Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska

Sędziowie: SO Anna Walus-Rząsa

SO Anna Harmata (spraw.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Zawiło

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: S.w upadłości likwidacyjnej w S.

przeciwko: (...) Sp. z o.o. Sp. Komandytowo-Akcyjna w M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu V Wydziału Gospodarczego z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt V GC 353/14

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda S. C. w upadłości likwidacyjnej w S. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. Spółki (...) w M. kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

sygn. akt VI Ga 347/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 stycznia 2016 r.

Powód s.
spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki z o.o. w M. kwoty 12.000,00 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 20.04.2012r. upadły dokonał na rzecz pozwanego zapłaty kwoty łącznej 12 000 zł. Wpłata została dokonana jako zaliczka na poczet umowy sprzedaży samochodów zamówionych przez P. M. (1) i W. Z.. Wpłaty zostały dokonane na podstawie umowy pomiędzy (...) a P. M. (1) oraz CIO a W. Z.. Na tej podstawie P. M. (1) i W. Z. wpłacili na rzecz powoda kwoty po 15 363 zł i 10 000zł na okres 6 miesięcy, za to(...)zobowiązana była najpierw do zapłaty zaliczki na poczet zamówionego przez klientów samochodu, a po upływie 6 miesięcy do zapłaty pozostałej części ceny samochodu. Powód podniósł, iż wydatkując środki pieniężne nie otrzymał od pozwanego nic w zamian. Jako podstawę prawną roszczenia powód wskazał art. 127 puin oraz art. 393 kc. Dokonując analizy umowy zawartej pomiędzy (...), a P. M. (1) oraz W. Z. stał na stanowisku, że zaliczka winna być zwrócona podmiotowi, który ją wpłacił.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości, zarzucając, iż czynność upadłego miała charakter odpłatny skoro poprzez wpłatę zmniejszał wysokość swoich pasywów poprzez zwolnienie się z długu względem sygnotariusza umowy inwestycyjnej. W wyniku dokonanej wpłaty podmiotem uzyskującym korzyść majątkową byli P. M. (1) i W. Z.. Brak podstaw by stwierdzić, iż wysokość świadczenia otrzymanego lub zastrzeżonego dla upadłego lub osoby trzeciej była rażąco wygórowana.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn.. akt V Gc 353/14 Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu oddalił powództwo w całości, zasądzając koszty postępowania od powoda na rzecz pozwanego.

W uzasadnieniu Sąd ustalił, że w dniu 18 kwietnia 2012r. Centrum (...) spółka z o.o. zawarła z P. M. (2) (klientem) umowę w oparciu o którą klient zobowiązał się wpłacić 15.363,00 zł na okres 6 miesięcy celem zainwestowania ich przez Spółkę oraz przed upływem tego okresu zawrzeć z pozwanym umowę kupna samochodu, a Spółka zobowiązała się zapłacić zaliczkę na poczet zakupu samochodu a następnie przed terminem zakupu samochodu wpłacić pozostałą część jego ceny. W dniu 20 kwietnia 2012r. zaliczka - kaucja ta w kwocie 3 tysiące złotych zastała zapłacona przez Spółkę na rzecz pozwanego. Równocześnie klient zawarł z pozwanym umowę przedsprzedaży samochodu określając szczegółowo przedmiot zakupu, zobowiązując się do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży oraz do wpłaty kaucji w kwocie 3 tysiące złotych na zabezpieczenie kosztów sprzedającego.

W dniu 18 kwietnia 2012 r. Centrum (...) spółka z o.o. zawarła z W. Z. (klientem) umowę w oparciu o którą klient zobowiązał się wpłacić 15.363,00 zł na okres 6 miesięcy celem zainwestowania ich przez Spółkę oraz przed upływem tego okresu zawrzeć z pozwanym umowę kupna samochodu a Spółka zobowiązała się zapłacić zaliczkę na poczet zakupu samochodu a następnie przed terminem zakupu samochodu wpłacić pozostałą część jego ceny. W dniu 20 kwietnia 2012r. zaliczka ta – kaucja w kwocie 3 tysiące złotych zastała zapłacona przez Spółkę na rzecz pozwanego. Równocześnie klient zawarł z pozwanym umowę przedsprzedaży samochodu określając szczegółowo przedmiot zakupu, zobowiązując się do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży oraz do wpłaty kaucji w kwocie 3 tysiące złotych na zabezpieczenie kosztów sprzedającego.

