Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Katarzyna Zielińska-Kupczyk

Oskarżyciel publiczny: E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 stycznia 2016 roku, 12 lutego 2016 roku i
9 marca 2016 roku w W.

sprawy T. R.

syna W. i M.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 10 sierpnia 2015 r., ok. godziny 15:45 na ul. (...) w W. pojazdem marki H. o numerze rej. (...) dokonał postoju w miejscu zastrzeżonym dla pojazdów osób niepełnosprawnych oznaczonym znakami drogowymi D-18a z tabliczką T-29 oraz P-20 z P-24, nie posiadając uprawnień,

to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

orzeka

I.  obwinionego T. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92
§ 1 kw skazuje go, a na podstawie art. 92 § 1 kw w związku z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt XI W 10544/15

UZASADNIENIE

T. R. został obwiniony o to, że w dniu 10 sierpnia 2015 roku około godziny 15:45 na ul. (...) W., kierując pojazdem marki H. o nr. rej. (...), dokonał postoju w/w pojazdu na miejscu dla osoby niepełnosprawnej oznaczonym znakiem drogowym pionowym D-18a z tabliczką T-29 oraz znakami drogowymi poziomymi P-20 z P-24.

Sąd w sprawie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2015 roku około godziny 15:45 na ul. (...) W. T. R., kierując pojazdem marki H. o nr. rej. (...) dokonał postoju w/w pojazdu na miejscu dla osoby niepełnosprawnej oznaczonym znakiem drogowym pionowym D-18a z tabliczką T-29 oraz znakami drogowymi poziomymi P-20 z P-24. T. R. w tym czasie przewoził w/w pojazdem A. S., będącą osobą niepełnosprawną, cierpiącą na stwardnienie rozsiane. Za przednią szybą w/w pojazdu umieszczone były dwie nieaktualne wówczas karty parkingowe osoby niepełnosprawnej: karta Nr (...) wydana przez Starostę (...) oraz karta Nr: (...) wydana przez Prezydenta (...) W.. Po zaparkowaniu pojazdu T. R. i A. S. odeszli od samochodu. A. S. miała przy sobie wydana dla niej kartę parkingową osoby niepełnosprawnej, której jednak nie pozostawiono w pojeździe. Postój pojazdu obwinionego ujawnili, będący wówczas w patrolu zmotoryzowanym funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. W chwili podjęcia interwencji przez funkcjonariuszy silnik w/w pojazdu był wyłączony, a w pojeździe nie było kierującego.

W takich okolicznościach na polecenie funkcjonariuszy Straży Miejskiej została rozpoczęta procedura odholowania w/w pojazdu. Po przyjeździe na miejsce holownika, do pojazdu podszedł T. R. i dlatego odstąpiono od usuwania pojazdu z miejsca postojowego. W związku z zaistniałym zdarzeniem na kierującego został nałożony mandat karny oraz pouczony go o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, z czego w/w skorzystał. Wobec decyzji obwinionego Straż Miejska skierowała do tut. Sądu wniosek o ukaranie T. R. za popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia obwinionego
(k. 13, 34-35), zeznania świadka A. S. (k. 35), zeznania świadka A. O. (k. 53), notatkę urzędową (k. 1-3), wydruki zdjęć (k. 7-10) oraz kopię karty parkingowej (k. 12).

T. R. w chwili czynu miał 47 lat. Jest żonaty. Posiada wyższe wykształcenie. Z zawodu jest logistykiem. Na utrzymaniu ma dwoje dzieci. Z opieki pobiera rentę w wysokości 280 złotych.

W toku czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 14) i złożył wyjaśnienia, w których wskazał,
iż w zarzucanym mu miejscu i czasie zaparkował na w miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych, ponieważ miał pasażera, który mógł z takiego miejsca korzystać A. S., którą wówczas przewoził miała przy sobie odpowiednią kartę parkingową. Jego karta parkingowa była umieszczona w aucie, a koleżanka jechała z nim, jako pasażerka w związku, z czym on korzystał z jej uprawnień, przewożąc osobę niepełnosprawną z ważną kartą parkingową (k. 13).

