Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2015 r. w Szczecinie

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt VI U 994/14

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 996/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu Z. K. prawa do wcześniejszej emerytury, albowiem nie wykazał on 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uznał za udowodniony łączny okres ubezpieczenia w wymiarze 25 lat, w tym 12 lat, 1 miesiąc i 16 dni pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uznał za pracę w warunkach szczególnych okresów:

- od 12 czerwca 1996 roku do 31 maja 1997 roku w Przedsiębiorstwie (...) ponieważ stanowisko pracy wymienione w świadectwie nie odpowiada stanowiskom wykazanym w przepisach resortowych.

Decyzję organu rentowego zaskarżył Z. K., wnosząc o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że w okresie od 17 maja 1976 roku do 3 grudnia 1976 roku podczas zatrudnienia w Zakładach (...) oraz od 19 stycznia 1977 roku do 30 lipca 1977 roku podczas zatrudnienia w Stoczni (...) pracował w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał argumentację, która legła u podstaw wydania decyzji.

Wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Z. K. urodzony (...), w dniu 12 marca 2014 r. złożył wniosek o emeryturę. Nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat okresów ubezpieczenia.

Ustalając prawo ubezpieczonego do świadczenia emerytalnego organ rentowy przyjął za udowodnione 12 lat, 1 miesiąc i 16 dni stażu pracy w szczególnych warunkach w okresach:

- od 13 października 1979 roku do 22 września 1986 roku,

- od 21 kwietnia 1998 roku do 2 grudnia 1990 roku,

- od 16 lutego 1992 roku do 11 listopada 1992 roku,

- od 15 listopada 1992 roku do 15 listopada 1992 roku,

- od 1 grudnia 1992 roku do 30 kwietnia 1995 roku.

W okresie od 17 maja 1976 roku do 3 grudnia 1976 roku ubezpieczony zatrudniony był Zakładzie (...). W powyższym okresie zatrudnienia pracował jako monter urządzeń transportowych, a następnie od 1 czerwca 1976 roku jako kierowca–operator.

Począwszy od dnia 19 stycznia 1977 roku ubezpieczony podjął zatrudnienie na podstawie umowy o przyuczenie do zawodu spawacza w Stoczni (...). Przyuczenie do zawodu spawacza trwało 3 miesiące. Z dniem 20 kwietnia 1977 roku został zatrudniony na stałe, w pełnym wymiarze czasu pracy, jako spawacz. Pracę tą wykonywał nieprzerwanie do 30 lipca 1977 roku.

W okresie od 13 października 1979 roku do 16 lutego 1992 roku ubezpieczony zatrudniony był w (...) N. na stanowisku spawacza.

W czasie zatrudnienia w (...) ubezpieczony dwukrotnie został skierowany do pracy na budowy eksportowe. W okresie od 19 września 1986 roku do 15 marca 1988 roku pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w A. w (...) przy budowie elektrowni atomowej. Nie pracował tam w charakterze spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy. Oprócz prac spawalniczych wykonywał również prace montażowe zarówno na poziomie zerowym jak i na wysokości. Do jego obowiązków należały prace spawalniczo – montażowe pod zbrojenia. Ubezpieczony wykonywał tzw. „podcele”, najpierw montując stalowe elementy na poziomie zerowym, a następnie spawając je.

Od 3 grudnia 1990 roku do 16 października 1991 roku ubezpieczony pracował w RFN w L.. Wykonywał tam wyłącznie prace spawalnicze.

Przedsiębiorstwo (...) we W. wystawiło ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym stwierdzono charakter i stanowisko pracy w okresie zatrudnienia. W dokumencie tym wskazano w szczególności, że Z. K. od 3 grudnia 1990 roku do 19 września 1991 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu elektrycznym na stanowisku spawacza elektrycznego wymienionym w wykazie A dziele XIV poz. 12 pkt 10 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

W okresie od 12 czerwca 1996 roku do 31 maja 1997 roku Z. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) spółce z o.o. N. na stanowisku spawacza.