W dniu 28 czerwca 2012r. Centrum (...) spółka z o.o. zawarła z P. M. (2) (klientem) kolejną umowę w oparciu o którą klient zobowiązał się wpłacić 10.000,00 zł na okres 6 miesięcy celem zainwestowania ich przez Spółkę oraz przed upływem tego okresu zawrzeć z pozwanym umowę kupna samochodu a Spółka zobowiązała się zapłacić zaliczkę na poczet zakupu samochodu a następnie przed terminem zakupu samochodu wpłacić pozostałą część jego ceny. W dniu 2 lipca 2012r. zaliczka ta – kaucja w kwocie 3 tysiące złotych zastała zapłacona przez Spółkę na rzecz pozwanego. Równocześnie klient zawarł z pozwanym umowę przedsprzedaży samochodu określając szczegółowo przedmiot zakupu, zobowiązując się do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży oraz do wpłaty kaucji w kwocie 3 tysiące złotych na zabezpieczenie kosztów sprzedającego.

W dniu 28 czerwca 2012r. Centrum (...) spółka z o.o. zawarła z W. Z. (klientem) kolejną umowę w oparciu o którą klient zobowiązał się wpłacić 10.000,00 zł na okres 6 miesięcy celem zainwestowania ich przez Spółkę oraz przed upływem tego okresu zawrzeć z pozwanym umowę kupna samochodu a Spółka zobowiązała się zapłacić zaliczkę na poczet zakupu samochodu a następnie przed terminem zakupu samochodu wpłacić pozostałą część jego ceny . W dniu 2 lipca 2012r. zaliczka ta - kaucja w kwocie 3 tysiące złotych zastała zapłacona przez Spółkę na rzecz pozwanego. Równocześnie klient zawarł z pozwanym umowę przedsprzedaży samochodu określając szczegółowo przedmiot zakupu, zobowiązując się do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży oraz do wpłaty kaucji w kwocie 3 tysiące złotych na zabezpieczenie kosztów sprzedającego.

Pomimo upływu terminów do zawarcia umów sprzedaży samochodów pomiędzy pozwanym a P. M. (2) i W. Z. nie doszło. Nie doszło także do przekazania umówionych kwot przez Centrum inwestycyjno – (...) spółkę z o.o. na rzecz pozwanego na poczet zapłaty reszty cen zamówionych samochodów. Po otrzymaniu zaliczek pozwany dokonał zamówienia samochodów u autoryzowanego ich importera, samochody zostały mu w terminie dostarczone do salonu co wywołało potrzebę dokonania zapłaty za nie dostawcy, zostały zapłacone przez pozwanego ze środków z kredytu obrotowego po czym w sytuacji odmowy zawarcia umowy przez zamawiających, zostały wystawione do sprzedaży i po upływie pewnego okresu czasu sprzedane. Kwoty uzyskanych zaliczek pokryły część kosztów wywołanych zamówieniem samochodów i koniecznością zapłaty za nie dostawcy.

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2013r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie ogłosił upadłość Centrum (...) spółki z o.o. w S. obejmującą likwidację majątku upadłego. Wniosek o ogłoszenie upadłości został złożony w dniu 21 grudnia 2012r. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 12 tysięcy złotych stanowiącej równowartość czterech przekazanych mu zaliczek jednak pozwany odmówił ich zwrotu.

