Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SR Katarzyna Cichocka

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Kazberuk

Prokurator Prok. Rej. w Kętrzynie: Tomasz Niesłuchowski

po rozpoznaniu w dniach: 17.04.2015r., 22.05.2015r., 03.07.2015r., 18.09.2015r., 17.02.2016r. i 01.04.2016r.

K. Ż.
s. T.i H.z domu C.
ur. (...)w W.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 18 lutego 2014r w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził H. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 550 zł, wprowadzając ją w błąd co do tożsamości pożyczkodawcy i możliwości uzyskania pożyczki gotówkowej w kwocie 10.000 zł po uprzednim wniesieniu opłaty i pomimo uzyskania wskazanej opłaty nie przekazał pokrzywdzonej kwoty pożyczki, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. przestępstwo określone w art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

II. w dniu 22 marca 2014r w K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. C. (2) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 550 zł, wprowadzający ją w błąd co do tożsamości pożyczkodawcy i możliwości uzyskania pożyczki gotówkowej w kwocie 20.000 zł po uprzednim wniesieniu opłaty i pomimo uzyskania wskazanej opłaty nie przekazał pokrzywdzonej kwoty pożyczki, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. przestępstwo określone w art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

I.  oskarżonego K. Ż. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to w oparciu o przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 20.03.2015r., poz. 396) przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., z mocy art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. skazuje go za każdy z tych czynów, zaś na podstawie art. 286 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwot po 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych na rzecz pokrzywdzonych H. K. i K. C. (2);

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. N. z Adwokackiej Spółki Partnerskiej (...), S. i Wspólnicy kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu oraz kwotę 193,20 (sto dziewięćdziesiąt trzy i 20/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 474/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony K. Ż. mieszka w W., na ul. (...). Wymieniony nie pracuje i utrzymuje się z renty z tytułu znacznej wady wzroku.

W styczniu 2014r. wymieniony na portalu G..pl zamieścił ogłoszenie, że poszukuje konta bankowego. Na ogłoszenie odpowiedziała D. S..

Wymieniona założyła na swoje dane konto w (...) S.A. o numerze (...), które następnie udostępniała K. Ż.. Wskazała w banku jako adres dla korespondencji adres oskarżonego, tj. W. , ul. (...). Następnie osobiście przekazała mu dokumentację z banku. Oskarżony na swój adres otrzymał również karty bankomatowe i od tego czasu do 14 kwietnia 2014r. korzystał z konta. Za udostępnienie konta D. S. otrzymała od wymienionego gratyfikację finansową.

Oskarżony na stronie internetowej (...)zamieścił ze swojego konta internetowego (...)ogłoszenie, oferując udzielanie pożyczek.

W dniu 18 lutego 2014r. na powyższe ogłoszenie odpowiedziała mieszkanka P. H. K., zawierając umowę pożyczki. Warunkiem uzyskania przez nią pożyczki w wysokości 10.000 zł miało być dokonanie wpłaty prowizji w wysokości 550zł, na konto inwestora. Jako inwestora oskarżony wskazał dane G. S., natomiast podał numer konta założonego dla niego przez D. S.. Pokrzywdzona wpłaciła podaną kwotę na podany numer konta (...), jednak pożyczki nie otrzymała. Nie udało jej się nawiązać kontaktu z oskarżonym.

W podobny sposób doszło do zawarcia umowy pożyczki w dniu 22 marca 2014r. z K. C. (2), zamieszkałą w K.. Tym razem oskarżony wskazał jako inwestora dane D. S.. Oskarżony pomimo uzyskania od pokrzywdzonej opłaty w wysokości 550zł nie przekazał jej umówionej kwoty pożyczki w wysokości 20.000 zł.

Wymieniona nawiązała kontakt telefoniczny z oskarżonym, jednak nie otrzymała ani pożyczki ani zwrotu wpłaconej prowizji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań pokrzywdzonych: K. C. (2) k. 219, 4-4v, H. K. – odezwa k. 311, 309, 77-78, zeznań świadków: D. S. – odezwa k. 300, 298-299, 29-30, 117-117, G. S. k. 251, 87, A. J. - odezwa k. 323, 321, kopii umowy pożyczki k. 5-6, 80-82, potwierdzenia przelewu k. 7, 79, danych (...) S.A. dot. (...) k. 15-21, danych banku (...) S.A. dot. rachunku bankowego k. 35-44, 84-85, 109-111, danych (...) S.A. dot. e-maila k. 47-51, danych (...) S.A. dot. łącz internetowych k. 66, wydruków korespondencji e-mail k. 97-99, 120-122, protokołu okazania osoby k. 127-130.

