Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Augustyniak

Protokolant: starszy protokolant sądowy Agnieszka Przystupa

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2013r. we Włocławku na rozprawie

sprawy J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 05 czerwca 2012r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 20 marca 2012r. na stałe;

2.  stwierdza odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2012 roku wnioskodawca J. W.wniósł do Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczenia Społecznego Oddział w T.z dnia 5 czerwca 2012 roku znak: (...) odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa decyzja jest dla niego krzywdząca, albowiem stan jego zdrowia nie pozwala na wykonywanie jakiejkolwiek pracy fizycznej.

Organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że orzeczeniem z dnia 24.04.2012r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. W wyniku rozpoznania sprzeciwu ubezpieczonego komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28.05.2012r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W.urodził się w dniu (...)roku.

Dowód: wniosek w aktach organu rentowego nr (...) k.-1-2.

Do dnia 3 sierpnia 2010 roku J. W., posiadający wykształcenie zawodowe (aparatowy przemysłu chemicznego) zatrudniony był w (...) Zakładach (...)”S.A. w A., gdzie wykonywał następujące prace: pomoc produkcji, robotnik magazynowy-wydawca, magazynier, kierownik magazynów materiałów, wydawca magazynowy.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 04.08.2010r. w aktach organu rentowego nr (...) k.-5.

Od dnia 11.08.2010 roku J. W. został zarejestrowany jako bezrobotny w Powiatowym Urzędzie Pracy w A.. Zasiłek dla bezrobotnych otrzymywał w okresie od 10.11.2010r. do 11.08.2011r.

Dowód: zaświadczenie z dnia 20.03.2012r. w aktach organu rentowego nr (...) k.-6.

W dniu 20 marca 2012 roku J. W. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: wniosek w aktach organu rentowego nr (...) k.-1-2.

Lekarz orzecznik ZUS w dniu 24.04.2012r. ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 24.04.2012 roku w aktach organu rentowego nr (...) k.-12.

W dniu 30 kwietnia 2012 roku wnioskodawca wniósł sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 24.04.2012 roku do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

Dowód: protokół w aktach organu rentowego nr (...) k.-13.

Komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. orzeczeniem z dnia 28.05.2012r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej. Przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono: stopień naruszenia sprawności organizmu.

Dowód: orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 28 maja 2012 roku w aktach organu rentowego nr (...) k.-16.

ZUS uwzględnił, iż w ostatnim 10-leciu przed złożeniem wniosku J. W. udowodnił 8 lat, 4 miesiące i 15 dni okresów składkowych.

Dowód: raport w aktach organu rentowego nr (...) k.-17.

Decyzją Zakładu Ubezpieczenia Społecznego Oddział w T.z dnia 5 czerwca 2012 roku znak: (...) wnioskodawcy odmówiono prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, iż lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 24.04.2012r. stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Stanowisko to zostało podtrzymane przez komisję lekarską w orzeczeniu z dnia 28.05.2012r.

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczenia Społecznego Oddział w T.z dnia 5 czerwca 2012 roku znak: (...) w aktach organu rentowego nr (...)k.-18.

Wnioskodawca choruje na przewlekłe zapalenie uszu obustronne, stan po operacjach uszu środkowych obustronnych, porażenie nerwu twarzowego obwodowe po stronie prawej, głuchotę ucha prawego i głęboki niedosłuch ucha lewego oraz wrodzoną niedomę płuca lewego. Przedmiotowe schorzenia mają charakter trwały i postępujący, nie rokują wyleczenia. Z uwagi na powyższe wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 20 marca 2012 roku na stałe, ponieważ w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dowód: opinia lekarska z dnia 12 września 2012 roku k.-22, opinia lekarska z dnia 11 marca 2013 roku, opinia uzupełniająca z dnia 10 czerwca 2013 roku k.-115.

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd meriti oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach organu rentowego o nr (...). Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości, a jedynie wyprowadzały z niego odmienne konkluzje o charakterze tak faktycznym jak i jurydycznym. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić dokumentom zgromadzonym w aktach organu rentowego o nr (...) przymiotu wiarygodności. W konsekwencji przedmiotowy materiał, cechujący się wysoką wartością dowodową, pozwolił dokonać w znacznej części rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. W tym miejscu należy dodać, iż ustalenia co do stanu zdrowia wnioskodawcy Sąd Okręgowy we Włocławku poczynił w oparciu o sporządzone w sprawie opinię lekarską z dnia 12 września 2012 roku, opinię lekarską z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinię uzupełniającą z dnia 10 czerwca 2013 roku, których analiza i ocena nastąpi w dalszej części rozważań.

Antycypując dalsze wywody o charakterze merytorycznym wskazać należy, iż stan faktyczny w niniejszej sprawie był pomiędzy stronami co do zasady bezsprzeczny. Spornym, i tym samym stanowiącym istotę przedmiotowego procesu, była jego ocena, a ściślej ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, który faktycznie podważał wszak zasadność nie tyle decyzji Zakładu Ubezpieczenia Społecznego Oddział w T., ile będącego jej podstawą orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B..

W tym miejscu należy podnieść, iż zgodnie treścią art. 57 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z dnia 26 sierpnia 2009 roku, Nr 153, poz. 1227) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, przypadające w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem postania niezdolności do pracy – vide art. 58 ust. 1 kt 5 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych); niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowym bądź nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Z kolei w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Artykuł 12 ust. 2 wzmiankowanej ustawy konstatuje, iż całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a z kolei artykuł 12 ust. 3 wzmiankowanej ustawy konstatuje, iż częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ( vide art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 wzmiankowanej ustawy).

Celem sprawdzenia prawidłowości kwestionowanego przez wnioskodawcę orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., i co za tym idzie ustalenia, czy jest niezdolny do pracy, i ewentualnie w jakim stopniu, w rozumieniu cytowanego art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych in fine oraz na jaki okres, co uzasadniłoby roszczenie wnioskodawcy i w konsekwencji skutkowałoby uznaniem jego odwołania za zasadne, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii zespołu biegłych lekarzy specjalistów: internisty, pulmonologa i otolaryngologa ( vide postanowienie Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 14 sierpnia 2012 roku k.-12).

Po przeprowadzeniu badań internistycznego, pulmonologicznego i otolaryngologicznego, biegli wzmiankowanych specjalności rozpoznali u J. W.przewlekłe zapalenie uszu obustronne, stan po operacjach uszu środkowych obustronnych, porażenie nerwu twarzowego obwodowe po stronie prawej, głuchotę ucha prawego i głęboki niedosłuch ucha lewego oraz wrodzoną niedomę płuca lewego jako choroby podstawowe, tj. powodujące wyłączenie lub w znacznym stopniu obniżenie zdolności do wykonywania pracy oraz zaburzenia rytmu serca jako chorobę współistniejącą. Biegli na podstawie analizy dokumentacji medycznej akt sprawy, badania podmiotowego i przedmiotowego z uwzględnieniem badania audiometrycznego stwierdzili, że wnioskodawca z uwagi na stan zdrowia jest częściowo niezdolny do pracy w okresie od 20 marca 2012 roku na stałe, ponieważ w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu, że ostatnio zatrudniony był Ajko pracownik magazynu materiałów papierniczych. Podstawą orzeczenia są schorzenia wymienione jako podstawowe, które w sposób istotny ograniczają sprawność organizmu wnioskodawcy. Przedmiotowe schorzenia mają charakter trwały i postępujący, nie rokują wyleczenia. Biegli nie zgodzili się z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS ( vide opinia lekarska z dnia 12 września 2012 roku k.-22).

Z uwagi na podniesione w piśmie procesowym z dnia 25 października 2012 roku (k.-34) merytoryczne zarzuty organu rentowego wobec powyższej opinii, Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych lekarzy sądowych o specjalności z zakresu otolaryngologii, pulmonologii i medycyny pracy na okoliczność jak w postanowieniu z dnia 14 sierpnia 2012 roku oraz na okoliczność ustosunkowania się do orzeczenia komisji lekarskiej ZUS i opinii biegłych lekarzy sądowych z dnia 12 września 2012 roku przy uwzględnieniu zastrzeżeń organu rentowego zgłoszonych w piśmie z dnia 25 października 2012 roku ( vide postanowienie Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 6 listopada 2012 roku k.-37).

