Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2016 r. w B.

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) z odsetkami od dnia 6 września 2011 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości ustawowej oraz od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości ustawowej za opóźnienie;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1157,45 złotych (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt siedem złotych czterdzieści pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 349,55 zł (trzysta czterdzieści dziewięć złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Pozwem w postępowaniu upominawczym wniesionym w dniu 15 lipca 2014 r. powód J. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. kwoty 1.800 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2011 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zawarł z poszkodowaną R. O. umowę o przeniesieniu prawa do odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 4 stycznia 2011 r. powstałą w pojeździe marki A. o numerze rejestracyjnym (...), obejmującą wierzytelności już powstałe oraz wierzytelności przyszłe. Powód podał, że w wyniku wypadku na nieodśnieżonej drodze z dnia 4 stycznia 2011 r. uszkodzony został pojazd stanowiący własność poszkodowanej. Zarządcą drogi była Gmina I.. Szkodę w dniu 5 stycznia 2011 r. poszkodowana zgłosiła do pozwanego będącego ubezpieczycielem zarządcy drogi za szkody wyrządzone osobom trzecim w ramach dobrowolnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta korporacyjnego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę i przeprowadził oględziny uszkodzonego pojazdu, po czym wypłacił poszkodowanej odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w wysokości 2.085,55 zł, po pomniejszeniu świadczenia, zgodnie z umową zawartą z ubezpieczonym o franczyzę redukcyjną w kwocie 1.000 zł, którą poszkodowana odzyskała od ubezpieczonego. Powód podniósł, że po otrzymaniu odszkodowania od pozwanego i ubezpieczonego poszkodowana zleciła naprawę uszkodzonego pojazdu warsztatowi naprawczemu (...) z J.. Powód wskazał, że naprawa trwała od 23.05.2011 r. do 31.05.2011 r. W okresie naprawy poszkodowana najęła samochód zastępczy w klasie odpowiadającej uszkodzonemu pojazdowi za stawkę dzienną wynajmu w kwocie 250 zł brutto, a łączny koszt najmu wyniósł 2.250 zł. Powód podniósł, że poszkodowana zgłosiła szkodę z tego tytułu w dniu 15 czerwca 2011 r., natomiast pozwany uznał roszczenie poszkodowanej w dniu 5 września 2011 r. i wypłacił kwotę 450 zł, przyjmując zasadne 3 dni wynajmu oraz ustalając stawkę dzienną najmu w kwocie 150 zł brutto. Poszkodowana w dniu 4 czerwca 2014 r. na wezwanie wynajmującego pojazd zastępczy pokryła pozostałe koszty najmu z odsetkami w wysokości ustawowej.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 21 lipca 2014 r. w sprawie o sygn. akt. (...) Sąd orzekł uwzględniając żądanie powoda w całości, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł w odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 6 września 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 647 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że wypłacona poszkodowanemu przez pozwanego kwota 450 zł za wynajem pojazdu zastępczego uwzględnia normatywny czas naprawy i średnie koszty najmu, a odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu jedynie w przypadku poniesienia wydatków związanych z najmem. Pozwany podniósł, że tym samym szkoda majątkowa w tym zakresie mogła powstać dopiero z chwilą zapłaty kosztów z tytułu korzystania z pojazdu zastępczego i z tą chwilą mogła powstać wierzytelność, którą poszkodowany mógłby scedować na rzecz powoda. Pozwany podniósł, że zapłata przez poszkodowanego kosztów wynajmu pojazdu zastępczego po upływie ponad trzech lat od powstania szkody, jako roszczenia przedawnionego nie blokuje pozwanemu w tej sprawie także zarzutu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Pozwany podniósł, że niezależnie od tego przyznane odszkodowanie obejmuje zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego na okres konieczny do naprawy pojazdu bez zbędnej zwłoki.

