Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Julita Hartuna

Protokolant: Magdalena Sadowska

przy udziale prokuratora Wiesława Kucińskiego

po rozpoznaniu w dniu 11.12.2015 r. sprawy:

Z. J. , syna E. i W. z domu N., urodzonego (...) w G.

od czasu wydania wobec niego ostatniego wyroku łącznego skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt X K 914/07 za czyn z art. 284 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat; wykonanie orzeczonej kary zarządzono

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt X K 1074/08 za czyn z art. 207 § 1 kk popełniony od 2005 r. do 10 września 2008 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 kk popełniony w okresie od 1 sierpnia 2008 r. do 6 września 2008 r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 191 § 1 kk popełniony 6 września 2008 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności; kary te połączono, wymierzając łącznie karę 2 lat pozbawienia wolności, a wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat; wykonanie orzeczonej kary zarządzono

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X K 1304/12 za czyn z art. 209 § 1 kk popełniony od grudnia 2007 do lutego 2008 r., od lipca 2008 r. do września 2008 r., od stycznia 2009 r. do marca 2009 r., od sierpnia 2009 r. do listopada 2009 r., od stycznia 2010 r. do kwietnia 2010 r., od października 2010 do sierpnia 2012 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt X K 633/13 za czyn z art. 209 § 1 kk popełniony od września 2012 r. do lutego 2013 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat

I.  na mocy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie Kodeksu karnego i niektórych innych ustawy (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396) i art. 568a § 1 pkt 2 kpk, art. 569 § 1 kpk, art. 570 kpk i art. 573 § 1 kpk w zw. z art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 2 kk łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone prawomocnymi wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X K 1304/12

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt X K 633/13

i wymierza skazanemu Z. J. karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (czterech) lat tytułem próby;

III.  na mocy art. 576 § 1 kpk a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania;

IV.  na podstawie art. 572 kpk w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych 60/100) tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz skazanego z urzędu, w tym 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych 60/100) tytułem podatku VAT;

VI.  na mocy art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223) nie pobiera od skazanego odrębnej opłaty od wyżej orzeczonej kary łącznej, a na mocy art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia go od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt X K 761/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Skazany Z. J. był karany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt X K 914/07 za czyn z art. 284 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat; wykonanie orzeczonej kary zarządzono

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt X K 1074/08 za czyn z art. 207 § 1 kk popełniony od 2005 r. do 10 września 2008 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 kk popełniony w okresie od 1 sierpnia 2008 r. do 6 września 2008 r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 191 § 1 kk popełniony 6 września 2008 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności; kary te połączono, wymierzając łącznie karę 2 lat pozbawienia wolności, a wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat; wykonanie orzeczonej kary zarządzono

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X K 1304/12 za czyn z art. 209 § 1 kk popełniony od grudnia 2007 do lutego 2008 r., od lipca 2008 r. do września 2008 r., od stycznia 2009 r. do marca 2009 r., od sierpnia 2009 r. do listopada 2009 r., od stycznia 2010 r. do kwietnia 2010 r., od października 2010 do sierpnia 2012 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt X K 633/13 za czyn z art. 209 § 1 kk popełniony od września 2012 r. do lutego 2013 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat

dowody: odpisy wyroków k. 6-7, 8, 9-10, 25-27, 28-29, dane o karalności k. 11-13, informacje o pobytach i orzeczeniach k. 40-47.

Zachowanie skazanego w zakładzie karnym, w którym przebywał oceniane było jako pozytywne. Skazany był zarówno karany, jak i nagradzany za wyróżnianie się dobrym zachowaniem. W środowisku współosadzonych funkcjonuje bezkonfliktowo. W kontaktach z przełożonymi przestrzega obowiązujących przepisów. Karę odbywa w systemie zwykłym, nie wyrażając zgody na jego zmianę. Z uwagi na stan zdrowia skazanego nie został on zatrudniony. Skazany utrzymuje kontakt z najbliższą rodziną. Deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw i dotychczasowego trybu życia.

dowody: opinia o skazanym k. 39v.

