Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015r. w Suwałkach

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

w związku z odwołaniem J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 16 stycznia 2014 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 16.01.2014r. odmówił J. S. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz.1440) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31.12.1948r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego;

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat.

Zakład odmówił J. S. prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na postawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1.01.199r. okresy składkowe i nieskładkowe w ilości 25 lat.

W odwołaniu od tej decyzji J. S. zarzucił organowi rentowemu dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz wyciągnięcie błędnych wniosków z przedstawionych dokumentów, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w sprawie poprzez uznanie, iż nie został udowodniony wymagany 15 –letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie prawa do emerytury.

Dowodził w uzasadnieniu odwołania, że posiada co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), wskazując w tym zakresie Wykaz A Dział XII dotyczący prac w służbie zdrowia i opiece społecznej pod pozycją 4 jako prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego. Powołał się na świadectwo pracy:

- z dnia 30.04.1990r. wskazujące wprost, że od dnia 1.04.1980r. do dnia 31.12.1984r.zatrudniony był w Wojewódzkim Szpitalu (...) w S. – (...), na podstawie umowy o pracę jako pracownik stały, na stanowisku lekarza medycyny (4 lata i 8 miesięcy);

- z dnia 31.08.1993r. wskazujące, że od dnia 1.05.1986r. do dnia 31.08.1993r. pracował w Zespole (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku asystenta, (...) (7 lat i 4 miesiące);

- z dnia 13.02.2002r., w którym stwierdzone jest, że pracuje od dnia 1.09.1993r. w (...) Publicznym Szpitalu Wojewódzkim w S. na Izbie Przyjęć, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wprawdzie w świadectwie pracy z dnia 30.04.2008r. wskazującym, że od dnia 1.09.1993r. do 30.04.2008r. zatrudniony był w (...) w S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku Kierownika Izby Przyjęć, p.o. ordynatora i ordynatora, stwierdzone jest, że poz. 8, „wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze” go nie dotyczy, to jednak była to omyłka pisarska, którą szpital sprostował w piśmie z dni 9.05.2013r.

Posiada zatem co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, gdyż pracował na stanowiskach zarówno jako lekarz medycyny na szpitalnym oddziale ratunkowym (dział pomocy doraźnej), Kierownika Działu Pomocy Doraźnej, Kierownika Oddziału Pomocy Doraźnej, Kierownika Izby Przyjęć, p.o. Ordynatora i Ordynatora. Pracując jako kierownik, czy ordynator przede wszystkim wykonywał pracę jako lekarz, zarówno w godzinach ordynacji lekarskiej, ale także pełnił dyżury medyczne, udzielając świadczeń polegających na wstępnej diagnostyce oraz podjęciu leczenia w zakresie niezbędnym dla stabilizacji funkcji życiowej osób, które znajdują się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, zgłaszających się do oddziału. O zakresie bowiem tych działań mówi rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3.11.2011r. w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U. z 2011r. nr 237, poz. 1420).

Na dowód wykonywanej pracy wnosił o przesłuchanie zawnioskowanych świadków.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, uzasadniając jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Suwałkach ustalił i zważył, co następuje:

Odwołania za uzasadnione nie można było uznać.

Odwołujący się urodził się w dniu (...)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1.01.1999r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27.

Ustęp 2 stanowi zaś, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według natomiast art. 32 ust. 4 tej ustawy, wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Tymi zaś przepisami dotychczasowymi są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Stosownie do § 1 ust. 1 tego rozporządzenia, stosuje się ono do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej ,,wykazami”. Paragraf 2 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, zaś według § 4 ust. 1, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z powyższego wynika więc, że aby ubezpieczony mógł otrzymać emeryturę na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przy spełnieniu pozostałych warunków, musiała być przez niego wykonywana w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez co najmniej 15 lat, przy czym w szczególnych warunkach, to w takich, jakie są wymienione w wykazie A powołanego rozporządzenia.

Mając tymczasem na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy i wynikające z niego wszystkie okoliczności wykonywania pracy lekarza przez odwołującego się w okresach czasu od 1.04.1980r. do 31.12.1984r. w (...)w S. – Dział Pomocy Doraźnej w S., od 1.05.1986r. – 31.08.1993r. w Zespole (...) w S. – Oddział Pomocy Doraźnej i od 1.09.1993r. do 31.12.1998r. w Szpitalu (...) w S., uznać należało, że odwołujący się nie posiada co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W tym względzie sąd miał na uwadze, że zgodnie z powołanym rozporządzeniem Rady Ministrów i wydanym na jego podstawie Zarządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej (Dz. Urz. MZ z dnia 30.08.1983r.) aby praca odwołującego się była uznana za pracę w szczególnych warunkach musiałaby być świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego w zespołach wyjazdowych. W stosunku do odwołującego się nie można natomiast o tym mówić aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył ją tylko w zespołach wyjazdowych. Z akt osobowych odwołującego się jego wyjaśnień i zeznań zawnioskowanych świadków E. G., J. W., S. F. i Z. D. wynika, że przez cały ten okres czasu pracy był lekarzem stażystą i kierownikiem (...) Ośrodka Zdrowia w F. (a w tym czasie tylko pełnił dyżury w (...)w S. w Oddziale Pomocy Doraźnej), był asystentem oddziału chirurgicznego, a następnie świadczył pracę na tym oddziale chirurgicznym w godzinach od 7,30 do 11,30. Później był kierownikiem Oddziału Pomocy Doraźnej i aż przez 5 lat i 4 miesiące kierownikiem Izby Przyjęć. Z natury rzeczy nie mógł więc stale i w pełnym wymiarze czasu pracy uczestniczyć w wyjazdach jako lekarz w zespołach wyjazdowych. Podzielić tu należało w pełni opinię biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy Z. C.. Podobnie ocenić należało prace odwołującego się i co do okresu zatrudnienia już w Szpitalu (...)w S., gdzie odwołujący się był pełniącym obowiązki ordynatora tego oddziału. Prace przecież nadzorcze i administracyjne oraz bezpośrednio na Oddziale przy udzielaniu pomocy lekarskiej wykluczały stałą i w pełnym wymiarze pracę w zespołach wyjazdowych.

Z tych względów sąd nie podzielił opinii drugiego biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pacy Z. B., który to z uwagi na specyficzny rodzaj pracy odwołującego się uznał jego pracę za stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczoną w szczególnych warunkach. Biegły ten nie odniósł się bowiem merytorycznie do kwestii łączenia przez odwołującego się pracy na stanowiskach kierowniczych (kierownik działu pomocy doraźnej, p.o. ordynatora i ordynatora) z pracą lekarza w dziale pomocy doraźnej oraz asystenta na oddziale chirurgii. Nie udzielił też odpowiedzi na szczegółowe w tym względzie pytania. Stwierdzenie zaś biegłego, że nie ma podstaw do tego aby przy pomocy dokładności „aptekarskiej” dokonywać post factum rozdziału poszczególnych prac, gdyż taka sytuacja ewidentnie narusza prawa pracownicze odwołującego się do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, należy za organem rentowym uznać za nie tylko brak obiektywizmu w sporządzeniu opinii ale i rzetelności w jej sporządzeniu. Biegły bowiem Z. B. nie analizował szczegółowo charakteru pracy odwołującego się i jego z tym związanych obowiązków, bezkrytycznie przyjmując twierdzenia powoda jako w pełni miarodajne w sprawie. Tymczasem trudno uznać w spawie aby ktoś kto pracował 8 godzin w (...)Ośrodku Zdrowia przez następne 8 godzin w nocy pracował stale w zespołach wyjazdowych pogotowia ratunkowego. Trudno też uznać alby ordynator, czy nawet pełniący obowiązki ordynatora, też przez pełen wymiar czasu pracy uczestniczył w wyjazdach zespołów wyjazdowych w pogotowiu ratunkowym. Z pewnością pracodawca znając taką sytuację nie wskazał odwołującemu się w świadectwie pracy wydanym mu bezpośrednio po pracy w dniu 30.08.2008r., że pracował w szczególnych warunkach, a napisał w stosownej rubryce wykonywania prac w szczególnych warunkach – nie dotyczy.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Suwałkach na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie.

PW/bd