Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. decyzją z dnia 28 października 2013 r. odmówił S. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, z dnia 10 października 2013 r., nie stwierdzające u wnioskodawcy niezdolności do pracy. (decyzja k. 142 akt ZUS)

Od powyższej decyzji S. S. odwołał się w dniu 3 grudnia 2013 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi i wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do spornego świadczenia. Skarżący wskazał, że z obszernej dokumentacji lekarskiej przez niego przedstawionej wynika, że od ponad roku leczy się na zmiany w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa, które są wynikiem wypadku komunikacyjnego jakiemu uległ on w 2012 r. Wówczas rozpoznano u niego wstrząśnienie mózgu, stłuczenie kręgosłupa szyjnego, barku lewego i klatki piersiowej, rozerwanie więzozrostu obojczykowo – barkowego lewego oraz ranę barku lewego. Po ukończeniu leczenia szpitalnego skierowano go na konsultację do (...), gdzie rozpoznano chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatiami na poziomach C5 – C6 i C6 – C7 ze znacznymi ograniczeniami ruchomości. Skarżący podkreślił, że schorzenia te powodują u niego dolegliwości bólowe, szczególnie w przypadkach zbyt długiego siedzenia bez możliwości ruchu. Od sierpnia 2012 r. przez okres roku pobierał on zasiłek rehabilitacyjny. Wnioskodawca wskazał, że od czasu przyznania tego zasiłku jego stan zdrowia uległ dalszemu pogorszeniu. Ubezpieczony podkreślił, że jego schorzenie ma charakter ortopedyczny a żaden z członków Komisji Lekarskiej nie był specjalistą z zakresu tej dziedziny medycyny. (odwołanie k. 2 – 5)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 6 – 7)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

S. S. urodził się w dniu (...), posiada podstawowe wykształcenie. Pracował jako traktorzysta a następnie jako kierowca do 31.03.2012 r. (wywiad zawodowy k. 38 dokumentacji medycznej w aktach ZUS, świadectwa pracy w aktach ZUS)

W marcu 2012 r. wnioskodawca uległ wypadkowi komunikacyjnemu w wyniku, którego doznał on wstrząśnienia mózgu, stłuczenia kręgosłupa szyjnego, barku lewego i klatki piersiowej, rozerwania więzozrostu obojczykowo – barkowego lewego oraz rany barku lewego. (okoliczności bezsporne)

W okresie od 02.09.2012 r. do 27.08.2013 r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne. (zaświadczenie o wypłaconych zasiłkach z ubezpieczenie społecznego k. 55 – 56 akt ZUS)

W dniu 21 sierpnia 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek k. 1- 4 akt ZUS)

W toku postępowania wnioskodawca został zbadany przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym, stan po stłuczeniu kręgosłupa szyjnego, ograniczenie sprawności barku lewego po zerwaniu więzozrostu obojczykowobarkowego lewego, stan po wstrząśnieniu mózgu i uznał wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w dokumentacji medycznej k. 39 - 40, k. 130 akt ZUS)

Od powyższego orzeczenia w dniu 27 września 2013 r. wnioskodawca złożył sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. (sprzeciw – k. 41 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Rozpatrując wniesiony sprzeciw Komisja Lekarska w dniu 10 października 2013 r. zbadała wnioskodawcę, rozpoznając u niego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym okresowym, przebyte stłuczenie kręgosłupa szyjnego, przebyte wstrząśnienie mózgu (marzec 2012 r.), przebyte uszkodzenie więzozrostu obojczykowo – barkowego lewego I/II stopień bez istotnego upośledzenia sprawności kończyny i uznała wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 46 - 47 dokumentacji medycznej w aktach ZUS oraz k. 134 akt ZUS)

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 28 października 2013 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( decyzja k. 142 akt ZUS)

