Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie w II Wydziale Karnym, w składzie :

Przewodniczący : SSR Kamil Worsztynowicz

Protokolant : Anna Bobrowska

przy udziale Prokuratora Huberta Kołtuniaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2015 r.

sprawy

M. H.

syna C. i E. z domu H., ur. (...) w G., karanego

oskarżonego o to, że:

1. w dniu 14 maja 2014 roku w Zakładzie Karnym w G. znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej M. Z. oraz naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że wyzywał go słowami wulgarnymi i obraźliwymi oraz opluł,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. w dniu 15 maja 2014 r. w Zakładzie Karnym w G. znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej M. Z. oraz naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych wyzywając go słowami wulgarnymi i obraźliwymi i opluwając go oraz groził mu pozbawieniem życie przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę że zostaną spełnione zaś czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego wS.V K 344/11 z dnia 15 marca 2013 r. za czyny art. 190 § k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności którą odbywał w okresie od 17 września 2012 r. do 17 marca 2013 r.,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3. w dniu 24 września 2014 r. w Zakładzie Karnym w G. znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej M. Z. oraz naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych wyzywając go słowami wulgarnymi i obraźliwymi i opluwając go oraz groził mu zgwałceniem i naruszeniem nietykalności cielesnej przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę że zostaną spełnione zaś czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. V K 344/11 z dnia 15 marca 2013 r. za czyny art. 190 § k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności którą odbywał w okresie od 17 września 2012 r. do 17 marca 2013 r.,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4. w dniu 8 października 2014 r. w Zakładzie Karnym w G. znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej M. Z. oraz naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że wyzywał go słowami wulgarnymi i obraźliwymi oraz opluł,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  uznaje oskarżonego M. H. za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w punktach 1 i 4 części wstępnej wyroku przy czym ustala, że oskarżony dopuścił się tych czynów w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich, tj. w warunkach ciągu przestępstw opisanego w art. 91§1 k.k. i za te czyny na podstawie art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego M. H. za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w punktach 2 i 3 części wstępnej wyroku przy czym ustala, że oskarżony dopuścił się tych czynów w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich, tj. w warunkach ciągu przestępstw opisanego w art. 91§1 k.k. i za to na podstawie art. 222§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierza mu karę 8
(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 91§2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach I i II kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 516, 60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych wraz z podatkiem VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. H. z urzędu;

V.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k. oraz art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w tym od opłaty.

Sygn. akt II K 38/15

UZASADNIENIE

Oskarżony M. H. do dnia 14 listopada 2014 r. był osadzony w Zakładzie Karnym w N. gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Oskarżony w czasie odbywania kary przebywał na oddziale dla osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu.

Dowód:

- opinia k. 4,

W dniu 14 maja 2013 r. pomiędzy godziną 7.00 a 8.00 funkcjonariusz Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. M. Z. uczestniczył w wydawaniu śniadania osadzonym w oddziale BI wraz z funkcjonariuszem Służby Więziennej B. W.. Natychmiast po otwarciu celi, w której przebywał M. H., osadzony ten jak tylko zobaczył M. Z. opluł go oraz zwrócił się do wymienionego słowami wulgarnymi i znieważającymi. M. Z. w żaden sposób nie odezwał się do M. H..

Dowód:

- zeznania świadka M. Z. – k. 5 – 8, 16 – 17,

- zeznania świadka B. W. k. 20 – 21

wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej – k. 2,

W dniu 15 maja 2014 roku funkcjonariusz Służby Więziennej M. Z. ponownie uczestniczył w wydawaniu posiłków osadzonym na oddziale BI. W tym dniu udał się wraz z funkcjonariuszem D. P. (1) do celi, w której przebywał M. H., aby wydać mu śniadanie. Kiedy D. P. (1) otworzył celę, M. H. użył w stosunku do M. Z. słów wulgarnych i obraźliwych oraz skierował groźbę pozbawienia życia mówiąc do wymienionego funkcjonariusza „zobaczysz kurwo jak wyjdę, to będziesz rozjebany”. Groźba ta wzbudziła w M. Z. uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona.