Sąd Rejonowy wskazał, iż czynności wpłaty zaliczki zostały dokonane w terminie przewidzianym w art. 127 puin , jednakże nawet przy przyjęciu, iż wpłata zaliczek jest czynnością prawną brak podstaw do uwzględnienia powództwa. Bezskuteczną względem masy upadłości jest czynność prawna dokonana we wskazanym okresie nieodpłatnie lub odpłatnie przy rażącej dysproporcji wzajemnych świadczeń. W ocenie Sądu Rejonowego sporna czynność miała charakter odpłatny. Przekazując zaliczki na poczet ceny zakupu samochodu przez swych klientów upadły zwalniał się z części swego zobowiązania obejmującego zapłatę zaliczek, a następnie pozostałej ceny samochodów. Po jego stronie po przekazaniu świadczenia pieniężnego dochodziło do pomniejszenia wielkości pasywów – jego dług ulegał zmniejszeniu. Czynność prawna ma nieodpłatny charakter wówczas, gdy jej strona dokonując przysporzenia majątkowego nie otrzymuje w zamian żadnej korzyści majątkowej. Korzyścią majątkową jest także zmniejszenie wielkości pasywów i taką właśnie korzyść uzyskał upadły. Nawet w przypadku uznania, że zmniejszenie pasywów nie jest wystarczającym elementem dla oceny, że czynności prawna była odpłatna należy to korzyść tą odnosili kontrahenci pozwanego będący jednocześnie klientami upadłego, którzy po wykonaniu (w zakresie zaliczek) zawartych przez siebie umów inwestycyjnych uzyskali korzyść majątkową w postaci uiszczenia części ceny zakupu samochodów do zapłaty za które się zobowiązali względem pozwanego. Uzyskanie korzyści przez osobę trzecią przesądza o odpłatnym charakterze czynności, nie jest przedmiotem sporów, iż czynność prawna jest odpłatna także wtedy, gdy korzyść majątkową uzyskuje osoba trzecia. Ostatecznie Sąd oddalił powództwo w całości art. 535 k.c.. Rozstrzygnięcia o kosztach procesy znajduje oparcie w treści przepisu art. 98 k.p.c.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony apelacją powoda. Wyrokowi apelujący zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, a to:

1.  art. 127 ust. 1 puin poprzez jego niezastosowanie w następstwie wadliwego uznania, iż dokonując oceny czynności prawnej w kontekście przesłanek z art. 127 puin, należy tego dokonać z punktu widzenia majątków uczestników stosunku waluty, a nie z punktu widzenia majątku masy upadłości; zapłata dokonana przez (...) na rzecz pozwanego nie była czynnością nieodpłatną, jak również czynnością, której można przypisać rażącą niewspółmierność wzajemnych świadczeń

2.  art. 134 ust. 1 puin poprzez jego niezastosowanie pomimo, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z bezskutecznością czynności prawnej w postaci zapłaty kwoty 12 000 zł;

3.  art. 393 kc poprzez jego niezastosowanie mimo, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z umową zawierającą zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej;

4.  art. 359 § 2 ² kc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy kwoty ustalone w umowie, a także wypłacone przez (...) były odsetkami od wpłaconego przez P. M. (1) i W. Z. kapitału i znacznie przekraczały wartości określone w art. 359 § 2 ¹ kc;

- przepisów prawa procesowego , mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku t.j.:

a) art. 233 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny t.j. z pominięciem zestawienia operacji na rachunku bankowym CIO, potwierdzającym fakt, iż kwota wpłacona pozwanemu pochodziła z majątku (...),

b) 328 § 1 kpc poprzez brak odniesienia do twierdzeń i argumentów przedstawionych przez powoda w pozwie, a w szczególności poprzez brak uzasadnienia podstaw, dla których Sąd I instancji uznał, iż w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z umową zawierającą zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 12 000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania za I instancję według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sąd Okręgowy rozpoznając przedmiotową apelację uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia prawa procesowego, a to art. 233 kpc, to skuteczne postawienie zarzutu jego naruszenia wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. /I ACa 209/12 wyrok s.apel. 2012-10-12 w Białymstoku LEX nr 1223145/. Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy każdorazowo dokonując ustaleń w zakresie co do wpłaty zaliczek przez (...)odwoływał się do dowodów z zestawień na jego rachunku bankowym. W sprawie w zakresie co do pochodzenia i przeznaczenia środków finansowych następnie wpłacanych przez (...) tytułem zaliczki na rzecz pozwanego nie zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem dowodowym a konkluzją, do której doszedł Sąd na skutek przeanalizowania dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania.

Także kolejny zarzut naruszenia prawa procesowego nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być zasadny tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie na przykład poczynionych ustaleń faktycznych muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Powyższe w przedmiotowej sprawie nie miało zaś miejsca. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy wyczerpująco i przekonywująco wskazał w uzasadnieniu motywy swojego rozstrzygnięcia, w tym w zakresie leżących u jego podstaw argumentów natury prawnej. Błędy merytoryczne i prawne uzasadnienia mogą być zaś przedmiotem zaskarżenia jedynie w ramach zarzutów naruszenia określonych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania dotyczących rozpoznawanego sporu, a nie przez zarzutu naruszenia art. 328 § 2 kpc.

Również zarzuty w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 127 i 134 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, art. 393 kc oraz art. 359 § 2 ² kc nie zasługują na aprobatę. Wskazać przy tym należy, że Sąd Rejonowy nie uczynił podstawą rozstrzygnięcia , ani nie poczynił rozważań odnośnie art. 393 kc, z uwagi jednak na stanowisko strony powodowej rozważań tych dokonał Sąd Okręgowy.

Artykuł 127 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze ( dalej: puin ) uznaje za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości te czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku
o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem nieodpłatnie albo odpłatnie, lecz w zamian za świadczenie rażąco zaniżone w stosunku do wartości własnego świadczenia. Zakresem w/w regulacji objęte są więc czynności rozporządzające. Cechą wyróżniającą takie czynności jest ich skutek, polegający na wywołaniu bezpośrednich i zarazem negatywnych zmian w majątkowych prawach podmiotowych podmiotu dokonującego rozporządzenia. Za rozporządzenie uznaje się przeniesienie, obciążenie, ograniczenie lub zniesienie prawa podmiotowego ( por. wyrok SN z dnia 29.11.2012r., V CSK 6/12; wyrok SA w Białymstoku z dnia 18.02.2015r., I ACa 790/14 ).

W ocenie Sądu Okręgowego powyższy przepis nie znajduje zastosowania w rozpoznawanej sprawie, choć z przyczyn odmiennych niż wskazane przez Sąd Rejonowy. Z akt sprawy wynika, że w dniu (...) w S. ( dalej(...)) zawarła z P. M. (2) oraz W. Z. (dalej klienci) umowy inwestycyjne. Z treści tych umów wynikało w sposób jednoznaczny, iż klienci (...) postanowili zainwestować w (...) swoje środki pieniężne, w zamian za co (...) przyjęło na siebie ustalone w umowie obowiązki. Klienci zobowiązali się pozostawić do dyspozycji (...) wskazane w umowach kwoty t.j. w oparciu o każdą z umów z osobna 15 363, zł. , 15 363 zł. , 10 000 zł. oraz 10 000 zł. każdorazowo na okres 6 miesięcy, zaś (...)zobowiązało się wpłacone pieniądze inwestować i przeznaczyć tytułem zapłaty za opisane w umowach samochody w salonie pozwanego. W umowach zastrzeżono, że (...)zobowiązuje się dokonać wpłaty na rzecz pozwanego kwot w wysokości i w terminie uzgodnionym z salonem, tytułem zaliczki na poczet ceny pojazdu, były to kwoty każdorazowo po 3 000 zł. , a następnie po upływie 6 miesięcy do wpłaty na rzecz pozwanego pozostałej ceny pojazdu, pomniejszonej o wpłaconą zaliczkę.

Nadto z akt sprawy wynika, że klienci na podstawie przygotowanej oferty zawarli umowę z pozwanym, której przedmiotem każdorazowo był za samochód opisany uprzednio w każdej z umów inwestycyjnych, zobowiązując się przy tym do zapłaty zaliczki w wysokości 3 000 zł. Z akt sprawy wynika także , że (...) wpłacił zaliczkę po 3 000 zł. na poczet każdej z tych umów. Z dokumentacji w aktach sprawy w tym ani z umów inwestycyjnych, ani wbrew zarzutom apelującego, z zestawienia operacji na rachunku bankowym (...), nie wynika jakoby powód wpłacając na rzecz pozwanego – w imieniu klientów zaliczki na poczet zakupu samochodu rozporządzał swoim majątkiem, wykonywał jakiekolwiek swoje zobowiązanie wobec pozwanego. W tej dacie przecież zgodnie z umowami znajdowały się już na rachunku (...) wpłacone przez klientów środki pieniężne. Powód dokonał więc wpłaty spornej kwoty de facto wykonując umowę zawartą z klientami, albowiem to oni powierzyli mu swoje środki pieniężne. Powód natomiast był zobowiązany przelać te pieniądze na rachunek pozwanego z tytułu zaliczki na poczet zakupu przez nich pojazdu. To natomiast czy (...) zainwestowało pozostałą kwotę i osiągnęło jakiekolwiek zyski czy poniosło stratę jest poza niniejszym sporem. Można jedynie dodać, że ryzyko z tym związane ponosili klienci(...).

Zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia art. 393 kc.
Z powyższych umów nie wynika, aby (...) miało spełnić świadczenie na rzecz osoby trzeciej ( pozwanego ) w myśl art. 393 kc. Z regulacji prawnej zawartej w art. 393 § 1 kc wynika, że w umowie musi być zastrzeżone, iż dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej. Powyższe nie wynika z umowy zawartej pomiędzy (...), a jego klientami albowiem w żadnym wypadku umowy te nie zobowiązywały (...) do spełniania świadczenia na rzecz osoby trzeciej. Jak już wskazano powyżej to, że (...) miało wpłacić 3 000 zł na rachunek bankowy pozwanego nie świadczy o tym, że(...)było w jakikolwiek sposób zobowiązane względem pozwanego. (...) dokonywało bowiem przedmiotowej wpłaty jedynie w imieniu klientów, których to łączył stosunek zobowiązaniowy z pozwanym. (...) zaś było zobowiązane wobec swoich klientów.

Zdaniem Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie, z uwagi na złożoną konstrukcję obu zawartych umów przez w zasadzie trzy różne podmioty mamy do czynienia natomiast z tzw. umową przekazu ( art. 921 ^{( 1)} kc i nast. ). Instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów i polega na tym, że jedna osoba ( przekazujący ) poleca innej osobie ( przekazany lub przekaziciel ) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej ( odbiorcy przekazu). W niniejszej sprawie klienci (...)to przekazujący, (...) to przekaziciel, a pozwany to odbiorca przekazu. Zastępstwo w wykonaniu zobowiązania jest uzasadnione zwłaszcza w sytuacji gdy osoba A (klient) jest wierzycielem osoby B ( (...) ) w ramach określonego stosunku prawnego (umowa inwestycyjna ), a zarazem dłużnikiem osoby C ( pozwany salon samochodowy ). Osoba A zamiast domagać się od osoby B ( (...)) spełnienia świadczenia do swoich rąk, a następnie po otrzymaniu tego świadczenia przekazywać je osobie C ( pozwanemu salonowi ), może polecić osobie B ((...)), aby spełniła swoje świadczenie bezpośrednio do rąk osoby C ( pozwany salon ). Dzięki temu rozwiązaniu świadczenie rzeczywiste na linii C.zastępuje dwa świadczenia pośrednie na linii (...)i klient-pozwany. Konstrukcja przekazu oparta jest na założeniu, że świadczenie spełnione faktycznie przez osobę B ( (...) ) do rąk osoby C ( pozwany ) zostaje zarachowane na dwa stosunki prawne tj. stosunek (...)i stosunek klient-pozwany ( por. W. Czachórki, Zobowiązania, 2009 str. 576; P. Machnikowski (w:) E. Gniewek, Komentarz 2008, str. 1439; K. Zawada (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2009, str. 895; Z. Radwański, J. Panowicz-Lipska, Zobowiązania, 2010, str. 340).

Podsumowując, przekaz zawiera podwójne upoważnienie: przekazanego do spełnienia świadczenia do rąk odbiorcy przekazu i odbiorcę przekazu do przyjęcia przekazu. Oboje działają w imieniu własnym, ale zawsze na rachunek przekazującego, albowiem przekaz dotyczy zobowiązania przekazującego (klient). Przekaz nie jest ani zleceniem ( czynnością prawną zobowiązującą ) ani przelewem wierzytelności ( czynnością prawną rozporządzającą ), tylko czynnością upoważniającą ( tak również wyrok SA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2005r. I ACa 494/05). Nie można natomiast utożsamiać go z pełnomocnictwem, albowiem zarówno przekazany jak i odbiorca przekazu działają we własnym imieniu.

Skoro zatem przekaz nie jest czynnością prawną rozporządzającą, a takich czynności dotyczy art. 127 puin zarzut jego naruszenia, a tym samym naruszenia

art. 134 ust. 1 puin. okazał się chybiony. Niniejsze czyniło zbędnym dalsze rozważania czy wartość świadczenia upadłego rażąco przewyższała wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej. W tym kontekście zarzut powoda dotyczący naruszenia art. 359 § 2 ² kc należało uznać za chybiony.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda – o czym orzekł jak w pkt. I wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego znajduje uzasadnienie w art. 108 kpc, art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc oraz § 6 pkt. 5 w zw. z § 11 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu oraz mając na uwadze § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz.U. 2015.1800/, zgodnie z którymi do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia sprawy w danej instancji. Na zasądzoną kwotę składa się minimalna stawka za wynagrodzenie pełnomocnika procesowego strony pozwanej.