W wyniku odwołania się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego, w dniu 4 lutego 2015 r. S. S. został zbadany przez biegłego sądowego lekarza ortopedę i traumatologa dr n. med. A. W., który stwierdził, że wnioskodawca S. S. w dniu 04.03.2012 r. doznał stłuczenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, I/II rozerwania lewego więzozrostu barkowo – obojczykowego, rany lewego barku. U wnioskodawcy ponadto w zakresie narządów ruchu istnieją zmiany zniekształcające i zwyrodnieniowe typu wielopoziomowej dyskopatii kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowo – krzyżowego, nieznaczne zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu biodrowego. Po zastosowanym leczeniu zachowawczym i postępowaniu usprawniającym obecnie pozostaje niewielki przykurcz lewego stawu ramiennego, czynnościowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, wielomiejscowy zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. Ze względu na stan narządów ruchu wnioskodawca na dzień wydania decyzji nie był i obecnie nie jest niezdolny do pracy zgodnej ze swoimi kwalifikacjami. U wnioskodawcy w zakresie narządów ruchu występują ww. zmiany potwierdzone w badaniu przedmiotowym i wynikach badań obrazowych (RTG, (...)). Zmiany te jednak na dzień wydawania decyzji i w chwili obecnej nie powodują wyraźnego ograniczenia sprawności i nie uniemożliwiają w znaczącym stopniu wykonywania pracy zawodowej w porównaniu do osoby o podobnych kwalifikacjach i bez tego rodzaju zmian. Ograniczenie ruchomości lewego stawu barkowego jest niewielkie i nie uniemożliwia wykonywania czynności zawodowych. Istnieje pełny zakres ruchomości pozostałych stawów kończyn górnych i dolnych. Stwierdzone wyraźne zmiany zwyrodnieniowe i zniekształcające kręgosłupa skutkują zgłaszanym werbalnie zespołem bólowym. Wnioskodawca unika wykonywania czynnych ruchów kręgosłupa. Całość istniejących u wnioskodawcy zwyrodnieniowo – zniekształcających zmian narządów ruchu jest nasilona w zakresie umożliwiającym wykonywanie przez niego czynności zawodowych. Zgłaszanie bólu nie znajduje dostatecznego potwierdzenia w ortopedycznym badaniu przedmiotowym. Stan narządu ruchu umożliwia dostatecznie sprawne chodzenie, długotrwałe pozostawanie w pozycji siedzącej i stojącej. Skargi wnioskodawcy na dolegliwości ze strony narządów ruchu z punktu widzenia ortopedycznego mają charakter subiektywny. ( opinia biegłego ortopedy i traumatologa k. 15 – 16)

Ze względu na zgłaszane, subiektywne, dolegliwości bólowe, w dniu 5 maja 2015 r. ubezpieczony został także zbadany przez biegłego sądowego lekarza neurologa dr n. med. J. Z., który rozpoznał u badanego zmiany zwyrodnieniowe z niestabilnością kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomowymi dyskopatiami z okresowym zespołem bólowym obecnie bez bólowych objawów powikłań korzeniowych i uznał, że z punktu widzenia neurologicznego wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Poza obustronnym osłabieniem odruchów skokowych w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanego innych objawów uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności o charakterze niedowładu, czy bólowych objawów powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa o typie rwy barkowej czy kulszowej. Poza wpisem po konsultacji neurochirurga z dnia 29.09.2014 r. brak jest danych o ewentualnym leczeniu ww. objawów w przedstawionej dokumentacji lekarskiej. Z powodu zmian zwyrodnieniowych z niestabilnością kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz z przewlekłym zespołem bólowym badany z przyczyn profilaktycznych nie może zostać dopuszczony do wykonywania ciężkiej fizycznej pracy w szczególności połączonej z dźwiganiem ciężarów oraz wykonywanej w przodopochyleniu. Poza tymi stanowiskami jest zdolny do podjęcia pracy na innych stanowiskach na tzw. otwartym rynku pracy zgodnych z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. ( opinia biegłego neurologa k. 32 – 33 verte)