Dowód:

- zeznania świadka M. Z. – k. 16 – 17

- zeznania świadka D. P. (1) k. 18

- wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej k. 3

W dniu 24 września 2014 roku funkcjonariusz Służby Więziennej M. Z. wspólnie z N. K. i M. S. na oddziale B1 Zakładu Karnego w G., gdzie przebywa oskarżony, dokonywał kontroli cel pod kątem zabezpieczeń techniczno – ochronnych. Po dokonanej kontroli celi M. H., oskarżony został ponownie wprowadzony do celi i w momencie, gdy zamknięto kratę koszową, oskarżony opluł M. Z. i zaczął wypowiadać w stosunku do wymienionego słowa wulgarne i obraźliwe oraz groził pokrzywdzonemu zgwałceniem i naruszeniem nietykalności cielesnej poprzez oplucie. Groźba ta wzbudziła w M. Z. uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona.

Dowód:

- zeznania świadka M. Z. – k. 76,

- zeznania świadka N. K. k. 75

- wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej – k. 65,

W dniu 8 października 2014 roku M. Z. ponownie pełnił służbę na oddziale B1 w Zakładzie Karnym w G.. Udał się wraz z funkcjonariuszem J. K. do celi osadzonego M. H., aby zwrócić mu list, ponieważ osadzonym przysługuje prawo wysłania nieodpłatnie dwóch darmowych listów w miesiącu,
a oskarżony przekroczył ten limit. Kiedy M. Z. położył list oskarżonego na kracie oraz poinformował go, że list nie może zostać wysłany z powodu przekroczenia limitu, M. H. opluł M. Z. oraz znieważył go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Dowód:

- zeznania świadka M. Z. k. 80,

- zeznania świadka J. K. k. 79,

- wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej – k. 72

Oskarżony M. H. był wielokrotnie karany sądownie.

Oskarżony był karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 15 marca 2012 r., sygn. V K 344/11 za czyny z art. 190 § 1 k.k. w zw. z 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 17 września 2012 roku do 17 marca 2013 roku.

Dowód:

- informacja z K. k. 148 – 151,

- wyrok Sądu Rejonowego w S., sygn. V K 344/11

Oskarżony M. H. w toku postępowania przygotowawczego był badany przez biegłych psychiatrów, którzy stwierdzili, że nie rozpoznają u oskarżonego choroby psychicznej w sensie psychozy ani upośledzenia umysłowego. Biegli rozpoznali
u oskarżonego osobowość nieprawidłową typu dyssocjalnego. W czasie popełnienia czynu oskarżony był zdolny do rozumienia znaczenia swoich czynów i kierowania swoim postępowaniem. Ponadto może on brać udział w czynnościach procesowych i samodzielnie realizować prawo do obrony.

Dowód:

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 104 – 105

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień i nie chciał w ogóle odnosić się do zarzutów (k. 25 – 26). W toku kolejnego przesłuchania (k. 95 – 96) oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

W postępowaniu przed Sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynu, zaprzeczył aby znieważał funkcjonariuszy i odmówił składania wyjaśnień na temat zarzutów, a wskazał jedynie, że zarzuty wobec niego są wyimaginowane, a funkcjonariusze chcieli go zmusić do skruchy i wypowiadania się na temat jego zasobów i rodziny.

Sąd zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzeczył, aby dopuścił się popełnienia zarzuconych mu czynów. Zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy bowiem o tym, że oskarżony dopuścił się popełniania przypisanych mu przestępstw. Nie sposób uznać, aby którykolwiek ze świadków pomawiał oskarżonego i nie zeznawał na temat okoliczności, które faktycznie nie miały miejsca.

