Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

po rozpoznaniu w dniach 19.02.2015 r., 13.10.2015 r., 2.02.2016 r. sprawy K. S. (1), syna R. i B. z d. Ł., ur. (...) w L.,

oskarżonego o to, że:

1)  w okresie od 20 grudnia 2012 r. do 21 stycznia 2013 r. w miejscowości K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 670 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd, w ten sposób, że wynajął od niej pokój w hotelu (...), po czym nie uiszczając należności za usługi hotelowe, opuścił wynajmowany pokój hotelowy, czym działał na szkodę B. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 18 czerwca 2008 r. do 25 sierpnia 2009 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku VI Wydział Grodzki z dnia 4 marca 2008 roku w sprawie VI K 447/07 za czyn z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. oraz za czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

2)  w dniu 21 stycznia 2013 r. w miejscowości K., wykorzystując brak zabezpieczenia oraz nieobecność pokrzywdzonego, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z nocnej szafki znajdującej się w otwartym pokoju hotelowym, wynajmowanym przez R. P., mienia w postaci pieniędzy w kwocie 410 zł oraz telefonu komórkowego marki N. (...) wartości 1159 zł oraz marki S. (...) o wartości 3109 zł, czym działał na szkodę R. P., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 18 czerwca 2008 r. do 25 sierpnia 2009 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku VI Wydział Grodzki z dnia 4 marca 2008 roku w sprawie VI K 447/07 za czyn z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. oraz za czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu z 30.06.2015 r.

I.  oskarżonego K. S. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia czynu i za to na mocy art. 286§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego K. S. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że działał na szkodę B. P. i za to na podstawie art. 278§1 k.k., art. 33§1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych grzywny;

III.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego w pkt. I-II wyroku i wymierza mu karę łączną roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46§1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę kwoty 670 (sześćset siedemdziesiąt) złotych na rzecz B. S. oraz kwoty (...) (cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt osiem) złotych na rzecz B. P.;

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 97,20 zł (dziewięćdziesiąt siedem 20/100 złotych) oraz opłatą w wysokości 600 zł (sześciuset złotych).

Sygn. akt: X K 103/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. (1) w okresie od 14 października 2012 r. do 21 stycznia 2013 r. wynajmował pokój gościnny w hotelu prowadzonym przez B. S. w K. przy ul. (...). Na początku regularnie płacił za pokój, jednakże od dnia 20 grudnia 2012 r. zaprzestał płacenia, mimo to nadal zamieszkiwał w przedmiotowym hotelu. B. S. podpisała z nim ugodę, w której zobowiązał się do spłaty zadłużenia do 29 stycznia 2013 r. Mimo zobowiązania K. S. (1) nie uregulował należności za pokój.

/dowody: zeznania B. S. k. 12, 104-106, 308-309

zeznania A. S. k. 308/

W tym samym hotelu zamieszkiwali bracia B. i R. P.. Zawarli oni znajomość z K. S. (1). B. P. był właścicielem dwóch telefonów komórkowych: telefonu komórkowego marki N. (...) wartości 1159 zł oraz marki S. (...) o wartości 3109 zł, które nabył na prośbę K. S. (1). Telefony te przechowywał na stoliku nocnym obok swojego łóżka. Trzymał tam również pieniądze.

W dniu 21 stycznia 2013 r. przed godziną 7 B. P. wyszedł ze swojego pokoju. Otrzymał akurat rentę i zostawił na stoliku nocnym gotówkę w kwocie 410 zł. Wychodząc z pokoju, spotkał K. S. (1), który powiedział mu, że później przyjdzie na kawę.

Gdy B. P. około 8:00 wrócił do hotelu, spotkał K. S. (1) wychodzącego z pokoju B. i R. P.. K. S. powiedział mu, że za chwilę przyjdzie, tylko się załatwi. K. S. (1) spakował się w reklamówkę i opuścił hotel. B. P. stwierdził kradzież telefonów i gotówki.

W lutym 2013 r. B. S. skontaktowała się telefonicznie z K. S. (1) na jeden z numerów telefonów, które zostały skradzione B. P.. K. S. (1) obiecał jej uregulowanie należności, czego jednak nie uczynił.

/dowody: zeznania B. P. k. 3-4, 112, 309

zeznania R. P. k. 110, 309-310

zeznania B. S. k. 12, 104-106, 308-309/

K. S. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że nie uzgadniał z B. S. terminu zapłaty za pokój i zaprzeczył, by dokonał kradzieży na szkodę B. P., wskazując, że tego dnia nie było go w K..

/wyjaśnienia oskarżonego k. 89-93/

W toku postępowania oskarżony został zbadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy orzekli, że nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, zaś jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

/dowody: opinia sądowo-psychiatryczna k. 95-97/

K. S. (1) był uprzednio wielokrotnie karany.

/dowód: karta karna k. 68-70

odpisy wyroków k. 75-76, 80-83/

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka B. S.. Zeznania te są spójne z wyjaśnieniami oskarżonego, który nie zaprzeczał, iż nie regulował należności za pokój i zobowiązywał się to uczynić, jak również z relacją A. S., który nie miał żadnego powodu, by składać zeznania niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, nie znał oskarżonego i nie miał do niego żadnego osobistego stosunku.

