Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 r. w Olsztynie

sprawy K. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego i świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania K. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 14 stycznia 2015 roku nr (...) oraz 16 kwietnia 2015 roku nr (...)

I.  oddala odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 14 stycznia 2015 roku nr (...),

II.  oddala odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 16 kwietnia 2015 roku nr (...).

Sygn. akt IV U 131/15

UZASADNIENIE

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 14 stycznia 2015 nr (...) – odmówiono ubezpieczonemu K. B. prawa do wypłaty zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 26.09.2014r.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż wypadek, jakiemu uległ odwołujący w dniu 25.09.2014r. nie został uznany jako wypadek przy pracy. W związku z powyższym – za okres niezdolności do pracy od 26.09.2014r. nie przysługuje ubezpieczonemu zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony wniósł o przyznanie mu 100 % zasiłku chorobowego w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 25.09.2014r., podnosząc, że zespół powypadkowy uznał zdarzenie z dnia 25.09.2014r. za wypadek przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, iż zgodnie z art. 6 ust. 1, ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru – przysługuje dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy. Jak wynika natomiast z karty wypadku nr (...) z dnia 12.01.2015r. organu rentowego zdarzenie z dnia 25.09.2014r. nie zostało uznane jako wypadek przy prowadzeniu działalności pozarolniczej, ponieważ z przedłożonej dokumentacji wynika, że dolegliwości ujawnione w dniu wypadku nie były wynikiem doznanego urazu lecz przewlekłego schorzenia kręgosłupa leczonego od kilku lat.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 16 kwietnia 2015 nr (...) – przyznano ubezpieczonemu K. B. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 27.03.2015r. do 24.06.2015r. w wysokości 90 %, zaś za okres od 25.06.2015r. do 22.09.2015r. w wysokości 75 %.

Odwołujący K. B. od tej decyzji wniósł odwołanie, wnosząc o przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100 %.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o oddalenie odwołania.

Organ rentowy podniósł, iż zgodnie z orzeczeniem z dnia 13.04.2015r. Lekarza Orzecznika ZUS – celowe było przyznanie odwołującemu świadczenia rehabilitacyjnego w związku z ogólnym stanem zdrowia. Dodatkowo organ rentowy wniósł o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie z odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 14.01.2015r.

Postanowieniem z dnia 09.06.2015r. zawieszono postępowanie w sprawie ((...)) do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, toczącego się przed tutejszym Sądem w sprawie (...) o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2015r. podjęto zawieszone postępowanie w sprawie (...)i połączoną tą sprawę do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą (...)

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Odwołujący K. B. – prowadzi własną działalność pozarolniczą, zajmującą się skupem żywca i przetwórstwem mięsnym.

(dowód: bezsporne)

W dniu 25.09.2014r. odwołujący rozpoczął pracę o godzinie 14.00, najpierw przygotowując samochód dostawczy typu chłodnia do wyjazdu do O. po mięso, skąd wrócił około godziny 16.30. Wówczas rozpoczął rozładunek samochodu. Stojąc na samochodzie, hakiem podciągał skrzynki z mięsem (każdy z pojemników z mięsem ważył po ok.25 kg) do krawędzi skrzyni ładunkowej samochodu i przenosił je na podstawiony przy samochodzie wózek. Wózek stał 1,5 m niżej w stosunku do samochodu. Przy kolejnych skrzyniach odwołujący założył hak na skrzynie aby je podciągnąć. Gdy ciągnął skrzynie pojemnik pękł a hak został uwolniony . Wówczas odwołujący spadł z samochodu do tyłu na plecy uderzając plecami i głową o wózek stojący na rampie. Nie mógł wstać o własnych siłach w związku z tym pomogła mu żona . Bezpośrednio po zdarzeniu, odwołujący udał się do domu, a następnego dnia z uwagi na ból kręgosłupa udał się do lekarza rodzinnego, który przepisał mu serię zastrzyków oraz wystawił skierowanie do neurologa i wystawił zaświadczenie o niezdolności do pracy na okres od 26.09.2014r. do 27.11.2014r. W wyniku zdarzenia ubezpieczony doznał urazu kręgosłupa i głowy. Podczas wizyty lekarskiej - ubezpieczony zgłaszał bóle kręgosłupa z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej po dźwignięciu ciężaru. W wywiadzie podał też, że cierpi na dyskopatię wielopoziomową.

Z karty wypadku, sporządzonej przez specjalistę d.s. BHP i p. poż. M. P. wynikało, że zdarzenie z dnia 25.09.2014r. zostało uznane za wypadek przy pracy.