Oskarżony K. Ż. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów bowiem są one sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Przede wszystkim z zeznań świadka D. S.wynika, w sposób nie budzący wątpliwości, że wymieniona udostępniła oskarżonemu numer konta (...), na które pokrzywdzone dokonywały wpłat tzw. opłat przygotowawczych w wysokości po 550 zł. Świadek osobiście przekazała oskarżonemu dokumenty bankowe oraz zamówiła karty bankomatowe z banku na jego adres. Oskarżony od lutego 2014r. był wyłącznym użytkownikiem konta. Świadek zeznała następnie, iż w pewnym momencie, w kwietniu 2014r. zaczęli pisać do niej ludzie oszukani przez oskarżonego. Wtedy zorientowała się do czego oskarżony wykorzystywał udostępnione przez nią konto, że wykorzystywał jej dane i podrabiał jej podpis na umowach pożyczki. Wówczas zablokowała konto, karty oraz umieściła na portalu (...)ostrzeżenie oraz sprostowanie. Świadek zeznała, że oskarżony na portalu posługiwał się nazwiskiem D. K.. Jednak zamieszczając ogłoszenie o poszukiwaniu konta posługiwał się swoim rzeczywistym nazwiskiem. Wymieniona podczas okazania rozpoznała oskarżanego.

Świadek D. S. zeznała również, że po ujawnieniu oszustw złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Była przez to nękana i zastraszana przez oskarżonego, który wielokrotnie się z nią kontaktował.

Jej relacje znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka J. B., która również odpowiedziała na ogłoszenie oskarżonego, chcąc zaciągnąć pożyczkę. Wymieniona jednak przed podpisaniem umowy natrafiała na stronę z informacją, w której D. S. ostrzegała przed podpisywaniem umów pożyczki i wpłacaniem prowizji.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań wskazanych świadków. Są to osoby postronne, obce dla oskarżonego i nie mające żadnego interesu w bezpodstawnym obciążaniu go odpowiedzialnością. Relacje D. S. znajdują potwierdzenie w informacjach z banku (...) S.A., (...) S.A. oraz wydrukach korespondencji e-mail prowadzonej z oskarżonym.

Bez wątpienia, co wynika z danych nadesłanych z banku (k.35), D. S. wskazała adres oskarżonego dla korespondencji, na który zostały wysłane karty, dające mu dostęp do konta. Na ten adres oskarżony otrzymywał wszelką korespondencję, w tym jedyne wystawione dla tego konta karty, a więc nie ulega wątpliwości, że w okresie objętym zarzutem tylko on korzystał faktycznie z konta. Na wskazane konto pokrzywdzone wpłaciły prowizje, co potwierdzają dowody przelewu. Jak wynika z informacji z banku, za pomocą kart bankomatowych, które były w posiadaniu oskarżonego pobierane były środki z konta, z bankomatów na terenie W.

Nie ulega wątpliwości, że e-maile z konta (...)wysyłane były z adresu IP komputera stacjonarnego należącego do oskarżonego. (k.66)

Obie umowy pożyczki, zwarte z pokrzywdzonymi są identyczne zarówno co do formy, czcionki , jak i treści, co wskazuje jednoznacznie, iż zostały sporządzone przez tą samą osobę.

Pokrzywdzona K. C. (2)zeznała że po tym jak nie otrzymała pożyczki nawiązała kontakt z pożyczkodawcą i rozmawiała z nim. Był to mężczyzna. Z informacji (...) Sp. z o.o.wynika, że rzeczywiście były wykonywane połączenia pomiędzy numerem telefonu pokrzywdzonej K. C. (2), a numerem (...), z którym miała kontaktować się w sprawie pożyczki. Z danych operatora wynika ponadto, że osoba posługująca się numerem (...), w czasie rozmów z pokrzywdzoną logowała się z anten (...)umieszczonych w W.na terenie dzielnicy P., a więc w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego.

Ostatecznie świadek A. J., która w okresie od końca roku 2012r do początku 2015r. dorabiała sprzątając u oskarżonego, zeznała, że ten mówił jej, iż zajmuje się udzielaniem pożyczek przez Internet. Płacił jej około 1000 zł miesięcznie. Posiadał pieniądze z reny w wysokości około 800 zł oraz z tytułu udzielanych pożyczek.

