Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:Przewodniczący: SSR Joanna Sienicka

Protokolant: Kalina Pawełko

Bez udziału oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego, 22 marca 2016 r.

sprawy P. G.

c. M. i E. z domu C. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że: w dniu 11 czerwca 2015r. około godziny 16:20 na drodze publicznej (...) na łuku drogi przed przejazdem kolejowym w miejscowości Ł. w kierunku miejscowości N. kierując pojazdem marki K. (...) o nr rej. (...) wykonała nieprawidłowy manewr wymijania z pojazdem marki C. o nr rej. (...) polegający na tym, iż jechała przy osi jezdni w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami w/w pojazdów, czym stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 16 pkt 4 i 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA:

I obwinioną P. G. uznaje za winną tego, że w dniu 11 czerwca 2015r. około godziny 16:20 na drodze publicznej (...) na łuku drogi przed przejazdem kolejowym w miejscowości Ł. w kierunku miejscowości N. kierując pojazdem marki K. (...) o nr rej. (...) podczas wymijania z pojazdem marki C. o nr rej. (...) , nie zachowała bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu , jechała przy osi jezdni , nie zjechała w prawo, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia lusterkami w/w pojazdów i stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 16 pkt 4 i art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym skazuje ją wymierzając na podstawie art. 86§1 kw karę 200(dwieście) złotych grzywny;

II na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt IX W 54/16

UZASADNIENIE

Obwiniona P. G. pracuje w firmie (...), otrzymuje wynagrodzenie w kwocie (...) złotych, jest mężatką, nie posiada nikogo na utrzymaniu.

W dniu 11 czerwca 2015 roku około godz. 16:20 P. G. kierowała pojazdem marki K. (...) o nr rej (...). W samochodzie znajdowali się pasażerowie : H. P. - siedząca z tylu oraz K. O. - siedzący na przednim fotelu obok kierowcy. Obwiniona jechała drogą publiczną (...) od strony Ł. w kierunku N.. Wracała z pracy do domu. W tym czasie drogą publiczną (...) w przeciwnym kierunku jechał pojazdem marki C. o nr rej. (...) pokrzywdzony T. K.. W jego samochodzie pasażerami byli: E. G. - siedząca obok kierowcy i S. K. - siedząca z tylu pojazdu. Bezpośrednio za pojazdem marki C. poruszał się pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), M. N. (1) .

Pojazdy K. (...) i C. wymijały się na łuku drogi przed przejazdem kolejowym w miejscowości Ł. . Obwiniona jechała przy osi jezdni. Zostało to zauważone przez kierowcę C., który reagując na zaistniałą sytuację rozpoczął manewr hamowania i odbił kierownicą
w prawą stronę, co skutkowało zjazdem na pobocze. Nie zdołał uniknąć zderzenia. Pojazdy zderzyły się lusterkami bocznymi zewnętrznymi. Kierowcy zatrzymali się. Każdy z nich zarzucał nieprawidłowa jazdę drugiemu. Z pojazdu C. wysiadły pasażerki , które pozostały na miejscu zdarzenia. Pokrzywdzony natomiast wrócił do pojazdu i udał się za pojazdem V. (...). Dogonił w/w pojazd około 10km dalej i zatrzymał go. Po ustaleniu, iż kierowca V. (...) widział zdarzenie i po uzyskaniu jego danych , numeru telefonu, pokrzywdzony wrócił na miejsce zdarzenia.

Warunki drogowe w dniu zdarzenia były dobre, widoczność dobra, nawierzchnia asfaltowa sucha, średni ruch na drodze. Szerokość jezdni w miejscu zdarzenia wynosiła 6,5m .

Zdarzenie zostało zgłoszone Policji. Na miejsce zdarzenia przybył patrol w składzie (...) . Funkcjonariusze policji dokonali oględzin obu pojazdów. W pojeździe C. (...) ujawnili : uszkodzone lewe lustro zewnętrzne, brak obudowy i zwierciadła lustra, widoczne otarcia na ramie przedniego lewego okna, zarysowania przedniej lewej szyby oraz przednich bocznych drzwi poniżej ramy okna. Natomiast w pojeździe K. (...) – zerwane z mocowań lewe lustro zewnętrzne , połamana obudowa i rozbite zwierciadło, widoczne są zarysowania przedniej lewej szyby, wgniecenia ramy okna lewego przedniego, zarysowania przednich lewych drzwi poniżej ramy okiennej.