Z karty wypadku nr (...), sporządzonej przez organ rentowy w dniu 12.01.2015r. wynika, że zdarzenie z dnia 25.09.2014r. nie zostało uznane za wypadek przy pracy, określony w art. 3 ust. 3 pkt 8 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, gdyż jak wynika z przedłożonej dokumentacji lekarskiej, dolegliwości ujawnione w dniu wypadku są wynikiem przewlekłego schorzenia kręgosłupa leczonego przez ubezpieczonego od kilku lat. Tym samym, zdarzenie to nie spełnia definicji wypadku, o której mowa w ww ustawie.

(dowód: przesłuchanie odwołującego k. 103v-104; karta wypadku k. 28-29, 22-22v; dokumentacja medyczna k: 3-3v, 18-20, 61-69, 76-94, 97-100)

Przed wypadkiem – ubezpieczony był leczony w poradni ortopedycznej, neurologicznej i ogólnej. Wcześniej, doznał on również urazu kolana, z powodu którego był operowany artroskopowo. Leczył się również z powodu choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej kręgosłupa. W czerwcu 2015r. wykonano mu w Szpitalu Wojewódzkim w O. alloplastykę kolana lewego.

Badania, jakie ubezpieczony miał przeprowadzone po upadku z dnia 25.09.2014r. MRI z 13.11.2014r. wykazało – wypukliny na poziomach C3/C4, C4/C5, C7/Th1, przepuklinę C6/C7, stenozę schyłkową kanału kręgowego. Badanie MRI odcinka lędźwiowo-krzyżowegio kręgosłupa z dnia 06,02.,2015r. wykazało, że obraz zmian dyskopatycznych kręgosłupa L-S w porównaniu z badaniem MRI z 2013r. nie uległ istotnym zmianom.

(dowód: dokumentacja medyczna k: 3-3v, 18-20, 61-69, 76-94, 97-100; zeznania odwołującego k: 103v-104)

Postanowieniem z dnia 15.09.2015r., Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa i ortopedy na okoliczność czy do zdarzenia z dnia 25.09.2014r. (tj. zaistnienia stanu chorobowego u odwołującego) doszło w wyniku zadziałania na odwołującego przyczyny wewnętrznej (stan chorobowy istniejący w organizmie odwołującego), czy też zewnętrznej (upadku podczas wykonywania czynności zawodowych w dniu 25.09.2014 r.) czy mieszanej - prowadzącej do powstania schorzenia chorobowego i co na powyższe wskazuje.

Biegły ortopeda, powołany w niniejszej sprawie rozpoznał u badanego wielopoziomową chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną odcinków C i L/S kręgosłupa, oraz chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego lewego. Stwierdził w opinii z dnia 25.11.2015r., że w jego ocenie - stan chorobowy badanego występował wcześniej niż upadek z dnia 25.09.2014r. Potwierdza to dokumentacja medyczna, zawarta w aktach sprawy oraz zaświadczenia lekarskie z Poradni lekarza Rodzinnego z dnia 15.12.2014r. Upadek w dniu 25.09.2014r. spowodował nasilenie dolegliwości, jednak zmiany chorobowe istniały przed zdarzeniem z dnia 25.09.2014r.

(dowód: opinia biegłego ortopedy k: 110-112)

W zastrzeżeniach do opinii odwołujący wskazał, że nie zgadza się z rozpoznaniem przez biegłego choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego lewego, albowiem stan zdrowia jego kolana pogorszył się dopiero po wypadku z dnia 25.09.2014r. Ponadto biegły powinien odnieść się do schorzeń jego kręgosłupa.

Biegły neurolog w opinii z dnia 26.01.2016r. rozpoznał u badanego wielopoziomową dyskopatię w odcinku szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa oraz przebytą rwę kulszową obustronną z objawami ubytkowymi. Biegły uznał, że stwierdzone schorzenia istniały przed dniem 25.09.2014r. i nie mają związku z przebytym urazem kręgosłupa w czasie upadku.

W odniesieniu do wielopoziomowej dyskopatii w odcinku szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa biegły wskazał, że zmiany te spowodowały uszkodzenie korzeni rdzeniowych na wielu poziomach, co objawia się brakiem odruchów z kończyn dolnych. W badaniach rezonansem magnetycznym z dnia 06.02.2015r. badający radiolog odnotował, że nie nastąpiła zmiana w obrazie radiologicznym w porównaniu z badaniem w 2013r. W badaniu MRI odcinka szyjnego poza zmianami dyskopatycznymi na wielu poziomach nie stwierdzono zmian pourazowych. W badaniu neurologicznym (k: 93) – odnotowano wszystkie objawy stwierdzone w czasie badania sądowo-lekarskiego w dniu 26 stycznia 2016r. W opinii biegłego – zmiany chorobowe układu nerwowego nie mają związku przyczynowego z przebytym urazem i istniały przed wypadkiem w dniu 25 września 2014r.

(dowód: opinia biegłego neurologa k: 127-128)

W piśmie z dnia 19.02.2016r. odwołujący zawarł swoje zastrzeżenia do opinii biegłego, wskazując, że opinia biegłego ograniczyła się jedynie do analizy dokumentacji medycznej

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego w ocenie Sądu nie zasługują na uwzględnienie zarówno w odniesieniu co do decyzji z dnia 14.01.2015r., którą odmówiono ubezpieczonemu prawa do wypłaty zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 26.09.2014r. oraz co do decyzji z dnia 16.04.2015r., na mocy której przyznano ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 27.03.2015r. do 24.06.2015r. w wysokości 90 %, zaś za okres od 25.06.2015r. do 22.09.2015r. w wysokości 75 %.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - ubezpieczonemu na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje zasiłek chorobowy oraz świadczenie rehabilitacyjne.

Stosownie do treści art. 3 ust 1 ww. ustawy - za wypadek przy pracy uznaje się zdarzenie nagłe wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć które nastąpiło w związku z pracą:

- podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

- podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

- w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Zgodnie zaś z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz.636 ze zm.) osobie, która po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy przysługuje świadczenie rehabilitacyjne na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.

W przedmiotowej sprawie, spór sprowadzał się do kwestii czy do zdarzenia z dnia 25.09.2014r. (tj. zaistnienia stanu chorobowego u odwołującego) doszło w wyniku zadziałania na odwołującego przyczyny wewnętrznej (stan chorobowy istniejący w organizmie odwołującego), czy też zewnętrznej (upadku podczas wykonywania czynności zawodowych w dniu 25.09.2014 r.) czy mieszanej - prowadzącej do powstania schorzenia chorobowego.

Zdarzenie spełniające kryterium "nagłości" musi bowiem zostać wywołane przyczyną zewnętrzną, co oznacza, że nie może pochodzić z organizmu pracownika dotkniętego zdarzeniem. Przyczyna ta winna być jednocześnie źródłem urazu lub śmierci pracownika – (Lach D.E., Samol S., Ślebzak, Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Komentarz). Podkreślić należy, iż sam fakt wystąpienia wypadku w miejscu pracy nie świadczy jeszcze o tym, że był to wypadek przy pracy. Do tego zdarzenia mogło bowiem dojść wszędzie. Powyższe ustalenia mają wpływ na ocenę przysługujących odwołującemu uprawnień w zakresie zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego.

Ustalony w niniejszej sprawie przebieg dnia pracy 25.09.2014r. i wykonywanych przez odwołującego czynności – był w zasadzie bezsporny, a rozstrzygnięcia wymagała jedynie kwestia, czy schorzenie, które wystąpiło u odwołującego w dniu i po dniu 25.09.2014r. zostało spowodowane wykonywaniem pracy w tym dniu i upadkiem, podczas podciągania hakiem skrzynki z mięsem do krawędzi skrzyni ładunkowej samochodu. Czy też schorzenie to zostało spowodowane czynnikiem wewnętrznym tj. schorzeniem samoistnym, tkwiącym w organizmie odwołującego, czy też zostało spowodowane przyczyną mieszaną.

Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie SN przyjmuje się, że przyczyna zewnętrzna nie musi być wyłączną przyczyną wypadku przy pracy. Wystarczające jest, że przyczyni się ona do powstania urazu . A zatem jeżeli przyczyna wypadku ma charakter mieszany, wystarczające jest, jeśli zostanie wykazane, że bez czynnika zewnętrznego nie doszłoby do szkodliwego skutku (zob. wyrok SN z 29.11.1990 r., II PR 52/90, PiZS Nr 4/1991, s. 63). Oznacza to, że istotne jest, by przyczyna ta była przyczyną sprawczą. Natomiast nie musi być przyczyną wyłączną (jedyną).

