Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim Elżbiety Ellert-Rutkowskiej

po rozpoznaniu w dniach: 23 września 2014 r., 28 października 2014 r., 2 lutego 2015 r., 19 maja 2015 r., 11 czerwca 2015 r., 08 września 2015 r., 19 listopada 2015 r., 19 stycznia 2016 r. sprawy:

A. S., s. J. i J. z domu S., urodzonego (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 14 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) na terenie Pracowniczych (...) im. (...) i Wigury działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyważeniu zamka w drzwiach altanki, dostali się do jej wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci czajnika elektrycznego o wartości 50 zł, a następnie dokonał uszkodzenia altanki poprzez jej spalenie czym spowodował straty w wysokości 3.000 zł na szkodę M. P.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w okresie od 21 do 23 czerwca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyłamaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowe do pomieszczenia piwnicznego dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego wartości 200 zł, czym działał na szkodę M. K.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

3.  w okresie od 3 do 5 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowe do pomieszczenia piwnicznego dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego m-ki K. wartości 1.000 zł, czym działał na szkodę J. R. (1),

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

4.  w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyłamaniu zawiasu dolnego kraty zabezpieczającej oraz zdjęciu kraty z górnego zawiasu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 21 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia, czym działał na szkodę B. G.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

5.  w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim podważeniu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 25 oraz wyjęciu śrub mocujących zawias do ściany dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia czym działał na szkodę J. R. (2),

tj. o czyn z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

6 . w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 20 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia, czym działał na szkodę I. W.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

7. w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 23, czym spowodował straty w wysokości 500 zł , dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia czym działał na szkodę M. J.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

8. w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu zawiasu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 28 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczania mienia czym działał na szkodę R. U.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

9. w nocy z 17/18 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu zawiasów drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 28 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia czym działał na szkodę J. G.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

10 . w nocy z 25/26 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim zdemontowaniu drzwi wraz z ościeżnicą pomieszczenia piwnicznego nr 18, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego m-ki A., roweru górskiego K. (...) , dwóch kompletów sprzętu narciarskiego tj. butów, nart, gogli, kasków, kijków wart. 2.600 zł, narzędzi w postaci wiertarki B., urządzenia do cięcia kafli, kompletu kluczy nasadowych tj. mienie o łącznej wartości 5.040 zł, czym działał na szkodę D. P. (1),

tj. o czyn art. 279 § 1 k.k.

11. w okresie od 24 do 27 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicą pomieszczenia piwnicznego nr 13, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch par nart wraz z butami, jednej pary nart dziecięcych o wart. 5.000 zł, dwóch pistoletów pneumatycznych do wbijania gwoździ m-ki H. wart. 3.000 zł oraz zestawu do wbijania gwoździ m-ki B. wart. 3.000 zł tj. mienia o łącznej wartości 11.000 zł, czym działał na szkodę P. W.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

12. w nocy z 19/20 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innym osobami, po uprzednim zerwaniu skobla zabezpieczającego drzwi do pomieszczenia piwnicznego, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru miejskiego damskiego 26" Weekend F. m-ki A.& Romet (...) wartości 280 zł czym działał na szkodę R. F.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

13. w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicami pomieszczenia piwnicznego, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch par nart, dwóch par butów narciarskich oraz wiertarki m-ki B. tj. mienie o łącznej wartości 5.300 zł czym działał na szkodę J. K. (1),

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

14. w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicami pomieszczenia piwnicznego i dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kompletu kluczy H., torby koloru niebieskiego I., butów f-mi N. oraz ubrań tj. mienia o łącznej wartości 500 zł czym działał na szkolę R. W.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

15. w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyłamaniu części drzwi pomieszczenia piwnicznego nr 9, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia, czym działał na szkodę G. G.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

16. w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy niepodległości 10A działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z futryną pomieszczenia piwnicznego nr 18, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia czym działał na szkodę D. P. (1),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

17. w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, po uprzednim wyważeniu drzwi na wysokości zamka pomieszczenia piwnicznego nr 2, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia czym działał na szkodę J. K. (2),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

18 . w okresie od 26 do 28 lipca 2010 r. w miejscowości P. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innym osobami, po uprzednim wyłamaniu drzwi pomieszczenia piwnicznego nr 4, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch rowerów typu górskiego o wartości łącznej 1.100 zł, czym działał na szkodę A. P.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

19 . w dniu 13.08.2010 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą po uprzednim wyrwaniu skobla przy drzwiach wejściowych do przydomowej komórki dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kosiarki elektrycznej marki B. o wartości 300 złotych, czym działał na szkodę U. F.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

20. w dniu 4.08.2010 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą z wnętrza niezabezpieczonego budynku zabrał w celu przywłaszczenia młot marki B., szlifierkę kątową marki M., dwie sztuki szlifierek kątowych, wiertarkę marki M. oraz przedłużacz budowlany o długości 20 metrów powodując straty o łącznej wartości 6.220 złotych na szkodę M. B. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

21.  w nieustalonym czasie nie wcześniej niż 24.03.2010 r. i nie później niż 14.05.2010 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z P. L. po uprzednim rozplątaniu siatki ogrodzeniowej dostał się na teren warsztatu samochodowego V. skąd zabrał w celu przywłaszczenia silnik samochodowy 2,5L (...) o wartości 3.000 złotych, czym działał na szkodę G. R.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego zarzucanych mu w punktach: od 2 (drugiego) do 6 (szóstego), od 8 (ósmego) do 19 (dziewiętnastego) oraz w 21 (dwudziestym pierwszym) aktu oskarżenia czynów, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw, skazuje go za nie i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i art. 14 § 1 k.k., na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k., art. 34 § 1 i 1a pkt 1) k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego zarzucanych mu w punktach 1 (pierwszym) i 7 (siódmym) aktu oskarżenia czynów, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw, skazuje go za nie i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i art. 14 § 1 k.k., na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k., art. 34 § 1 i 1a pkt 1) k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego zarzucanego mu w punkcie 20 (dwudziestym) aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k., art. 34 § 1 i 1a pkt 1) k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę miesiąca pozbawienia wolności oraz 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na podstawie art. 86 § 1 i 3 k.k., art. 91 § 2 k.k., art. 87 § 2 k.k., art. 34 § 1 i §1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu A. S. w punktach I-III wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd ­w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin miesięcznie;