Pokrzywdzony przekazał funkcjonariuszom policji dane świadka M. N. (1). R. G. skontaktował się z nim telefonicznie. M. N. (1) potwierdził , iż był świadkiem zdarzenia, jechał bezpośrednio za pokrzywdzonym, oświadczył, iż kierująca to samochodem K. przekroczyła oś jezdni.

(dowód: notatka k 8, karta zdarzenia k 9, szkic k 10, protokół oględzin k. 11 , 12, karta zdarzenia drogowego k. 61, wydruk z mapy G. M. k. 84, wyjaśnienia obwinionej k. 86-87 , płyta k 81, zdjęcia k 83-84, pismo k 85, zeznania T. K. k 87-87v, 36, S. A. K. k 88-88v, 32, M. N. (1) k 88v-89, 46, W. G. k 89-89v, H. P. k 89v, 20v, R. G. k 100-100v, 42v, M. Ł. k 101, 40v ).

P. G. została obwiniona o popełnienie wykroczenia z z art. 86 §1 kw w zw. z art. 16 pkt. 4 i art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Kategorycznie zaprzeczyła, aby poruszała się po drodze niezgodnie z przepisami i stworzyła jakiekolwiek zagrożenie w ruchu drogowym. Obwiniona wyjaśniła , że to C. (...) jechał przy osi jezdni i dlatego doszło do kolizji. Podkreśliła, że poruszała się swoim pasem ruchu, przy prawej krawędzi jezdni . Oświadczyła, iż bardzo dobrze zna tę drogę. Do zderzenia lusterkami doszło na łuku , przed przejazdem kolejowym, za Ł.. Kierujący C. zjechał na jej pas ruchu gdy doszło do zderzenia.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej dotyczącym okoliczności i przyczyn zderzenia uznając, iż nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie i zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenie. Wyjaśnienia obwinionej pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków, w szczególności z relacją pokrzywdzonego i M. N. (1).

Ś., poruszający się pojazdem m-ki C. - T. K., S. A. K. i E. G. zeznali zgodnie, że bezpośrednio przed zderzeniem kierujący ich pojazdem hamował i zjechał na prawe pobocze, zaś obwiniona jechała środkiem jezdni , znajdowała się bardzo blisko ich pojazdu.

T. K. podał, iż pojazd obwinionej jadący z przeciwnego kierunku zjechał na jego pas ruchu, zmusił go do gwałtownego hamowania i ucieczki na prawe pobocze . Po zderzeniu pojechał za samochodem który jechał za nim w chwili zdarzenia, aby ustalić dane świadka. Oświadczył, iż nie znał go wcześniej. Przekazał jego dane policji.

S. A. K. zeznała, iż zauważyła samochód obwinionej na zakręcie w chwili zderzenia. Samochód, którym kierował pokrzywdzony znajdował się wówczas na poboczu prawym, prawa strona ich pojazdu była na piasku. Wcześniej poczuła lekkie zjechanie pojazdu na pobocze. Czuła hamowanie. Przyznała, iż po zderzeniu pokrzywdzony pojechał za świadkiem , a ona zebrała z jezdni odłamki – kawałki obudowy lusterek, szkła . Oświadczyła, iż był to odruch, pozostawienie ich na jezdni było bowiem niebezpieczne, kawałki te mogły wbić się w oponę.

E. G. podała, iż samochód obwinionej zauważyła z odległości około 2m , wówczas pokrzywdzony raptownie zahamował i zjechał na pobocze. Jej zdaniem samochód obwinionej musiał znajdować się na ich pasie ruchu.

Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadków uznając je za logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniające.

W pełni korespondują z nimi zeznania M. N. (1). Ś. ten podał , że pojazd bezpośrednio go poprzedzający tj. C., jechał swoim pasem ruchu, natomiast pojazd jadący z naprzeciwka kierował się bardziej do środka jezdni. Ś. nie był w stanie określić czy C. zjechał na pobocze , ani w jakiej odległości od prawej krawędzi jezdni jechał. Zeznał, iż jego zdaniem to samochód jadący z przeciwnego kierunku zjechał do ośrodka jezdni i trzymał się środka jezdni, z tego względu to jego kierowca ponosi winę za przedmiotowe zderzenie lusterkami. Ś. zeznał , iż kierujący C. jechał swoim pasem ruchu i trzymał się na pewno bliżej swojej prawej krawędzi jezdni niż kierującą samochodem jadącym z przeciwnego kierunku. Oświadczył, iż jechał w odległości około 40-50m za pokrzywdzonym ; potwierdził, że kierowca C. dogonił go w miejscowości Ł. na wysokości sklepu (...) i zapytał czy widział zaistniałe zdarzenie . Podał mu swoje dane i nr telefonu. M. N. (1) oświadczył, iż nie znał wcześniej uczestników zdarzenia. Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadka jako logicznym, rzeczowym, bezstronnym. M. N. (1) jako osoba obca tak dla obwinionej jak i dla pozostałych osób uczestniczących w kolizji, nie miał żadnego powodu, aby bezpodstawnie obciążać którąkolwiek ze stron . Jadąc bezpośrednio za pojazdem pokrzywdzonego miał on możliwość obserwowania całego zdarzenia, manewrów podejmowanych przez jego uczestników i dokonania oceny jego przyczyn.