W dniu 31 maja 1997 roku pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo pracy w którym w pkt 8 wskazano, iż Z. K. wykonywał pracę w szczególnych warunkach tj. pracę spawacza specjalistycznego – pracę na wysokości wymienioną w wykazie A, dziale XIV pkt 12.

Na podstawie tak dokonanych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy podniósł, że w przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż Z. K. urodzony (...), nie osiągnął wymaganego przepisem art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) tzw. powszechnego wieku emerytalnego. Po przytoczeniu treści powołanego przepis, a także przepisów z art. 32, art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz odwołaniu się do § 4-8a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwie spełnienia ubezpieczony kryterium wieku (60 lat dla mężczyzn) oraz nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Kwestią sporną pozostawało natomiast, czy ubezpieczony do dnia 1 stycznia 1999 roku, poza udowodnieniem przynajmniej 25-letniego okresu ogólnego stażu pracy, spełnia również kryterium posiadania przynajmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym zadaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie było ustalenie czy, w jakim okresie oraz czy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy Z. K. wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Sąd I instancji zważył, że ubezpieczony w toku postepowania starał się wykazać, że w okresie objętym sporem tj. od 17 maja 1976 roku do 3 grudnia 1976 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę kierowcy ciągnika w Zakładzie (...). Z. K. nie przedstawił jednak dokumentu w postaci świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Skarżący uzyskał jedynie zwykłe świadectwo pracy z dnia 3 grudnia 1976 roku, w którym stwierdzono, że w okresie od 17 maja 1976 roku do 31 maja 1976 roku zajmował stanowisko montera urządzeń transportowych, natomiast od 1 czerwca 1976 roku do 3 grudnia 1976 roku stanowisko kierowcy-operatora, w żaden sposób nie precyzując kierowcą jakiego pojazdu był ubezpieczony. Sąd orzekający podkreślił nadto, że ubezpieczony nie wykazał, iż w spornym okresie posiadał uprawnienia kierowcy ciągnika, nie przedłożył bowiem prawa jazdy potwierdzającego jego uprawnienia do prowadzenia pojazdów o kategorii T. Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji uznał, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dawał wystarczających podstaw dla ustalenia, że w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę kierowcy ciągnika, tym bardziej, że nie wynika to również z akt osobowych ubezpieczonego dołączonych do niniejszej sprawy.

Odnosząc się do kolejnego ze spornych okresów zatrudnienia Sąd Okręgowy ustalił, że od 19 stycznia 1977 roku do 30 lipca 1977 roku w Stoczni (...) ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracy w szczególnych warunkach przy spawaniu, jednak nie przez cały okres zatrudnienia, ale dopiero od 20 kwietnia 1977 roku do 30 lipca 1977 roku.

Sąd orzekający zwrócił uwagę, że powyższe ustalenie ram czasowych wykonywania pracy w szczególnych warunkach wynika z zachowanej dokumentacji osobowej z tego zakładu pracy, w szczególności z umowy o przyuczenie do zawodu z dnia 19 stycznia 1977 roku, wprost wskazującej, że przez pierwsze trzy miesiące zatrudnienia ubezpieczony jedynie przyuczał się do zawodu spawacza, czyli z całą pewnością nie wykonywał jej w pełnym wymiarze. Dopiero z dniem 20 kwietnia 1977 roku ubezpieczony został zatrudniony na stałe, w pełnym wymiarze czasu pracy, jako spawacz. Powyższe, w ocenie Sądu I instancji, znalazło potwierdzenie w zeznaniach ubezpieczonego, który zeznał, że przez pierwsze miesiące zatrudnienia w Stoczni jedynie uczył się zawodu. Uwzględniając ten fakt, Sąd Okręgowy uznał, iż do stażu pracy w warunkach szczególnych należało także doliczyć okres zatrudnienia w charakterze spawacza od 20 kwietnia 1977 roku do 30 lipca 1977 roku.