V.  na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego A. S. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 zł (jednego tysiąca złotych);

VI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (1) kwotę (...),36 (dwóch tysięcy trzystu siedemdziesiąt sześć 36/100 złotych) tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego;

VII.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 2, art. 6, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie (...),41 (trzech tysięcy stu czterdziestu trzech 41/100) złotych oraz opłatą w wysokości 420 (czterystu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt: X K 351/14

UZASADNIENIE

M. K. zamieszkuje w miejscowości P. przy ulicy (...). W piwnicy swojego budynku przechowywał m. in. 4 rowery. W dniu 21 czerwca 2010 r. około godziny 17 zostawił piwnice zamkniętą. 23 czerwca 2010 r. M. K. stwierdził, że kłódka do drzwi piwnicy została przecięta, zaś jeden z rowerów – skradziony. Pokrzywdzony oszacował wartość roweru na 200 złotych. Kradzieży tej dopuścił się A. S. wraz z kolegami.

/dowody: zeznania M. K. k. 225-228, 413-414 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10/

J. R. (1) zamieszkuje w miejscowości P. przy ulicy (...). W dniu 3 lipca 2010 r. był w piwnicy i wszystko było w porządku. Gdy ponownie poszedł do piwnicy w dniu 5 lipca 2010 r., stwierdził brak kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowe do pomieszczenia piwnicznego. Pokrzywdzony stwierdził kradzież roweru górskiego m-ki K. wartości 1.000 zł. Kradzieży tej dopuścił się A. S. wraz z kolegami.

/dowody: zeznania J. R. (1) k. 225-228, 413-414 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10/

A. S. wraz z kolegami w nocy z 17/18 lipca 2010 r. usiłował okraść piwnice w budynku znajdującym się przy ulicy (...) w P..

I tak, po uprzednim wyłamaniu zawiasu dolnego kraty zabezpieczającej oraz zdjęciu kraty z górnego zawiasu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 21 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę B. G.. Ponadto po uprzednim podważeniu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 25 oraz wyjęciu śrub mocujących zawias do ściany dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę J. R. (2), po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 20 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę I. W., po uprzednim wyrwaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 23, czym spowodował straty w wysokości 500 zł , dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę M. J., a także po uprzednim wyrwaniu zawiasu drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 28 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczania mienia czym działał na szkodę R. U. oraz po uprzednim wyrwaniu zawiasów drzwi wejściowych do pomieszczenia piwnicznego nr 28 dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę J. G..

Z wnętrza piwnic nic nie skradziono, nie było tam wartościowych przedmiotów.

/dowody: zeznania B. G. k. 51-53, 393-394 akt X K 1253/10

zeznania J. R. (2) k. 70-71 akt X K 1253/10

zeznania I. W. k. 77, 395-396 akt X K 1253/10

zeznania M. J. k. 79, 403-404 akt X K 1253/10

zeznania R. U. k. 87, 415-416 akt X K 1253/10

zeznania J. G. k. 89, 397-398 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10

dokumentacja fotograficzna k. 56A-F/

A. S. wraz z kolegami włamał się również do dwóch piwnic w budynku przy ulicy (...) w P..

W nocy z 25/26 lipca 2010 r., po uprzednim zdemontowaniu drzwi wraz z ościeżnicą pomieszczenia piwnicznego nr 18, dostał się do jego wnętrza, skąd ukradł mienie w postaci roweru górskiego m-ki A., roweru górskiego K. (...), dwóch kompletów sprzętu narciarskiego tj. butów, nart, gogli, kasków, kijków wart. 2.600 zł, narzędzi w postaci wiertarki B., urządzenia do cięcia kafli, kompletu kluczy nasadowych tj. mienie o łącznej wartości 5.040 zł na szkodę D. P. (1). Ponadto po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicą pomieszczenia piwnicznego nr 13, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch par nart wraz z butami, jednej pary nart dziecięcych o wart. 5.000 zł, dwóch pistoletów pneumatycznych do wbijania gwoździ m-ki H. wart. 3.000 zł oraz zestawu do wbijania gwoździ m-ki B. wart. 3.000 zł tj. mienia o łącznej wartości 11.000 zł na szkodę P. W..

/dowody: zeznania D. P. (1) k. 97-99, 114-115, 193 akt X K 1253/10

zeznania P. W. k. 107-108, 411-412 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10

dokumentacja fotograficzna k. (...)- (...)

A. S. wraz z kolegami w okresie od 26 do 28 lipca 2010 r. dokonał również kradzieży w budynku przy ulicy (...) w P., gdzie po uprzednim wyłamaniu drzwi pomieszczenia piwnicznego nr 4, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał kradzieży dwóch rowerów typu górskiego o wartości łącznej 1.100 zł na szkodę A. P..

/dowody: zeznania A. P. k. 73, 211-212 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10/

A. S. wraz z kolegami w nocy z 4/5 sierpnia 2010 r. ponownie dokonał szeregu włamań do piwnic budynku przy ulicy (...) w P..

I tak, po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicami pomieszczenia piwnicznego, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch par nart, dwóch par butów narciarskich oraz wiertarki m-ki B. tj. mienie o łącznej wartości 5.300 zł na szkodę J. K. (1), po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z ościeżnicami pomieszczenia piwnicznego i dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kompletu kluczy H., torby koloru niebieskiego I., butów f-mi N. oraz ubrań tj. mienia o łącznej wartości 500 zł na szkolę R. W., po uprzednim wyłamaniu części drzwi pomieszczenia piwnicznego nr 9, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę G. G., po uprzednim wyrwaniu drzwi wraz z futryną pomieszczenia piwnicznego nr 18, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę D. P. (1), a nadto po uprzednim wyważeniu drzwi na wysokości zamka pomieszczenia piwnicznego nr 2, dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się wewnątrz tego pomieszczenia mienia na szkodę J. K. (2).

