Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. sprawy, przeciwko E. L. c. J. i T. z domu K. ur. (...) w Ż.

obwinionej o to że:

W dniu 8 kwietnia 2015 r. ok. godz. 10:10 w W. na ul. (...) wysokość Szpitala (...) naruszyła zasady określone w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym przez to, że kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) omijała pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa Panu K. S. w wyniku czego pieszy został zmuszony do zatrzymania się

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW, w związku z art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.).

orzeka

I.  Obwinioną E. L. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 7106/15

UZASADNIENIE

E. L. została obwiniona o to, że w dniu 8 kwietnia 2015 r. ok. godz. 10:10 w W. na ul. (...) wysokość Szpitala (...) naruszyła zasady określone w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym przez to, że kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) omijała pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa Panu K. S. w wyniku czego pieszy został zmuszony do zatrzymania się, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW, w związku z art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 kwietnia 2015 r. ok. godz. 10:10 E. L. kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) poruszała się lewym pasem ruchu ul. (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i zbliżała się do oznakowanego przejścia dla pieszych znajdującego się na wysokości Szpitala (...). W tym samym czasie K. S. stanął przed powyższym oznakowanym przejściem dla pieszych znajdującym się przy ul. (...) w W.. Zamierzał on przejść przez jezdnię ul. (...) od strony Szpitala (...) w kierunku (...) (...). Gdy pojazdy poruszające się prawym pasem ruchu zatrzymały się przed przejściem dla pieszych, K. S. wszedł na w/w przejście dla pieszych celem przejścia na drugą stronę jezdni. Gdy K. S. minął prawy pas ruchu, wyjrzał zza zatrzymanego samochodu, czy lewym pasem ruchu nie jedzie żaden z pojazdów. K. S. zauważył wówczas nadjeżdżający z jego lewej strony, lewym pasem ruchu samochód marki S. o nr rej. (...), który nie zwolnił przed przejściem dla pieszych. W celu uniknięcia potrącenia przez ten samochód K. S. cofnął się za pojazd, który był zatrzymany przed przejściem dla pieszych na prawym pasie ruchu. Gdy pojazd poruszający się lewym pasem ruchu ul. (...) za samochodem marki S. o nr rej. (...) zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, K. S. przeszedł na wysepkę rozdzielającą pasy w przeciwnych kierunkach ruchu. Następnie wyjął on telefon komórkowy i zapisał numer rejestracyjny samochodu marki S. o nr rej. (...), który zatrzymał się przed sygnalizatorem świetlnym przed skrzyżowaniem z ul. (...), z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej E. L. /e-protokół rozprawy z dnia 16 lutego 2016 r. od godz. 00:02:53 do godz. 00:03:58/, zeznań świadka K. S. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 16 lutego 2016 r. od godz. 00:04:47 do godz. 00:11:53/, a także zgłoszenia /k. 1/, wydruku z bazy (...) /k. 2/ oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 13/.

Obwiniona E. L. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach odnosząc się do zarzutu oświadczyła, że nie przypomina sobie takiego zdarzenia. Oświadczyła ona również, że w przypadku, gdyby takie zdarzenie faktycznie miało miejsce, to by je zapamiętała. Wyjaśniła również, że nie jest „piratem drogowym”, wskazując, że posiada prawo jazdy od 30 lat i nigdy nie była karana za wykroczenia. Obwiniona odnosząc się do zarzutu oświadczyła również, że mogła znajdować się w tym miejscu w dacie zdarzenia. Wskazała nadto, że jest właścicielem samochodu marki S. o nr rej. (...) i była właścicielem tego samochodu również w dniu zdarzenia. Obwiniona opisując powyższy samochód wskazała, że jest to srebrny (...) oraz wskazała, że bardzo rzadko użycza innym osobom tego samochodu. /e-protokół rozprawy z dnia 16 lutego 2016 r. od godz. 00:02:53 do godz. 00:03:58 wyjaśnienia obwinionej E. L. /

E. L. ma 57 lat. Jest mężatką, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest fizjoterapeutką, prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości ok. 3000-4000 zł. Nie była karana sądownie. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. Była dwukrotnie ukarana mandatami za wykroczenia drogowe. /e-protokół rozprawy z dnia 16 lutego 2016 r. od godz. 00:00:49 do godz. 00:01:46 wyjaśnienia obwinionej E. L. , k. 13 informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego/

Sąd zważył, co następuje:

