Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Joanna Marczyńska

w obecności prokuratora Marzena Samoluk - Samborska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2014 r., 5 lutego 2015 r., 31 marca 2015 r. i 16 czerwca 2015 r.

sprawy P. K. urodzonego (...) w S., syna A. i L. z domu L.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 22 lutego 2012 roku w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 24.378,61 złotych pochodzących z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...), w ten sposób, że w celu uzyskania przez A. K. (1) prowadząca działalność gospodarcza pod nazwą „M., (...) A. K. (1)” dofinansowania na realizację projektu pod nazwą „Uruchomienie nowoczesnego klubu squash i fitness” nr (...).01.01.01- 32-239/10, we wniosku o końcową płatność projektu przedłożył uprzednio podrobione przez siebie stwierdzające nieprawdę dokumenty potwierdzające poniesienie w całości wydatków związanych z realizacją ww. projektu w postaci wyciągu z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) w banku (...) S.A. z siedzibą w W. za okres od 16 czerwca 2011 roku do 08 lipca 2011 roku, potwierdzenia wykonania w dniu 13 września 2011 roku przelewu kwoty 473,19 złote na rzecz (...) oraz potwierdzenia wykonania w dniu 13 września 2011 roku przelewu kwoty 1.427,24 złote na rzecz (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie sfałszowanych dokumentów w trakcie przeprowadzonej kontroli wniosku, czym działano na szkodą Zarządu Województwa (...) jako Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa (...),

to jest o czyn z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ,

I.  uznaje P. K. za winnego tego, że w okresie od 21 lutego 2012 r. do 28 sierpnia 2012 r. w S., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić Województwo (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4.793,83 zł pochodzących z Regionalnego Programu Operacyjnego w ten sposób, że w celu uzyskania przez A. K. (1), prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...), (...) A. K. (1)”, dofinansowania na realizację projektu pod nazwą „Uruchomienie nowoczesnego klubu squash i fitness” nr (...).01.01.01-32-239/10, podrobił wyciąg bankowy za okres od 16 czerwca 2011 r. do 08 lipca 2011 r. z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) przez (...) Bank (...) S.A., gdzie umieścił zapis o przelewie kwoty 2.893,40 zł na rzecz „A. (...). Ś.”, jak też podrobił dwa potwierdzenia wykonania w dniu 13 września 2011 r. przelewów kwoty 473,19 zł i kwoty 1.427,24 zł na rzecz (...), a następnie kopie tak przygotowanych dokumentów dołączył do wniosku o końcową płatność z dnia 21 lutego 2012 r. dotyczącą ww. projektu, jak też w dniach 27-28 sierpnia 2012 r. podczas dokonywanej przez pracowników Zarządu Województwa (...) kontroli dokumentów realizacji ww. projektu, której pozytywny wynik był warunkiem uzyskania dofinansowania, przedłożył kontrolującym ww. dokumenty celem wprowadzenia ich w błąd co do faktu posiadania dokumentów potwierdzających ww. płatności, jak też w błąd co do tego, że przelew środków w kwocie 1.900,43 zł na rzecz (...) nastąpił w okresie finansowania realizacji projektu, to jest przed dniem 14 września 2011 r., choć faktycznie płatność ww. kwoty nastąpiła w dniu 16 września 2011 r., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie nieprawdziwości przedłożonych dokumentów, czym działał na szkodę Województwa (...), to jest czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w. zw. z art. 12 kk i za występek ten na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość stawki na 10 (dziesięć) złotych,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zarządza zwrot do (...) (...) dowodów rzeczowych w postaci dokumentów złożonych przez nazwą (...), (...) A. K. (1)”, a znajdujących się w segregatorze dołączonym do akt sprawy opisanym jako „Dowód rzeczowy 286/13”,

IV.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach karnych zasądza od oskarżonego w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym i opłatę karną w kwocie 480 (czterystu osiemdziesięciu) złotych, a na rzecz oskarżyciela posiłkowego W. (...) kwotę 672 (sześciuset siedemdziesięciu dwóch) złotych – tytułem kosztów procesu.

sygn. akt IV K 916/13

UZASADNIENIE

A. K. (1) i oskarżony P. K. byli rozwiedzionymi małżonkami. Wspólnie prowadzili działalność gospodarczą pod nazwą (...), (...) A. K. (1) w S., przy czym formalnie działalność ta zarejestrowana była wyłącznie na A. K. (1).