W postępowaniu sądowym obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił w szczególności, iż w dniu 10 sierpnia 2015 roku był na S.
z koleżanką A. S., która choruje na stwardnienie rozsiane. Następnie zaznaczył, iż tego dnia obwiniony był kierowcą, wiózł koleżankę jego samochodem, którym jeżdżą sporadycznie, bowiem na ogół jeżdżą jej samochodem. Według obwinionego tamtego dnia jego koleżanka miała ważną kartę parkingową w torebce, a wydana dla niego karta była za szybą samochodu. Wyjaśnił przy tym, iż zwrócił się wówczas do interweniującego Strażnika Miejskiego, aby poczekał na koleżankę, która okaże mu swoją kartę. Obwiniony podkreślił, iż przewożąc swoją koleżankę, jako osobę niepełnosprawną korzysta z jej uprawnień. W dalszej części wyjaśnił, iż brak karty za szybą wynikał z tego, iż jego koleżanka z powodu swojej choroby nie zawsze pamięta o tym, aby taką kartę umieścić za szybą. Ponadto zaznaczył, iż z uwagi na jej poważną chorobę nie poczuwa się do tego, aby naciskać na nią w tej sprawie. Zdaniem obwinionego, jeżeli karty się zapomni, to następnie okazuje się ją w siedzibie Straży Miejskiej, a sprawa powinna zostać umorzona i nie trafić do sądu. I tak właśnie według obwinionego było w tej sprawie, ponieważ w taki sposób został wraz z koleżanką poinformowany przez strażnika miejskiego. Po raz kolejny obwiniony zaznaczył, iż przewożąc wtedy niepełnosprawną koleżankę korzystał z jej uprawnień do zajęcia takiego miejsca parkingowego. Na koniec postępowania dowodowego obwiniony oświadczył, iż nie musiał wymieniać karty parkingowej, gdyż jego karta parkingowa była wydana bezterminowo (k. 34-35, 47).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w szczególności, co do takich okoliczności faktycznych, jak: czasu i miejsca dokonania postoju pojazdem, przewożenia wówczas przez niego A. S., będącej osobą niepełnosprawną oraz tego, iż za szybą pojazdu umieszczona była karta parkingowa wydana obwinionemu. W odniesieniu do tych okoliczności jego wyjaśnienia zarówno te pisemne z czynności wyjaśniających, jak i ustne złożone na rozprawie są ze sobą zgodne, spójne, logiczne oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.
Sąd, co do zasady dał również wiarę wyjaśnieniom obwinionego w tych częściach, w których twierdzi, iż A. S. w chwili dokonania w/w postoju, swoją kartę parkingową miała schowaną w torebce, o czym wtedy zapomniała i przez ich wspólną nieuwagę nie umieścili jej za przednią szybą samochodu. W tym zakresie brak jest bowiem podstaw, aby kwestionować wiarygodność tych wyjaśnień, a oskarżyciel publiczny nie przedstawił w toku postępowania dowodowego przeciwdowodów, które mogłyby obalić ich prawdziwość w tym zakresie.

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka A. S. (k. 35). W ocenie Sądu jej zeznania są spójne, logiczne oraz korespondują z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Świadek ta potwierdziła w szczególności tak istotne okoliczności faktyczne jak to, iż: pojazd w chwili postoju był nieoznaczony jej kartą parkingową, którą miała w torebce, w przedmiotowe miejsce została przywieziona przez obwinionego jego samochodem oraz potwierdziła interwencję przeprowadzoną przez Straż Miejską w związku z ujawnieniem przedmiotowego postoju. Pomimo tego, iż świadek jest osobą dobrze znaną dla obwinionego w ocenie Sądu, jej zeznania nie były stronnicze.