Sąd dał wiarę zeznaniom B. i R. P.. Zeznania te są spójne, wzajemnie się uzupełniają, częściowo znajdują potwierdzenie w zeznaniach B. S.. Bracia P. byli kolegami oskarżonego, nie wykazywali tendencji do nadmiernego obciążania jego osoby.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe zgromadzone w sprawie, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii sądowo-psychiatrycznej. Została ona sporządzona w sposób pełny i fachowy, przez profesjonalistów posiadających wiedzę specjalistyczną.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w zakresie istnienia zaległości za pokój. Wyjaśnienia te są spójne z zeznaniami B. S.. W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Wskazać należy, iż wyjaśnienia co do braku umowy o uregulowanie zaległości stoją w sprzeczności z zeznaniami B. S., natomiast wyjaśnienia co do nieprzebywania oskarżonego w K. w dniu 21.01.2013 r. – w sprzeczności z zeznaniami B. P., który dwukrotnie widział oskarżonego w tym dniu w hotelu. Ponadto B. S. w lutym 2013 r. skutecznie skontaktowała się z oskarżonym na numer jednego ze skradzionych telefonów.

Jednocześnie oskarżony niewątpliwie miał oczywisty interes zarówno w tym, by kwestionować swoje zobowiązania wobec B. S., w szczególności w zakresie terminu ich realizacji, jak i fakt kradzieży na szkodę B. P..

Z powyższych względów Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za przyjętą przez niego linię obrony i odmówił im wiary.

Odnośnie pierwszego zarzucanego oskarżonemu czynu Sąd rozważał kwestię jego zamiaru doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zamiar ten powinien istnieć od samego początku. W niniejszej sprawie oskarżony wprawdzie od października do połowy grudnia 2012 r. płacił za pokój, jednakże po 20 grudnia zaprzestał jakichkolwiek wpłat na rzecz B. S., jednocześnie zapewniając ją, że zapłaci za pokój w późniejszym terminie. Oskarżony sprowadził przy tym w okresie świątecznym swoją konkubinę i dziecko, co świadczy o tym, że posiadał środki finansowe na utrzymanie rodziny, a tym samym na płacenie za pokój. Postawa oskarżonego świadczy w ocenie Sądu o tym, iż z chwilą zaprzestania płatności powziął on zamiar nie uregulowania reszty należności za pokój, korzystając jednocześnie z tego pokoju w kolejnych tygodniach. Tym samym, wprowadzając B. S. w błąd co do zamiaru zapłaty za pokój, doprowadził ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę 670 zł.

Zważywszy, iż oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 18 czerwca 2008 r. do 25 sierpnia 2009 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku VI Wydział Grodzki z dnia 4 marca 2008 roku w sprawie VI K 447/07 za czyn z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. oraz za czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., należało przypisany mu czyn zakwalifikować z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Podobnie nie ulega wątpliwości, iż K. S. (1), również działając w warunkach powrotu do przestępstwa, dopuścił się kradzieży dwóch telefonów i gotówki na szkodę B. P., wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Sąd uznał, iż z uwagi na konieczność orzekania w ramach obowiązku naprawienia szkody obowiązku zapłaty odsetek, względniejsza jest dla oskarżonego ustawa w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r., dlatego też przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., wydał wyrok w oparciu o przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu z 30.06.2015 r.

Rozważając kwestię kary w stosunku do oskarżonego Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru określonych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał oskarżonemu fakt jego uprzedniej karalności za przestępstwa podobne, w szczególności zaś działanie w warunkach powrotu do przestępstwa.

W odniesieniu do pierwszego przypisanego oskarżonemu czynu Sąd miał jednak na względzie, iż wartość szkody była stosunkowo niewielka, dlatego też uznał, że w odniesieniu do tego czynu karą adekwatną jest 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W odniesieniu natomiast do drugiego przypisanego oskarżonemu czynu, oskarżony nie tylko dokonał kradzieży mienia wartości około 5000 zł, ale uczynił to na szkodę swojego kolegi, który ma bardzo skromne dochody, pozbawiając go zarazem środków do życia. Dlatego też Sąd wymierzył oskarżonemu za ten czyn karę roku pozbawienia wolności i z uwagi na działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych. Zdaniem Sądu grzywna w tym wymiarze nie przekracza możliwości finansowych oskarżonego, spełni również swoje zadania wychowawcze.

Wymierzając karę łączną oskarżonemu, Sąd uwzględnił, iż oba czyny skierowane były przeciw temu samemu dobru prawnemu, ponadto zostały popełnione w zasadzie jednocześnie. Dlatego też Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną z przewagą zasady absorpcji, w wysokości roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł również wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę kwoty 670 (sześćset siedemdziesiąt) złotych na rzecz B. S. oraz kwoty (...) (cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt osiem) złotych na rzecz B. P.. Zdaniem Sądu środek ten spełni choć w części swoją funkcję kompensacyjną i zadośćuczyni pokrzywdzonym poniesione straty.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, Sąd obciążył go tymi kosztami i wymierzył mu opłatę zgodnie z obowiązującymi przepisami.