Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 24 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Jasiak

Protokolant: p.o. stażysta Urszula Klich

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2015 r. w Ostrowie Wielkopolskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)z siedzibą w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. M. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W.:

A.  kwotę 1315,78 zł (słownie: tysiąc trzysta piętnaście złotych i siedemdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2015 roku do dnia 24 września 2015 roku

B.  kwotę 210,78 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  świadczenie w kwocie 1.315,78 zł zasądzone w pkt. I A sentencji wyroku rozkłada na 10 rat miesięcznych, w tym 9 pierwszych rat w kwotach po 131,50 zł i 10 ratę w kwocie 132,28 zł płatnych do 28-go dnia każdego miesiąca począwszy od listopada 2015 r. z ustawowymi odsetkami od każdorazowego uchybionego terminu płatności poszczególnej raty.

Sędzia Marek Jasiak

Sygn. akt I C 1317/15

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015r. powód (...) z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym wniósł o zasądzenie od pozwanego A. M. na swoją rzecz kwoty 1.315,78 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 14 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 zł i innych kosztów w kwocie 0,78 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jego poprzednik prawny (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z pozwanym w dniu 19 czerwca 2006 roku umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...), w której przyznał pozwanemu limit kredytowy. Na podstawie powyższej umowy pozwany zobowiązał się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Pozwany jednak nie wywiązał się z obowiązku spłaty. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku powód nabył przedmiotową wierzytelność. Powód podał, że na dochodzoną w pozwie kwotę składa się należność główna w kwocie 445,56 zł, odsetki umowne w kwocie 89,23 zł, odsetki karne w kwocie 457,32 zł i koszty w kwocie 288,09 zł naliczone przez jego poprzednika oraz odsetki ustawowe od kapitału naliczone przez niego od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia wniesienia pozwu w kwocie 35,58 zł.

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2015r. Sygn. akt VI Nc-e 465290/15 Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim.

Po wpłynięciu do tut. Sądu sprawa została zarejestrowana w repertorium „C” jako podlegająca rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym .

Na rozprawie w dniu 22 września 2015r. pozwany A. M. uznał powództwo i przyznał okoliczności faktyczne przytoczne w uzasadnieniu pozwu, z tym, że wniósł o rozłożenie dochodzonej w niniejszej sprawie należności na dziesięć równych rat miesięcznych, płatnych do 28 dnia każdego miesiąca.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2006r. pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. działającym obecnie pod firmą (...)Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) oraz umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej maxima plus nr (...) na mocy której został mu przyznany limit kredytowy do kwoty 500,00 zł. Pozwany skorzystał z przysługującego mu limitu kredytowego ale pomimo upływu terminu zapłaty nie dokonał jego spłaty. W dniu 27 czerwca 2014 roku powód (...)z siedzibą w W. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której nabył m.in. przysługującą bankowi w stosunku do pozwanego wierzytelność w kwocie 1.280,20 zł na którą składała się należność główna w kwocie 445,56 zł, odsetki umowne w kwocie 89,23 zł, odsetki karne w kwocie 457,32 zł i koszty w kwocie 288,09 zł. Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanego po dodaniu naliczonych przez powoda odsetek ustawowych od kapitału od dnia 1 lipca 2014r. do dnia wniesienia pozwu w kwocie 35,58 zł wynosiło 1.315,78 zł.

(okoliczności przyznane przez pozwanego)

A. M. otrzymuje emeryturę w wysokości 1.280,00 zł miesięcznie i obecnie nie ma nikogo na utrzymaniu. Jego żona otrzymuje rentę w wysokości 1.190,00 zł miesięcznie. Ze świadczenia emerytalnego pozwanego pobierana jest przez komornika kwota 670,00 zł. z tytułu innych zadłużeń. Pozwany reguluje również opłaty z tytułu czynszu za mieszkanie w kwocie 800,00 zł miesięcznie. Koszt zakupu leków dla jego żony wynosi około 300,00 zł miesięcznie.

