Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. w B.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w B. kwotę 1 152,93 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt trzy grosze) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 608,91 zł (sześćset osiem złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 357/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lutego 2015 roku (data stempla pocztowego) powódka (...) Sp. z o.o. w B. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 1 152,93 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanej K. S. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej z 11 grudnia 2013 r., zaś ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody była pozwana. Powódka nabyła od poszkodowanej wierzytelność w stosunku do pozwanej na podstawie umowy cesji z dnia 7 stycznia 2015 roku. Wyjaśniła, że ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za w/w zdarzenie i wypłacił odszkodowanie w kwocie 2 034,94 złotych. Powódka nie zgodziła się z wysokością przyznanego odszkodowania z tytułu szkody w w/w pojeździe, dlatego zwróciła się o wycenę kosztów naprawy do Spółki (...) Sp. z o.o., która wykonała kosztorys naprawy samochodu. W kosztorysie koszty naprawy samochodu określono na kwotę 2 960,23 zł brutto. Za sporządzenie w/w opinii wystawiono fakturę VAT nr (...) na kwotę 227,64 zł. Powódka domagała się od pozwanej zapłaty różnicy pomiędzy kwotą wypłaconą, a kwotą naprawy wyliczoną przez spółkę (...), a także 227,64 zł tytułem kosztów zamówienia opinii wraz z kalkulacją naprawy.

W dniu 16 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach, Wydział VI Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygnaturze VI GNc 426/15/3.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana przyznała, iż w związku ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2013 r. spowodowanym przez kierowcę pojazdu objętego ubezpieczeniem OC u pozwanej, objęła to zdarzenie swoją ochroną i wypłaciła odszkodowanie za koszty naprawy w kwocie 2 034,94 zł. Zdaniem pozwanej wypłacona kwota jest adekwatna do rozmiaru szkody poniesionej w związku ze zdarzeniem sprawczym i pozwalała na pokrycie celowych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. W ocenie pozwanej użycie do naprawy pojazdu poszkodowanej części nowych i oryginalnych nie mieściło się w pojęciu naprawienia szkody i było niezasadne.

Postanowieniem z dnia 1 października 2015 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia kosztów naprawy samochodu uszkodzonego przy zastosowaniu części nowych oryginalnych producenta samochodu tak zwana jakość O, przy stawkach za roboty blacharskie, lakiernicze, mechaniczne obowiązujących w zakładach na terminie miejsca zamieszkania pierwotnie poszkodowanego, świadczących usługi przy uwzględnieniu technologii naprawy wymaganej przez producenta pojazdu S.;

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 grudnia 2013 roku samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanej K. S. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana (okoliczność bezsporna).

Poszkodowana zgłosiła pozwanej powstanie szkody. Pozwana wypłaciła pierwotnie poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 2 034,94 zł.

Cesją z 7 stycznia 2015 r. poszkodowana K. S. przeniosła na powódkę wierzytelność o zapłatę odszkodowania za szkodę wyrządzoną w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2013 r. za które odpowiedzialność przyjęła na siebie pozwana.

Dowód: akta szkody (decyzja pozwanego o przyznaniu odszkodowaniu dla poszkodowanej (k.7), kalkulacja (k.8-11) umowa cesji (k.12) wraz z pełnomocnictwem (k.13), zawiadomienie o cesji (k.14),

Uzasadniony koszt naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniósł kwotę 2 960,23 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. z dnia 7 stycznia 2016 r. (k.70-72), opinia prywatna (k.15-18), kalkulacja (21-24).

Powódka zleciła Spółce (...) Sp. z o.o. sporządzenie opinii dotyczącej wyceny naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Za wykonanie w/w opinii wystawiona została faktura VAT nr (...) na kwotę 227,64 zł netto.

Dowód: opinia spółki (...) Sp. z o.o. (k.15-18), ocena techniczna (k.19-20), kalkulacja (k.21-24), faktura VAT (k.25).

Przedstawiony powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały.

Ustalając stan faktyczny sprawy sąd uwzględnił przede wszystkim treść pisemnej opinii biegłego z zakresu motoryzacji uznając, że pozostawały one rzetelne, logiczne i w wyczerpujący sposób opowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia. Opinia została poparta dużym profesjonalizmem i doświadczeniem biegłego.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym natomiast pomiędzy stronami był uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska strony pozwanej dotyczącego obniżenia należnego odszkodowana. Należy wskazać, że szkoda może zostać naprawiona w drodze restytucji, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony przedmiot doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 §2 k. c.) poszkodowany może domagać się od podmiotu odpowiedzialnego odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Nie można w tej sytuacji przyjąć, że poszkodowany może domagać się jakichkolwiek poniesionych kosztów prac naprawczych. Z oczywistych względów nie mogą to być koszty prac naprawczych, które służyły do poprawienia standardu uszkodzonego przedmiotu, a więc do podniesienia jego stanu technicznego w porównaniu ze stanem przed wyrządzeniem szkody, nawet wówczas, gdy ubezpieczyciel nie kwestionował przedmiotowego zakresu naprawy ani jej metody. Również w sytuacji, w której koszty naprawy poniesione zostały jedynie w celu przywrócenia istniejącego przed uszkodzeniem stanu używalności przedmiotu, powstaje potrzeba odpowiedniej selekcji takich kosztów i ich odpowiedniej weryfikacji na podstawie zobiektywizowanych kryteriów (wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03). W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 1970 roku., II CR 371/70, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00). Świadczenie zobowiązanego polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia (kosztów naprawy uszkodzonego przedmiotu) nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1971 roku, III CRN 450/70) Za "niezbędne" koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego przedmiotu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń. Kosztami natomiast "ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot dokonujący naprawy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny stosowane przez wybrany podmiot odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego podmiotu mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten podmiot. Przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