Skazany wychowywał się w rodzinie dysfunkcyjnej. W 1995 roku wszedł w związek małżeński z R. K. z którego urodziło się dwoje dzieci. Zarówno Z. J., jak i jego małżonka w trakcie trwania ich związku nadużywali alkoholu i zażywali środki odurzające. Od około 10 lat pozostają w separacji. Skazany został eksmitowany z zajmowanego wspólnie z żoną mieszkania i otrzymał niewielki lokal komunalny w P., gdzie zamieszkiwał do momentu osadzenia.

dowody: wywiad kuratora k. 34-36.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd zważył, iż postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

Przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań, wskazać należy, iż na Sądzie spoczywa obowiązek uwzględnienia całokształtu sytuacji prawnej Z. J., ustalonej przede wszystkim na podstawie ujawnionych w toku postępowania danych o karalności oraz odpisów wyroków, co zostało uczynione, a o co wnosił sam skazany.

W tym miejscu nadto należy odnieść się do wniosku skazanego, w którym ten domagał się rozpoznania jego sprawy na podstawie przepisów ustaw karnych w brzmieniu obowiązującym nadanym im ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r.). Rozważając jego zasadność Sąd zważył, iż znowelizowane przepisy kodeksu karnego w sposób istotny zmieniają dotychczasowe zasady łączenia kar, pozwalając generalnie na łączenie wszystkich podlegających wykonaniu kar tego samego rodzaju, jakie kiedykolwiek wymierzono skazanemu (z pewnymi wyjątkami – vide: art. 85 § 3 i 4 k.k.). Niemniej jednak na mocy przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r.), przepisów kodeksu karnego dotyczących łączenia kar, w brzmieniu nadanym znowelizowaną ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Oznacza to, iż skazany Z. J. nie może skorzystać z nowych zasad łączenia kar, ponieważ po dniu 1 lipca 2015 roku nie został skazany za kolejne przestępstwo.

Mając na względzie ustalenia faktyczne dotyczące prawomocnych wyroków orzeczonych względem Z. J., Sąd po ich analizie w kontekście ustawowych przesłanek (z uwzględnieniem uwag poczynionych w powyższym akapicie), stwierdził, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, w obrębie czynów, za które skazany został Z. J., zachodzi jeden realny zbieg przestępstw, którego istnienie uzasadnia wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności.

Wskazany realny zbieg przestępstw odnosi się do wyroków wydanych w sprawach: X Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X K 1304/12 oraz Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt X K 633/13. W punkcie pierwszym uzasadnianego wyroku Sąd połączył zatem skazanemu Z. J. jednostkowe kary 1 roku pozbawienia wolności oraz 5 miesięcy pozbawiania wolności wymierzone oskarżonemu we wskazanych rozstrzygnięciach i wymierzył mu w ich miejsce karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Czyny we wskazanych powyżej sprawach zostały bowiem popełnione, zanim w którejkolwiek z nich zapadł wyrok. Wcześniejszym chronologicznie wyrokiem jest orzeczenie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt X K 1304/12. Czyn, za który Z. J. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt X K 633/13 popełniony zostały bowiem przed dniem 27 lutego 2013 roku tj. w okresie od września 2012 roku do lutego 2013 roku.

