającego na przyjęciu, że ubezpieczony stał się niezdolny do pracy z powodu schorzeń układu krwiotwórczego dopiero od dnia 17 czerwca 2010 r.

Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, LEX 174185).

W ocenie Sądu II instancji apelujący nie zdołał wykazać wadliwości rozumowania Sądu Okręgowego z punktu widzenia zaprezentowanych powyżej kryteriów.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela poczynione w postępowaniu sądowym-pierwszoinstancyjnym w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, a zatem nie zachodzi potrzeba ich powtarzania w tym uzasadnieniu (por. wyrok S.N. z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 391/98, LEX nr 523662).

Spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na kwestii, czy Ł. J. spełnia łącznie wszystkie przesłanki ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wynikające z treści art. 57 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), a w szczególności przesłankę powstania niezdolności do pracy w okresach wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Nie jest przedmiotem sporu ani nie budzi wątpliwości okoliczność, że ubezpieczony nie udowodnił okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat dla mężczyzny, a zatem nie znajduje do niego zastosowanie art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej, zwalniający od konieczności spełnienia przesłanki z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej.

U podstaw dokonanej przez Sąd I instancji oceny momentu powstania niezdolności wnioskodawcy do pracy leży sporządzona w postępowaniu sądowym-pierwszoinstancyjnym w niniejszej sprawie opinia biegłego sądowego hematologa z dnia 03 lipca 2014 r. (k. 33-34 akt sprawy), uzupełniona pisemnymi opiniami tego biegłego: z dnia 03 listopada 2014 r. (k. 56 akt sprawy) i z dnia 23 marca 2015 r. (k. 81 akt sprawy), w której biegły ten uznał, że Ł. J. stał się niezdolny do pracy od dnia hospitalizacji, podczas której rozpoznano małopłytkowość, tj. od dnia 17 czerwca 2010 r.

Opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. wyrok S.N. z dnia 21 października 2004 r., V CK 143/04, LEX nr 585885).

Sąd II instancji stwierdza, że sporządzona w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w przedmiotowej sprawie opinia biegłego sądowego hematologa, uzupełniona późniejszymi pisemnymi opiniami tego biegłego, odpowiada wymogom stawianym przez przepis art. 285 § 1 k.p.c., ponieważ nie tylko umożliwia jej sądową kontrolę, ale nadto uzasadnienie jest przystępne i zrozumiałe dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski sformułowane zostały jasno i czytelnie.

Opinia ta sporządzona została przez lekarza o specjalności odpowiadającej schorzeniom, na które cierpi Ł. J.. Treść tej opinii świadczy o tym, że jej wydanie poprzedzone zostało rzetelną i wnikliwą analizą zgromadzonych w sprawie dowodów, mających wpływ na wyrażone w niej finalne ustalenia. Biegły sądowy hematolog, odnosząc się do zastrzeżeń ubezpieczonego z dnia 18 grudnia 2014 r. (k. 69 akt sprawy) przekonywująco i logicznie uzasadnił swoje stanowisko, zgodnie z którym brak jest wiarygodnej dokumentacji medycznej, która potwierdzałaby u ubezpieczonego głęboką małopłytkowość od 2007 r. – w szczególności zgodzić się należy ze stanowiskiem, że w przypadku miarodajnego stwierdzenia głębokiej małopłytkowości krwi wnioskodawca zostałby skierowany w trybie pilnym do hospitalizacji tak jak się to stało w 2010 r.

Sporządzona w sprawie opinia biegłego sądowego hematologa koresponduje z treścią dokumentów w postaci: karty informacyjnej leczenia szpitalnego ze Szpitala (...) w P. z dnia 07 lipca 2010 r. (k. 13-14 akt dok. lek. ZUS), wyniku badań laboratoryjnych z dnia 17 czerwca 2010 r. (k. 12 akt dok. lek. ZUS), historii wizyt lekarskich z (...) w P. od lipca 2007 r. (k. 24-25 akt dok. lek. ZUS) oraz opinią komisji lekarskiej ZUS z dnia 25 listopada 2013 r. (k. 36-37 akt dok. lek. ZUS).

Dodatkowo podkreślenia wymaga, że wbrew stanowisku Ł. J. lekarze ZUS już w toku postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie dysponowali wynikiem badania hematologicznego z dnia 09 stycznia 2007 r. (k. 18 akt dok. lek. ZUS) i jak wynika z treści opinii komisji lekarskiej ZUS z dnia 25 listopada 2013 r. (k. 36-37 akt dok. lek. ZUS) uwzględnili ten wynik przy dokonywaniu oceny chwili powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Odnosząc się do zgłoszonego w apelacji zarzutu naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nie przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z opinii innego biegłego hematologa na okoliczność m.in. przyczyn wystąpienia u wnioskodawcy głębokiej małopłytkowości krwi, a w szczególności związku z wykonywaną pracą, Sąd Apelacyjny podkreśla, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (por. postanowienie S.N. z dnia 16 kwietnia 2015 r., I UK 470/14, LEX nr 1751284).

Ponieważ przedmiotem zaskarżonej decyzji jest kwestia istnienia prawa Ł. J. do renty z tytułu niezdolności do pracy, a zatem poza przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie pozostaje kwestia spełniania przez ubezpieczonego przesłanek ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd ten zauważa również, że nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii od tych samych biegłych lub innych biegłych, jeżeli już sporządzone w sprawie opinie są jednoznaczne i tak przekonujące, że określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną (por. wyrok S.N. z dnia 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, LEX nr 4907).

Zdaniem Sądu II instancji opinia biegłego sądowego hematologa z dnia 03 lipca 2014 roku (k. 33-34 akt sprawy), uzupełniona pisemnymi opiniami tego biegłego: z dnia 03 listopada 2014 r. (k. 56 akt sprawy) i z dnia 23 marca 2015 r. (k. 81 akt sprawy), jest jednoznaczna i przekonująca, a zatem nie zachodziła w przedmiotowej sprawie potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego lekarza tej samej specjalizacji na okoliczność wpływu rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń na jego zdolność do pracy, a w przypadku stwierdzenia tej niezdolności, ustalenia daty początkowej jej powstania.

Za niezasadny uznać zatem należy zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art. 278 § 1 k.p.c.

Ponieważ Ł. J. nie zdołał podważyć dokonanej przez biegłego sądowego hematologa oceny chwili powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy z powodu stwierdzonej głębokiej małopłytkowości, a zatem zasadnie Sąd I instancji uznał opinię tego biegłego z dnia 03 lipca 2014 r. (k. 33-34 akt sprawy), uzupełnioną jego pisemnymi opiniami: z dnia 03 listopada 2014 r. (k. 56 akt sprawy) i z dnia 23 marca 2015 r. (k. 81 akt sprawy), za w pełni wiarygodną i miarodajną dla ustalenia powyższej okoliczności.

Odmienna ocena tej opinii, zaprezentowana w treści apelacji, nie znajduje oparcia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach, a tym samym stanowi jedynie gołosłowną polemikę z merytorycznie uzasadnionym stanowiskiem biegłego sądowego hematologa.

Dla ustalenia wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy konieczne jest łączne spełnianie przez niego wszystkich ustawowych przesłanek z art. 57 ust. 1 pkt 1-3 ustawy emerytalnej, w tym spornej przesłanki w postaci powstania niezdolności do pracy w okresach wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Ponieważ przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody wykazały, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, a zatem zasadnie Sąd Okręgowy uznał, iż brak jest podstaw prawnych do przyznania mu tego świadczenia.

Wobec powyższego, uznając apelację Ł. J. za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSA Michał Bober