(dowód: zeznania pozwanego- k.80)

Sąd zważył co następuje :

Zgodnie z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczne przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie ( por. orzeczenia Sądu Najwyższego z 28.10.1976r. II CRN 232/76 OSNCP 1977 nr 5-6 poz. 101, z 14.09.1983r. III CRN 188/83 OSNCP 1984, nr 4, poz. 60). Nie jest więc uznaniem powództwa uznanie żądania przy równoznacznym zaprzeczeniu okoliczności faktycznych, na których powód oparł swoje żądanie.

Skutkiem uznania powództwa jest: 1) pominięcie postępowania dowodowego w zakresie okoliczności objętych uznaniem, 2) wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w zakresie objętym jego uznaniem, 3) zaopatrzenie wyroku rygorem natychmiastowej wykonalności ( art. 333 § 1 pkt. 2 kpc ), jeżeli wyrok będzie zasądzał roszczenie, 4) zwrot kosztów procesu pozwanemu w wypadku, gdy uznanie zostało dokonane przy pierwszej czynności procesowej, a pozwany nie dał powodu do wytoczenia powództwa ( art. 101 kpc ).

Ponieważ w niniejszej sprawie pozwany A. M. na rozprawie w dniu 22 września 2015r. uznał powództwo i jednocześnie stosownie do art. 229 kpc przyznał okoliczności faktyczne przytoczone w uzasadnieniu pozwu a brak było podstaw do uznania, że czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo, że zmierzała do obejścia prawa, to zgodnie z art. 213 § 2 kpc Sąd był związany uznaniem powództwa i zobowiązany był wydać wyrok uwzględniający powództwo.

Mając na uwadze wyżej wymienione okoliczności faktyczne i prawne należało więc orzec jak w pkt. I A sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 kpc w związku z art. 28 pkt. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. z 2014r. poz. 1025), art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej ( tekst. jedn. Dz. U. z 2014r. poz. 1628 z późn. zm.) i pkt. IV załącznika do tej ustawy oraz § 6 pkt.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst. jedn. Dz. U. z 2013r. poz.461) i biorąc pod uwagę, że pozwany przegrał sprawę uznał za słuszne obciążenie go nimi w całości. Na koszty te składają się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 30,00 zł, wynagrodzenie reprezentującego powoda adwokata w kwocie 180,00 zł oraz inne koszty w kwocie 0,78 zł.

Mając powyższe na uwadze należało więc orzec jak w pkt. I B sentencji wyroku.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do uwzględnienia wniosku pozwanego o rozłożeniu zasądzonego od niego świadczenia na raty.

Zgodnie z art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Skorzystanie z przysługującego sądowi uprawnienia ma na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego- ma bowiem na celu umożliwienie mu wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Rozłożenie na raty należności na podstawie uprawnienia przewidzianego w art. 320 kpc nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy datą wydania wyroku a datą płatności poszczególnych rat (por. orz. składu 7 sędziów SN z 22.09.1970r. III CZP 11/70, OSNCP 1971 nr 4 poz. 61).

W niniejszej sprawie z zeznań pozwanego wynika, że otrzymuje on emeryturę w wysokości 1.280,00 zł miesięcznie netto i nie ma nikogo na utrzymaniu. Jego żona otrzymuje rentę w kwocie 1190,00 zł miesięcznie. Z emerytury pozwanego comiesięcznie potrącana jest przez komornika kwota 670,00 zł z tytułu innych zadłużeń. Pozwany ponadto ponosi koszty z tytułu opłat czynszowych w kwocie 800,00 zł miesięcznie. Koszt leków wykupywanych dla jego żony wynosi około 300,00 zł miesięcznie. Nie ulega wątpliwości, że pozwany nie jest w stanie spełnić zasądzonego świadczenia jednorazowo ani też w ratach o większej wysokości. Zdaniem sądu rozłożenie zasądzonego od A. M. świadczenia na raty w proponowanej przez niego wysokości umożliwi mu wykonanie wyroku w sposób dobrowolny i uchroni go od postępowania egzekucyjnego i związanych z nim dalszych kosztów.

Mając to na uwadze Sąd orzekł więc jak w pkt. II sentencji wyroku.

Sędzia: Marek Jasiak