/dowody: zeznania J. K. (1) k. 148-149, 401-402 akt X K 1253/10

zeznania R. W. k. 155-156 akt X K 1253/10

zeznania G. G. k. 188-189, 399-400 akt X K 1253/10

zeznania D. P. (1) k. 97-99, 114-115, 193 akt X K 1253/10

zeznania J. K. (2) k. 201-202, 405-406 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10

protokół oględzin k. (...)- (...)

U. F. jest właścicielką budynku przy ul. (...) w G.. W dniu 13.08.2010 r. A. S. wraz z D. P. (2) po uprzednim wyrwaniu skobla przy drzwiach wejściowych do przydomowej komórki dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kosiarki elektrycznej marki B. o wartości 300 złotych na szkodę U. F..

/dowody: zeznania U. F. k. 322-323 akt X K 1253/10

częściowo wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

oświadczenie k. 353 akt X K 1253/10

wyjaśnienia D. P. (2) k. 553-555, 792-793 akt X K 1253/10

zeznania D. F. k. 292-293 akt X K 1253/10/

T. B. jest współwłaścicielem nieruchomości w G. przy ul. (...). Na terenie tej (...) wraz ze Z. T. prowadził prace budowlane. A. S. i D. P. (2) w dniu 4.08.2010 r. z wnętrza niezabezpieczonego budynku przy ul. (...) zabrali młot marki B., szlifierkę kątową marki M., dwie sztuki szlifierek kątowych, wiertarkę marki M. oraz przedłużacz budowlany o długości 20 metrów powodując straty o łącznej wartości 6.220 złotych na szkodę M. B. (1),

/dowody: zeznania M. B. (1) k. 369-370 akt X K 1253/10

zeznania Z. T. k. 371 akt X K 1253/10

zeznania Z. B. k. 375 akt X K 1253/10

częściowo wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

oświadczenie k. 353 akt X K 1253/10

wyjaśnienia D. P. (2) k. 553-555, 792-793 akt X K 1253/10

zeznania D. F. k. 292-293 akt X K 1253/10/

W dniu 14 sierpnia 2010 r. A. S. wraz z dwoma kolegami poszedł na teren Pracowniczych (...) im. (...) i Wigury przy ulicy (...) w P.. Przez chwilę krążyli po działkach, po czym po uprzednim wyważeniu zamka w drzwiach altanki należącej do M. P., dostali się do jej wnętrza. A. S. znalazł w altance świeczkę, którą zapalił. A. S. z kolegami zabrali z altanki czajnik elektryczny. Od zapalonej świeczki zajęła się firanka. Nie gasząc ognia, A. S. i jego koledzy opuścili altankę, która spłonęła. W wyniku tego zdarzenia M. P. poniósł straty w wysokości 3.000 zł.

/dowody: wyjaśnienia A. S. k. 23-25 akt X K 1253/10

zeznania M. P. k. 2-5, 243 akt X K 1253/10

protokół oględzin k.10-11b akt X K 1253/10

pismo z Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej k. 15-16 akt X K 1253/10/

A. S. wraz z kolegami w nocy z 19/20 sierpnia 2010 r. przyszedł do budynku przy ulicy (...) w P. i po uprzednim zerwaniu skobla zabezpieczającego drzwi do pomieszczenia piwnicznego, dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru miejskiego damskiego 26" Weekend F. m-ki A.& Romet (...) wartości 280 zł na szkodę R. F.,

/dowody: zeznania R. F. k.129-130 akt X K 1253/10

wyjaśnienia A. S. k. 23-25, 249 akt X K 1253/10

protokół eksperymentu procesowego k. 26-31 akt X K 1253/10/

Wiosną 2010 r. A. S. potrzebował pieniędzy. W drodze do domu często przechodził obok warsztatu samochodowego należącego do G. R.. Zauważył, że na posesji leży silnik samochodowy. Powiedział o tym P. L..

W nieustalonej dacie, nie wcześniej niż 24.03.2010 r. i nie później niż 14.05.2010 r. A. S. wraz z P. L. udali się na posesję, na której leżał silnik. Pożyczyli od ojca A. S. wózek do przewożenia złomu. Po uprzednim rozplątaniu siatki ogrodzeniowej dostali się na teren warsztatu samochodowego V. skąd zabrali silnik samochodowy 2,5L (...) o wartości 3.000 złotych, będący własnością G. R.. Załadowali silnik na wózek, po czym sprzedali go w skupie złomu, posługując się dowodem osobistym M. B. (2).

/dowody: wyjaśnienia A. S. k. 459 akt X K 1253/10

wyjaśnienia P. L. k. 539-541, 792 akt X K 1253/10

zeznania M. B. (2) k. 499, 1147 akt X K 1253/10

zeznania J. S. (1) k. 501-502, 1146 akt X K 1253/10

zeznania W. M. k. 491 akt X K 1253/10

umowa kupna k. 495 akt X K 1253/10/

A. S. jest bezdzietnym kawalerem. Posiada podstawowe wykształcenie, bez zawodu. W warunkach wolnościowych zatrudniony jest jako pracownik fizyczny z dochodem ok. 1.800 zł. Cieszy się dobrym stanem zdrowia, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie posiada majątku większej wartości. A. S. był uprzednio karany sądownie za czyn z art. 280 § 2 k.k.

/dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 73-73a akt X K 351/14;

dane o karalności k. 254-255 akt sprawy X K 351/14/

A. S. został zatrzymany w związku ze spaleniem altany należącej do M. P..

W toku przesłuchania w dniu 1.09.2010 r. przyznał się do tego czynu. Ponadto złożył wyjaśnienia, w których opisał inne przestępstwa, w których uczestniczył, m. in. z osobą o imieniu M. z G.. A. S. wyjaśnił, że wraz z kolegami dokonał włamań do piwnic przy ul. (...) pod koniec sierpnia 2010 r., przy ul. (...) na początku sierpnia 2010 r., pod koniec lipca 2010 r. na ul. (...), w lipcu 2010 r. również do piwnic na ulicy (...). Ponadto wyjaśnił, że w lipcu 2010 r. dwukrotnie, na początku i w połowie miesiąca wraz z kolegami dokonał włamania do piwnic przy ul. (...) w P., zaś w czerwcu – do piwnic na ul. (...). A. S. nie pamiętał dat, w których popełnił przedmiotowe przestępstwa.

A. S. wyjaśnił, że z piwnic zabierali wartościowe przedmioty, przede wszystkim elektronarzędzia, które sprzedawali m.in. na giełdzie. Przesłuchanie prowadziła sierż. A. M..

W trakcie przeprowadzonego w sprawie eksperymentu procesowego A. S. wskazał miejsca włamań do piwnic, o których wcześniej wyjaśniał. W eksperymencie uczestniczyli sierż. A. M. i asp. P. F..

A. S. był ponownie przesłuchiwany w dniu 2.09.2010 r. Przesłuchanie prowadził asp. R. J.. W tym dniu A. S. przedstawiono zarzuty włamań do szeregu piwnic oraz włamania do altanki i jej podpalenia. A. S. ponownie przyznał się do tych czynów i podtrzymał poprzednio złożone wyjaśnienia. Wyjaśnił, że nie pamięta, które przedmioty zabrał z którego miejsca.

Tego samego dnia A. S. został doprowadzony na przesłuchanie do Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim. W trakcie przesłuchania początkowo przyznał się do zarzucanych jej czynów, wyjaśnił również, że skradzione rzeczy sprzedawał znajomemu z G. imieniem M.. Następnie stwierdził, że chce zmienić swoje wyjaśnienia. Oświadczył, że nie przyznaje się do zarzucanych mu czynów, zaś wcześniej przyznał się, bo został do tego zmuszony przez Policję. Podał, że przy zatrzymaniu pan W. powiedział mu, że ma się przyznać, a jak się nie przyzna, to go pobije.

Ponadto A. S. wyjaśnił, że w dniu 21.06.2010 r. był w G., ale w nocy był w domu, w nocy z 17 na 18 lipca był u O. C. w G., najwyżej do 22:00. W kolejny weekend był w domu, podobnie jak w nocy z 4 na 5 sierpnia, 14 sierpnia w dzień był na jarmarku, a w nocy w domu, to znaczy nocował u dziewczyny M. T..

Wyjaśnił również, że wymyślił sobie rzeczy, które zabrał z podpalonej altanki, gdyż nic innego w takiej altance nie można znaleźć, zaś na eksperymencie procesowym pokazywał piwnice na chybił trafił, widząc, które mogły być okradane. Stwierdził, że w życiu nie włamał się do żadnej piwnicy.

W trakcie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania A. S. wyjaśnił, że przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, bo jeden z policjantów groził mu pobiciem. Ten policjant nie był obecny podczas wszystkich przesłuchań, jednakże był na komendzie i mógł podejść.

Przed postawieniem mu zarzutów w sprawie altanki i włamań do piwnic, przeciwko A. S. prowadzono postępowanie o kradzież silnika samochodowego należącego do G. R.. A. S. przyznał się do tego czynu i złożył wyjaśnienia co do przebiegu tego przestępstwa, stwierdzając, że dokonał kradzieży wraz z P. L.. Podtrzymał te wyjaśnienia w toku konfrontacji z P. L..

W dniu 4.11.2010 r. przedstawiono oskarżonemu zarzuty uzupełnione o dwa włamania w G., które miał popełnić z D. P. (2). A. S. nie przyznał się do tych czynów. Wyjaśnił, że zna D. P. (2), gdyż odbywał z nim karę. Po opuszczeniu Zakładu Karnego spotykali się w centrum G.. Nigdy nie byli razem na O.. Wyjaśnił, że pokłócił się z P. o M. T., którą A. S. odbił D. P. (2).

W toku pierwszego przesłuchania przed Sądem oskarżony przyznał się do kradzieży silnika, nie przyznał się natomiast do pozostałych zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że przyznał się wcześniej, gdyż W. J. go zastraszył, a już wcześniej kilkakrotnie go pobił. Wyjaśnił, że nigdy nie włamał się do żadnej piwnicy ani nie kradł.

W trakcie kolejnego przesłuchania oskarżony również nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że policjanci wozili go po blokach, w których były włamania, prowadzili go do pomieszczeń piwnicznych i wskazywali piwnice, które miał okraść. Podał, że była to sugestia policjantów, ale na piwnicach również były ślady włamań. Wyjaśnił, że sam nie wskazywał piwnic. Oskarżony stwierdził, że policja pokazywała mu piwnice i on wtedy mówił, że tego nie zrobił, ale na komisariacie został zmuszony do podpisania zeznań. Wyjaśnił, że W. J. i policjant nazwiskiem S. uderzyli go kilka razy z pięści pod żebra, z otwartej ręki i z pięści, nadgarstkiem. Podał, że zgłosił prokuratorowi, że był bity przez policjantów i zostali oni dopisani do sprawy.

/wyjaśnienia oskarżonego k. 23-25, 249-251, 253-255, 274-275, 458-459, 460-461, 534-535, 547-550, 791-792 akt X K 1253/10, k. 73a-74, 115-116/

W toku postępowania oskarżony został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli stwierdzili, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, nie zachodzą warunki z art. 31 k.k., zaś poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości.

/dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 675-677 akt X K 1253/10/

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie jest bezsporny co do kwestii zaistnienia czynów opisanych w akcie oskarżenia. Oskarżony nie kwestionował, że takie zdarzenia w ogóle miały miejsce, nie podważał wartości szkody wskazywanej przez pokrzywdzonych, prezentował natomiast sprzeczne stanowisko w zakresie swojej roli w sprawie, za wyjątkiem zaboru silnika samochodowego, do czego konsekwentnie się przyznawał.

Z powyższych względów Sąd uznał za wiarygodne dowody dotyczące zaistnienia włamań i kradzieży stanowiących przedmiot zarzutów, jak również rodzaju i wartości zabranych przedmiotów.

