Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2012 r. P. D. (1) i jego P. D. (2) przebywali w domu przy ul. (...) w P.. Około godziny 13:00 P. D. (1) stojąc przed domem na swoje posesji usłyszał warkot samochodu. Gdy spojrzał w kierunku skąd ów warkot dochodził, zauważył jadący wprost na jego bramę samochód marki C. (...) o nr rej. (...). Samochód uderzył w słup metalowej furtki, co spowodowało głośny huk.

P. D. (2) była w tym czasie domu. Gdy w pewnym momencie spojrzała przez okno zauważyła jak samochód C. (...) uderza w bramę.

Po zdarzeniu kierowca samochodu odjechał ul. (...).

P. D. (1) poszedł w kierunku, w którym odjechał samochód C. i na ul. (...) zauważył go. Gdy kierowca zatrzymał się P. D. (1) podszedł do samochodu marki C. (...) nr rej. (...). W samochodzie siedział tylko jeden mężczyzna, w którym P. D. (1) rozpoznał mieszkańca pobliskiego domu. Mężczyzną tym okazał się S. W..

P. D. (1) powiedział S. W., że będzie musiał zapłacić za uszkodzoną bramę. W gruncie rzeczy furtka nie została uszkodzona, jak się później okazało.

Słysząc słowa P. D. (1) S. W. wyszedł z samochodu, po czym zwrócił się wulgarnie do niego, iż jedynie co to może dać mu w „ryj”.

S. W. zachowywał się agresywnie w stosunku do P. D. (1). P. D. (1) czuł od niego alkohol, widział, że mężczyzna chwieje się na nogach. P. D. (1) powiedział wówczas kierowcy, iż jest pijany.

Po chwili do mężczyzn dobiegła P. D. (2), która zwróciła się do oskarżonego słowami „hola hola”. P. D. (1) i P. D. (2) stanęli na drodze przejazdu samochodu C., ale mimo to S. W. ruszył z impetem. P. D. (1) i P. D. (2) udało się odskoczyć, a S. W. odjechał.

W związku z zaistniałą sytuacją P. D. (1) zadzwonił po Policję.

W dniu 22 grudzień 2012 r. funkcjonariusze policji R. Ś. i J. P. pełnili służbę w patrolu umundurowanym zmotoryzowanym na terenie P.. Około godziny 13:10 uzyskali oni informację od dyżurnego K., że na ul. (...) od strony L. jedzie pojazd C. (...), którego kierujący jest nietrzeźwy. Funkcjonariusze zostali poinformowani również, że miała miejsce kolizja - kierujący pojazdem C. wjechał w bramę posesji.

Po przybyciu na miejsce zdarzenia funkcjonariusze policji zastali zgłaszającego P. D. (1). Na miejscu zdarzenia była obecna także P. D. (2). Policjanci poprosili P. D. (2), aby wsiadła z nimi do radiowozu i pojechała z nimi poszukać samochodu C. (...). Do radiowozu wsiadała też jakaś młoda kobieta, której danych nie ustalono. Był to prawdopodobnie ktoś z rodziny S. W.. W trakcie przejazdu po okolicy zauważony został samochód C. (...), który stał na ul. (...). W związku z powyższym funkcjonariusze policji udali się na ul. (...), gdzie w domu zastali S. W..

W rozmowie z funkcjonariuszami oskarżony przyznał się, do spowodowania kolizji oraz, iż tego dnia spożywał alkohol. Oskarżony powiedział, że w tym dniu około godziny 11:00 wypił 1 litr piwa i 200 ml wódki.

Funkcjonariusze policji dokonali zatrzymania S. W., a po doprowadzeniu go na Komisariat Policji (...) poddali badaniu urządzeniem Alkometr. Pierwsze badanie przeprowadzone o godz. 13:30 wykazało 1,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie badanie przeprowadzone o godz. 13:42 wykazało 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Samochód C. (...) o nr rej. (...). stanowił własność A. S., chociaż faktycznie użytkował go jej mąż M. S.. W dniu 22 grudnia 2012r. w godzinach wczesnopołudniowych S. W. pożyczył samochód C. (...) od M. S.. Informował go, że potrzebuje ten samochód, aby przewieźć meble. W dniu pożyczenia samochodu S. W. przyjechał z jakimś kolegą – nieustalonym mężczyzną. Następnego dnia rano M. S. zauważył stojący pod jego posesją samochód C. (...). M. S. spostrzegł, że samochód ma uszkodzenia. W rozmowie ze S. W. M. S. usłyszał, że samochód ten wpadł w poślizg i uderzył w drzewo. S. W. dokonał naprawy samochodu.

