Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12.01.2016 roku sprawy, przeciwko A. Ś. s. R. i H. z domu T. ur. (...) w P.

obwinionego o to że:

W dniu 12 sierpnia 2015r. ok. godz. 22.55 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 "zakaz zatrzymywania się " wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 K.W. w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 R.. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz.1393

orzeka

I.  Obwinionego A. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 5429/15

UZASADNIENIE

A. Ś. został obwiniony o to, że w dniu 12 sierpnia 2015r. ok. godz. 22.55 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 K.W. w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 R.. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz.1393.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2015r. ok. godz. 22.55 w W. na ul. (...) stał zaparkowany samochód marki S. o nr rej. (...). Pojazd ten zaparkowany został w sposób nieprawidłowy, w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”. Powyższą sytuację zaobserwował strażnik miejski R. M., który dokonał rejestracji położenia pojazdu za pomocą aparatu fotograficznego oraz stwierdził zgodność tablic rejestracyjnych z naklejką rejestracyjną umieszczoną na przedniej szybie pojazdu. Z uwagi na to, iż w samochodzie w tym czasie nie było kierowcy, strażnik miejski na szybie samochodu zostawił wezwanie do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m. st. W.. Samochód marki S. o nr rej. (...) w miejscu tym zaparkował A. Ś..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego A. Ś. /e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:02:57 do godz. 00:06:04/, pisemnych wyjaśnień obwinionego A. Ś. /k. 10/, zeznań świadka R. M. /k. 11v, e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:06:33 do godz. 00:08:38/, a także notatki urzędowej /k. 1/, zdjęć /k. 3, 24-27/, wezwań /k. 4, 6/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 5, 7/ oraz pisma /k. 23/.

Obwiniony A. Ś. w pisemnych wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu wyjaśniającym wyjaśnił, że w dniu 12 sierpnia 2015 r. przeprowadził się do mieszkania w W. przy ul. (...) i od pracownika agencji nieruchomości działającego na zlecenie właściciela otrzymał jeden komplet kluczy umożliwiający wejście jedynie do mieszkania. Obwiniony wyjaśnił, że do nieruchomości przypisane jest również miejsce garażowe. Podkreślił również, że wejście na klatkę schodową jest możliwe wyłącznie przy użyciu karty magnetycznej, której pracownik agencji nieruchomości nie posiadał, natomiast właściciel nieruchomości nie mógł mu tego dnia osobiście jej przekazać. Obwiniony wyjaśnił, że z uwagi na powyższą sytuację wszystkie rzeczy, które wówczas przywiózł, mógł wnieść do mieszkania wchodząc przez klatkę schodową od ul. (...). Podkreślił, że samochód zaparkował wówczas przy ul. (...) w celu przemieszczenia rzeczy z samochodu na klatkę schodową, które następnie przeniósł on do mieszkania. Podkreślił również, że po zakończeniu czynności związanych z przeprowadzką udał się, aby zaparkować swój samochód na miejscu garażowym, które przypisane było do mieszkania. Wyjaśnił, że zobaczył wówczas za wycieraczką samochodu wezwanie wystawione przez Straż Miejską. Obwiniony podkreślił, że samochód zaparkowany był w tym miejscu przez około 30-40 minut, że miało to miejsce w porze nocnej i samochód nie utrudniał ruchu. Podkreślił również, że jego zdaniem znak zakazu w porze nocnej był słabo widoczny i podczas wykonywania manewru parkowania nie zauważył on powyższego znaku drogowego. Podkreślił nadto, że przed jego samochodem były wówczas zaparkowane 2-3 inne pojazdy. /k. 10 wyjaśnienia pisemne obwinionego A. Ś. /

Składając wyjaśnienia przed Sądem obwiniony A. Ś. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał jednak, że jego zdaniem jego czyn nie stanowił czynu szkodliwego, dlatego też nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia. Odnosząc się do zarzutu obwiniony potwierdził, że zaparkował pojazd w tym miejscu, podnosząc jednak, że była to boczna ulica. Wyjaśnił również, że od pracowników miejscowej ochrony dowiedział się, że znak ten został umieszczony w tym miejscu z uwagi na budowę na ul. (...). Obwiniony podkreślił, że ok. godz. 23:00 budowa nie była kontynuowana oraz, że zatrzymał się na chwilę, gdyż przeprowadzał się tego dnia i chciał rozpakować rzeczy. Odnosząc się do zarzutu obwiniony oświadczył, że w pewnych wyjątkach można nie stosować się do znaku drogowego zakaz zatrzymywania się. /e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:02:57 do godz. 00:06:04 wyjaśnienia obwinionego A. Ś. /