Jako nie wiele wnoszące do sprawy Sąd ocenił zeznania K. Ś. ten zeznał, że nie obserwował sytuacji na drodze i nie widział zderzenia, z powodu zmęczenia miał zamknięte oczy. Usłyszał huk , wówczas otworzył oczy i zauważył, że obwiniona stanęła na poboczu. Jego zdaniem nie jechali szybko, nie poczuł zmiany kierunku ruchu , po zderzeniu poczuł gwałtowne hamowanie.

H. P. zeznała, iż widziała zdarzenie, siedziała z tyłu pojazdu obwinionej. Kierujący C. jechał szybko i zbyt blisko ich jezdni i zahaczył ich pojazd. Oświadczył, iż obwiniona trzymała się prawej krawędzi jezdni.

Sąd nie dał wiarę relacji w/w świadka, pozostaje ona w sprzeczności z omówionym materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami M. N. (2).

Sąd uznał obwinioną P. G. za winną, tego że w dniu 11 czerwca 2015r. około godziny 16:20 na drodze publicznej (...) na łuku drogi przed przejazdem kolejowym w miejscowości Ł. w kierunku miejscowości N. kierując pojazdem marki K. (...) o nr rej. (...) podczas wymijania z pojazdem marki C. o nr rej. (...) , nie zachowała bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu , jechała przy osi jezdni , nie zjechała w prawo, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia lusterkami w/w pojazdów i stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Swoim zachowaniem obwiniona wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 86 §1 kw w zw. z art. 16 pkt. 4 i art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Warunkiem przypisania odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 §1 kw jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zagrożenie to polega na takim zakłóceniu ruchu, które grozi zderzeniu pojazdów lub wymaga podjęcia manewrów obronnych przez innego uczestnika ruchu. Owe zagrożenie winno być skutkiem wcześniejszego niezachowania należytej ostrożności.

Obwiniona wykonując manewr wymijania, nie zachowała wymaganej ostrożności, nie zachowała bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdem wymijanym, jechała przy osi jezdni, nie zjechała w prawo , w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami obydwu pojazdów.

Przedmiotem ochrony określonym w art. 86 kw jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności. Zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym – art. 3, każdy uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić lub w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lipca 1976 r. VI KRN 135/76 każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i technika prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także od powstrzymywania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Zgodnie z treścią art. 16 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierowca pojazdu jest obowiązany poruszać się możliwie blisko prawej krawędzi jezdni. Art. 23 ust. 1 pkt 1 stanowi zaś, że kierujący pojazdem jest obowiązany przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że obwiniona nie zastosowała się do powyższych obowiązków. Wykonując manewr wymijania zobowiązana była do zachowania bezpiecznego odstępu od pojazdu pokrzywdzonego, poruszania się przy prawej krawędzi jezdni. Szerokość jezdni w miejscu zdarzenia wynosi 6,5m, co skłania do uznania, iż pojazdy winny wyminąć się bezkolizyjnie w wypadku przestrzegania omówionych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na podstawie zgromadzonych dowodów nie ulega wątpliwości, że obwiniona nie zachowała bezpiecznego odstępu od pojazdu pokrzywdzonego wykonując omawiany manewr, ani nie zastosowała się do obowiązku wynikającego z art. 16 pkt4 prawa o ruchu drogowym . Obwiniona widząc nadjeżdżający z przeciwka pojazd pokrzywdzonego nie zjechała do prawej krawędzi jezdni, czym doprowadziła do kontaktu zewnętrznych lusterek obu pojazdów.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności Sąd orzekł wobec obwinionej karę grzywny w wysokości 200 złotych. Orzeczona kara w ocenie Sądu jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej i społecznej szkodliwości czynu i nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Kara ta zmotywuje obwinioną do rozważniejszej i ostrożniejszej jazdy, a przede wszystkim do respektowania obowiązujących przepisów z zakresu ruchu drogowego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Obwinioną obciążono zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych i opłatą w kwocie 30 złotych.