Biegła pulmonolog rozpoznała u wnioskodawcy niedodmę wrodzona płuca lewego z rozedmą kompensacyjną płuca prawego. Wskazała, że z punktu widzenia pulmonologa wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ( vide opinia sądowo-lekarska z dnia 18 lutego 2013 roku k.-63-64).

Z kolei biegła internista-lekarz medycyny przemysłowej rozpoznała u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu, stan po operacji uszu, porażenie nerwu twarzowego po stronie prawej, głuchotę ucha prawego, głęboki niedosłuch ucha lewego i wrodzoną niedodmę płuca lewego. Biegła uznała wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy, ponieważ w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegła podkreśliła, nie dezawuując poprzednich orzeczeń lekarskich, iż przy ocenie zdolności do pracy należy brać pod uwagę wieloletnie współistnienie chorób występujących u wnioskodawcy. Rozpoznane choroby zmniejszają tolerancje wysiłku, a praca magazyniera polega nie tylko na czynnościach biurowych, a również często na załadunku i rozładunku towarów ( vide opinia lekarska z dnia 11 marca 2013 roku k.-73).

Z uwagi na podniesione w piśmie procesowym z dnia 8 maja 2013 roku (k.-89) merytoryczne zarzuty organu rentowego wobec powyższej opinii biegłej internisty-lekarza medycyny przemysłowej, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii w/w biegłej ( vide postanowienie Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 10 maja 2013 roku k.-94).

W opinii uzupełniającej biegła internista-lekarz medycyny przemysłowej stwierdziła, że skumulowanie chorób wnioskodawcy uzasadnia uznanie go za trwale częściowo niezdolnego do pracy od 20 marca 2012 roku. Biegła podtrzymała swoją wcześniejszą opinię ( vide opinia uzupełniająca z dnia 10 czerwca 2013 roku k.-115).

Oceniając powyższe opinie pod względem dowodowym należy podkreślić, iż Sąd meriti w pełni podzielił zgodne wnioski zawarte w opinii lekarskiej z dnia 12 września 2012 roku, opinii lekarskiej z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 10 czerwca 2013 roku. Opinie biegłych w tym zakresie uznano za wiarygodne i rzetelne, albowiem nie doszukano się w nich jakichkolwiek cech subiektywizmu czy też prób dokonywani ocen które przynależą do wyłącznych kompetencji Sądu. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały w sposób wnikliwy i rzetelny, zgodny z wiedzą i doświadczeniem jej autorów – biegłych lekarzy specjalistów w zakresie chorób na jakie cierpi J. W., a które we wzajemnej korelacji są podstawą uznania, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 20 marca 2012 roku na stałe, ponieważ w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy wskazać, iż w przedmiotowym zakresie omawiane opinie charakteryzują się jasnością, stanowiska w nich zawarte są pełne i wyczerpujące. Uwzględniają one ponadto wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, w tym także zgromadzoną dotychczas dokumentację medyczną. Opinie są logiczne i wewnętrznie spójne.

Odnośnie opinii sądowo-lekarskiej z dnia 18 lutego 2013 roku należy wskazać, iż tylko pozornie jest ona sprzeczna z wnioskami opinii lekarskiej z dnia 12 września 2012 roku, opinii lekarskiej z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 10 czerwca 2013 roku. O ile bowiem te ostatnie uwzględniały wzajemna korelację schorzeń wnioskodawcy i ich wpływ na jego stan zdrowia, to biegła pulmonolog sporządzająca opinię sądowo-lekarską z dnia 18 lutego 2013 roku skoncentrowała się li tylko na schorzeniu wnioskodawcy rozpoznanego w granicach jej specjalizacji. Wskazała ona bowiem wprost, że opinia została wydana z punktu widzenia pulmonologa. Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy niezbędnym jest jednak kompleksowa ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, co zostało dokonane w opinii lekarskiej z dnia 12 września 2012 roku, opinii lekarskiej z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 10 czerwca 2013 roku. Jak słusznie zauważyła biegła internista-lekarz medycyny przemysłowej przy ocenie zdolności do pracy należy brać pod uwagę wieloletnie współistnienie chorób występujących u wnioskodawcy. Rozpoznane u niego choroby zmniejszają tolerancje wysiłku, a praca magazyniera polega nie tylko na czynnościach biurowych, a również często na załadunku i rozładunku towarów.