Uzupełniająco, wnioskodawca został także zbadany przez biegłą sądową lekarza urologa – dr n. med. Z. J., która rozpoznała u niego podejrzenie kamicy nerki prawej w badaniu usg, nie potwierdzone w badaniu Tomografii Komputerowej, bez cech niewydolności nerkowej i bez cech infekcji w zakresie układu moczowego, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii, stan po stłuczeniu kręgosłupa szyjnego, barku lewego i klatki piersiowej oraz zerwaniu więzozrostu obojczykowo – barkowego lewego wskutek urazu komunikacyjnego w 2012 r., nadciśnienie tętnicze krwi w wywiadzie, przerost gruczołu krokowego widoczny w badaniu TK miednicy małej i uznała badanego za zdolnego do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Samo podejrzenie konkrementu (złogu) w nerce lewej bez cech upośledzenia funkcji nerek nie wpływa na zdolność wnioskodawcy konieczną do podjęcia pracy zarobkowej. Stwierdzone w badaniu TK miednicy małej powiększenie stercza, jest typowe dla mężczyzn w tym przedziale wiekowym i w przypadku pojawienia się u wnioskodawcy dolegliwości związanych z rozrostem gruczołu krokowego będzie on z tego powodu wymagał przewlekłego leczenia farmakologicznego, jednakże schorzenie to nie skutkuje niezdolnością do pracy zarobkowej i nie jest powodem orzekania o niezdolności do pracy z przyczyn urologicznych. (opinia biegłej neurologa k. 51 - 52)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego kompletną dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: ortopedy – traumatologa, neurologa i urologa a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawcy.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu choroby i leczenia wnioskodawcy, na podstawie powyższego oraz badania bezpośredniego, opisali stan jego zdrowia. Opinie tych biegłych są spójne, logiczne i obiektywne, w sposób wystarczający opisują stan zdrowia S. S. oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Sąd Okręgowy uznał zatem w pełni wartość dowodową opinii tych biegłych oraz podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści.

W oparciu o wszechstronne opinie biegłych neurologa i ortopedy stwierdzić należy, że zarzuty wnioskodawcy wobec przywołanych opinii nie są zasadne i stanowią tylko bezzasadną polemikę z wnioskami tych biegłych, nie zawierają natomiast merytorycznych podstaw do ich zakwestionowania.

Podkreślić należy, że ostatecznie na terminie rozprawy poprzedzającej bezpośrednio wydanie wyroku wnioskodawca nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych, w tym wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarz, co wynika z braku zasadnego podważenia wyżej wskazanych opinii biegłych. Ubezpieczony przyznał, że biegli wydali swoje opinie w oparciu o kompletną dokumentację lekarską z przebiegu jego leczenia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy S. S. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2015 r, poz. 748 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

⚫

oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, przywołanej już ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396). Należy również zauważyć, że w orzecznictwie przyjęte zostało jednoznacznie, że częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej nie jest równoznaczna z niemożliwością wykonywania dotychczasowego zatrudnienia lecz oznacza coś więcej, to jest niemożność wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dopiero zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu stanowią podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wyrok SN z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNP 2000/1/36).

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość przeprowadzenia przez Sąd pewnych dowodów z urzędu, jeżeli Sąd pozyskał wiedzę o dowodzie w trakcie postępowania a jego przeprowadzenie nie naruszy istoty bezstronności sądu (np. sugestia w opinii biegłego o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza innej specjalności).

Przez fakty i okoliczności uzasadniające należy rozumieć nie tylko określone zdarzenia, ale również różne stany świata zewnętrznego i wewnętrznego, czyli np. stan zdrowia człowieka.

Ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich, odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u S. S., potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Stosownie do zgodnych opinii biegłych: ortopedy – traumatologa, neurologa i urologa powołanych w tej sprawie, uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami w znacznym stopniu i długotrwale nie ogranicza jego zdolności do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem jego kwalifikacji.