Dlatego też Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych: M. P., J. R. (1), M. K., B. G., J. R. (2), I. W., M. J., R. U., J. G., D. P. (1), P. W., R. F., J. K. (1), R. W., G. G., J. K. (2), A. P., U. F., M. B. (1) i G. R..

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania zeznań świadków, którzy uczestniczyli w ujawnianiu włamań ujętych w zarzutach: R. M., Z. T.. Wszyscy ci świadkowie nie mieli wiedzy co do tego, kto dokonał kradzieży, nie mieli też żadnego interesu w tym, żeby składać nieprawdziwe zeznania.

Sąd uznał zeznania wszystkich wyżej wymienionych świadków za wiarygodne w całości i uczynił je podstawą ustaleń faktycznych w zakresie zaistnienia przestępstw kradzieży z włamaniem i kradzieży ujętych w zarzutach oraz rodzaju i wartości skradzionych w wyniku tych przestępstw przedmiotów.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań świadków: J. W., J. B., Z. B., T. M., W. L., jednakże zeznania te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, świadkowie nie posiadali bowiem wiedzy przydatnej dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe i prywatne zgromadzone w sprawie. Dokumenty urzędowe zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, zgodnie z obowiązującymi przepisami, w ocenie Sądu brak jest realnych podstaw, by zakwestionować ich rzetelność. Podobnie Sąd nie widział powodu do zakwestionowania dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia D. P. (2) znajdującego się w aktach sprawy.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej w sprawie. Została ona sporządzona przez uprawnionych do tego biegłych, zgodnie z obowiązującymi przepisami, żadna ze stron nie zgłaszała uwag do wniosków opinii.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania J. S. (1) – ojca oskarżonego oraz jego znajomej M. B. (2), na której nazwisko został sprzedany silnik samochodowy, a także W. M. – pracownika skupu złomu. Zeznania te znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach A. S. i P. L., którzy przyznali się do kradzieży tego silnika.

Sąd z dużą dozą ostrożności potraktował zeznania M. T.. Świadek była przez pewien czas związana z A. S., i jak twierdziła od 15 do 31 sierpnia 2010 r. praktycznie codziennie spędzał on u niej noc. Zdaniem Sądu zeznania świadka nie są na tyle precyzyjne, by mogły one stanowić podstawę alibi oskarżonego. Świadek posłużyła się sformułowaniem: „praktycznie codziennie”, co nie wyklucza, że A. S. mógł w tym okresie spędzić pojedyncze wieczory czy noce lub ich część w inny sposób. Dlatego też Sąd uznał, iż na podstawie zeznań M. T. nie można wykluczyć sprawstwa oskarżonego co do czynów popełnionych między 15 a 31 sierpnia 2010 r.

Podobnie nieprzydatne dla rozstrzygnięcia okazały się zeznania O. C., innej dziewczyny czasowo związanej z A. S.. Świadek nie była w stanie podać konkretnych dat, gdy spotykała się z A. S., co za tym idzie, nie można na podstawie jej zeznań ustalić, co oskarżony robił w datach, gdy miał popełniać zarzucane mu przestępstwa.

Również ostrożnie Sąd podszedł do zeznań J. S. (2) – matki oskarżonego. J. S. (2) nie była zorientowana w przedmiocie postępowania, jednakże treść jej zeznań wskazuje jednoznacznie, że robiła wszystko, by odsunąć podejrzenia od syna. Z jednej strony sugerowała, że T. M. był zaangażowany w jakieś podejrzane działania, z drugiej, że oskarżony był podejrzewany przez policję o jakieś włamania do piwnic, ale na pewno w tym czasie spał w domu. Świadek nie dysponowała zatem wiedzą na temat dokładnych dat zdarzeń, mimo to utrzymywała, że A. S. nie mógł się tych czynów dopuścić (zauważyć należy, że z zeznań M. T. wynika, żę A. S. często nocował poza domem). W związku z tym Sąd uznał, że J. S. (2), kierując się lojalnością wobec syna, chciała zapewnić mu alibi, i odmówił wiary jej zeznaniom co do miejsca pobytu A. S. w datach zarzucanych mu przestępstw. Sąd uznał natomiast za wiarygodne zeznania J. S. (2) co do tego, że T. M. przynosił jakieś rzeczy do miejsca zamieszkania, gdyż ten przyznał, że takie zdarzenie miało miejsce. Pozostaje to jednak bez wpływu na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego, zdarzenie to nie miało bowiem związku ze stawianymi mu zarzutami.

Sąd uznał wyjaśnienia P. L. za wiarygodne częściowo. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom tego świadka co do tego, że dokonał zaboru silnika, jednocześnie jednak uznał za niewiarygodne jego wyjaśnienia co do tego, że nie uczynił tego wspólnie z oskarżonym. Wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z relacją J. S. (1), M. B. (2) i samego oskarżonego, który przyznał się do udziału w tej kradzieży i opisał jej przebieg.

Podobnie Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia D. P. (2) co do tego, że dwóch kradzieży w G. dokonał sam, bez udziału oskarżonego. Jak można zauważyć na przykładzie zarówno wyjaśnień P. L., jak i samego oskarżonego, w środowisku, do którego należy D. P. (2), A. S. i P. L. panuje silna solidarność. Jeżeli ktokolwiek zostaje ujęty w związku z jakimś przestępstwem, unika obciążania współsprawców. Świetnie to widać na przykładzie wyjaśnień P. L., który twierdził, że sam dokonał kradzieży silnika, mimo że A. S. akurat do tego zarzutu się przyznał. A. S. również co do zasady unikał podawania bliższych danych współsprawców.

D. P. (2) podpisał oświadczenie, w którym podał, że przedmiotowych kradzieży dokonał wspólnie z A. S.. Następnie w Areszcie Śledczym zetknął się z oskarżonym i złożył wyjaśnienia, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych przestępstw, zarazem jednak stwierdził, ze dokonał ich sam. Zdaniem Sądu wyjaśnienia D. P. (2) w tym zakresie nie zasługują na wiarę. Sąd stwierdził, że D. P. (2) chciał w ten sposób ochronić kolegę przed odpowiedzialnością karną, zaś jego oświadczenie polegało na prawdzie. Zarazem Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia D. P. (2) co do pozostałych elementów dwóch kradzieży w G..