Sąd miał przy tym na uwadze, iż obie wskazane jednostkowe kary wolności podlegające łączeniu orzeczone zostały z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Należy wspomnieć, iż ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 206, poz. 1589) znowelizowane zostały przepisy kodeksu karnego dotyczące wymierzania kary łącznej w wyroku łącznym. Dodany został między innymi przepis art. 89 § 1a kk, zgodnie z którym w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania sąd może w wyroku łącznym orzec karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Wątpliwość co do tego, od którego momentu należy stosować dodany przepis wyjaśnił z kolei wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2011 r. wydany w sprawie IV KK 186/11 (LEX nr 897770), w którym wskazano, że „możliwość wymierzenia kary łącznej w wyroku łącznym na podstawie art. 89 § 1a kk, zgodnie z art. 4 § 1 kk, dotyczy skazań za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, popełnione po dniu 7 czerwca 2010 r.” Odnosząc powyższe do sytuacji prawnej skazanego należało zaważyć, że pierwszy z czynów pozostający w zbiegu realnym skazany popełnił wprawdzie przed wskazaną datą nowelizacji, niemniej jednak istotnym jest, iż zarówno jedna, jak i druga kara podlegająca łączeniu stanowiły kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, zaś okoliczności niniejszej sprawy przemawiały za warunkowym zawieszeniem również obejmującej je kary łącznej (o czym szerzej poniżej). W konsekwencji należało przyjąć, iż nic nie stało na przeszkodzie połączeniu omawianych kar jednostkowych.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej, jaka winna zostać orzeczona względem Z. J. w miejsce skazań objętych wyrokami wydanymi w sprawach X K 1304/12 i X K 633/13 Sąd miał na względzie treść art. 86 kk, wyznaczającego jej granice. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 15 lat. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 1 roku do 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Podkreślić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu tych czynów. Sąd winien mieć natomiast na uwadze prewencję indywidualną wobec skazanego, jak też względy prewencji generalnej. Z tych względów Sąd wymierzając skazanemu karę łączną miał na uwadze treść dokumentów, z których wynika, iż zachowanie skazanego Z. J. w warunkach izolacji penitencjarnej jest generalnie pozytywne – był on nagradzany regulaminowo, choć był także karany dyscyplinarnie. Nie bez znaczenia pozostało również to, że zgodnie z treścią opinii penitencjarnej skazany w sposób negatywny ocenia swoje przestępcze działania i deklaruje chęć poprawy. Wzięte pod uwagę były również wskazania zawarte w kwestionariuszu wywiadu środowiskowego, tj. stwierdzenie, iż postawę życiową skazanego przed jego osadzeniem cechowały bierność i poczucie krzywdy dotyczące tak rozpadu jego małżeństwa, jak i kontaktów z dziećmi oraz, z drugiej strony, iż nie podejmuje on prób ustabilizowania swojej sytuacji zawodowej i osobistej.

Nadto orzekając karę łączną Sąd winien rozważyć kwestię, czy przestępstwa, za które zostały orzeczone kary jednostkowe są jednorodzajowe czy też różnorodzajowe, czy zostały popełnione w krótkich czy też znacznych odstępach czasu. Wymierzając karę łączną Sąd powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak (vide: wyrok SN z 15 maja 1990 r., IV KR 80/90, LEX nr 22064).

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa winien zostać ukształtowany na zasadzie częściowej absorpcji. Decydując o powyższym sąd miał z jednej strony na uwadze, że zbiegające się przestępstwa wymierzone były przeciwko temu samemu dobru prawnemu – rodzinie i opiece, a co więcej, ich kwalifikacja prawna była tożsama. Istotnym było również, że skazany każdorazowo działał na szkodę tej samej osoby, popełnienie przestępstw, o których mowa, nastąpiło bezpośrednio po sobie. Z drugiej zaś strony, zważył na informacje dotyczące opisanej wyżej postawy skazanego, tak w okresie odbywania kary, jak i w warunkach wolnościowych. Skoro bowiem proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo – jak wskazano, zachowanie skazanego zmierza do poprawnego, to dla osiągnięcia celów w sferze prewencji szczególnej nie należy tego okresu nadmiernie skracać, wydając wyrok łączny. Należy również podkreślić, że taka okoliczność, jak zmierzająca ku poprawie postawa skazanego podczas wykonywania kary, powinna być brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Natomiast całkowite odstąpienie na tej podstawie od zasady asperacji na korzyść zasady absorpcji przy łączeniu wymierzonych kar, doprowadziłoby do bezzasadnej marginalizacji reakcji karnej za przestępstwa popełnione przez skazanego.