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. Z., albowiem zeznania świadka były spójne i konsekwentne w toku całego postępowania, a treść relacji świadka znajdowała potwierdzenie w sporządzonych tuż po zdarzeniach wnioskach dyscyplinarnych i zeznaniach pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków, którzy mieli możliwość bezpośredniego obserwowania zachowania oskarżonego. Świadek M. Z. w trakcie składania zeznań potwierdził, że oskarżony wielokrotnie wobec niego, ale też wobec innych funkcjonariuszy odnosi się wulgarnie i obraźliwie. Świadek zeznając na rozprawie nie pamiętał wprawdzie których dokładnie zdarzeń dotyczy postępowanie sądowe, tłumacząc to upływem czasu i wielością zdarzeń z udziałem oskarżonego, ale pod odczytaniu zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego, M. Z. złożone zeznania w pełni podtrzymał i oświadczył, że opisane zdarzenia z udziałem oskarżonego miały miejsce. Na podkreślenie również zasługuje, że świadek wskazywał, iż słowa wulgarne ze strony oskarżonego, a także groźby padały pod jego adresem, a nie innych funkcjonariuszy, którzy danego dnia wykonywali z nim czynności, co pozwala na przyjęcie, że świadek nie dążył do nadmiernego obciążania oskarżonego za niepopełnione przez niego czyny. W ocenie Sądu omówione kwestie wskazują na prawdomówność świadka, który nadto w toku całego postępowania zeznawał konsekwentnie i spójnie, a treść jego relacji na temat zachowań oskarżonego pokrywa się także z zeznaniami pozostałych świadków opisujących zachowanie oskarżonego, a także treści wniosków o ukaranie kierowanych po dokonaniu przez oskarżonego określonych zachowań.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka B. W. w odniesieniu do zdarzenia z dnia 14 maja 2014 r. albowiem były one spójne, konsekwentne w toku całego procesu i korespondowały ze sobą, a nadto treść relacji świadka znalazła odzwierciedlenie w sporządzonym 5 dni po zdarzeniu wniosku o wymierzenie M. H. kary dyscyplinarnej (19.05.2014 r. – k. 2), w którym również wskazano słowa jakimi oskarżony znieważył M. Z..

Za wiarygodne uznano także zeznania D. P. (2) , albowiem były one spójne, konsekwentne w toku całego procesu i korespondowały ze sobą. Świadek na rozprawie nie tylko w zarysie pamiętał zachowanie oskarżonego, ale potrafił wskazać na fakt oplucia przez oskarżonego M. Z. i przytoczyć słowa jakie oskarżony skierował wobec pokrzywdzonego. Nadto treść zeznań świadka znalazła odzwierciedlenie w sporządzonym po zdarzeniu (19.05.2014 r. – k. 3) wniosku o wymierzenie M. H. kary dyscyplinarnej, w którym również wskazywano słowa jakimi znieważył oskarżony M. Z. oraz wskazano na fakt oplucia pokrzywdzonego.

Walor wiarygodności przyznano także zeznaniom N. K. w zakresie zdarzenia z dnia 24 września 2014 r., gdyż świadek ten w toku całego postępowania zeznawał konsekwentnie i logiczne. Przedstawiona przez świadka relacja była wewnętrznie spójna i zgodna ze zeznaniami M. Z., a nadto odpowiadała treści sporządzonego bezpośrednio po zdarzeniu wniosku o wymierzenie oskarżonemu kary dyscyplinarnej (k. 65).

Sąd uznał za wiarygodne także zeznania świadka J. K. co do zdarzenia z dnia 8 października 2014 r. Świadek konsekwentnie i spójnie przedstawiał przebieg zdarzenia w tym dniu z udziałem oskarżonego w związku ze zwróceniem oskarżonemu listu wobec przekroczenia przez oskarżonego limitu nieodpłatnych przesyłek jakie osadzony może wysłać z zakładu karnego. Świadek zeznał, że gdy M. Z. położył list na kracie i poinformował skazanego o fakcie cofnięcia przesyłki, ten z niewiadomych powodów opluł M. Z. i skierował wobec niego słowa wulgarne i obraźliwe. Treść relacji świadka również w tym przypadku znajduje potwierdzenie w treści wniosku o ukaranie, który został skierowany do Dyrektora Zakładu Karnego bezpośrednio po zdarzeniu (k. 72).

Należy zaznaczyć, że żaden ze świadków nie miał powodu by zeznawać fałszywie przeciwko oskarżonemu. Świadkowie są osobami w stosunku do oskarżonego obcymi i nie mają z nim osobistych konfliktów, zaś z treść relacji tych osób wynika, że oskarżony notorycznie podejmuje działania polegające na opluwaniu bądź znieważaniu funkcjonariuszy i jest osobą wulgarną i agresywną wobec wszystkich funkcjonariuszy Służby Więziennej. Omówione okoliczności wynikają także z dowodów z dokumentów, w szczególności wniosków o wymierzenie kar dyscyplinarnych i opinii o oskarżonym z których wynika, że oskarżony wielokrotnie zachowuje się w sposób niewłaściwy wobec funkcjonariuszy Służby Więziennej, a zachowania te również mogą wyczerpywać znamiona czynów zabronionych.
Z opinii dotyczącej M. H. wynika, że oskarżony generalnie jest negatywnie nastawiony do funkcjonariuszy Służby Więziennej, a jego zachowania nie mają charakteru incydentalnego lecz dotyczą różnych funkcjonariuszy i powtarzają się.

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów w postaci wniosków o wymierzenie kar dyscyplinarnych, wyroków czy opinii sądowo –psychiatrycznych sporządzonych w innych postępowaniach, albowiem dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej formie, przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości ani zawartych w nich treści.

Za wiarygodną uznano także opinię sądowo – psychiatryczną sporządzoną na potrzeby niniejszego postępowania, ponieważ opinia ta jest jasna, nie zawiera sprzeczności i brak jest podstaw do jej kwestionowania. Biegli dokonali badania oskarżonego zgodnie z procedurami, ponadto oskarżony był w przeszłości wielokrotnie badany przez biegłych psychiatrów w innych postępowaniach i w zakresie wydania opinii w niniejszym postępowaniu, biegli opierali się również na dokumentacji.

Przechodząc do oceny prawnej czynów oskarżonego, należy wskazać, że M. Z. jest funkcjonariuszem publicznym, gdyż zgodnie z treścią art. 115 § 13 pkt 7 k.k. do tej kategorii zaliczają się funkcjonariusze Służby Więziennej.

W oparciu o analizę całokształtu materiałów sprawy Sąd uznał, że oskarżony w dniach 14 i 15 maja oraz 24 września i 8 października 2014 r, zwracając się do funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. M. Z. słowami wulgarnymi i w powszechnym odczuciu obraźliwymi znieważył tego funkcjonariusza. Niewątpliwie czynów tych oskarżony dopuścił się podczas i w związku z wykonywaniem przez M. Z. obowiązków służbowych, który w wymienionych dniach pełnił służbę na oddziale B1 i został znieważony podczas wydawania oskarżonemu posiłków, zwrotu korespondencji i kontroli celi, a więc gdy wykonywał swoje obowiązki służbowe. Należy także wskazać, że oskarżony nie tylko znieważył funkcjonariusza publicznego, ale opluwając M. Z. w każdym z rozważanych w sprawie przypadków, naruszył jego nietykalność cielesną. Oskarżony zatem swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występków z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Zaakcentować przy tym należy, że oplucie niewątpliwie stanowi naruszenie nietykalności cielesnej człowieka i w doktrynie oplucie kwalifikowane jest jako inne niż uderzenie naruszenie nietykalności cielesnej człowieka (por. A. Zoll (red) i inni „Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117 – 277 k.k., Zakamycze 2006/Lex).

Nie ulega ponadto wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem w dniach 15 maja i 24 września 2014 r. wyczerpał także znamiona przestępstwa groźby karalnej. Pokrzywdzony M. Z. swoją obawę spełnienia gróźb przez oskarżonego wyrażał w toku przesłuchania przed sądem jak w protokole przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, gdzie wskazał, że obawia się gróźb kierowanych przez oskarżonego, ponieważ jest on osobą agresywną i nieobliczalną.

W doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że subiektywna obawa pokrzywdzonego i jego przekonanie o prawdopodobieństwie realizacji groźby muszą być uzasadnione, tzn. że zarówno okoliczności, w jakich groźba została wyrażona, jak i osoba grożącego robią wrażenie na obiektywnym, normalnie wrażliwym obserwatorze, iż groźba wyrażona została na serio i daje podstawy do uzasadnionej obawy (A. Zoll i in. „Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117 – 227”, Zakamycze 2006, wersja elektroniczna Lex). Dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. wystarczy wykazać, iż groźba subiektywnie
(w odbiorze zagrożonego) wywołała obawę spełnienia i zweryfikować to obiektywnie (przez sąd), czy zagrożony istotnie mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lipca 2002 r., sygn.. akt II AKa 163/2002, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44).