Zatem należy stwierdzić, iż biegli sporządzający w sprawie opinię lekarską z dnia 12 września 2012 roku, opinię lekarską z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinię uzupełniającą z dnia 10 czerwca 2013 roku w sposób skuteczny zakwestionowali prawidłowość stanowiska zajętego przez lekarza orzecznika ZUS w orzeczeniu z dnia 24.04.2012r. oraz komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.w orzeczeniu z dnia 28.05.2012 roku, będącego faktyczną podstawą decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 czerwca 2012 roku znak: (...).

W tym miejscu należy wskazać, iż kwestionowanie sporządzonych w sprawie opinii, w tym przede wszystkim opinii lekarskiej z dnia 12 września 2012 roku, opinii lekarskiej z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 10 czerwca 2013 roku, należy uznać za jedynie bezzasadną z owymi opiniami polemikę, obarczoną subiektywnym nastawieniem strony postępowania, gołosłowne podważenie obiektywizmu biegłych. Zdaniem Sądu nie ma najmniejszych podstaw do podważenia stanowiska biegłych sporządzających w/w opinie jako osób niewątpliwie posiadających wiadomości specjalne oraz doświadczenie zawodowe, orzekających na podstawie kompletnej dokumentacji medycznej i z odniesieniem się do wniosków wcześniejszych opinii przeprowadzonych w sprawie . W tym miejscu podkreślić należy, iż dowód z opinii biegłych jest specyficznym środkiem dowodowym, którego ocena przebiega według odmiennych, właściwych tylko dla tych opinii biegłych kryteriów. Przeprowadzana ocena dokonywana jest z punktu widzenia fachowości osób, które ją sporządziły, dokładności przeprowadzonych badań oraz trafności uzasadnienia w powiązaniu z wynikami badań (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002r., V CKN 1354/00, LEX nr 77046; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 listopada 2000r., ICKN 1170/98, OSNC 2001/4/64).

Reasumując tę część rozważań należy wskazać, iż Sąd nie dopuścił dowodu z nowej opinii biegłych albowiem miał na uwadze okoliczność, iż w dotychczas sporządzonych wszystkie kwestie sporne sprawy zostały wyjaśnione, w związku z czym nie było potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, które narażałoby tylko Skarb Państwa na dodatkowe koszty. Same różnice w ocenie przez strony przedmiotowych opinii, nawet znaczne, pozbawione przy tym zasadnych merytorycznych zastrzeżeń, nie stanowią podstawy do dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych, bowiem ocena dowodów i wskazanie tych, którym nadaje się walor wiarygodności jest rzeczą Sądu i mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów ( vide art. 233 kpc). Jak wynika z treści art. 286 kpc opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Wskazana potrzeba nie może być tylko wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być umotywowana konkretnymi uwagami i argumentami podważającymi jej miarodajność. W przeciwnym bowiem razie Sąd byłby zobligowany do powoływania kolejnych biegłych dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni zadawalająca stronę przeciwną, co jest niedopuszczalne ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2003 roku, V CKN 1622/00, LEX nr 141384; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 639/99, LEX nr 53135).

Na marginesie trzeba dodać, iż wnioskodawca udowodnił 8 lat, 4 miesiące i 15 dni okresów składkowych w ostatnim 10-leciu przed złożeniem wniosku o rentę. Nadto wykazał, że niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania okresu składkowego. Trzeba w tym kontekście zaznaczyć, iż wnioskodawca otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 10.11.2010r. do 11.08.2011r. Przedmiotowy okres na mocy art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych) jest okresem składkowym.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd meriti, biorąc pod uwagę konkluzje przede wszystkim opinii lekarskiej z dnia 12 września 2012 roku, opinii lekarskiej z dnia 11 marca 2013 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 10 czerwca 2013 roku, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w pkt 1 sentencji uzasadnianego wyroku, tj. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 20 marca 2012 roku na stałe.

Na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji, albowiem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji nie nastąpiło dopiero na etapie postępowania jurysdykcyjnego, co wskazuje na zaniedbanie w tym zakresie organu rentowego.