Oskarżony S. W. ur. (...) jest żonaty, posiada na utrzymaniu troje dzieci. Oskarżony ma wykształcenie podstawowe, z zawodu jest malarzem – szpachlarzem i monterem urządzeń TV. Oskarżony jest bezrobotny. Przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych – prac remontowych i z tego tytułu osiągał dochód w wysokości 1200 zł miesięcznie. Na dzień 22 grudnia 2012r. oskarżony był skazany następującymi wyrokami:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 27 września 1993 r., sygn. akt IV K 613/93, m.in. za czyn z art. 208 k.k./69 na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 4 lata, postanowieniem z dnia 4.09.1996 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 28 września 1994 r., sygn. akt V K 727/94, za czyn z art. 214 § 2 k.k./69 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 26.09.1995 r., sygn. akt III K 94/95, za czyn z art. 210 § 1 k.k./69 m.in. na karę 3 lat pozbawienia wolności, grzywnę 200 zł.,

- wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 24.04.1997 r., sygn. akt IV K 1612/96, połączono kary orzeczone wyrokami o sygn. akt IV K 363/93 i IV K 613/93 i orzeczono karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 13.08.2001 r., sygn. akt IV K 1099/01, za czyn z art. 278 § 1 k.k., art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 31.10.2006 r., sygn. akt XXV K 112/06, za czyn z art. 291 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24.12.2008r., sygn. akt VI K 1022/08, za przestępstwo z art. 226 § 1 k.k., na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

- wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 02.03.2011 r., sygn. akt VI K 825/10 za czyn z art. 178 a § 1 k.k. na karę 1 rok pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 5 lat oraz środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat i świadczenie pieniężne.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego S. W. (k. 202-203, k. 22-23)

- zeznań świadków: P. D. (2) (k. 205-207, k. 5-5v., k. 46), P. D. (1) (k. 203-205, k. 4-4v., k. 46-47) R. Ś. (k.241-242, k. 24-24v.), A. S. (k. 289), M. S. (k.289-290)

- opinii sądowo psychiatryczno-psychologicznej (k.172-176)

- dowodów z dokumentów: notatki urzędowej (k. 1 ), protokołu badania stanu trzeźwości (k. 2), odpisu wyroku w sprawie o sygn. akt VI K 825/10 (k. 9-10, k. 12-13), karty karnej (k.14-16, k. 36-38, k. 65-66), pisma szpitala (k.121), informacji z systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (k.187, k. 221), pisma KWP w P. (k. 217), kserokopii notatników służbowych (k. 234-236), informacji z (...) (k. 275-276)

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony S. W. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. W toku postępowania przed Sądem oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale odmówił składania wyjaśnień. Zgodził się tylko odpowiadać na pytania.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy (zeznania P. D. (1), P. D. (2), R. Ś. i M. S.) Sąd jedynie w części uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. W ocenie Sądu wiarygodne są te wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że w dniu 22 grudnia 2012 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji w domu. Wyjaśnienia te korespondowały z zeznaniami P. D. (2) i świadka funkcjonariusza policji R. Ś..

Zdaniem Sądu za niewiarygodne natomiast należy uznać te wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczał, że to on prowadził samochodu m-ki C. (...) w czasie gdy doszło do uderzenia w ogrodzenie posesji P. D. (1) i że był wtedy w stanie nietrzeźwości. W ocenie Sądu wskazana część wyjaśnień oskarżonego stanowi jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony, która odbiega jednak od rzeczywistego przebiegu wydarzeń. Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody w postaci zeznań świadków: P. D. (1), P. D. (2) i R. Ś. oraz wyniki przeprowadzonych badań stanu nietrzeźwości oskarżonego, podważają wersję przedstawioną przez oskarżonego.