Odnosząc się do uzasadnionych kosztów naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Sąd stoi na stanowisku, że wyniósł on kwotę 2 960,23 zł brutto.

Potwierdził to powołany w sprawie biegły sądowy M. D. w pisemnej opinii z dnia 7 stycznia 2016 r., gdzie wskazał, że koszt naprawy wyniósł kwotę 2 960,23 zł. Biegły ponadto wskazał, że użycie części nowych w naprawie, nawet oryginalnych fabrycznie nie wpłynie na zwiększenie wartości pojazdu po przeprowadzeniu naprawy.

Sąd podziela stanowisko biegłego sądowego. Należy zauważyć, że w przypadku, gdy w pojeździe zabudowane były części fabryczne ‑ oryginalne, to w naprawie powinny być zastosowane takie same części oryginalne. Co więcej należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu, jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 §1 K.c.); jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. Może wydawać się, że zastąpienie części już eksploatowanej, nową częścią powoduje, że poszkodowany zyskuje, gdyż w jego pojeździe pojawiła się część mająca większą wartość niż ta, która uległa zniszczeniu. Nie jest to jednak wniosek trafny, gdyż część po połączeniu jej z pojazdem nie może być oceniana, jako samodzielny przedmiot obrotu, lecz staje się jednym z elementów, które należy brać pod uwagę przy ocenie poniesionej straty. Stratę tę określa się przez porównanie wartości pojazdu przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę i po przywróceniu go do stanu poprzedniego. O tym, że zamontowanie części nowych oryginalnych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu, jako całości. Poszkodowany może żądać naprawienia szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, a wtedy ubezpieczyciel powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, jeżeli są one potrzebne do naprawy samochodu. W szczególności nie ma podstaw, aby odrębnie oceniać wartość części samochodu i jeżeli części stare były w chwili wypadku częściowo zużyte, obniżać należne odszkodowanie. Zatem za chybiony należy uznać zarzut, że wysokość odszkodowania winna zostać obliczona biorąc pod uwagę koszt naprawy przy pomocy nieoryginalnych części zamiennych. Sąd podziela wyrażany w orzecznictwie pogląd, że niezasadne jest stosowanie zamiast części autoryzowanych serwisów części zamiennych nieoryginalnych. Nie ma normy prawnej, która nakazywałby poszkodowanemu naprawę samochodu przy pomocy nieoryginalnych części. Oczywistym jest, że zamienniki nie gwarantują odpowiedniej jakości, która może ujawnić się po pewnym okresie czasu, niemożliwym do przewidzenia. Zdaniem Sądu poszkodowana miała, zatem prawo żądać użycia części oryginalnych. Strona pozwana powinna zaś była udowodnić, że doprowadziło to do wzrostu wartości pojazdu. Czego zdaniem Sądu nie uczyniła. Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd, co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd nie mógł się zgodzić z pozwaną, jakoby wypłacone przez nią odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy w postępowaniu likwidacyjnym było wystarczające do naprawienia uszkodzonego pojazdu.

W ocenie sądu koszt opinii prywatnej powinien zostać wliczony w koszt naprawy samochodu objęty odpowiedzialnością cywilną pozwanego, gdyż stanowi ona normalne następstwo działania, z którego wynikłą szkoda. Powód sam nie jest specjalistą w zakresie wyceny kosztów naprawy samochodu z uwzględnieniem części oryginalnych oraz nakładu pracy mechanika. Uzasadnione zatem było odwołanie się przez powoda do opinii eksperckiej. Na podstawie tej opinii powód wyliczył kwotę roszczenia dochodzonego pozwem. Koszt sporządzenia opinii został przyjęty w kwocie netto, gdyż powód jest podatnikiem podatku VAT uprawnionym do odliczania podatku VAT należnego o podatek naliczony.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 152,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12 stycznia 2014 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 58,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.) oraz 353,91 zł tytułem zaliczki na poczet biegłego, co daje łączną kwotę 608,91 zł.

SSR Jolanta Brzęk