Odnosząc się w dalszej kolejności do okresu zatrudnienia w (...) spółce z o.o. w N., Sąd Okręgowy wskazał, że z zachowanych w oryginale akt osobowych ubezpieczonego wprost wynika, że w trakcie tego zatrudnienia Z. K. pracował w warunkach szczególnych na stanowisku spawacza od 12 czerwca 1996 roku do 31 maja 1997 roku. W świetle wydanego świadectwa pracy z dnia 31 maja 1997 roku Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że w powyższym okresie ubezpieczony pracował przy spawaniu. Sąd podkreślił przy tym, że w świadectwie pracy pracodawca wprost wskazał, iż w okresie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wpisując w pkt 8 świadectwa, że ubezpieczony w okresie zatrudnienia pracował na stanowisku spawacza specjalistycznego, wymienionym w wykazie A, dziale XIV pkt 12.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uwzględnił do okresów pracy w warunkach szczególnych okres pracy ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o. N. w łącznym wymiarze 11 miesięcy i 20 dni.

W czasie zatrudnienia w (...) N., ubezpieczony wyjeżdżał do pracy na budowy eksportowe. Od 19 września 1986 roku do 15 marca 1988 roku pracował w pełnym wymiarze w A. w (...) przy budowie elektrowni atomowej. Do jego obowiązków należały prace spawalniczo – montażowe pod zbrojenia. Ubezpieczony wykonywał tzw. podcele, najpierw montując stalowe elementy, a następnie spawając je. Od 3 grudnia 1990 roku do 16 października 1991 roku ubezpieczony pracował w RFN w L.. Wykonywał tam wyłącznie prace spawalnicze, co dawało podstawy do zaliczenia do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy na budowie zagranicznej w L. w RFN od 3 grudnia 1990 roku do 16 października 1991 roku. Jednocześnie Sąd stwierdził, iż brak jest podstaw do ustalenia, że także w okresie 19 września 1986 roku do 15 marca 1988 roku wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w szczególnych warunkach. Z uznanego za wiarygodny materiału dowodowego wynika bowiem, że w przeważającej części tego okresu ubezpieczony pracował jako spawacz, niemniej zdaniem Sądu orzekającego, zeznania ubezpieczonego, jak i świadka, nie pozwoliły ustalić, iż pracę tą wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony zeznał bowiem, iż pracując w A. przy budowie elektrowni atomowej oprócz prac spawalniczych wykonywał także typowe prace monterskie. Wyjaśnił, że najpierw zajmował się montowaniem elementów stalowych, co nierzadko trwało cały dzień lub tydzień, a dopiero potem wzmacniał przygotowana konstrukcję, spawając ją. Przy czym prace monterskie były wykonywane zarówno na poziomie zerowym jak i na wysokości. Ubezpieczony podkreślił, że w ten sposób wykonywał pracę przez cały okres budowy eksportowej, tj. przez 1,5 roku. Potwierdzenie tego faktu znajduje się również w zeznaniach przesłuchanego świadka Z. B., który wprawdzie zeznał, że on pracując w A. jako spawacz nie wykonywał prac monterskich, jednocześnie podkreślił, iż były brygady spawaczy którzy wykonywali prace monterskie ( w tym brygada ubezpieczonego). Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy nie mógł uznać pracy na budowie eksportowej w A. jako pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Tak argumentując Sąd pierwszej instancji ocenił, że na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, uzupełnionych o dane z akt osobowych oraz zeznania ubezpieczonego oraz świadka Z. B. możliwe było ustalenie, że pracę w warunkach szczególnych Z. K. z całą pewnością wykonywał w okresach od 20 kwietnia 1977 roku do 30 lipca 1977 roku ( w wymiarze 3 miesięcy i 11 dni), od 12 czerwca 1996 roku do 31 maja 1997 roku ( w wymiarze 11 miesięcy i 20 dni) oraz od 3 grudnia 1990 roku do 16 października 1991 roku ( w wymiarze 10 miesięcy i 14 dni). W tych okresach bowiem ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako spawacz. Okresy te po zsumowaniu i dodaniu do okresów już uwzględnionych przez ZUS dają jednakże 14 lat 10 miesięcy i 9 dni pracy w warunkach szczególnych, czyli mniej aniżeli wymagany przepisem art. 32 ustawy emerytalnej okres 15 lat.

