Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 1264/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Trzeciak
Protokolant:	st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Hanny Karamańskiej

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015r.

sprawy G. L.

oskarżonego z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 30 czerwca 2015r. sygn. II K 653/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty za to postępowanie.

SSO Andrzej Trzeciak

Sygn. akt IVKa 1264/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 30 czerwca 2015r. sygn. akt IIK 653/14 G. L. został uznany za winnego popełnienia w dniu 15 lutego 2014r. czynu kwalifikowanego z art. 244 kk. Za przypisany oskarżonemu czyn wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok zawiera nadto orzeczenie o kosztach sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i wniósł o jego zmianę poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 2 miesięcy ograniczenia wolności.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest niezasadna.

Kontrola zaskarżonego wyroku upoważnia do oceny, że został on oparty na prawdziwych ustaleniach faktycznych, będących wynikiem swobodnej, a nie dowolnej oceny materiału dowodowego, nie uchybiającej regułom wynikającym z przepisów kodeksu postępowania karnego oraz, że materiał ten zebrano w sposób kompletny, wystarczający do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia, co do sprawstwa i winy oskarżonego uznać należy za prawidłowe.

Odnosząc się do apelacji obrońcy wskazać należy, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 kpk, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk. Przy czym na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować, w odczuciu społecznym niesprawiedliwą.

Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nie razi niewspółmiernością, ani nadmierną nieuzasadnioną okolicznościami przedmiotowej sprawy represyjnością, ale okazuje się ze wszech miar wyważona. Dobrana względem oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. W ocenie Sądu Okręgowego w pełni zrealizuje cele z zakresu prewencji ogólnej i szczególnej, określone w art. 53 § 1 kk. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kształtując rozstrzygnięcie o karze Sąd Rejonowy miał na względzie zarówno istotne okoliczności przedmiotowo-podmiotowe składające się na stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy sprawcy. Uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego wymierzając w rezultacie karę, której wymiar nie uzasadnia ingerencji Sądu Okręgowego.

Słusznie Sąd Rejonowy wyeksponował, że oskarżony był uprzednio karany sądownie za czyny z art. 244 kk i z art. 178a§4 kk, co przemawiało - z jednej strony - za koniecznością orzeczenia kary pozbawienia wolności, a - z drugiej strony - przeciwko warunkowemu zawieszeniu wykonania orzeczonej kary. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, który nie wyciąga pozytywnych wniosków z kolejnych wyroków skazujących.

Podnoszone przez autora apelacji okoliczności nie mogą uzasadniać postulowanej przez niego zmiany orzeczonej kary. To, że droga po której oskarżony kierował pojazdem jest mało uczęszczana nie ma w sprawie istotnego znaczenia. Przedmiotem ochrony przypisanego oskarżonemu przestępstwa jest bowiem należyte respektowanie orzeczeń sądowych.

Podobnie sytuacja rodzinna oskarżonego nie uzasadnia ingerencji w treść zaskarżonego wyroku. Oskarżony świadom swoich uwarunkowań życiowych winien je mieć na względzie podejmując decyzje o kierowaniu pojazdem.

Mając na uwadze powyższą argumentację Sąd Okręgowy nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, na podstawie art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O zasądzeniu od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepis art. 636 § 1 kpk, natomiast orzeczenie o wymierzeniu oskarżonemu opłaty oparte zostało o art. 2 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

SSO Andrzej Trzeciak

II K 653/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE