Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Płocku Wydział II Karny Sekcja ds. wykroczeniowych w składzie:

Przewodniczący SSR Dariusz Kondzielewski

Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Śródka

w obecności oskarżyciela Romualda Kinalskiego z Komendy Miejskiej Policji w Płocku

po rozpoznaniu dnia 29.02.2016r. i 30.03.2016r. sprawy przeciwko A. Ż. synowi I. i H. z domu B. urodzonemu (...) w P. obwinionemu o to, że w okresie od czerwca 2015r. do 12 września 2015r. w m. S. gm. B. nie zachował należytych środków ostrożności przy trzymaniu zwierząt gospodarskich (krów)

- tj. za wykroczenie z art. 77 kw

ORZEKA:

1. Obwinionego A. Ż. uznaje za winnego tego, że w okresie od czerwca 2015r. do 12 września 2015r. w miejscowości S. w gminie B. nie zachował należytych środków ostrożności przy trzymaniu krów puszczając je wolno w trakcie wypasu, co stanowi wykroczenie z art. 77 kw i za to wymierza mu karę 100 (stu) złotych grzywny;

2. zasądza od A. Ż. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w sprawie w kwocie 100 (stu) złotych oraz 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty w sprawach karnych.

POUCZENIE

1. Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.).b)

2. Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).

3. Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem.b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego - kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

4. Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

5. Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

6. Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

7. W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

8. Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

9. Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

10. (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9)c)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót "k.p.k." oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót "k.p.w." oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.

a) stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe

b) uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej

c) uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II W 2178/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów sąd ustalił następujący stan faktyczny.

A. Ż. zamieszkuje w miejscowości S. w gminie B., gdzie posiada gospodarstwo rolne, w którym hoduje między innymi krowy. Nieruchomość A. Ż. oraz pola, na których wypasa on krowy sąsiadują z nieruchomością B. G. (1). W okresie od czerwca do 12 września 2015r. krowy A. Ż. w drodze z budynków inwentarskich na pastwisko i z powrotem wielokrotnie przechodziły przez posesję B. G. (1) bez nadzoru A. Ż..

Obwiniony nie był karany ( vide k. 11-12, 17).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków B. G. (1), G. W. i R. W. (1) oraz w części na podstawie wyjaśnień obwinionego, nadto na podstawie zgromadzonych w aktach dokumentów.

Obwiniony A. Ż. wysłuchany na rozprawie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wskazał, iż jeśli takie zdarzenia miały miejsce to nie z jego winy. Obwiniony wyjaśnił, że nie pilnuje krów przez 24 godziny, krowy są na łańcuchach i skazane na łaskę i niełaskę. Potwierdził jednak, że istniała możliwość, że krowa się zerwała, np. spłoszona przez owady, on jednak tego nie widział i nic mu o tym nie jest wiadome. Z kolei przesłuchany w toku czynności wyjaśniających przez policję wyjaśnił, iż do zarzutu przyznaje się i wskazał, że wypuszcza krowy z budynku inwentarskiego i na pastwisko idą same z łańcuchami.

Z kolei B. G. (1) zeznała, iż od czerwca systematycznie krowy A. Ż. samodzielnie wracały wieczorami czy też nocą z pastwiska przez jej posesję, niszcząc drzewa na jaj działce. W toku czynności wyjaśniających zeznała, że dochodziło do takich zdarzeń również w ciągu dnia i trwało to od czerwca do 12 września 2015r. Świadek stanowczo wskazała, że nie było możliwe, aby krowy same się zrywały.

Również G. W. wskazała jednoznacznie, iż obwiniony często puszczał krowy na pole pokrzywdzonej, tzn. krowy szły z pola do budynków wieczorami jak również z budynków na pole. Świadek wskazała, iż od czerwca zeszłego roku w zasadzie dzień w dzień, z ewentualnymi krótkimi przerwami, obwiniony puszczał krowy ze złośliwości, krowy szły stadem, hałasując.

Funkcjonariusz policji R. W. (1), wskazał, iż osobiście nie widział krów obwinionego, jednak będąc na interwencji widział ślady krów na posesji pokrzywdzonej. Natomiast przesłuchany M. K. nie był naocznym świadkiem przechodzenia krów przez posesję pokrzywdzonej, wykonywał jedynie czynności z obwinionym.

Zdaniem Sądu twierdzenia pokrzywdzonej i jej córki jednoznacznie wskazują, iż w okresie objętym zarzutem (do czerwca do 12 września 2015r.) krowy obwinionego regularnie przechodziły wolno, bez jakiegokolwiek nadzoru przez posesję pokrzywdzonej, czy to idąc od budynków inwentarskich na pastwisko, czy też z powrotem. Zeznania te są stanowcze i logiczne, poparte nadto spostrzeżeniami R. W. (1), który w trakcie interwencji odnotował ślady pozostawione przez krowy na działce pokrzywdzonej. Obwiniony wprawdzie nie przyznał się na rozprawie do zarzutu, jednak w toku czynności wyjaśniających przyznał się i złożył wyjaśnienia korespondujące z twierdzeniami świadków. I chociaż na rozprawie obwiniony wyjaśnił, iż zapisane w protokole wyjaśnienia nie są zgodne z tym co wyjaśniał w rzeczywistości, jednak wobec złożenia pod nimi własnoręcznego podpisu, nie można mieć wątpliwości o prawidłowej treści zaprotokołowanych wyjaśnień. W związku z powyższym Sąd uznał depozycje obwinionego z rozprawy za niewiarygodne, albowiem pokrętnie i nie przekonująco tłumaczył on ewentualną możliwość znalezienia się krów na działce pokrzywdzonej możliwością spłoszenia krów przez owady. Podkreślić należy, iż w sprzeczności z tymi depozycjami stoi szczególnie stwierdzenie obwinionego, iż po prostu nie ma on czasu cały czas zajmować się krowami, co jednocześnie nakazuje Sądowi utwierdzić się w przekonaniu, iż obwiniony puszczał wolno swoje krowy, co mógł czynić zarówno ze złośliwości (ta jest bowiem szczególnie wyraźnie widoczna w postawie obwinionego), z barku czasu na ich osobiste wyprowadzenie i przyprowadzenie, jak i z lenistwa.

Ujawnione na rozprawie dokumenty sąd uznał za wiarygodne, nie dopatrując się żadnych okoliczności, które uzasadniałyby ich podważenie.

Sąd zważył co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił sądowi w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 77 § kw, który stanowi, że karze podlega ten kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia.

A. Ż. nie zastosował się do zwykłego obowiązku panowania nad zwierzętami gospodarskimi w sposób gwarantujący bezpieczeństwo w ich przemieszczaniu się z budynków inwentarskich na pastwisko i z powrotem. Będąc posiadaczem jedenastu krów, powinien trzymać je, wyprowadzać na pastwisko i sprowadzać z powrotem do budynków w taki sposób, by pod jego nadzorem krowy przebywały wyłącznie na terenie jego gospodarstwa, ewentualnie na ternie publicznym i nie dopuszczać by wchodziły na działkę sąsiadki, skoro ona stanowczo tego sobie nie życzy. Jest to elementarny, podstawowy wymóg, jaki powinien spełnić hodowca tych zwierząt. Tymczasem Obwiniony pozwalał na to, aby stado krów samodzielnie, bez jakiegokolwiek nadzoru, przemieszczało się między budynkami inwentarskimi obwinionego a pastwiskami. Skutkiem tego doszło do szeregu sytuacji, w których krowy wybierały sobie drogę przez sąsiednie grunty B. G. (1), ona zaś wyrażała na to stanowczy sprzeciw.

Z powyższych względów należało uznać obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu, w szczególności tego, że w okresie od czerwca 2015 r. do 12 września 2015r. w miejscowości S. nie zachował należytych środków ostrożności przy trzymaniu krów, puszczając je wolno w trakcie wypasu. Sąd uznał, że całkowicie zasadny jest zarzut, iż obwiniony dopuścił się tego czynu w okresie od czerwca do 12 września 2015r. Ustalone zachowanie obwinionego uznać należało za wykroczenie trwałe, a to z uwagi na codzienną powtarzalność ustalonych zdarzeń w zakresie przechodzenia krów przez grunty pokrzywdzonej.

Wymierzając obwinionemu karę na podstawie art. 77 kw, Sąd miał do dyspozycji grzywnę do 250 zł lub karę nagany. Po dogłębnej analizie okoliczności sprawy oraz warunków osobistych obwinionego i jego stosunku do pokrzywdzonej, wobec której przejawia obwiniony szczególną złośliwość, Sąd doszedł do przekonania, iż wymierzenie kary nagany nie będzie wystarczające, nie wpłynie na poprawę stosunków i zaniechanie przez obwinionego dalszych takich zachowań. postawy obwinionego. Dlatego Sąd sięgnął po grzywnę i uznał, iż sprawiedliwa będzie kwota 100 zł - kara nie jest surowa, jednak uświadomi obwinionemu, iż po pierwsze nie jest w swoim złośliwym postępowaniu bezkarny, po drugie zaś, iż w przypadku kolejnych podobnych naruszeń musi liczyć się z surowszymi i częstszymi reakcjami karnymi.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art.118 § 1 kpw oraz na podstawie art. 3 pkt. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od obwinionego 100 zł zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 30 złotych opłaty, nie znajdując okoliczności uzasadniających zwolnienie od nich obwinionego.