Dla rozstrzygnięcia tych okoliczności, zasadnicze znaczenie miały opinie sporządzone przez biegłych ortopedę i neurologa. Z opinii ortopedy wynika, iż upadek w dniu 25.09.2014r. ubezpieczonego spowodował nasilenie dolegliwości, jednak zmiany chorobowe istniały przed zdarzeniem z dnia 25.09.2014r. Biegły stwierdził w opinii z dnia 25.11.2015r., że w jego ocenie stan chorobowy badanego występował wcześniej niż upadek z dnia 25.09.2014r., a potwierdza to dokumentacja medyczna, zawarta w aktach sprawy oraz zaświadczenia lekarskie z Poradni lekarza Rodzinnego z dnia 15.12.2014r. Biegły neurolog podkreślił natomiast, że zmiany chorobowe układu nerwowego nie mają związku przyczynowego z przebytym urazem i istniały przed wypadkiem w dniu 25 września 2014r. W badaniach rezonansem magnetycznym z dnia 06.02.2015r. - badający radiolog odnotował, że nie nastąpiła zmiana w obrazie radiologicznym w porównaniu z badaniem w 2013r. W badaniu MRI odcinka szyjnego poza zmianami dyskopatycznymi na wielu poziomach nie stwierdzono zmian pourazowych.

Sąd w pełni podzielił to stanowisko, wyrażone w opracowanych opiniach przez biegłego ortopedę i neurologa, ponieważ są one jasne, logiczne, fachowe i zawierają przekonujące uzasadnienie sformułowanych w nich wniosków, tym bardziej, iż realizują ona ustawowe przesłanki wszechstronnej analizy, dokonywanej przez podmiot posiadający wiadomości specjalne. Biegli wydając opinie, mieli na uwadze wyniki badań odwołującego, dokumentację medyczną, dotyczącą jego dotychczasowego leczenia, a także stan zdrowia odwołującego, stwierdzony na podstawie badań, dokonanych bezpośrednio przed wydaniem opinii. Poza tym opinie te korespondowały z zeznaniami samego odwołującego, który w toku postępowania sądowego przyznał że chorował wcześniej na kręgosłup, zeznając, że: „ kręgosłup leczę od 5 czy 10 lat (...)”. Z zaświadczenia lekarskiego z dnia 15.12.2014r. również wynika, że ubezpieczony od kilku lat jest leczony z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa, stawów kolanowych i z tego powodu był hospitalizowany i korzystał z rehabilitacji (k: 20 akt sprawy). Przyznał on sam, że w związku z chorobą kręgosłupa już 2 czy 3 lata temu korzystał z rehabilitacji.

Co prawda odwołujący w pismach z dnia 12.01.2016r. i 19.02.2016r. wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, nie mniej jednak w ocenie Sądu argumenty, prezentowane przez ubezpieczonego, nie miały charakteru merytorycznych zarzutów, a stanowiły jedynie próbę podważenia wiarygodności wskazanych opinii. Zarzuty te, Sąd ocenił jedynie jako bezpodstawną polemikę, mającą na celu wyłącznie spowodowanie pozytywnego dla niego rozstrzygnięcia. Zgodnie zaś z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego – „żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (…)” (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r. II UKN 96/99)

Na gruncie niniejszej sprawy - Sąd nie był zatem obowiązany dopuścić kolejnego dowodu z opinii biegłego – albowiem przedstawione przez biegłego ortopedę , jak i biegłego neurologa opinie nie budziły żadnych uzasadnionych wątpliwości.

Potrzeba powołania bowiem innego biegłego, powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. wyrok SN z dnia 04.08.1999r. I PKN 20/99, OSNP 2000, Nr 22, poz. 807). Sąd nie ma obowiązku uwzględniać kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni tezę dla niej korzystną. (por. wyrok SN z dnia 10.03.1997 r. II UKN 45/97, wyrok SN z dnia 10.12.1997 r. II UKN 391/97).

W konsekwencji, Sąd oddalił kolejny wniosek dowodowy ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz opinii uzupełniających.

Reasumując, należało uznać, iż upadek , do którego doszło w dniu do 25.09.2014r. nie spowodował uszczerbku na zdrowiu. Występujące u odwołującego dolegliwości są związane z istniejącą od wielu lat wielopoziomową dyskopatią i rwą kulszową ( które też powodują brak odruchów z kończyn dolnych).

W tej sytuacji, Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i wskazane przepisy oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 14 stycznia 2015r. nr (...) (pkt I wyroku) oraz od decyzji z dnia 16 kwietnia 2015r. nr (...) (pkt II wyroku), uznając, że zaskarżone decyzje są prawidłowe.

SSR Grażyna Giżewska-Rozmus