Pośrednio za udziałem A. S. w przedmiotowych kradzieżach przemawiają zeznania D. F., który stwierdził, że A. S. opowiadał mu, że dokonywał kradzieży w G. z D. P. (2). Zdaniem Sądu D. F. nie miał powodów, by fałszywie obciążać A. S., z którym nie był skonfliktowany.

Sąd odmówił natomiast wiary zeznaniom D. F. złożonym przed Sądem, w którym odwołał on swoje poprzednie pomówienia. Świadek twierdził, że zeznania tej treści wymusił na nim W. J.. Wprawdzie zatrzymania D. F. w postępowaniu przygotowawczym dokonał W. J., jednakże przesłuchiwał go inny funkcjonariusz. Brak jest podstaw do uznania, by funkcjonariusz ten był zainteresowany w obciążeniu A. S.. Zważyć należy, iż gdyby policjanci chcieli nakłonić D. F. do obciążenia A. S. bądź podsuwali mu treść zeznań, relacja D. F. miałaby dużo bardziej szczegółowy charakter. Ponadto nic nie stało na przeszkodzie, by świadek zeznał, że oskarżony opowiadał mu również o włamaniach do piwnic w P., podczas gdy D. F. twierdził, że nic nie wie na ten temat. Dlatego też Sąd uznał, iż w postępowaniu przygotowawczym D. F. zeznał prawdę bez przymusu, natomiast treść jego zeznań złożonych przed Sądem przypisać należy chęci ochronienia oskarżonego przed grożącą mu odpowiedzialnością karną.

Dla ustalenia, czy A. S. dopuścił się pozostałych zarzucanych mu czynów (poza tym, do którego się przyznał, to jest kradzieżą silnika), zasadnicze znaczenie ma ocena jego zmiennych w toku postępowania wyjaśnień oraz powiązanych z nimi zeznań policjantów biorących udział w prowadzeniu niniejszego postępowania.

Dokonując oceny tych dowodów, Sąd brał pod uwagę następujące okoliczności.

Czynności z A. S. po jego zatrzymaniu prowadziło kilkoro policjantów: A. M., P. F., R. J.. Żadnej roli w tych czynnościach nie odgrywał W. J. ani K. S.. W swoich początkowych wyjaśnieniach A. S. przyznał się do włamań do piwnic, w trakcie eksperymentu procesowego wskazał miejsca, w których włamania te miały mieć miejsce.

Nazwisko W. J. pojawia się jedynie w notatce urzędowej z 1.09.2010 r., w którym odnotował, iż operacyjnie powziął informacje, że oskarżony mógł dopuścić się włamań do piwnic i dokonał rozpytania jego osoby wspólnie z sierż. szt. A. W. (nie, jak to podał A. S., K. S.). Był to zatem jedyny moment, gdy W. J. mógł zastraszać A. S.. Mimo to oskarżony zarówno w toku przesłuchania przez sierż. A. M., jak i w trakcie eksperymentu procesowego prowadzonego przez tę funkcjonariuszkę wraz z asp. P. F., a następnie przesłuchania prowadzonego przez asp. R. J., konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu kradzieży z włamaniem. Trudno uznać, by wszyscy ci funkcjonariusze byli w zmowie co do przypisania oskarżonemu przestępstw, których nie popełnił. Również w początkowej fazie przesłuchania przez prokuratora oskarżony przyznał się do zarzucanych mu przestępstw, dopiero po jakimś czasie zmienił zdanie i stwierdził, że został do przyznania się zmuszony przez Policję.

Zauważyć należy, że również sposób, w jaki funkcjonariusze mieli zmuszać oskarżonego do przyznania się do zarzutów, ewoluował z biegiem czasu i kolejnych przesłuchań. W trakcie pierwszego przesłuchania przez prokuratorem Adrian Szachewicz stwierdził jedynie, że W. J. groził mu pobiciem. Przed Sądem oskarżony twierdził już, że został pobity przez W. J. i K. S. („tak, żeby nie zostawiać śladów”) – z pięści i otwartej dłoni. Początkowo A. S. twierdził, że wymyślił sobie rzeczy, które zabrał z podpalonej altanki, gdyż nic innego w takiej altance nie można znaleźć, zaś na eksperymencie procesowym pokazywał piwnice na chybił trafił, widząc, które mogły być okradane. W trakcie ostatniego przesłuchania przed Sądem wyjaśniał już, że to policjanci wskazywali piwnice, z których miał dokonać włamań.

Przesłuchani w sprawie funkcjonariusze Policji konsekwentnie zaprzeczali, by przy okazji czynności z A. S. doszło do jakichś nieprawidłowości. Wprawdzie trudno oczekiwać, by policjanci, którzy dopuścili się nadużycia uprawnień, przyznali się do tego, jednakże zdaniem Sądu zarówno przytoczone wyżej okoliczności przesłuchań oskarżonego i czynności z nim prowadzonych, wielość funkcjonariuszy zaangażowanych w ten czynności, jak również niekonsekwencja w wyjaśnieniach oskarżonego odnośnie tego, w jaki sposób do nieprawidłowości miało dochodzić, wskazują jednoznacznie na to, że oskarżony w tym zakresie podawał nieprawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną z tytułu popełnionych przestępstw. Nadto gdyby rzeczywiście funkcjonariusze chcieli fałszywie obciążyć oskarżonego, nic nie stało na przeszkodzie, by nie tylko ujęli w jego wyjaśnieniach miejsca włamań, ale również wyszczególnili skradzione przedmioty, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są mocno ogólnikowe (co jest naturalne, zważywszy upływ czasu i wielość czynów, jakich oskarżony się dopuścił). Zdaniem Sądu treść wypowiedzi oskarżonego ujęta w początkowych dwóch protokołach przesłuchań świadczy o ich spontanicznym charakterze, nie razi nadmierną szczegółowością, jest zróżnicowana pod względem detali, co zdaniem Sądu jest naturalną pochodną wybiórczości ludzkiej pamięci.