W roku 2010 A. K. (1) i oskarżony prowadzili remont obiektu przy ul. (...) w S., gdzie działać miała firma (...). Zaczęli też czynić starania, aby uzyskać na wskazany remont dofinansowanie z Regionalnego Programu Operacyjnego W. (...) (...).

W dniu 28 grudnia 2010 roku pomiędzy W. (...) a A. K. (1) – jako „Beneficjentem” – podpisana została umowa o dofinansowanie projektu nr (...).01.01.01-32-239/10 pod nazwą „Uruchomienie nowoczesnego klubu squash i fitness”. Zgodnie z umową o dofinansowanie opiewać ono miało na kwotę 205.500 zł, przy całkowitych kosztach projektu 448.350 zł. Strony umowy uzgodniły, że płatność dofinansowania realizowana będzie w transzach, które wypłacone zostaną na podstawie poprawnie wypełnionych wniosków o płatność, do których załącznikami będą potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie wyciągów bankowych lub przelewów bankowych, potwierdzających poniesione przez beneficjenta wydatki. Strony uzgodniły też, że jeżeli stwierdzone zostanie, iż Beneficjent wykorzystał w całości lub w części dofinansowanie niezgodnie z przeznaczeniem, bez zachowania obowiązujących procedur lub pobrał całość lub część dofinansowania w sposób nienależny albo w nadmiernej wysokości, beneficjent zobowiązuje się do zwrotu tych środków z odsetkami.

Aneksem do umowy strony uzgodniły, że okres finansowania realizacji projektu nie będzie trwał dłużej niż do 14 września 2011 r.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 714-719, 820-821,

- umowa o dofinansowanie projektu, k. 4-12,

- aneks do umowy, k. 216.

Pierwsza transza dofinansowania w kwocie 71.925 zł wypłacona została A. K. (1) w czerwcu 2011 r. Wniosek o wypłatę jak i pozostałą dokumentację przygotowywał oskarżony osobiście. On też zajmował się archiwizacją dokumentów związanych z realizacją remontu.

Dowody:

- teczka (...).01.01.01-32-239/10-01/K2 – segregator 286/13.

W toku realizowanego projektu – remontu – A. K. (1) i oskarżony korzystali m.in. z usług podwykonawców (...) oraz „A. (...). Ś.”.

Firma (...) wystawiła dla firmy (...), (...) A. K. (1)” m.in. fakturę VAT numer (...) z dnia 12 sierpnia 2011 r. na kwotę 2.530,57 zł, w tym 473,19 zł podatku VAT oraz fakturę numer (...) z dnia 30 sierpnia 2011 r. na kwotę 7.632,64 zł, w tym 1.427,24 zł podatku VAT. Do 6 września 2011 r. A. K. (1) opłaciła obie faktury w kwotach netto. Podatek VAT do tych faktur, w łącznej kwocie 1.900,43 zł, zapłacony został przelewem w dniu 16 września 2011 roku.

Z kolei firma (...) wystawiła dla firmy (...), (...) A. K. (1)” w (...) faktury: fakturę zaliczkową numer 66A/ (...) z dnia 16 maja 2011 r. na kwotę 1.258 zł, oraz fakturę numer (...) z dnia 8 lipca 2011 r. na kwotę 14.215,40 zł. Należności z tytułu tych faktur opłacono przelewem bankowym z dnia 16 maja 2011 r. w kwocie 1.258 zł, oraz dwoma przelewami bankowymi z dnia 11 lipca 2011 r. w kwocie 1.635 zł i w kwocie 12.580 złotych.

Dowody:

- zeznania świadka P. S., k. 589-590,

- zeznania świadka E. S., k. 608-609,

- zeznania świadka A. K. (2), k. 596-597,

- zeznania świadka P. P. (2), k. 604-605,

- zeznania świadka A. Ś., k. 611-612,

- zeznania świadka J. Ś., k. 665-666,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 714-719, 820-821,

- kopia faktury VAT nr (...) z potwierdzeniem zapłaty, k. 598-599,

- kopia faktury VAT nr (...) z potwierdzeniem zapłaty, k. 600-600a,

- potwierdzenie zapłaty podatku VAT, k. 603,

- potwierdzenie wykonania przelewu, k. 667-669.