Co więcej na uwagę zasługuje fakt, że Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż stosowanie jednej z zasad - absorpcji czy też kumulacji, w pełnym zakresie, z wyłączeniem zasady przeciwnej, winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo. Podzielając ten pogląd, Sąd przy uwzględnieniu przytoczonych powyżej okoliczności i rozważań, zastosował przy wymiarze kary łącznej zasadę asperacji, jako pośrednią pomiędzy zasadą kumulacji oraz absorpcji i wymierzył Z. J. karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zdecydował również o warunkowym zawieszeniu orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lat, czyli w wymiarze niższym od maksymalnego. Sąd uznał, iż kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Warunkowe zawieszenie wykonania kary powinno mieć wpływ wychowawczy na oskarżonego, pozwalając mu na normalne życie w społeczeństwie, podjęcie pracy, a jednocześnie powstrzymywać go przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem wykonania kary.

Fakt, iż oskarżony był już uprzednio karany, nie wyklucza stosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary w sytuacji, gdy zdaniem Sądu, istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna odnośnie oskarżonego. Potwierdza to chociażby orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1.09.1994 r., w którym Sąd Najwyższy stwierdza: „Fakt kolejnego, trzeciego skazania za takie samo przestępstwo musi mieć istotne znaczenie przy ocenie, czy zachodzą przesłanki (…) do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Z reguły taki stan rzeczy będzie wykluczał pozytywną prognozę co do dalszego postępowania oskarżonego. Należy jednak zwrócić uwagę, że kodeks karny (…) nie wyklucza w takim wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary. W wyjątkowych wypadkach, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności wymienionych w art. 73 § 2 k.k., może jednak okazać się to uzasadnione.” (wyrok SN z 1.09.1994 r., II KRN 149/94, Prok.i Pr. 1995/2/6). Uprzednia karalność oskarżonego nie wyklucza też sama przez się pozytywnej prognozy kryminologicznej. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 lipca 1980 r., zgodnie z którym „dodatnia prognoza co do postępowania oskarżonego w przyszłości, tj. że będzie on przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni ponownie przestępstwa (art. 73 § 2 k.k.), nie musi zdarzyć się wyłącznie wtedy, kiedy legitymuje się on "nienagannym" dotychczasowym trybem życia” (wyrok SN z dnia 28.07.1980 r. Rw 258/80, OSNKW 1980/12/91). Zważyć należy, iż Z. J. choć był wcześniej wielokrotnie karany, poza przestępstwami pozostającymi w omawianym zbiegu realnym jedynie raz dopuścił się rodzajowo tożsamego czynu, przy czym był on kwalifikowany z art. 207 § 1 kk, nie zaś, jak w przypadku występków pozostających w zbiegu – z art. 209 § 1 kk. Zawieszając wykonanie orzeczonej kary, Sąd oznaczył czas trwania okresu próby na 4 lat. W przekonaniu Sądu, tak długi okres próby pozwoli na sprawowanie należytego i skutecznego nadzoru nad Z. J., zapewni możliwość wychowawczego oddziaływania na oskarżonego, który obecnie prezentuje wolę przestrzegania porządku prawnego, oraz posłuży weryfikacji postawionej prognozy kryminologicznej.

W punkcie V wyroku na podstawie art. 576 § 1 kpk a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających łączeniu Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

W punkcie IV wyroku Sąd umorzył na podstawie art. 572 kpk postępowanie w pozostałym zakresie, ze względu na brak podstaw do wydania wyroku łącznego obejmującego zawarte w nim skazania.

W punkcie V wyroku, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 147,60 zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz skazanego z urzędu, w tym 27,60 zł tytułem podatku VAT. Sąd zważył, iż wniosek w tym zakresie został złożony w toku rozprawy, a koszty te nie zostały, zgodnie z oświadczeniem obrońcy, w żadnym zakresie uiszczone.

Na mocy art. 624 § 1 kpk Sąd orzekł o kosztach postępowania w sprawie, zwalniając Z. J. od ich ponoszenia w całości, obciążając nimi Skarb Państwa, z uwagi na trudną sytuację majątkową skazanego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy skazanego;

3.  przedłożyć z wpływem apelacji lub za 14 dni.

G., dnia 05.02.2016 r.