Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Mariola Kowalska

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Kosmala

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko W. K.

o wynagrodzenie za pracę

I.  zasądza od pozwanego W. K. na rzecz powoda Z. S. kwotę 492,40 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote 40/100) tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc marzec 2015 roku z odsetkami ustawowymi od dnia 11 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

III.  w zakresie roszczenia o odsetki ustawowe za okres od dnia 10 marca 2015 roku do dnia 10 kwietnia 2015 roku postępowanie umarza;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego W. K. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Ciechanowie kwotę 377,00 zł (trzysta siedemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV P 109/15

UZASADNIENIE

Powód Z. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego W. K. kwoty 429,40 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc marzec 2015r. oraz odsetek ustawowych od tej kwoty z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia liczonych od dnia 10 marca 2015r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 15 stycznia 2015r. do dnia 15 kwietnia 2015r. W dniu 25 marca 2015r. umowa ta została na jego prośbę rozwiązana za porozumieniem stron. W okresie zimowym pracodawca bez jego wiedzy „wstawił” mu urlop wypoczynkowy, po czym w miesiącu marcu 2015r. przy naliczaniu wynagrodzenia potrącił za ten urlop pieniądze. W związku z tym powód podniósł, że zgodnie z art. 155 ¹ § 2 k.p. jest to niezasadne i dlatego wnosi o wypłacenie mu zaległego wynagrodzenia za pracę wraz z ustawowymi odsetkami.

Na rozprawie w dniu 16 lutego 2016r. powód sprecyzował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych od dochodzonej kwoty wynagrodzenia za pracę za okres od dnia 10 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty, a w zakresie odsetek za okres od 10 marca 2015r. do dnia 10 kwietnia 2015r. cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 87).

To stanowisko powód podtrzymywał do zakończenia postępowania przed Sądem I instancji.

Pozwany W. K. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu wg norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego nie zgodził się z twierdzeniami powoda. Wskazał, że w miesiącu marcu powód przepracował 14 dni, jeden dzień, w dniu 12 marca 2015r. przebywał na urlopie wypoczynkowym, a w okresie od 23 – 25 marca 2015r. nie był obecny w pracy i nieobecność ta nie została przez niego usprawiedliwiona, co stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracownika i uprawniało pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. W dniu 25 marca 2015r., pozwany rozwiązał z powodem na jego prośbę umowę o pracę za porozumieniem stron, idąc mu tym samym „na rękę”. W miesiącu marcu 2015r. wynagrodzenie powoda za 15 przepracowanych dni wyniosło 918,30 zł. Na podstawie umowy o pracę powodowi należało się 10,95 zł brutto za godzinę, a więc 15 dni x 8h = 120 h, 120h x 10,95 zł = 1.314 zł brutto, od tej kwoty odjęta została kwota 180,15 stanowiąca sumę składek na ubezpieczenia społeczne, składka na ubezpieczenie zdrowotne - 102,05 zł, zaliczka na podatek dochodowy – 49,85 zł oraz składka grupowego ubezpieczenia na życie – 63,65 zł. Po odliczeniu w/w składników powodowi pozostała do wypłacenia kwota 918,30 zł netto, którą otrzymał, kwitując jej odbiór. W związku z powyższym roszczenia powoda jest bezzasadne i jako takie powinno być oddalone.

To stanowisko strona pozwana podtrzymywała do zakończenia postępowania przed Sądem I instancji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód Z. S. był zatrudniony u pozwanego W. K. prowadzącego Zakład Usług (...).O. Gazu i (...) W. w Wodę, (...)-(...) M., ul. (...) od dnia 15 stycznia 2015r. do dnia 25 marca 2015r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny z dnia 15 stycznia 2015r., która miała trwać do dnia 15 kwietnia 2015r. Powód był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora koparki za wynagrodzeniem 10,95 zł brutto/godz.

(dowód: akta osobowe powoda cz. B – umowa o pracę z dn. 15.01.2015r. k.1 i k. 5 akt sprawy, zeznania powoda k. 40-42, k. 88 )

Powód pracował u pozwanego do dnia 20 marca 2015r. W dniu 12 marca 2015r. powód przebywał na urlopie wypoczynkowym. W dniach 23 i 24 marca 2015r. powód nie był obecny w pracy i nie poinformował wcześniej kierownika K. N. (1) o tym, że chce w tych dniach przebywać na urlopie. W firmie pozwanego w celu otrzymania urlopu wypoczynkowego nie było wymagane złożenie pisemnego wniosku o urlop. Pracownik, który chciał by udzielono mu urlopu, zgłaszał to najpierw ustnie kierownikowi, który następnie konsultował z pozwanym czy wyraża zgodę na udzielenie urlopu.