W dniu 21 lutego 2012 r. A. K. (1) złożyła wniosek o płatność końcową. Wniosek ten przygotowany został przez oskarżonego. Do wniosku dołączone były kopie różnych dokumentów. Wśród nich znajdowała się też kopia podrobionego przez oskarżonego wyciągu bankowego za okres od 16 czerwca 2011 r. do 08 lipca 2011 r. z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) przez (...) Bank (...) S.A., gdzie oskarżony umieścił zapis o przelewie kwoty 2.893,40 zł na rzecz „A. (...). Ś.”. Oskarżony do wniosku o końcową płatność dołączył też kopię dwóch potwierdzeń wykonania w dniu 13 września 2011 r. przelewów na kwotę 473,19 zł i kwotę 1.427,24 zł na rzecz (...).

Dowody:

- zeznania świadka M. R., k. 647-648,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 714-719, 820-821,

- teczka (...).01.01.01-32-239/10-02/K02 – segregator 286/13.

Z uwagi na błędy we wniosku, był on poprawiany. Ostateczna jego wersja złożona została w dniu 20 kwietnia 2012 r. Po jego rozpoznaniu A. K. (1) przyznano do wypłaty kwotę w wysokości 135.782,40 złotych. Wypłata tej kwoty nastąpić miała po przeprowadzeniu kontroli realizacji projektu. Kontrola odbyła się siedzibie(...), (...) A. K. (1)” w S. przy ulicy (...) w dniach 27 i 28 sierpnia 2012 r. i prowadzona była przez pracowników Zarządu Województwa (...) A. R. i P. M.. Podczas kontroli w miejscu jej przeprowadzania obecni byli także oskarżony i A. K. (1). Oboje na żądanie kontrolujących przedkładali potrzebne dokumenty. W toku kontroli A. R. nabrała wątpliwości co do autentyczności kserokopii potwierdzenia przelewu bankowego na kwotę 473,19 zł z 13 września 2011 r. do faktury nr (...) i potwierdzenie przelewu bankowego na kwotę 1.427,24 zł z dnia 13 września 2011 r. do faktury (...) – wystawionych przez C. P. S.. Szata graficzna obu kserokopii wskazywała na ślady ich podrabiania, a nadto na pierwszym potwierdzeniu numer rachunku bankowego, na który dokonany miał być przelew miał 23 cyfry zamiast wymaganych 26.

A. R. ujawniła też, że kopia wyciągu z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) przez (...) Bank (...) S.A., za okres od 16 czerwca 2011 r. do 8 lipca 2011 r. zawiera zapis o przelewie kwoty 2.893,40 zł na rzecz „A. (...). Ś.”, przy czym kwota obciążenia i saldo po obciążeniu były tożsame. Nie zgadzała się też suma obciążeń widoczna na wyciągu.

A. R. zwróciła się wówczas do A. K. (1) o oryginały tych dokumentów, ale ich nie otrzymała, gdyż okazało się, że nie ma ich w dokumentacji firmy.

W wyniku przeprowadzonej kontroli A. K. (1) odmówiono wypłaty kwoty dofinansowania.

Dowody:

- zeznania świadka A. R., k. 31-36, 670-671, 838-839,

- zeznania świadka P. M., k. 587-588,

- zeznania świadka K. S. (1), k. 724-725,

- zawiadomienie o przestępstwie z załącznikami, k. 1-28,

- załącznik w postaci segregatora 286/13.

Oskarżony P. K. urodził się (...) w S.. Uzyskał wykształcenie wyższe. Pozostaje rozwiedziony. Dzieci na utrzymaniu nie posiada. Utrzymuje się z prac dorywczych – zleceń głównie na terenie H.. Miesięcznie wykonuje jedną-dwie ekspertyzy z zakresu mechaniki okrętowej – z dochodem około 300 – 500 Euro za zlecenie. Oskarżony nie jeden raz karany sądownie za czyn z art. 178a § 1 kk.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 820,

- dane o karalności, k. 728.

Oskarżony do zarzuconego mu czynu przyznał się w jedynie w tej części, która dotyczyła podrobienia dokumentów i złożenia ich do U. M.. Nie przyznał się natomiast do wyłudzenia mienia wskazując, że podrobione dokumenty wskazywały na wydatki, które rzeczywiście poniósł, a których udokumentować nie mógł. Wskazał nadto, że to on zajmował się prowadzeniem klubu zarejestrowanego na jego byłą żonę i pozyskiwaniem dotacji z U. M.. Przyznał nadto, że miał świadomość, iż paragraf 6 zwarty w umowie o dofinansowanie nakładał na beneficjenta obowiązek złożenia wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami w postaci rzetelnych faktur, dokumentów bankowych i innych oświadczeń naszych kontrahentów. W jego mniemaniu właśnie takie dokumenty zostały przez niego przedłożone. Dokumenty podrobione zostały przez niego złożone dopiero przy kolejnym – piątym – wniosku o płatność, gdyż wcześniej wnioski były odrzucane. Zdaniem oskarżonego poziom abstrakcji urzędniczej przy badaniu tych wniosków był „porażający”.