W badaniu urologicznym stwierdzone powiększenie stercza, jest typowe dla mężczyzn w tym przedziale wiekowym i w przypadku pojawienia się u wnioskodawcy dolegliwości związanych z rozrostem gruczołu krokowego będzie on z tego powodu wymagał przewlekłego leczenia farmakologicznego, jednakże schorzenie to nie skutkuje niezdolnością do pracy zarobkowej i nie jest powodem orzekania o niezdolności do pracy z przyczyn urologicznych.

W badaniu ortopedycznym stwierdzono, że po zastosowanym leczeniu zachowawczym i postępowaniu usprawniającym obecnie u ubezpieczonego pozostaje niewielki przykurcz lewego stawu ramiennego, czynnościowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, wielomiejscowy zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności. Zmiany te jednak na dzień wydawania decyzji i w chwili obecnej nie powodują wyraźnego ograniczenia sprawności i nie uniemożliwiają w znaczącym stopniu wykonywania pracy zawodowej w porównaniu do osoby o podobnych kwalifikacjach i bez tego rodzaju zmian. Ograniczenie ruchomości lewego stawu barkowego jest niewielkie i nie uniemożliwia wykonywania czynności zawodowych. Istnieje pełny zakres ruchomości pozostałych stawów kończyn górnych i dolnych. Zgłaszanie bólu nie znajduje dostatecznego potwierdzenia w ortopedycznym badaniu przedmiotowym. Stan narządu ruchu umożliwia dostatecznie sprawne chodzenie, długotrwałe pozostawanie w pozycji siedzącej i stojącej. Skargi wnioskodawcy na dolegliwości ze strony narządów ruchu z punktu widzenia ortopedycznego mają charakter subiektywny.

W badaniu neurologicznym poza obustronnym osłabieniem odruchów skokowych nie stwierdzono u ubezpieczonego innych objawów uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności o charakterze niedowładu, czy bólowych objawów powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa o typie rwy barkowej czy kulszowej. Z powodu zmian zwyrodnieniowych z niestabilnością kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz z przewlekłym zespołem bólowym wnioskodawca z przyczyn profilaktycznych nie może zostać dopuszczony do wykonywania ciężkiej fizycznej pracy w szczególności połączonej z dźwiganiem ciężarów oraz wykonywanej w przodopochyleniu. Natomiast poza tymi stanowiskami jest on zdolny do podjęcia pracy na innych stanowiskach na tzw. otwartym rynku pracy zgodnych z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

Podkreślić należy, że z treści art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynika, że nie ma niezdolności do pracy w przypadku, gdy naruszenie sprawności organizmu nie jest przeszkodą do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi lub możliwymi do nabycia kwalifikacjami. Zmiany w organizmie powodujące przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na danym stanowisku, nie przesądzają o niezdolności do pracy, nawet częściowej, jeżeli zdolność do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami została zachowana (np. wyroki Sądu Najwyższego z: 12 marca 2007 r., I UK 299/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 112; 1 grudnia 2000 r., II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002 nr 14, poz. 343).

Wprawdzie schorzenia występujące u odwołującego się powodują, że nie może on wykonywać ciężkiej fizycznej pracy w szczególności połączonej z dźwiganiem ciężarów oraz wykonywanej w przodopochyleniu, ale nie wyklucza to zdolności do wykonywania przez wnioskodawcę pracy zgodnej z poziomem jego kwalifikacji zawodowych tj. pracy kierowcy. Praca kierowcy nie polega bowiem na podnoszeniu ciężkich przedmiotów oraz wykonywania czynności w przodonachyleniu. Wnioskodawca nie ma zaś ograniczeń co do długotrwałego pozostawania w pozycji siedzącej. W sytuacji zaś pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego możliwe jest jego leczenie w warunkach zwolnień lekarskich.

Wobec wyżej wskazanych opinii biegłych lekarzy Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie S. S. uznając je za niezasadne.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.