W sensie subiektywnym groźba wypowiedziana przez oskarżonego z pewnością wzbudziła w pokrzywdzonym obawę, że będzie spełniona. Biorąc bowiem pod uwagę osobę oskarżonego i jego bardzo negatywne nastawienie do funkcjonariuszy Służby Więziennej, częste używanie wobec funkcjonariuszy słów wulgarnych, demoralizację oskarżonego oraz karalność za przestępstwa z użyciem przemocy, a także nieobliczalne zachowania w sensie obiektywnym pokrzywdzony mógł się obawiać realizacji zapowiedzi oskarżonego. Wypowiedzi oskarżonego należało zatem uznać za groźbę rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej zrealizowania, co uzasadniało przyjęcie, że oskarżony zrealizował także znamię wzbudzenia w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy realizacji kierowanych gróźb.

Dalej wskazać należy, że oskarżony podejmując opisanie wyżej zachowania popełnił przestępstwa pozostające w zbiegu kumulatywnym (art. 11 § 2 k.k.). Za przyjęciem powyższej konstrukcji przemawiała zwartość czasowa i sytuacyjna poszczególnych zachowań wypełniających znamiona czynów zabronionych.

Popełniając przypisane mu przestępstwa w dniach 15 maja 2014 r. i 24 września 2014 r. oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa. M. H. bowiem był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w S.z dnia 15 marca 2012 roku za czyny z art. 190 § 1 k.k. w zw. z 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 17 września 2012 roku do 17 marca 2013 roku. Oskarżony po odbyciu tej kary ponownie dopuścił się przestępstwa z użyciem groźby. Zatem należało uznać, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego opisanych w punktach 1 i 4 aktu oskarżenia Sąd ocenił jako znaczny. Oskarżony bowiem używał słów wulgarnych i znieważających w stosunku do funkcjonariusza Zakładu Karnego, dział przy tym w zamiarze bezpośrednim i bez uzasadnionego powodu, naruszając w ten sposób godność osobistą pokrzywdzonego i jego powagę jako funkcjonariusza publicznego, a do tego naruszył jego nietykalność cielesną. Ponadto oskarżony czynu dopuścił się na terenie zakładu karnego, okazując lekceważenie dla obowiązujących tam norm prawnych jak i dla funkcjonariuszy publicznych.

Niewątpliwie wyższy jest stopień społecznej szkodliwości czynów opisanych w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia, gdzie M. H. wywołał u pokrzywdzonego uczucie zagrożenia popełnienia przestępstw na jego szkodę, czy zakłócił jego spokój psychiczny i prawo do wolności przed obawą popełnienia na jego szkodę przestępstwa. We wszystkich omówionych przypadkach oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim i bez powodu, traktując M. Z. w wyżej opisany sposób jedynie z racji pełnionej przez niego funkcji i ogólnej niechęci oskarżonego do funkcjonariuszy Zakładu Karnego,

W sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające bezprawność czynu lub winę oskarżonego. Oskarżony w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw nie miał z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innego zakłócenia czynności psychicznych zniesionej lub w stopniu znacznym ograniczonej zdolność rozpoznawania ich znaczenia lub pokierowania swoim postępowaniem

Czyny oskarżonego z dnia 14 maja 2014 r. i 8 października 2014 r. zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, oskarżony dopuścił się ich bowiem w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw.

Należało uznać, że odstępy czasu pomiędzy przypisanymi oskarżonemu czynami były krótkie, ponieważ wynosiły niespełna 5 miesięcy.

Nie ma też wątpliwości, iż oskarżony działał w podobny sposób, gdyż okoliczności, w których dopuścił się ww. czynów były do siebie bardzo podobne, związane z jego określoną reakcją na wykonywanie obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, każdorazowo oskarżony działał w podobny sposób, w podobnych okolicznościach. Czyny oskarżonego są kwalifikowane z tego samego przepisu ustawy.

W warunkach ciągu przestępstw oskarżony działał również dopuszczając się pozostałych dwóch czynów z dnia 15 maja 2014 r. i 24 września 2014 r.

Te czyny również zostały popełnione w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób oraz w podobnych okolicznościach w reakcji na wykonywanie zadań przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, gdzie oskarżony za każdym razem wulgarnie odnosił się do M. Z., w tym także za każdym razem opluwał funkcjonariusza oraz groził popełnieniem na jego szkodę przestępstw.

Opierając się na powyższym Sąd uznał za zasadne utworzenie dwóch ciągów przestępstw z przypisanych oskarżonemu czynów

Przy wymiarze kary za czyny opisane w punkcie 1 i 4 części wstępnej wyroku Sąd uwzględnił, że czyny te cechują się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a oskarżony popełniając te przestępstwa działał bez powodu, nie został w żaden sposób sprowokowany przez funkcjonariusza M. Z., ale też przez innych towarzyszących pokrzywdzonemu funkcjonariuszy. Sąd uwzględnił na niekorzyść oskarżonego jego właściwości i warunki osobiste, a mianowicie okoliczność, że w zakładzie karnym zachowuje się on nagannie, nie przestrzega reguł obowiązujących w Zakładzie Karnym, był wielokrotnie karany dyscyplinarnie, jest agresywny, wulgarny i przynależy do podkultury więziennej, z którą deklaruje silną więź. Ponadto na niekorzyść oskarżonego przemawiał sposób jego życia przed popełnieniem przestępstw, tj. wielokrotna uprzednia karalność. Wreszcie również na niekorzyść oskarżonego uwzględniono jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, w szczególności brak jakiejkolwiek skruchy.

Zdaniem Sądu w sprawie brak jest jakichkolwiek okoliczności, które przy wymiarze kary należało uwzględnić na korzyść oskarżonego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów, uwzgledniająca należycie dyrektywy wymiaru kary będzie za czyny opisane w punktach 1 i 4 części wstępnej wyroku kara 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Za czyny opisane w punkcie 2 i 3 części wstępnej Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, uwzględniając wyżej opisane okoliczności, jak również i to, że oskarżony groził również pokrzywdzonemu, mimo że ten wykonywał jedynie swoje obowiązki służbowe jak roznoszenie skazanym posiłków czy udział w kontroli technicznej celi. Sąd uwzględnił również, że oskarżony działając w warunkach ciągu przestępstw dopuścił się dwóch tego rodzaju czynów.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów, uwzględniającą także cele wychowawcze jakie ma osiągnąć stosunku do skazanego będzie w tym przypadku kara 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności Sąd kierował się zasadą asperacji.

Wymierzając oskarżonemu kare łączną Sąd uwzględnił, że popełnione przez niego przestępstwa cechuje bliska więź przedmiotowa i podmiotowa. Czyny oskarżonego były bowiem podobne pod względem motywu i sposobu działania i skierowane przeciwko podobnym dobrom prawnym. Sąd uwzględnił również ilość popełnionych przez oskarżonego czynów jednostkowych, która to okoliczność ma znaczenie na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest bowiem istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20 września 2001 r., II Aka 154/01, Prok. i Pr. 2002, z. 4, poz. 26).

Ponadto uwzględniono znaczny stopień społecznej szkodliwości wszystkich przestępstw, za które wymierzono oskarżonemu kary jednostkowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1980 r., II KR 388/80, LEX nr 21888).

W punkcie IV części dyspozytywnej wyroku orzeczono o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Obrońca oskarżonego adwokat M. C. został wyznaczony na etapie postępowania sądowego.

Za obronę oskarżonego przed Sądem Rejonowym w postępowaniu zwyczajnym przysługuje wynagrodzenie w kwocie 420 zł, która to kwota została powiększona o podatek VAT.

Na podstawie art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w całości w tym od opłaty, gdyż oskarżony nie byłby w stanie uiścić tych wydatków. Oskarżony przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie nie podejmuje pracy zarobkowej i nie dysponuje żadnymi środkami które umożliwiłyby mu pokrycie kosztów sądowych.