(dowód: lista obecności za miesiąc marzec 2015r. k. 20, częściowo zeznania powoda k. 40-42, k. 88, zeznania pozwanego k. 88-89, zeznania świadka K. N. k. 54-55 akt, nagranie od 00:04:07 do 00:12:11)

Za każdy miesiąc pracownicy pozwanego podpisywali kartę zarobkową. Wynagrodzenie za pracę pozwany wypłacał w kopertach w gotówce. Aby otrzymać kopertę z wynagrodzeniem powód musiał najpierw podpisać listę płac. Za miesiąc marzec 2015r. wynagrodzenie powoda wyniosło 1.314,00 zł brutto i po potrąceniu składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 102,05 zł, zaliczki na podatek dochodowy w kwocie 49,85 zł oraz składki grupowego ubezpieczenia na życie w kwocie 63,65 zł, powód powinien otrzymać kwotę 918,30 zł netto wynagrodzenia. Pozwany wypłacił mu zaś w kopercie tylko 500 zł, po potrąceniu składki na ubezpieczenie grupowe w wysokości 64 zł. Brakująca należność nie wypłacona powodowi wynosiła 750,00 zł brutto.

(dowód: karta zarobkowa k. 21, listy płac k. 22-23, koperta za miesiąc marzec 2015r. k. 39, zeznania powoda k. 40-42, k. 88, opinia biegłego k. 62-69)

W dniu 25 marca 2015r. strony rozwiązały umowę o pracę za porozumieniem stron.

(dowód: akta osobowe powoda cz. C - świadectwo pracy z dn. 27.03.2014r. i k. 4 akt sprawy, zeznania powoda k. 40-42, k. 88, zeznania pozwanego k. 88-89)

Średnie wynagrodzenie powoda Z. S. za okres od dnia 15.01.2015r. do dnia 25.03.2015r. wyniosło 4.117,20 zł brutto miesięcznie.

(dowód : zaświadczenie o wynagrodzeniu z dn. 19.06.2015r. k. 24 )

W niniejszej sprawie stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych i wyszczególnionych wyżej dokumentów, których prawdziwość nie została podważona przez strony oraz w oparciu o zeznania powoda Z. S., zeznania pozwanego W. K., zeznania świadka K. N. (1) oraz opinię biegłego z zakresu rachunkowości W. J..

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w zakresie tego, że w miesiącu marcu 2015r. otrzymał tytułem wynagrodzenia za pracę od pozwanego jedynie kwotę 500 zł. Na potwierdzenie tej okoliczności powód przedstawił dowód w postaci koperty, na której znajdowały się własnoręczne zapiski pozwanego dotyczące wysokości wynagrodzenia powoda i kwoty do wypłaty. Z. się na niej zapis że „zarobek” powoda wyniósł 564 zł, z czego 64 zł pozwany potrącił na ubezpieczenie grupowe, a do wypłaty powodowi pozostała kwota 500 zł. Pozwany przyznał że odręczne zapiski na kopercie zostały przez niego dokonane. Twierdził jednak, że były to tylko jego wewnętrzne wyliczenia wynagrodzenia akordowego powoda za miesiąc marzec w kwocie brutto, a kopertę powód otrzymał tylko po to, by wiedział ile zarobił w akordzie i ile pozwany musiał do niego dopłacić. W ocenie Sądu zeznania pozwanego w tym zakresie są zupełnie nielogiczne i nie mogą zasługiwać na wiarę. Gdyby było tak jak twierdzi pozwany, na kopercie wynagrodzenie akordowe powoda powinno wynosić 1.314,00 zł brutto. Poza tym w przypadku wynagrodzenia za pracę za miesiąc luty kwota wskazana na kopercie (k. 53) i kwota na liście płac za ten miesiąc były identyczne. Nie było żadnej potrzeby by pozwany oprócz listy płac na której pracownicy kwitowali odbiór wynagrodzenia za pracę, wypłacając wynagrodzenie za pracę wręczał im po podpisaniu listy płac koperty z odręcznie naniesionymi przez niego zapisami dotyczącymi wysokości wynagrodzenia, które wypłacał danemu pracownikowi. Okoliczność ta wskazuje jednoznacznie na to że kwota wynagrodzenia jaka była wypłacana pracownikom wynikała nie z listy płac ale z wyliczenia znajdującego się na kopertach, które przy wypłacie wynagrodzenia pozwany wręczał pracownikom. Tym samym, Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia powoda że nie otrzymał zgodnie z listą płac za miesiąc marzec 2015r. kwoty 918,30 zł tytułem wynagrodzenia za pracę.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powoda jedynie w części, w której twierdził on, że w dniach 23 i 24 marca 2015r. po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu z kierownikiem miał przebywać na urlopie wypoczynkowym. Zeznań powoda nie potwierdza w tym zakresie zebrany w sprawie materiał dowodowy. W tym zakresie jego zeznania były sprzeczne z zeznaniami świadka K. N. (1), który zeznał na okoliczność zasad udzielania urlopu u pozwanego oraz świadczenia pracy przez powoda w 2015r. Podał on, że po zgłoszeniu przez pracownika chęci skorzystania z urlopu, konsultował z właścicielem zakładu udzielenie bądź nieudzielenie mu urlopu. Świadek nie przypominał sobie, aby powód kontaktował się z nim telefonicznie w dniu 22 marca 2015r. w sprawie urlopu. Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne. Były one spójne, logiczne i konkretne. Świadek nie miał interesu w tym, by zeznawać na korzyść którejkolwiek ze stron, czy też zasłaniać się niepamięcią. Powód miał zaś interes w tym by twierdzić że w dniach 23 i 24 marca 2015r. przebywał na urlopie wypoczynkowym, bo to miało wpływ na wysokość dochodzonego roszczenia.

W ocenie Sądu opinia biegłego z zakresu rachunkowości W. J. sporządzona w niniejszej sprawie w pełni zasługuje na uwzględnienie. Jest ona rzetelna, sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą, w oparciu o dokumentację załączoną do akt sprawy. Wynikające z niej wnioski były logicznie i prawidłowo uzasadnione, nadto nie zawierały braków i wyjaśniały okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył co następuje.

Obowiązek wypłaty wynagrodzenia za pracę należy do istotnych elementów umowy o pracę (art. 22 § 1 k.p.). Wynagrodzenie należy się za pracę wykonaną (art. 80 k.p.) i powinno być wypłacone w stałym, z góry określonym terminie, nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 2 k.p.). Jest to konstytutywny element stosunku pracy odróżniający go choćby od wolontariatu. Wynagrodzenia za pracę nie można się zrzec (art. 84 k.p.), a wypłata przez pracodawcę wynagrodzenia należy do najistotniejszych elementów stosunku pracy jako świadczenie wzajemne w stosunku do wykonanej pracy.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, że powód pracował do dnia 20 marca 2015r., a jego wynagrodzenie pozwany prawidłowo obliczył na kwotę 1.314, 00 zł brutto. Jednakże zgodnie z zapisem na kopercie złożonej przez powoda tytułem wynagrodzenia za pracę powód za miesiąc marzec 2015r. otrzymał kwotę wynagrodzenia 564,00 zł netto, tj. 714,00 zł brutto. Zgodnie zatem z wnioskami opinii biegłego z zakresu rachunkowości brakująca, nie wypłacona część wynagrodzenia za pracę powoda wyniosła 750,00 zł brutto.

Dlatego też Sąd zasądził na rzecz powoda zgodnie z jego żądaniem kwotę 492,40 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc marzec 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty.

Podstawę prawną dla określenia terminu naliczania odsetek od zasądzonej kwoty stanowił przepis art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z tym, że wynagrodzenie za pracę powoda winno być wypłacane do 10-go dnia miesiąca, Sąd zasądził odsetki od dnia następnego, czyli od 11 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem powoda.

W związku z cofnięciem przez powoda powództwa w zakresie odsetek ustawowych za okres od dnia 10 marca 2015r. do dnia 10 kwietnia 2015r. wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

Na podstawie art. 477 ² k.p.c. Sąd z urzędu nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi zasądzającemu do kwoty 492,40 zł, o czym orzekł w punkcie II wyroku. Zgodnie z powołanym przepisem rygor ten nadaje się obligatoryjnie z urzędu wyrokowi zasądzającemu należność pracownika z zakresu prawa pracy do wysokości pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę. W związku z tym, że kwota zasądzona na rzecz powoda nie przekraczała jego pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę, Sąd nadał w części zasądzającej na rzecz powoda wynagrodzenie za pracę rygor natychmiastowej wykonalności w całości.

Stosownie do treści art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167 poz. 1398 ze zm.) w toku postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy o roszczenia pracownika wydatki obciążające pracownika ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Sąd pracy w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzyga o tych wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 tejże ustawy, z tymże obciążenie pracownika tymi wydatkami może nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w całości, wobec czego na podstawie art. 98 k.p.c w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego W. K. kwotę 377,00 złotych tytułem nieuiszczonej przez powoda opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia był on zwolniony na mocy art. 96 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy oraz wydatków związanych z kosztami opinii biegłego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.