Wobec takich ustaleń Sąd Okręgowy oddalił odwołanie, o czym orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżył ubezpieczony. Wyrokowi zarzucił błędną ocenę zebranego materiału dowodowego przez nieuznanie pracy w warunkach szczególnych w okresie od 9 września 1986 r. do 15 marca 1988r. Podniósł, że w tym okresie pracował w A. w (...) przy budowie elektrowni atomowej na budowie eksportowej, w pełnym wymiarze czasu na stanowisku spawacza elektrycznego, a nie montera. Stwierdził, że posiada świadectwo pracy oraz świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza elektrycznego. Dalej apelujący podniósł, że w okresie od 17 maja 1976 r. do 3 grudnia 1976 r. był zatrudniony w Zakładzie (...) jako monter urządzeń transportowych, a następnie od 1 czerwca 1976 roku jako kierowca - operator i posiadał w tym czasie prawo jazdy kat. T, którego kserokopię załączył do akt sprawy.

W odpowiedzi na apelację organ wniósł o jej oddalenie w całości podzielając argumentację faktyczną i prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego przez Sąd Odwoławczy prawidłowe jest orzeczenie Sądu pierwszej instancji. W sprawie rozpoznawanej, której dotyczy apelacja ubezpieczonego, spór dotyczył prawa do emerytury na podstawie art. 32 w zw. z art. 184 z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2009.153.1227 j.t. ze zm.), a do istoty sprawy należało ustalenie, czy ubezpieczony wykazał, że wykonywał co najmniej przez 15 lat pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983.8.43 ze zm.). Sąd Apelacyjny w tym miejscu podkreśla, że wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia uprzywilejowanego kręgu podmiotów, stąd wymaga ścisłej wykładni i pewnego ustalenia przesłanek prawa będących podstawą do przyznania tego prawa. Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, wyjaśniając istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a dokonując oceny zgromadzonych dowodów nie naruszył normy art. 233§1 k.p.c. Nadto swoje orzeczenie wyczerpująco uzasadnił, zgodnie z wymogami art. 328 § 2 k.p.c. i przedstawił trafną argumentację prawną.

Zarzuty skarżącego w zasadniczej części sprowadzają się do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż ubezpieczony w okresie od 9 września 1986 r. do 15 marca 1988r. oraz od 17 maja 1976 r. do 3 grudnia 1976 r. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach. W szczególności wymaga podkreślenia fakt, że odnośnie pierwszego z ww. okresów skarżący powoływał się na okoliczność nieprzerwanego wykonywania pracy przy budowie elektrowni atomowej na budowie eksportowej w A.. Do kwestii tej szczegółowo i trafnie odniósł się już Sąd Okręgowy opierając się na dokumentacji osobowej ubezpieczonego, jego zeznaniach, jak i zeznaniach świadka Z. B.. W rezultacie także i Sąd Apelacyjny przyjął, że w przeważającej części tego okresu ubezpieczony pracował jako spawacz, niemniej zeznania ubezpieczonego, jak i świadka, wykluczyły uznanie tej pracy za wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Część bowiem czasu pracy ubezpieczonego w tym okresie wypełniały także czynności monterskie, wykonywane zarówno na poziomie zerowym jak i na wysokości.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w sprawie na podstawie zgromadzonych dowodów nie sposób było ustalić, że w drugim ze spornych okresów (od 17 maja 1976 r. do 3 grudnia 1976 r.) ubezpieczony pracował w Zakładzie (...) stale i w pełnym wymiarze w warunkach szczególnych jako kierowca ciągnika, kierowca. Materiał dowodowy w postaci dokumentacji pracowniczej takich faktów nie potwierdził. Mianowicie w aktach osobowych brak świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca przedłożył jedynie zwykłe świadectwo pracy z dnia 3.12.1976 roku.