Z zeznań P. D. (1) i P. D. (2) jasno wynika, że gdy podeszli do samochodu C. (...), po tym jak samochód ten odjechał po uderzeniu w ogrodzenie, w samochodzie tym siedział jako kierowca S. W. i był w samochodzie sam. Co więcej z zeznań P. D. (1) wynika, że wyczuwalna woń alkoholu i chwiejna postawa oskarżonego jasno wskazywała, że znajduje się on w stanie nietrzeźwości. O tym, że to S. W. pożyczył samochód celem przewiezienia mebli świadczą zeznania M. S.. Skoro to S. W. pożyczał samochód, to logicznym jest, że następnie był jego dysponentem i to on nim kierował przez okres owego wypożyczenia. Co więcej z zeznań funkcjonariusza policji R. Ś. wynika, że oskarżony po zatrzymaniu przez Policję mówił mu, że około godz. 11:00 tego samego dnia spożywał alkohol w postaci 1 litra piwa i 200 ml wódki i że kierował samochodem kiedy samochód wjechał w bramę.

Zaznaczyć należy, że zeznania wymienionych świadków są spójne i logiczne , a nadto korespondują z przeprowadzonymi badaniami oskarżonego na zawartość alkoholu. Pierwsze badanie oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu miało miejsce już o godz. 13:30 i dało wynik 1,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, natomiast drugie badanie przeprowadzone o godz. 13:42 wykazało 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków P. D. (1) i P. D. (2). Świadkowie ci dokładnie opisali okoliczności zdarzenia, a ich zeznania są spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondują. Zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego zostały uzupełnione dodatkowo na rozprawie, kiedy świadkowie odpowiadali na pytania Sądu, obrońcy i oskarżonego. Sąd nie znalazł żadnych powodów by sądzić, że P. D. (1) i P. D. (2) pomawiają oskarżonego. Zresztą także oskarżony nie wskazał na okoliczności, które takie twierdzenia uzasadniałyby. P. D. (1) i P. D. (2) znali oskarżonego wyłącznie z widzenia i nie pozostawali z nim w żadnym konflikcie.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne również zeznania świadka R. Ś.. To co zeznawał R. Ś. korespondowało z zeznaniami P. D. (1) i P. D. (2), a nadto notatką służbową i notatnikiem służbowym R. Ś.. R. Ś. miał z oskarżonym kontakt wyłącznie służbowy, a zatem brak podstaw by sądzić, że miał jakiś interes w tym, by zeznawać w tej sprawie na niekorzyść oskarżonego.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania M. S.. Sąd zauważa jednak, że pewne szczegóły jak data pożyczenia samochodu przez S. W. czy godzina jego pożyczenia nie mogły być podane przez precyzyjnie z uwagi na upływ czasu. M. S. był przesłuchiwany po raz pierwszy dopiero w dniu 25 stycznia 2016r, a zatem trzy lata po zdarzeniu. Zeznania M. S. wskazują, że oskarżony zwrócił mu samochód następnego dnia po pożyczeniu, a zatem musiał pożyczyć go w dniu 22 grudnia 2012r. Nie mógł pożyczyć go jednak około godz. 14:00 – jak zeznał to M. S.- gdyż około godz. 13:30 został już zatrzymany przez Policję. W ocenie Sądu te nieścisłości w zeznaniach świadka wynikają wyłącznie z upływu czasu od momentu zdarzenia do momentu przesłuchania świadka.

Za mało przydatne w sprawie Sąd uznał natomiast zeznania A. S.. Chociaż to A. S. była właścicielką samochodu C., to jednak nie ona nim dysponowała i nie ona pożyczyła go oskarżonemu.

Za przydatną i wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo psychiatryczno-psychologiczną. Opinia ta jest jasna, pełna, fachowo sporządzona, a żadna ze stron nie kwestionowała jej wniosków.

