Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Marcina Lorenca

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r.

sprawy A. N.

oskarżonego z art. 278 § 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 13 czerwca 2013 rsygn. akt IV K 1042/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- jako podstawę prawną rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności wskazuje przepisy art.
69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk,

- na podstawie art. 73 § 2 kk oddaje oskarżonego pod dozór kuratora,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. wymierza oskarżonemu 320 (trzysta dwadzieścia) złotych opłaty za obie instancje, natomiast zwalnia go od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1153 / 13

UZASADNIENIE

A. N.został oskarżony o to, że w dniu 30 czerwca 2011 roku, w S., w sklepie (...)przy ul. (...), dokonał kradzieży kosmetyków w postaci 3 sztuk kremów marki O.oraz kremu (...)o łącznej wartości 293,19 na szkodę sklepu (...), co stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest o czyn z art. 278 § 3 k.k.

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeżne i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt IV K 1042 / 12,

I.  uznał oskarżonego A. N.za winnego tego, że dniu 30 czerwca 2011 roku, w S., ze sklepu (...)przy ul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kosmetyków w postaci 3 sztuk kremów marki O.oraz kremu (...)o łącznej wartości 293,46 złotych na szkodę sklepu (...)co stanowi wypadek mniejszej wagi przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., to jest popełnił występek z art. 278 § 3 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 lat próby;

III.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w ilości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20 złotych;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm. ) zasądził w całości od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierzył mu opłatę w wysokości 320 złotych.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł prokurator zaskarżając ten wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego A. N..

Wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w postaci:

-

art. 70 § 1 pkt 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie i jednocześnie obrazę art. 70 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy było to obligatoryjne, gdyż przepis ten stanowi podstawę dla warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec młodocianego sprawcy przestępstwa,

-

art. 73 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zastosowanie tego przepisu przez Sąd I instancji było obligatoryjne i w konsekwencji zaniechanie oddania młodocianego sprawcy pod dozór kuratora w okresie próby, mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na podstawie art. 73 § 2 kk obligatoryjnego oddania skazanego pod dozór kuratora w okresie próby oraz wskazanie jako podstawy prawnej warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności obok art. 69 § 1 i 2 kk przepisu art. 70 § 2 kk, w pozostałej części wyrok pozostawiając bez zmian.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna.

Nie wymagała ingerencji Sądu odwoławczego, jako prawidłowa, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poczynione ustalenia faktyczne, przyjęta kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu oraz rodzaj i wymiar kar orzeczonych wobec A. N. odpowiadających treści wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego złożonego przez oskarżonego w trybie art. 387 § 1 k.p.k. ( k.151 ). Rozstrzygnięć tych nie negował również apelujący.

Prokurator zakwestionował pierwszoinstancyjne orzeczenie w części dotyczącej orzeczenia o karze podnosząc, że Sąd meriti wadliwe oparł rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności na art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w sytuacji, gdy podstawą orzeczenia tego środka probacyjnego wobec młodocianego sprawcy przestępstwa jest art. 70 § 2 k.k. oraz zarzucając naruszenie art. 73 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy przepis ten obliguje sąd do oddania młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego w okresie probacji pod dozór kuratora. Powyższe zarzuty zasługiwały na akceptację.

Oskarżony A. N., urodzony w dniu (...) w chwili dokonania przypisanego mu przestępstwa, tj. w dniu 30 czerwca 2011 roku nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat, więc – stosownie do treści art. 115 § 10 k.k. – był sprawcą młodocianym. Zatem rację ma skarżący, że podstawą prawną warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności obok art. 69 § 1 i § 2 k.k. winien być art. 70 § 2 k.k. ( a nie jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy – art. 70 § 1 pkt 1 k.k. ). Nadto, skoro oskarżony jest sprawcą przestępstwa z art. 278 § 3 k.k., a więc umyślnego, to – zgodnie z dyspozycją art. 73 § 2 k.k. – należało go oddać pod dozór kuratora w okresie próby ( czego Sąd Rejonowy bezzasadnie zaniechał ).

Celem konwalidowania powyższych uchybień, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w kierunku postulowanym przez apelującego. W pozostałym zakresie pierwszoinstancyjne orzeczenie utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy kierując się zasadą słuszności, zwolnił oskarżonego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze, natomiast na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dn. 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 z późn. zm. ) wymierzył oskarżonemu opłatę za obie instancje, nie znajdując w tym zakresie podstaw do zwolnienia go od zapłaty tej należności.

SSO Ryszard Małachowski