W piśmie procesowym z dnia 23 września 2014 r. powód wskazał, że uzasadniony czas wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowaną wynosił faktycznie 9 dni. Powód podniósł, że koszty wynajmu samochodu zastępczego powstały w dniu 13 czerwca 2011 r., tj. z chwilą wystawienia przez wynajmującego będącego przedsiębiorcą rachunku za wynajem, a zatem roszczenie mogłoby ulec przedawnieniu z upływem trzech lat, czyli w dniu 13.06.2014 r., a zapłata kosztów przez poszkodowaną miała miejsce w dniu 4.06.2014 r., nie może być zatem mowy o spełnieniu świadczenia przedawnionego. Powód podniósł, że wobec pozwanego roszczenie uległoby przedawnieniu w dniu 5.09.2014, czyli po upływie trzech lat od wydania decyzji dot. roszczeń poszkodowanej z tytułu koszów wynajmu pojazdu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 stycznia 2011 r. samochód osobowy marki A. (...) nr rej. (...) stanowiący własność R. O. uległ uszkodzeniu w wyniku wypadku na nieodśnieżonej drodze, której zarządcą była Gmina I., będąca ubezpieczonym u pozwanego za szkody wyrządzone osobom trzecim w ramach dobrowolnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta korporacyjnego.

Okoliczności bezsporne

Poszkodowana zawarła umowę najmu samochodu zastępczego z Panem K. S., na podstawie, której poszkodowana najęła samochód zastępczy marki V. (...) numer rejestracyjny (...), na okres naprawy uszkodzonego pojazdu tj. od dnia 23.05.2011 r. do dnia 31.05.2011 r. Opłata za najem pojazdu wynosiła 250 zł brutto za dobę wypożyczenia.

Dowód: zeznania świadka R. O. – k. 78-79 akt, odpis umowy wypożyczenia samochodu zastępczego – k. 15 akt, oświadczenie p. T. – k. 13 akt.

W dniu 23.05.2011 r. poszkodowana dokonała cesji wierzytelności wobec pozwanego z tytułu odszkodowania w związku ze szkodą nr (...) z dnia 04.01.2011 r. na rzecz K. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Centrum (...). Dnia 2.06.2014 r. nastąpiła cesja zwrotna.

Dowód: umowa cesji zwrotnej – k. 77 akt.

W dniu 6 czerwca 2014 r. poszkodowana zbyła swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania w związku ze szkodą nr (...) z dnia 04.01.2011 r. O powyższym fakcie powódka zawiadomiła pozwanego.

Dowód: umowa cesji – k. 21 akt, wezwanie do zapłaty – k. 28-29 akt.

Pojazd zastępczy służył poszkodowanej do dojazdów do pracy do I., gdzie ma system zmianowy i rozpoczyna pracę przy rannej zmianie o 6.00 oraz do zaspokajania innych bieżących potrzeb życiowych np. robienia zakupów. Do dzielnicy, gdzie poszkodowana pracowała oraz w godzinach jej pracy nie jeździły środki komunikacji.

Dowód: zaświadczenie pracodawcy poszkodowanej – k. 16 akt, zeznania świadka R. O. – k. 78-79 akt.

Z tytułu najmu samochodu zastępczego K. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Centrum (...) wystawił poszkodowanej rachunek nr (...) na kwotę 2.250 zł brutto. Stawka za dzień wynajmu wynosiła 250 zł brutto. Okres wynajmu obejmował 23.05.2011 – 31.05.2011.

Dowód: rachunek nr (...) – k. 18 akt, zeznania świadka K. S. – k. 70 akt.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność w zakresie odszkodowania obejmującego koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 450 zł brutto, przyjmując że technologiczny czas naprawy pojazdu zgodnie ze sporządzonym przez rzeczoznawcę pozwanego kosztorysem wynosi przy zaokrągleniu w górę 3 dni robocze, a stawka najmu odpowiadająca cenom rynkowym w regionie I. to 150 zł brutto.

Dowód: pismo pozwanego – k. 19 akt.

Poszkodowana dokonała zapłaty za najem pojazdu zastępczego.

Dowód: dowód wpłaty nr 1/06/2014 – k. 20 akt.

Naprawa pojazdu trwała 9 dni. Technologiczny czas naprawy pojazdu marki A. (...) z uwzględnieniem zakresu uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z 04.01.2011 r., niezbędnego i uzasadnionego czasu technologicznego naprawy uszkodzonego pojazdu, uwzględniając czas na wykonanie pozostałych czynności i prac niezbędnych do właściwego przebiegi procesu remontowego, tj. czasu oględzin, zaopatrzenia w części oraz sprawy organizacyjnego, wynosił ok. 9 dni.

Dowód: zeznania świadka K. S. – k. 70 akt, pisemna opinia i opinia uzupełniająca biegłego sądowego A. M. – k.106-107, 123 akt.

Koszty poniesione za wynajem pojazdu zastępczego nie były zawyżone. Przeciętny średni dobowy koszt wynajęcia samochodu o tej klasie na lokalnym rynku wahał się w granicach 231 – 255 zł brutto na dobę.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego A. M. – k. 106-107 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych, w oparciu o zeznania świadka K. S. oraz świadka R. O. oraz w oparciu o pisemną opinię i pisemną opinię uzupełniającą biegłego sądowego A. M..

Zeznania świadków były logiczne i jasne, spójne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie.

Autentyczność dokumentów prywatnych nie budziła wątpliwości Sądu, w związku z powyższym Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków, gdyż korespondowały one z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym

Sąd w całości zaaprobował pisemną opinię i pisemną opinię uzupełniającą sporządzone przez biegłego sądowego A. M.. Wydane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania. Biegły zgodnie z wydanym postanowieniem ustalił czy koszt najmu pojazdu zastępczego odpowiadał cenom tych usług na lokalnym rynku oraz określił niezbędny i uzasadniony czas technologicznej naprawy uszkodzonego pojazdu. Ponadto podkreślić należy, że opinie nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej uznać należało za uzasadnione w całości.

Na wstępie należy wskazać, że poszkodowana R. O. zbyła swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania w związku ze szkodą nr (...) z dnia 04.01.2011 r. na rzecz powódki.

Legitymacja czynna powódki wynikała z przeniesienia na nią– w trybie art. 590 § 1 k.c. – wierzytelności przysługującej właścicielowi uszkodzonego pojazdu wobec pozwanego z tytułu odszkodowania. W tym miejscu należy wskazać, że powódka w wyniku cesji z 6 czerwca 2014 r. nabyła wierzytelności istniejące oraz przyszłe z tytułu odszkodowania w związku ze szkodą nr (...) z dnia 04.01.2011 r., które były przedmiotem przelewu zgodnie z przedstawioną umową. Jak wynika natomiast z przeprowadzonych dowodów w niniejszej sprawie, poszkodowana nie mogła korzystać z uszkodzonego pojazdu w okresie naprawy oraz dokonała zapłaty na rzecz powoda należności za najem przedmiotowego pojazdu. Powódka nabyła zatem wierzytelność o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Legitymacja bierna pozwanego nie była w niniejszej sprawie kwestionowana (art. 822 § 4 k.c.), a pozwany przyjął ją na siebie co do zasady. Jako ubezpieczyciel zarządcy drogi za szkody wyrządzone osobom trzecim w ramach dobrowolnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta korporacyjnego.

W niniejszej sprawie spór dotyczył okresu koniecznego do naprawy pojazdu bez zbędnej zwłoki ustalanego na podstawie technologicznego czasu naprawy pojazdu oraz stawki za jeden dzień najmu pojazdu zastępczego we wskazanym okresie na rynku regionalnym.

Na wstępie należy wskazać, że poszkodowany może żądać zwrotu wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego przez czas potrzebny do naprawy albo nabycia pojazdu, jeżeli z okoliczności wynika, iż w tym czasie rzeczywiście korzystałby z uszkodzonego (zniszczonego pojazdu), a zarazem nie miał dogodnej i bardziej ekonomicznej możliwości posłużenia się innym pojazdem. Ze względu na to, że korzystanie z samochodu jest obecnie standardem, co do zasady rzeczywiście nie można uznać, iż w ramach obowiązku niepowiększania szkody poszkodowany jest zobowiązany do przemieszczania się komunikacją miejską. Zastrzec jednak trzeba, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 r., sygn. akt II CK 494/03, LEX Nr 145121). Jeśli zaś pojazd uległ całkowitemu zniszczeniu, to postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela kosztów czasowego używania zastępczego środka komunikacji, z tym że tylko za okres między zniszczeniem a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż czas do zapłaty odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, LEX Nr 146324). Co za tym idzie poszkodowanemu (lub jego następcy prawnemu – tu powódce) służy co do zasady odszkodowanie obejmujące koszty najmu pojazdu zastępczego. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ograniczona jest bowiem tylko zakresem szkody, ten zaś wyznaczają normalne skutki zdarzenia powodującego szkodę (art. 361 k.c.). Jeśli zatem uszkodzony pojazd może zostać naprawiony, to przeszkoda do normalnego z niego korzystania (w postaci uszkodzeń), winna zostać usunięta bez zbędnej zwłoki, a koszty najmu stanowią szkodę tylko za czas niezbędny do naprawy pojazdu.