W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego jedynie w części zasługiwały na wiarę. Za wiarygodne uznano to, iż to oskarżony dopuścił się podrobienia dokumentów w postaci wyciągu bankowego za okres od 16 czerwca 2011 r. do 08 lipca 2011 r. z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) przez (...) Bank (...) S.A., oraz dwóch potwierdzeń wykonania w dniu 13 września 2011 r. przelewów na kwotę 473,19 zł i kwotę 1.427,24 zł na rzecz (...). Skoro bowiem w dokumentach kierowanych do U. M. ujawniono kopie takich dokumentów – a to oskarżony zajmował się przygotowywaniem dokumentów dla tego urzędu – to faktycznie tylko on mógł dokumenty takie spreparować, a następnie skopiować je na potrzeby czynionych starań o uzyskanie dotacji. To zaś, że wskazane dokumenty były nieautentyczne, w świetle zeznań świadka A. R., czy też M. R., nie mogło budzić żadnych wątpliwości. Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż to on dokumenty te kierował do U. M.. Było to oczywiste, skoro jak sam wyjaśnił, to on zajmował się prowadzonym remontem i biurową stroną starań o pozyskanie dotacji ze wskazanego urzędu.

Wiary wyjaśnieniom oskarżonego odmówiono natomiast w tej części, gdzie negował on chęć dopuszczenia się wyłudzenia mienia z U. M.. Stopień zaangażowania oskarżonego w biurową procedurę starań o dotację, potwierdzony m.in. samą treścią jego wyjaśnień (wskazujących na posiadaną wiedzę w tym zakresie), jednoznacznie wskazywał na jego zorientowanie w odniesieniu do regulacji umowy łączącej Województwo (...) i A. K. (1). W tej mierze zaś oskarżony świadom być też musiał, że to nie tylko fakt rzeczywiście poniesionych wydatków, ale też i formalny wymóg dokumentowego wykazania istnienia takich wydatków legalnymi dowodami umożliwiał A. K. (1) uzyskanie dofinansowała z U. M.. Skoro więc oskarżony świadomie składał podrobione dokumenty celem wykazania poniesienia wydatków (nawet tych rzeczywistych), to świadom musiał być także, iż stosownie do zawartej umowy dofinansowania na takie wydatki nie może uzyskać. Wprost mówiła bowiem o tym umowa, a oskarżony umowę tą przecież znał. Co więcej – dofinansowaniu podlegały jedynie te wydatki, które na wskazany projekt poniesiono okresie finansowania realizacji projektu – czyli nie później niż do 14 września 2011 r. Skoro zaś oskarżony we wniosku o płatności domagał się dofinansowania także wydatków w kwocie 1.900,43 zł poniesionych dopiero w dniu 16 września 2011 roku, dla których jednak stworzył pozorny dokument rzekomej zapłaty wskazanej kwoty w dniu 13 września 2011 r., w sposób oczywisty próbował on wyłudzić z Województwa (...) kwoty wynikające z podrobionych dokumentów i zupełnie nienależne. Wyjaśnienia więc oskarżonego, iż nie zamierzał on wyłudzić mienia z U. M. co do zasady nie zasługiwały na wiarę. Sąd ustalił jednak, że kwota jaką oskarżony zamierzał wyłudzić była niższa, niż ta wskazana w przedstawionym mu zarzucie.

Za wiarygodne uznano zeznania A. R.. Zeznania te były zborne i logicznie, a w toku całego procesu konsekwentne i wewnętrznie spójne. Świadek dla oskarżonego była też osobą całkowicie obcą i zeznając nie miała powodów by przekazywać relacje tendencyjnie. W toku postępowania przygotowawczego zeznawała też spójnie z tym na co wskazywał świadek P. M.. Na rozprawie zaś prawdziwość zeznań świadka zweryfikowano z szeregiem okazanych jej dokumentów. Zeznania świadka korespondowały też w pełni z treścią umowy zawartej między W. (...) a A. K. (1).