Wynika z niego, że Z. K. w spornym okresie zajmował kolejno stanowiska montera urządzeń transportowych, a od 1.06.1976 roku stanowisko kierowcy – operatora. Sam apelujący przesłuchany przed Sądem Odwoławczym przyznał, że pracując jako monter urządzeń transportowych w pierwszym okresie, krótko wykonywał pracę na produkcji, przy taśmie, gdzie składano ciągniki, ale sam wnosił o przeniesienie na inne stanowisko. Następnie, pracując od 1.06.1976 roku jako kierowca – operator kierował ciągnikiem poruszając się na terenie zakładu pracy. Ciągnikiem przewoził maszyny wskazywane przez dyspozytora. Jednocześnie jednak z zeznań ubezpieczonego wynika wprost, że w trakcie załadunku, czy rozładunku maszyn stał obok pojazdu, czekał, a inni pracownicy dokonywali czynności ładowania, czy rozładunku. Takie przerwy w pracy Z. K. trwały codziennie od 0,5 do nawet 3 godzin.

Wobec wskazanej treści zeznań ubezpieczonego, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie było podstaw by pracę ubezpieczonego w zakładzie (...) ocenić jako wykonywaną w szczególnych warunkach. Na takie ustalenie nie pozwalają zarówno codzienne długotrwałe przerwy w wykonywaniu pracy kierowcy ciągnika, jak i sam jej charakter, mianowicie dokonywanie przewozów tylko na terenie zakładu pracy, ubezpieczony nie wyjeżdżał w trasy, części przewoził w obrębie zakładu pracy, nie pracował w branży transport i łączność.

Sąd Apelacyjny podzielił także ocenę dowodów i ustalenia Sądu Okręgowego co do okresu zatrudnienia ubezpieczonego przy budowie elektrowni atomowej na budowie eksportowej w A. oraz w zakładzie (...). Zaaprobował zatem ocenę, że praca w okresie od 9 września 1986 r. do 15 marca 1988r. oraz od 17 maja 1976 r. do 3 grudnia 1976 r. nie była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 7.02. 1983r. Nr.1983.8.43 ze zm.).

Sąd Apelacyjny dostrzegł nadto, iż okresy pracy w warunkach szczególnych uwzględnione przez Sąd Okręgowy po ich zsumowaniu z okresami uwzględnionymi przez organ dają łącznie 14 lat 3 miesiące i 1 dzień, a nie jak wyliczył Sąd I instancji 14 lat 10 miesięcy i 9 dni.

W konsekwencji wobec dokonanych dodatkowych ustaleń przez Sąd Apelacyjny nie było podstaw do uznania pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w rozmiarze co najmniej 15 lat, a to skutkuje oceną braku podstaw prawnych aby ubezpieczonemu przyznać prawo do świadczenia na podstawie art. 32 w zw. z art. 184 z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2009.153.1227 j.t. ze zm.). Reasumując Sąd Apelacyjny uznał, że ubezpieczony nie wykazał, że stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace w szczególnych warunkach w okresach spornych, prawidłowo ocenionych przez Sąd pierwszej instancji. Oceny tej nie zmienia fakt złożenia przez ubezpieczonego prawa jazdy kategorii T, bowiem nie świadczył on pracy kierowcy - operatora stale i w pełnym wymiarze, co wynika z zeznań ubezpieczonego, złożonych podczas rozprawy apelacyjnej. Ponadto branża w której wykonywał prace nie należy do szeroko rozumianego transportu, o którym stanowi Dział VII, Transport i Łączność punkt 2 prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym 3,5 ton rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr. 8 poz. 43 z późniejszymi zmianami).

Z tych wszystkich względów apelację ubezpieczonego należało oddalić, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

SSO del. Beata Górska SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka