Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu B. W. prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepis art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227) i wskazał, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o jej zmianę, poprzez przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony B. W. uprawniony do emerytury, w dniu 10 sierpnia 2012 roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o ustalenie prawa do świadczenia w postaci dodatku pielęgnacyjnego. Pozwany poddał go badaniom przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonego za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych. W ocenie biegłych lekarzy sądowych, na podstawie przeprowadzonego badania jak również dokumentacji medycznej, ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i do samodzielnej egzystencji od 2.08.2012 r. trwale. Z uwagi na chorobę niedokrwienną serca z dusznicą bolesną i kardiomopatię pozawałową jest zniedołężniały, wymaga pomocy innych osób dla zaspokojenia swoich potrzeb życiowych.

Zdaniem biegłych drugiego zespołu, ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i niezdolny do samodzielnej egzystencji trwale , czego przyczyną są występujące u niego schorzenia, które skutkują u ubezpieczonego znacznie zmniejszone zdolności kompensacyjne organizmu. Wpływ zaburzeń ma charakter przewlekły, znaczący i względnie trwały. U badanego stwierdzono niepełnosprawność w zakresie pełnej samoobsługi, wykonywania czynności domowych, przemieszczania się, tolerancji wysiłku i zaspokajania potrzeb życiowych. Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez komisję lekarską ZUS, podstawą ich ustaleń były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy.

Dowód : dokumentacja w aktach ZUS, opinie biegłych k. 13-14, 32, 51-52

Sąd uwzględnił zatem wydane przez biegłych opinie w całości i uznał je za wyczerpujące poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego. Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności. Biegli są, bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez odwołującego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, wobec czego nie zachodziła potrzeba prowadzenia dalszego postępowania dowodowego.

Sąd nie podziela zastrzeżeń sformułowanych przez pozwany organ rentowy, gdyż zarzuty pozwanego pod adresem opinii wydanych przez biegłych stanowiły jedynie polemikę z prawidłowymi wnioskami płynącymi z opinii wydanej przez biegłych, którzy wyraźnie wskazali w wydanej opinii, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje niezdolność do samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z treścią przepisu art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 roku, nr 153 poz. 1227) Dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, z zastrzeżeniem ust. 4.

Jedną z przesłanek przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wskazać należy, iż pojęcie to ma szeroki zakres, obejmuje bowiem opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp. oraz pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. ( -tak też Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 6 marca 2003 roku, sygn. akt I AUa 651/02).

Jak wynika z wniosków wydanych przez biegłych odwołujący nie jest zdolny do podejmowania samodzielnie czynności życia codziennego.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinie biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie, bowiem spełnia on wszystkie warunki niezbędne do przyznania żądanego świadczenia i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Joanna Siupka-Mróz