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim przyznała ona, że jest właścicielem samochodu marki S. o nr rej. (...) – srebrny (...) i była właścicielem tego samochodu również w dniu zdarzenia. Za wiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionej, w których odnosząc się do zarzutu podała ona, że mogła znajdować się w tym miejscu w dacie zdarzenia, oraz w zakresie, w jakim wskazała ona, że bardzo rzadko użycza innym osobom swojego samochodu. Wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie były logiczne i spójne, pozostają one również zbieżne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie oraz są przekonujące w świetle wskazań doświadczenia życiowego.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej w części, w jakiej obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wskazując, że nie przypomina sobie takiego zdarzenia oraz podnosząc, że gdyby zdarzenie takie miało miejsce, to z pewnością by je zapamiętała. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionej, nieprzyznającej się do popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Jednocześnie, mając na uwadze ujawniony dowód z dokumentu w postaci: informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 13/, Sąd nie dał wiary tej części wyjaśnień obwinionej, w której wskazywała ona, że nigdy nie była karana za wykroczenia. Z powyższego dokumentu wynika bowiem, że obwiniona była dwukrotnie ukarana mandatami za wykroczenia drogowe.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. S. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 16 lutego 2016 r. od godz. 00:04:47 do godz. 00:11:53/. Zeznania świadka, który jest osobą obcą dla obwinionej i nie miał żadnych powodów, by pomawiać ją o zachowanie, które mogłoby skutkować jej odpowiedzialnością wykroczeniową są spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby podważyć zeznania tego świadka, który konsekwentnie i precyzyjnie opisywał przebieg krytycznego zdarzenia.

W złożonych zeznaniach świadek szczegółowo opisał przebieg krytycznego zdarzenia. Wskazał on nadto, że po analizowanym zdarzeniu odprowadził wzrokiem ten samochód do najbliższego skrzyżowania i zapisał numer rejestracyjny tego samochodu w swoim telefonie komórkowym, gdy samochód ten zatrzymał się przed sygnalizatorem, który dla jego kierunku ruchu wyświetlał sygnał czerwony na skrzyżowaniu ul. (...). Potwierdził on również, że samochód ten posiadał srebrny kolor karoserii i wielkością odpowiadał T. (...)-4 ( (...)). Podał on również, że rozpoznał, że samochodem tym prawdopodobnie jechała kobieta.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały na rozprawie uznane za ujawnione. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W konsekwencji Sąd uznał, że dowody w sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionej E. L., w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw w związku z art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu. Szczególna ostrożność, zgodnie z art. 2 ust. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Mając na uwadze użyte przez ustawodawcę sformułowanie „szczególna”, oznacza kwalifikowaną postać ostrożności. Zgodnie z art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierującemu pojazdem zabrania się omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu. Wskazać również należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie drugie Ustawy Prawo o ruchu drogowym, pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że obwiniona zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, zobowiązana była do zachowania szczególnej ostrożności oraz do zatrzymania się przed powyższym przejściem, podobnie jak uczynili to kierowcy innych pojazdów poruszających się sąsiednim pasem ruchu. W takiej sytuacji omijanie zatrzymanych na sąsiednim prawym pasie ruchu pojazdów było zabronione i obwiniona była zobowiązana do ustąpienia pierwszeństwa pieszemu K. S. przechodzącemu w tym czasie przez oznakowane przejście dla pieszych. Z zeznań K. S. wynika, że obwiniona nie zastosowała się do wskazanych obowiązków i naruszyła swoim zachowaniem zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. K. S. jako pieszy przechodzący przez oznakowane przejście dla pieszych miał prawo oczekiwać, że kierujący pojazdami umożliwią mu bezpieczne przejście na drugą stronę jezdni. W przypadku, gdyby K. S. w trakcie przechodzenia przez oznakowane przejście dla pieszych nie zatrzymał się przed wejściem na lewy pas ruchu, po którym poruszała się obwiniona, mogłoby dojść do potrącenia go przez pojazd kierowany przez obwinioną.

Podnieść należy, że powyższe wykroczenie drogowe popełnione przez obwinioną zostało ujawnione wyłącznie dzięki determinacji K. S., który zapisał numer rejestracyjny pojazdu kierowanego przez obwinioną w swoim telefonie komórkowym, a następnie poinformował o powyższym zdarzeniu organy ścigania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionej jako wysoki. Obwiniona w czasie zdarzenia kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) ominęła pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa K. S., w wyniku czego pieszy został zmuszony do zatrzymania się. Pomimo obowiązku zachowania szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu dla pieszych, obwiniona nie zatrzymując się, przejechała przez oznakowane przejście dla pieszych, przez które w tym samym czasie przechodził pieszy K. S., omijając pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu. W wyniku działania obwinionej doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią wcześniejszą karalność obwinionej za wykroczenia drogowe /k. 13/, co świadczy o lekceważeniu przez obwinioną przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane jej kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionej przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, iż w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionej nie doszło do potrącenia pieszego.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn E. L.. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionej uwzględniając jej postawę. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 40 zł, stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.