Mając powyższe na uwadze, w przedmiotowej sprawie zasadne było żądanie powódki w zakresie zwrotu poniesionych przez poszkodowaną kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Zdaniem Sądu powódka udowodniła zasadność i wysokość poniesionych przez poszkodowaną kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z zeznaniami poszkodowanej R. O., którym to zeznaniom Sąd w całości dał wiarę, poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego w celu dojazdów do pracy oraz w życiu codziennym. Przy tym poszkodowana poniosła koszty najmu pojazdu zastępczego. Zeznania te nie zostały w żaden sposób zakwestionowane przez pozwanego, nie został przedłożony jakikolwiek dowód, który by podważył ich wiarygodność, a więc przemawiają za zasadnością roszczenia.

W przedmiotowej sprawie powódka wykazała, iż poszkodowana poniosła koszty najmu pojazdu zastępczego przedkładając dowód wpłaty 1/06/2014 oraz potwierdzone zeznaniami świadka K. S. i świadka R. O. - poszkodowanej, zaś opinie biegłego sądowego A. M. potwierdziła, iż czas naprawy wynoszący 9 dni jest technologicznie uzasadniony, a koszty wynajmu nie były wygórowane i były ekonomicznie uzasadnione. Pozwany zresztą nie zakwestionował przedmiotowej opinii.

Należy zaznaczyć, iż Sąd w całości uznał za właściwe i uzasadnione ustalenia biegłego, który wskazał, że technologiczny czas naprawy pojazdu marki A. (...) z uwzględnieniem zakresu uszkodzeń, niezbędnego i uzasadnionego czasu technologicznego naprawy uszkodzonego pojazdu, czasu na oględziny, czasu oczekiwania na części zamienne oraz organizację naprawy wyniósł 9 dni. Natomiast koszt wynajmu samochodu zbliżonego ze względu na klasę wynosi od 231 do 255 zł brutto za dobę. Koszt poniesiony przez poszkodowaną – 250 zł na dobę, mieści się w ustaleniach biegłego, a więc nie był zawyżony.

W konsekwencji Sąd uznał, iż uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego w realiach niniejszej sprawy dotyczył okresu 9 dni i kwoty za jeden dzień najmu w wysokości 250 zł brutto, zgodnie z przedłożonym dowodem wpłaty. Różnica między sumą stanowiącą koszty najmu pojazdu zastępczego, tj. kwotą 2.250 zł brutto a wypłaconą przez pozwanego kwotą 450 zł brutto wynosi 1.800 zł brutto.

Wobec powyższego na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.800 zł z odsetkami od dnia 6 września 2011 r. do dnia 31.12.2015 r. w wysokości ustawowej oraz od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowej za opóźnienie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 i 2 k.c i 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152) przy uwzględnieniu zmienionego przepisu art. 481 § 1 k.c. od dnia 1 stycznia 2016 roku. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż powód w uzasadnieniu pozwu jednoznacznie sformułował żądanie wskazując, iż domaga się odsetek za opóźnienie. Skoro od 1 stycznia 2016 roku ustawodawca wprowadził odrębną kategorie odsetek – obecnie zarówno istnieją odsetki ustawowe i jak i odsetki ustawowe za opóźnienie, a bez wątpienia powód żądał odsetek za opóźnienie, to należało je zasądzić zgodnie z żądaniem sformułowanym w pozwie.

W punkcie II sentencji Sąd orzekł o kosztach postępowania, opierając swoje rozstrzygnięcie o przepisy art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda składają się: kwota 90 zł tytułem opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł (§ 2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2002 Nr 163 poz. 1349 ze zm.)), opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa 17 zł, kwota 450,45 zł tytułem kosztów poniesionych za opinię biegłego, co daje łączną kwotę 1.157,45 zł kosztów procesu należnych powódce.

W punkcie III sentencji wyroku, na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tj. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) zarządzono zwrócić powódce kwotę 349,55 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na dowód z opinii biegłego (powódka uiściła zaliczkę w kwocie 800 zł a biegłemu przyznano 450,45 zł wynagrodzenia).

SSR Sylwia Roszak