A. Ś. ma 31 lat. Jest żonaty, nie ma nikogo na utrzymaniu. Z zawodu jest prawnikiem. Pracuje w kancelarii prawniczej. Osiąga dochód w wysokości ok. 3000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:01:59 wyjaśnienia obwinionego A. Ś. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego A. Ś. Sąd uznał za wiarygodne w części, w jakiej nie kwestionował on, że to on zaparkował pojazd marki S. o nr rej. (...) w miejscu określonym w zarzucie, tj. w W. na ul. (...). Okoliczność tę – jako bezsporną – Sąd uznaje za wiarygodną.

Sąd uznał za wiarygodne również wskazywane przez obwinionego okoliczności, z powodu których zaparkował on w dniu zdarzenia pojazd w tym miejscu. W ocenie Sądu podawane przez obwinionego okoliczności dotyczące jego przeprowadzki, która miała miejsce w dniu zdarzenia były spójne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Jednocześnie za nieistotne z punktu widzenia niniejszego postępowania Sąd uznał podawane przez obwinionego informacje, że w dniu zdarzenia przed jego samochodem były zaparkowane 2-3 inne pojazdy.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień obwinionego, w których podawał on, że jego czyn nie stanowił czynu szkodliwego, dlatego też nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia oraz w zakresie, w jakim odnosząc się do miejsca, w którym zaparkował pojazd, wskazywał, że była to boczna ulica, nie utrudniał on ruchu, parkował swój samochód w tym miejscu przez około 30-40 minut, zdarzenie miało w porze nocnej i znak ten został umieszczony w tym miejscu z uwagi na budowę przy ul. (...), w ocenie Sądu powyższe wyjaśnienia stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Wyznaczniki stopnia szkodliwości społecznej czynu zostały w art. 47 § 6 k.w. ograniczone do okoliczności związanych z samym czynem, ale zarówno od jego strony przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych obowiązków), jak i podmiotowej (postać zamiaru, motywacja sprawcy i rodzaj naruszonych reguł ostrożności oraz stopień ich naruszenia). Ocena stopnia tej szkodliwości powinna być jednak całościowa, uwzględniająca wszystkie wskazane w omawianym przepisie jej wyznaczniki, a nie powinna stanowić pochodnej ocen dokonanych odrębnie odnośnie do poszczególnych tych okoliczności (T. Grzegorczyk, Komentarz do art. 47 Kodeksu wykroczeń, LEX 2013).

W kontekście powyższego Sąd nie podziela zaprezentowanego przez obwinionego stanowiska co do braku materialnego substratu przypisanego mu wykroczenia, w postaci braku jego społecznej szkodliwości, gdyż zachowanie obwinionego jest zachowaniem cechującym się społeczną szkodliwością, bowiem obwiniony swoim zachowaniem naruszył podstawowe zasady ruchu drogowego, które powinien był znać jako kierujący pojazdem oraz naruszył dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. Znak B-36 „zakaz zatrzymywania się” postawiony został wszak przez podmiot zarządzający drogą w celu uniemożliwienia kierującym parkowania pojazdów w tym miejscu. Obowiązywanie w/w znaku nie było również ograniczone czasowo i przed wykonaniem manewru parkowania obwiniony winien upewnić się czy może zaparkować pojazd w tym miejscu.

Jednocześnie Sąd analizując niniejszą sprawę nie stwierdził, aby w okolicznościach zdarzenia doszło do sytuacji, w wyniku której obwiniony mógł nie stosować się do znaku drogowego „zakaz zatrzymywania się”.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom świadka R. M. /k. 11v, e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:06:33 do godz. 00:08:38/, który jest strażnikiem miejskim. Zeznania świadka R. M. są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące wykonywanej pracy strażnika miejskiego i opisał czynności przez niego podejmowane. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony A. Ś. w dniu 12 sierpnia 2015r. ok. godz. 22.55 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do znaków drogowych.

Wykroczenie, którego się dopuścił obwiniony można popełnić przy tym również w formie winy nieumyślnej. Rolą obwinionego było zatem ustalenie czy i na jakich zasadach może on zaparkować samochód w tym miejscu i dostosowanie się do obowiązującego oznakowania. Ignorując je popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Nie zastosował się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się” wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy A. Ś., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 92 §1 k.w. zagrożone jest karą nagany albo grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych. Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.