Dlatego też Sąd uznał za wiarygodne zeznania W. J., K. S. i A. M. oraz A. R., uznając, iż czynności z oskarżonym w postępowaniu przygotowawczym prowadzone były w sposób prawidłowy.

W konsekwencji Sąd uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego złożone w początkowej fazie postępowania przygotowawczego, jak również przeprowadzony w sprawie eksperyment procesowy, są wystarczające dla przypisania oskarżonemu popełnienia wszystkich zarzucanych mu przestępstw, nie tylko tego, do którego ostatecznie się przyznał.

Sąd uznał, iż w odniesieniu do czynów pierwszego i siódmego oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstw zarówno z art. 279§1 k.k., jak i art. 288§1 k.k. Nie tylko bowiem włamał się do zabezpieczonych pomieszczeń, ale również dokonał zniszczenia altanki (zarzut 1 – wartość zniszczeń 3000 zł) i drzwi do piwnicy (zarzut 7 – wartość zniszczeń 500 zł). Dlatego też Sąd podzielił pogląd Prokuratora, iż w odniesieniu do tych czynów słuszne było zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

Postępowanie dowodowe potwierdziło również w ocenie Sadu, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa kradzieży opisanego w zarzucie 20.

Pozostałe czyny polegające na kradzieżach z włamaniem i usiłowaniach kradzieży z włamaniem, które nie zostały zrealizowane z uwagi na brak w okradanych piwnicach przedmiotów nadających się do spieniężenia, należało zakwalifikować odpowiednio z art. 279§1 k.k. i z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 279§1 k.k.

Analizując kwestię konsekwencji prawnych, jakie oskarżony powinien ponieść z tytułu popełnionych przez niego przestępstw, Sąd miał na względzie zarówno postawę oskarżonego w toku procesu, jak również jego ogólne zachowanie po popełnieniu zarzucanych mu przestępstw.

Wymierzając A. S. karę za przypisane czyny, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę, iż niezależnie od tego, że oskarżony odwołał wyjaśnienia, w których przyznał się do kradzieży do piwnic, bez tych wyjaśnień nie byłoby możliwe przypisanie oskarżonemu popełnienia tych przestępstw. Do czasu przyznania się oskarżonego postępowania w przedmiotowych sprawach były nieskuteczne z uwagi na niewykrycie sprawców włamań.

Okoliczność ta wskazuje, iż mimo wszystko należałoby z tego tytułu potraktować oskarżonego w sposób bardziej ulgowy niż miałoby to miejsce, gdyby policja samodzielnie ustaliła sprawców kradzieży.

Ponadto Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony był sprawcą młodocianym, a zatem orzeczona wobec niego kara winna mieć przede wszystkim walor wychowawczy. Wprawdzie oskarżony był wcześniej karany, jednakże tylko jeden raz, choć za poważne przestępstwo. Od czasu popełnienia czynów zarzucanych mu w niniejszym postępowaniu oskarżony nie wszedł ponownie w konflikt z prawem. W trakcie procesu zachowywał się w sposób wzorowy, stawiał się na wszystkie terminy rozprawy, w żaden sposób nie utrudniał postępowania, nie można bowiem za takowe uznać realizacji przez oskarżonego przysługującego mu prawa do obrony.

Powyższe okoliczności pozwalają na przypuszczenie, iż od czasu popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony niejako wydoroślał, przestał popełniać przestępstwa i represja karna wobec jego osoby powinna mieć walor bardziej wychowawczy i wzmacniający ten efekt, nie ma natomiast konieczności osadzania go na dłuższy czas w zakładzie karnym.

Dlatego też Sąd uznał, że najwłaściwszą dla osoby oskarżonego kara będzie kara mieszana, możliwa do orzeczenia po zmianie Kodeksu karnego, która weszła w życie 1 lipca 2015 r.

W związku z tym, iż pomiędzy datą popełnienia przez oskarżonego czynów zabronionych a datą wyrokowania nastąpiła istotna zmiana stanu prawnego, Sąd rozważając kwestię wymiaru kary brał pod uwagę regułę wynikającą z przepisu art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą w tego rodzaju wypadkach co do zasady stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Zgodnie z brzmieniem przepisu stanowiącego podstawę skazania A. S. za przypisane mu w punkcie pierwszym wyroku czyny, podlegał on karze pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Zagrożenie ustawowe było co do zasady jednakowe w momencie popełnienia przestępstwa i w dacie wyrokowania. Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego będzie wymierzona przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i art. 14 § 1 k.k., na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k., art. 34 § 1 i 1a pkt 1) k.k., art. 35 § 1 k.k. kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd uwzględnił zatem możliwość karania przewidzianą w znowelizowanym kodeksie karnym, a wynikającą z brzmienia art. 37b k.k. Zgodnie z treścią tego przepisu, w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat - 6 miesięcy oraz karę ograniczenia wolności do lat 2. W pierwszej kolejności wykonuje się wówczas karę pozbawienia wolności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Z formalnego punktu widzenia przepis ten mógł znaleźć zastosowanie w przypadku A. S. i Sąd zdecydował o skorzystaniu z niego wobec oskarżonego. Zważyć trzeba również, iż skoro z mocy przepisu art. 4 § 1 k.k. w określonych wypadkach należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, należało także zbadać sytuację prawną oskarżonego na gruncie stanu prawnego z daty popełnienia czynów i ocenić, czy ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. Rozważając w tym zakresie, Sąd zastosował wobec oskarżonego przepisy obecnie obowiązujące, uznając, że przepisy obowiązujące poprzednio nie byłyby dla niego względniejsze. Z uwagi na brak w ówczesnym stanie prawnym przepisu art. 37b k.k., oskarżonemu wymierzona mogłaby zostać jedynie kara pozbawienia wolności w granicach od roku aż do 10 lat (uwzględniając działanie w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.). Tym samym, uwzględniając uprzednią karalność oskarżonego i to za przestępstwo przeciwko mieniu, jak również popełnienie w warunkach ciągu przestępstw wielu czynów godzących w mienie pokrzywdzonych, wymierzenie A. S. kary w minimalnym ustawowym wymiarze, nie byłoby możliwe. W istocie kara wymierzona oskarżonemu musiałaby przekraczać wówczas minimalny ustawowy wymiar. Tym samym przepisy obowiązujące poprzednio nie byłyby dla A. S. względniejsze, gdyż ich zastosowanie skutkowałoby wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym rok pozbawienia wolności. Powyższe rozważania zachowują pełną aktualność również w odniesieniu do kar wymierzonych w punktach drugim i trzecim wyroku, o których to sankcjach będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia.