Zeznania świadek A. O. (k. 53), Sąd uznał również za wiarygodne. Świadek pomimo sporego upływu czasu od zaistniałego zdarzenia
i liczby podjętych od tamtego czasu podobnych interwencji w sposób bezstronny
i obiektywny podał istotne okoliczności, dotyczące ujawnionego wykroczenia oraz szczegóły podjętej w związku z tym interwencji. Świadek ta przede wszystkim potwierdziła, iż za szybą pojazdu znajdował się karta parkingowa, wystawiona wg „starego wzoru” której ważność zgodnie z obowiązującymi przepisami upłynęła w dniu 01.07.2015 roku. Poza tym jej zeznania są spójne, logiczne oraz korespondują z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

Sąd uznał także za wiarygodne dowody z dokumentów: notatki urzędowej (k. 1-3v), wydruku ze zdjęciami (k. 7-10), kopii kary parkingowej (k. 12-12v), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 27) oraz pisma NFZ (k. 39-39v). W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania wiarygodności tych dowodów, a strony w toku postępowania dowodowego nie podważały ich autentyczności i prawdziwości.

Sąd na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy uznał,
że T. R. należy przypisać winę, co do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Art. 92 § 1 kw stanowi bowiem, iż kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego (…) podlega karze grzywny albo karze nagany. Zgodnie z § 92 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 170 poz. 1393 ze zm.), znak P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” oznacza, że stanowisko postojowe, na którym znak umieszczono, jest przeznaczony dla pojazdu samochodowego osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) W świetle tego przepisu, osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami
o których mowa w art. 7 ust. 2 w/w ustawy. Przytoczony przepis, zgodnie z art. 8 ust. 2
w/w ustawy, stosuje się również m.in. do kierującego pojazdem, który przewozi osobę niepełnosprawną legitymującą się kartą parkingową. Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 w/w ustawy, kartę parkingową umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego, w sposób eksponujący widoczne zabezpieczenia karty oraz umożliwiający odczytanie jej numeru i daty ważności. Wobec powyższych należy stwierdzić, iż obwiniony, przewożąc osobę niepełnosprawną i dokonując postoju pojazdu na „miejscu dla pojazdu osoby niepełnosprawnej”, nie był do tego uprawniony, ponieważ nie dopełnił wszystkich warunków pozwalających na zajecie takiego miejsca – nie umieścił za szybą ważnej karty parkingowej. Wprawdzie A. S., będąc osobą niepełnosprawną posiadała ważną kartą parkingową, jednakże w chwili dokonania postoju wskazana karta nie została w sposób widoczny umieszczona przez obwinionego za przednią szybą w/w pojazdu. Ponadto należy wskazać, iż karta parkingowa, którą obwiniony posługiwał się jako osoba niepełnosprawna, a która w chwili przypisanego mu czynu była umieszona za przednią szybą w/w pojazdu, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1446) zwanej dalej ustawą zmieniającą, była ważna tylko do dnia 30 czerwca 2015 roku. W myśl ustawy zmieniającej od 1 lipca 2014 roku, imienną kartę parkingową można otrzymać tylko na podstawie orzeczeń wydawanych przez Powiatowe lub Miejskie Zespoły do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Wydaję się ją m.in. osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Kartę parkingową otrzymuje się na czas ważności orzeczenia, ale nie dłużej niż na 5 lat. W świetle powyższego karta parkingowa obwinionego nie spełniała wymienionych powyżej, wymogów ustawowych. Z uwagi na powyższe Sąd, przychylając się do zarzutu zawartego we wniosku o ukaranie uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu, i popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd uznając, iż w sprawie zachodzą wypadki zasługujące na szczególne uwzględnienie zastosował art. 39 § 1 kw i odstąpił od wymierzenia kary. Sąd uznał, iż w ustalonych okolicznościach przypisanego czynu już samo uznanie obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia jest dla niego wystarczającą dolegliwością, która w przyszłości przypominać będzie o warunkach, jakie musza zostać spełnione, dla zajęcie miejsca parkingowego przeznaczonego dla osób niepełnosprawnych.

Sąd mając na uwadze wysokość renty otrzymywanej przez obwinionego, zaznaczając przy tym, iż jest to jego jedyne źródło dochodu uznał,
iż wymierzane kary grzywny nawet w jej w najniższej wysokości będzie niecelowe. Pomimo tego, że przepis art. 92 § 1 kw przewiduje jeszcze karę nagany to w ocenie Sądu, także jej orzeczenie nie było w okolicznościach przedmiotowej sprawy uzasadnione.

Sąd, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego
w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na jego trudną sytuację osobista
i materialną.