Zeznania innych pracowników U. M. – P. M. i K. S. (1), pracownika banku (...), jak też kontrahentów oskarżonego i A. P. S., A. K. (2), P. P. (2), E. S., A. Ś. i J. Ś. – nie były w sprawie w ogóle kwestionowane. Jako logiczne i rzeczowe, a nadto korespondujące z dołączonymi do akt sprawy dokumentami, w pełni zasługiwały na wiarę.

Zbędne dla sprawy okazały się zeznania Z. P., K. S. (2) i N. K..

Żadnych wątpliwości nie budziły też dowody z dokumentów. Leganie wystawione przez kontrahentów A. K. (1) i oskarżonego faktury, jak też legalna dokumentacja bankowa, nie były kwestionowane, a ich urzędowy charakter ręczył za ich wiarygodność. Niekwestionowane były też dokumenty wymieniane między A. K. (1) a U. M. – w tym sama umowa o dofinansowanie, aneksy do niej, jak też i złożone formalnie przez A. K. (1) – w faktycznie przez oskarżonego – wnioski o płatności wraz załączonymi dokumentami. Nie było wątpliwości także co do tego, iż kopie wyciągu bankowego za okres od 16 czerwca 2011 r. do 08 lipca 2011 r. z rachunku numer (...) prowadzonego dla P. i A. K. (1) przez (...) Bank (...) S.A., oraz dwóch potwierdzeń wykonania w dniu 13 września 2011 r. przelewów na kwotę 473,19 zł i kwotę 1.427,24 zł na rzecz (...), nie posiadają cech dokumentów autentycznych – co organoleptycznie stwierdzić można było nie dysponując nawet wiedzą specjalistyczną i co potwierdzili w swych zeznaniach i wyjaśnieniach A. R., M. R. i sam oskarżony. Za wiarygodne uznano też dane o karalności oskarżonego i jego sytuacji rodzinno-majątkowej.

W pryzmacie tak przeprowadzonego postępowania dowodowego koniecznym było przypisanie oskarżonemu sprawstwa co do czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w. zw. z art. 12 kk.

Jak już wyżej wskazano (przy ocenie wyjaśnień oskarżonego) oskarżony bezspornie dopuścił się fałszerstwa trzech wyżej opisanych dokumentów. Samych dokumentów – w oryginałach –co prawda nie zabezpieczono, ale zachowały się ich kserokopie wskazujące na to, jak dokumenty te wyglądały w oryginałach. Podrobienie dokumentów celem nadania im w obrocie prawnym cech autentyzmu realizuje znamiona art. 270 § 1 kk. Oskarżony dokumenty te dołączył nadto do wniosku o płatność z dnia 21 lutego 2012 r. O ile więc nie wiadomym jest kiedy nastąpiło podrobienie wskazanych dokumentów, to wiadomym jest kiedy ich użyto. Dołączenie tych dokumentów było też działaniem celowym, gdyż potwierdzać miało realizację wydatków w ramach objętego umową projektu remontowego, a to z kolei umożliwiać miało uzyskanie publicznej dotacji – w rozumieniu art. 297 § 1 kk. Oskarżony nadto zmierzał do tego, by Województwo (...) doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w zakresie kwot wynikających z przywołanych, podrobionych, dokumentów. Przedkładając te dokumenty wprowadzał pracowników U. M. w błąd co do tego, że jest on w posiadaniu dowodów potwierdzających dokonanie wskazanych płatności – choć faktycznie tak nie było. Płatności zresztą na rzecz firmy (...) zrealizowane zostały już po upływie okresu finansowania realizowanego projektu i w ogóle nie mogły być objęte dofinansowaniem. Oskarżony celowo wprowadzał pracowników U. M. w błąd, gdyż zgodnie z umową o dofinansowanie A. K. (1) miała obowiązek wykazać określonymi dokumentami, iż płatności zostały zrealizowane, a brak takich dokumentów wykluczałby możliwość uzyskania dotacji w części dotyczącej kwot wynikających ze sfałszowanych dokumentów (art. 286 § 1 kk). Do wyłudzenia mienia we wskazanej kwocie jednak nie doszło, gdyż pracownica U. M. A. R. ujawniła fałszerstwo (art. 13 § 1 kk).