Za wiarygodne Sąd uznał zgromadzone w toku postępowania dowody z dokumentów. Wskazane dowodowy zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby oraz w zakresie ich kompetencji. Prawdziwości omawianych dowodów nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

S. W. został oskarżony o to, że w dniu 22.12.2012 roku około godz. 13:10 w P. na ul. (...) a (...), będąc już wcześniej skazany prawomocnym wyrokiem za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, mając orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu sygn. akt VI K 825/10 zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, znajdując się w stanie nietrzeźwości – badanie urządzeniem typu alkotest wykazało: I badanie – 1,38 mg/l i II badanie 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował w ruchu lądowym pojazdem – samochodem marki C. (...) nr rej. (...) tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.

Zgodnie z art. 178a § 1 k.k. karalne jest prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości. Zgodnie zaś z art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg lub też prowadzi do stężenia przekraczającego tą wartość. Jeżeli natomiast sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, popełnia czyn z art. 178 a § 4 k.k.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd do przekonania, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu.

Oskarżony w dniu 22 grudnia 2012r. około godz. 13:10 prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu marki C. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości (1,38 mg/l i 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Oskarżony prowadził pojazd będąc już wcześniej skazany za czyn z art. 178 a § 1 k.k. (wyrok Sądu Rejonowego Poznań –Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 2 marca 2011r. w sprawie o sygnaturze akt VI K 825/10). Zdaniem Sądu oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. W chwili zatrzymania stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu było znaczne i rosło. W ocenie Sądu oskarżony nie mógł nie wiedzieć, że prowadząc pojazd znajduje się pod wpływem alkoholu, zwłaszcza, że jego zdolności psychoruchowe były znacznie osłabione (gdy P. D. (1) rozmawiał z oskarżonym ten chwiał się i czuć było od niego alkohol). Prawdopodobnie to właśnie stan głębokiego upojenia alkoholowego sprawił, że oskarżony uderzył w ogrodzenie domu P. D. (1).

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 178 a § 4 k.k. a także wskazówkami z art. 53 kk oraz art. 115 § 2 kk, dbając jednocześnie by kara spełniła zarówno cele prewencji indywidualnej (wychowawcze i zapobiegawcze), jak i prewencji generalnej rozumianej jako kształtowanie prawnej świadomości społeczeństwa.

Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, takie jak:

⚫

dotychczasową wielokrotną karalność, w tym za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k.

⚫

popełnienie kolejnego czynu podobnego zaledwie kilkanaście miesięcy po zapadnięciu wyroku w sprawie VI K 825/10

⚫

znaczny stan upojenia oskarżonego

⚫

prowadzenie pojazdu w okresie obowiązywania zakazu orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 17.11.2014r. (sygn. akt VI K 1156/14)

⚫

spowodowanie kolizji

Sąd nie dostrzegł istotnych okoliczności łagodzących.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając na uwadze dyspozycję art. 42 § 2 i art. 43 § 1 k.k. Sąd był zobowiązany do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Sąd zastosował w przypadku oskarżonego przepisy obowiązujące do dnia 17 maja 2015r., albowiem były one dla oskarżonego korzystniejsze. Zdaniem Sądu sześcioletni okres na jaki Sąd orzekł środek karny będzie stanowił wystarczającą dolegliwość dla oskarżonego, a nadto uchroni społeczeństwo przed niebezpieczeństwem jakim byłby na drodze oskarżony.

Dodatkowo Sąd orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 zł. Oskarżony jest zdolnym do pracy mężczyzną, w sile wieku, a zatem ma możliwość uiszczenia takiej kwoty, nawet jeśli z jego strony będzie to wymagało pewnego wysiłku i ograniczeń.

Na poczet wymierzonej kary Sąd zaliczył dotychczasowy okres pozbawienia wolności oskarżonego w tej sprawie.

Tak ukształtowana kara jest zdaniem Sądu odpowiednia do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwość czynu, jednocześnie nie przekraczając ich ponad miarę.

O kosztach, w tym kosztach należnych obrońcy z urzędu Sąd orzekł w pkt. 5 i 6 wyroku. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, albowiem uznał, że z uwagi na konieczność uiszczenia świadczenia pieniężnego, oskarżony nie byłby wstanie ponieść tych dodatkowych kosztów.

/-/ SSR Monika Małasiak