W ocenie Sądu przyjęta linia obrony, że oskarżony ze względu na wadę wzroku nie mógł korzystać z komputera jest chybiona i stanowi próbę przerzucenia odpowiedzialności na inne osoby. Tymczasem zeznania świadków jednoznacznie wskazują na oskarżonego jako sprawcę. Świadek D. S. rozpoznała oskarżonego, pokrzywdzona K. C. (2) rozmawiała w sprawie pożyczki z mężczyzną. Oskarżony pomimo wady wzorku stawił się na rozprawie, czynnie uczestniczył w procesie, składając podpisane osobiście wnioski i pisma. W dobie obecnej technologii, w ocenie Sądu wada wzroku nawet znaczna z pewnością nie stanowi przeszkody w korzystaniu z komputera.

Sąd nie kwestionował również zeznań świadka G. S., który potwierdził jedynie fakt, że nie prowadził żadnej działalności związanej z udzieleniem pożyczek, nie umieszczał w Internecie żadnych ogłoszeń, konto bankowe o numerze (...) nie należy do niego, a jego dane zostały wykorzystane bez jego wiedzy i zgody. Podanie Sąd nie kwestionował zeznań pokrzywdzonej H. K. oraz świadka J. B. (k. 124), której zeznania za zgodą stron zostały jedynie ujawnione bez odczytywania

W toku postępowania sądowego oskarżony został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. W sporządzonej opinii sądowo - psychiatrycznej biegli zgodnie uznali, iż tempore criminis oskarżony miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem . (opinia k. 188-191) Wskazaną opinię Sąd w pełni podzielił, nie znajdując podstaw do jej zakwestionowania, bowiem została sporządzona w sposób fachowy, wnikliwy i rzetelny.

W tym stanie rzeczy wina oskarżonego i okoliczności popełnienia zarzucanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 18 lutego 2014r w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził H. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 550 zł, wprowadzając ją w błąd co do tożsamości pożyczkodawcy i możliwości uzyskania pożyczki gotówkowej w kwocie 10.000 zł po uprzednim wniesieniu opłaty i pomimo uzyskania wskazanej opłaty nie przekazał pokrzywdzonej kwoty pożyczki oraz na tym, że w dniu 22 marca 2014r w K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. C. (2) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 550 zł, wprowadzający ją w błąd co do tożsamości pożyczkodawcy i możliwości uzyskania pożyczki gotówkowej w kwocie 20.000 zł po uprzednim wniesieniu opłaty i pomimo uzyskania wskazanej opłaty nie przekazał pokrzywdzonej kwoty pożyczki, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, bez wątpienia wyczerpał znamiona przestępstw z art. 286§1 kk, przy czym z uwagi na wartość szkody czyny te zostały zakwalifikowane w zw. z art. 283§3 kk, czyli jako wypadki mniejszej wagi.

Sąd, przy zastosowaniu art. 91§1 kk, wymierzył oskarżonemu jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpało, bowiem obu czynów dopuścił się w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu. Przy czym, Sąd zgodnie z treścią art. 4§1 kk orzekał w oparciu o przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 20.03.2015r., poz. 396) jako względniejsze dla oskarżonego.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra. Dobrem, jakie naruszył oskarżony jest instytucja pożyczki. Zakłócenie funkcjonowania tej instytucji wyklucza lub co najmniej istotnie ogranicza możliwość wykorzystania jej jako elementu systemu gospodarczego. Instytucja ta jest związana ze szczególnym zaufaniem, stąd też ów szczególny stosunek zaufania stanowi także dobro prawne. Działanie oskarżonego było skierowane także na dobro w postaci mienia.

Oskarżony był w przeszłości karany, w tym za podobne czyny (dane o karalności k.313). Orzekane uprzednio kary wolnościowe nie spełniły zatem swojego celu, nie zapobiegły ponownemu popełnieniu przez oskarżonego przestępstw. Dlatego też w ocenie Sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni względem oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, wdroży go do porządku prawnego. Ponadto jako zgodne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości będzie w sposób prawidłowy kształtowała świadomość prawną społeczeństwa, zwłaszcza w dobie przestępczości internetowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Jednocześnie Sąd, zgodnie z treścią art. 46§1 kk, orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych kwot po 550 zł .

Z uwagi na fakt, że oskarżony nie pracuje, Sąd na podstawie art. 624§1 kpk, zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.