W opisie czynu wysokość grożącej szkody ograniczono do kwoty 4.793,83 zł (sumy kwot wynikających z trzech podrobionych dokumentów), gdyż stosownie do umowy zawartej między W. (...), a A. K. (1), kwota dofinansowania obniżała się właśnie o wartość tych wydatków, których pobranie nastąpiłoby w sposób nienależny.

Na czyn oskarżonego składało się szereg zachowań. Pierwszym było oczywiście dołączenie do wniosku o płatność kopii trzech kwestionowanych dokumentów. Potem jednak oskarżony ponawiał wnioski o płatność ciągle domagając się uzyskania w ramach dotacji nienależnej A. K. (1) kwoty pieniędzy. Wreszcie wiedząc, że dojdzie do kontroli urzędniczej pozostawił wśród dokumentacji firmy (...), (...) A. K. (1) kwestionowane dokumenty, celem objęcia ich kontrolą i uzyskania pozytywnej ich weryfikacji. Zachowania oskarżonego oddzielone tu były nieznacznymi odstępami czasu, a przyświecał im jeden i ten sam zamiar. Stąd też zachowania te uznano za realizację czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 kk.

Działanie oskarżonego było przemyślane i zaplanowane. Oskarżony działał ewidentnie w celu uzyskania dla A. K. (1) mienia kosztem publicznych środków finansowych. Suma jednak, jaką zamierzał wyłudzić nie była szczególnie wysoka. Do samego wyłudzenia mienia nie doszło zresztą ostatecznie. Stąd też społeczną szkodliwość czynu oskarżonego sąd ocenił na średnią.

W przedmiotowej sprawie sąd nie stwierdził okoliczności wyłączających bezprawność, czy winę oskarżonego. Ustalenie powyższych przesłanek dało zatem sądowi podstawę do przypisania oskarżonemu winy w zakresie opisanego w wyroku czynu.

Przy wymiarze kary oskarżonemu sąd przyjął fakt uprzedniej karalności i to, że działanie oskarżonego nakierowane było na przestępcze pozyskanie środków finansowych o charakterze publicznym.

Na korzyść zaś sąd wziął tu pod uwagę brak informacji o negatywnym trybie życia oskarżonego, jego częściowe przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień wprost wskazujących na fakt podrobienia dokumentów i użycia ich w obrocie prawnym.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności nieznacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia karą. Kara ta zdaniem sądu odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz spełni względem niego cele wychowawcze i zapobiegawcze. Wymierzając tą karę sąd miał na celu głównie wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego – osobę, która uprzednio karana wyłącznie raz i to za występek innego rodzaju, nie potrzebuje surowszego oddziaływania.

Względem oskarżonego sąd zdecydował się zastosować dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Wzięto tu głównie pod uwagę jego poprawny sposób życia, brak negatywnej opinii z miejsca zamieszkania i to, że choć uprzednio był on już karany, to za występek innego rodzaju, o niewielkiej szkodliwości społecznej. Zdaniem sądu okoliczności te w pełni uzasadniały przypuszczenie, że pomimo nie wykonania kary oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Względy na społeczne oddziaływanie kary również nie przemawiały w tym przypadku przeciwko warunkowemu zawieszeniu wykonania tej kary.

Mając na uwadze sytuację rodzinno-majątkową oskarżonego oraz fakt działania przy popełnieniu przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zasadnym było ukaranie go również karą grzywny. Przestępstwo oskarżonego wymaga bowiem zdaniem sądu realnej dolegliwości, w tym przypadku wspomagającej wychowawcze oddziaływanie „zawieszonej” kary pozbawienia wolności. Wysokość grzywny dostosować należało odpowiednio do sytuacji rodzinno-majątkowej oskarżonego, ale też i zagrożenia szkodą wynikającego z czynu oskarżonego.

W odniesieniu do dokumentów pozyskanych z U. M., z uwagi na ich zbędność dla dalszego postępowania, zarządzono o ich zwrocie.

Oskarżonego obciążono w końcu kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw niemu postępowania karnego zakończonego skazaniem. W ramach tych kosztów sąd ustalił również stosownie do powołanych przepisów odpowiednią opłatę za to postępowanie. Oskarżony ponosić też będzie koszty wygenerowane w sprawie w związku z udziałem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. W tej mierze ich wysokość wyliczono w oparciu o przepisy § 14 ust. 2 pkt. 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) – z uwzględnieniem oczywiście ilości terminów rozprawy, w których pełnomocnik oskarżyciela brał udział.