Wymierzając A. S. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 lat ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym, Sąd doszedł do przekonania, iż w sytuacji oskarżonego wymierzenie stosunkowo krótkoterminowej kary izolacyjnej jawi się jako wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji specjalnej, związanego z tą sankcją. Uzupełnienie oddziaływania na A. S. stanowi kara ograniczenia wolności, której celem jest ugruntowanie społecznie pożądanych zachowań oskarżonego. Przy wymiarze kary w ocenie Sądu na korzyść oskarżonego przemawiała okoliczność, iż jest on sprawcą młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 k.k. Stosownie natomiast do treści art. 54 § 1 k.k., sprawcę takiego należy przede wszystkim wychować. Procesowi takiemu z całą pewnością nie służy natomiast długoterminowa kara pozbawienia wolności, w przeciwieństwie do kary krótkoterminowej, skorelowanej dodatkowo z mającą doniosły wymiar wychowawczy karą ograniczenia wolności w odczuwalnej wysokości. Z kolei okoliczność obciążającą przy wymiarze kary dla A. S. stanowił fakt jego uprzedniej karalności i to również za przestępstwo przeciwko mieniu. Sąd uwzględnił również okoliczności łagodzące opisane powyżej (początkowe przyznanie się do winy i zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstw).

Sąd wziął też pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych A. S. w punkcie pierwszym wyroku czynów. Oskarżony w ich ramach wielokrotnie, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, godził w mienie różnych pokrzywdzonych, działając dodatkowo wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. A. S. działał przy tym w zamiarze bezpośrednim, co wynika jednoznacznie z charakteru oraz sposobu podejmowania przez niego poszczególnych działań. Wybitnie materialna motywacja, która przyświecała oskarżonemu, również winna być w kontekście społecznej szkodliwości czynów, oceniona jako zwiększająca jej stopień.

Wobec takich okoliczności, kara 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 lat ograniczenia wolności orzeczona względem A. S. nie może być w ocenie Sądu poczytana za nieadekwatną, czy też rażąco surową.

W ocenie Sądu orzeczona kara mieszana, w części odnoszącej się do ograniczenia wolności, posiada silny akcent wychowawczy i pozwoli oskarżonemu w pełni zrozumieć naganny i bezprawny charakter jego działań. Jako realna dolegliwość, kara ograniczenia wolności związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla A. S. bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Ma to tym większe znaczenie, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym, wobec którego proces wychowawczy jest w ocenie Sądu celowy i zarazem w pełni możliwy, a co w dalszej perspektywie winno przywrócić A. S. na łono praworządnego społeczeństwa. Orzeczona kara mieszana również zdaniem Sądu doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się tymi samymi względami, Sąd wymierzył oskarżonemu za czyny przypisane mu w punkcie II wyroku karę 2 miesięcy pozbawienia wolności i 10 miesięcy ograniczenia wolności, zaś za czyn przypisany mu w punkcie III wyroku (jako podstawę wymiaru kary omyłkowo wskazano art. 279 k.k. w miejsce art. 278 k.k.) karę miesiąca pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną, Sąd kierował się tym, że wszystkie przestępstwa i ciągi przestępstw zostały przez oskarżonego popełnione w krótkich odstępach czasu, skierowane były przeciwko temu samemu dobru prawnemu – mieniu. Gdyby nie różnice w kwalifikacji, można by oskarżonemu wymierzyć za te czyny jedną karę przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. Dlatego też Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną przy zastosowaniu zasady absorpcji – 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin miesięcznie. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara z jednej strony uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, z drugiej zaś nie będzie stanowiła dla oskarżonego nadmiernej dolegliwości, (w odniesieniu do zagrożenia karnego, pozwalającego orzec za ciąg przestępstw z art. 279§1 k.k. karę nawet 15 lat pozbawienia wolności). Kara ograniczenia wolności będzie natomiast miała niewątpliwy walor wychowawczy wobec oskarżonego, wdrażając go do uczciwej pracy.

W punkcie piątym uzasadnianego wyroku, Sąd na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzekł od oskarżonego A. S. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 zł (jednego tysiąca złotych). Rozstrzygnięcie w tym zakresie ma na celu dodatkowe wzmocnienie korzystnego oddziaływania na sprawcę, poprzez między innymi unaocznienie mu nieopłacalności wchodzenia w konflikt z prawem, zwłaszcza w sytuacji powtarzalnego godzenia w cudze mienie. Sąd uwzględnił przy tym sytuację materialną oskarżonego, uznając, iż zapłata kwoty 1.000 zł, z całą pewnością nie będzie prowadziła do nadmiernego uszczerbku dla jego utrzymania.

Sąd zasądził również na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu.

W punkcie szóstym uzasadnianego wyroku, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 2, art. 6, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 347,05 (trzystu czterdziestu siedmiu 05/100) złotych oraz opłatą w wysokości 420 (czterystu dwudziestu) złotych. Koszty zasądzone w sprawie obejmują między innymi ryczałt za doręczenia, koszty konwojowania oskarżonego oraz proporcjonalnie podzielone (również ze współoskarżonymi ze sprawy X K 1253/10) koszty dojazdu i utraconego zarobku świadków. Oskarżony jest młodym, zdrowym mężczyzną, może pracować, chociażby fizycznie, a ponadto nie posiada nikogo na utrzymaniu. W takiej zaś sytuacji, zgodnie z ogólną zasadą sprawiedliwego procedowania, winien on ponieść koszty postępowania, które zostało wszczęte z uwagi na jego zawinione działania.