Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Jakub Wąwoźny

Protokolant – sekr. sądowy Barbara Michoń

przy udziale Prokuratora – S. C.

po rozpoznaniu w dniu 05/03/2015 roku, 24/09/2015 roku, 21/12/2015 roku i 14/04/2016 roku

sprawy:

P. P. (1)

s. K. i B. z domu P.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 10 kwietnia 2014r. w C., na ulicy (...), groził A. T. (1) pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190§ 1 kk

II.  W dniu 10 kwietnia 2014r. w C., na ul. (...), naruszył nietykalność cielesną A. T. (1) w ten sposób, że ciągnął ją za włosy,

tj. o przestępstwo z art. 217 § 1 kk

III.  W dniu 5 maja 2014r. w C., na ulicy (...) groził telefonicznie A. T. (1) pozbawieniem życia jej małoletniego syna I. P., przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia w punkcie I, to jest występku z art. 190§1 kk i za to na podstawie art. 190§1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia w punkcie II, to jest występku z art. 217§1 kk i za to na podstawie art. 217§1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia;

IV.  na podstawie art. 85 kk i 86§1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 9(dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności zawiesza warunkowo na okres 4 (czterech) lat tytułem próby;

VI.  na podstawie art. 72§1 pkt 4 kk oraz po myśli art. 4§1 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej;

VII.  na podstawie art. 73§1 kk oraz po myśli art. 4§1 kk oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

VIII.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty, zaś wydatkami poniesionymi w postępowaniu obciąża Skarbu Państwa.

II K 270/14

UZASADNIENIE

Oskarżony P. P. (1) z pokrzywdzoną A. T. (1) mają małoletniego syna I. P..

W dniu 10 kwietnia 2014 roku oskarżony przyszedł do mieszkania pokrzywdzonej mieszczącego się przy ul. (...). Początkowo oskarżony zachowywał się spokojnie, jego złość wywołała deklaracja pokrzywdzonej, że nie zamierza do niego wrócić. Oskarżony zagroził pokrzywdzonej pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Oskarżony naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonej w ten sposób, że ciągnął ją za włosy.

Pokrzywdzona wezwała na interwencję policję z związku z zachowaniem oskarżonego. Brali w niej udział funkcjonariusze: M. G. oraz M. S..

U pokrzywdzonej stwierdzono wyrwanie kosmyka włosów z okolicy potyliczno- ciemieniowej głowy. Z opinii sądowo- lekarskiej sporządzonej w sprawie wynika, że do ubytku włosów w tej okolicy mogło dojść w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzoną w zeznaniach.

(dowód: notatka urzędowa- k. 1, 9- 10v, zeznania pokrzywdzonej A. T. (1)- k. 2- 4, 24- 25, 113v, zeznania świadka M. G.- k. 17- 18, 107v, kserokopia dokumentacji medycznej- k. 22- 23, wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)- k. 38- 39v, 98v, opinia sądowo- lekarska- k. 32- 33)

W dniu 5 maja 2014 roku w C. na ul. (...) oskarżony skontaktował się telefonicznie z A. T. (1). Jego zamiarem było poinformowanie jej, iż zabiera małoletniego syna I. P.. Pokrzywdzona początkowo zrozumiała jego słowa, jako groźbę, iż oskarżony zabije jej syna. Oskarżony natomiast użył sformułowanie „zawinie” zamiast „zabije” odnośnie ich syna.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego, k. 113v, zeznania A. T., k. 113v)

Oskarżony P. P. (1) był uprzednio karany.

(dowód: karta karna- k. 53- 54)

Oskarżony P. P. (1) nie posiada majątku nieruchomego oraz gruntów na terenie miasta C., nie złożył zeznania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 rok, w bazie danych Urzędu Skarbowego w C. brak jest informacji o dochodach za 2014 rok. Oskarżony jest zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku, pracuje dorywczo w budownictwie uzyskując dochód w wysokości około 2 tyś. zł miesięcznie.

(dowód: pismo z Urzędu Skarbowego w C.- k. 51, pismo z Urzędu Miasta C.- k. 52v, notatka urzędowa- k. 40)

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony P. P. (1) przyznał się do popełnienia czynu polegającego na naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonej. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w punktach I i III aktu oskarżenia. Oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Przed sądem oskarżony przyznał się do 2 pierwszych zarzutów, zakwestionował natomiast sowią winę odnośnie zarzutu 3.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1)- k. 38- 39v, 98v,113v)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na treści zeznań złożonych przez pokrzywdzoną A. T. (1). Materiałem uzupełniającym, lecz również znaczącym dla odtworzenia przejawów zachowania się oskarżonego okazały się być zeznania świadka, funkcjonariusza policji w osobie M. G..

Sąd, jako w pełni wiarygodne uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty w postaci kserokopii notatek urzędowych policji, pisma z Urzędu Skarbowego w C., z Urzędu Miasta C. oraz dokumentacji medycznej stwierdzając, iż zostały one sporządzone z zachowaniem przewidzianych prawem wymogów przez osoby do tego upoważnione.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej A. T. (1) w zakresie, w jakim dotyczą czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach I i II aktu oskarżenia, albowiem są jasne, spójne i konsekwentne. Zeznania pokrzywdzonej składane przez nią w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem w przedmiotowym zakresie są w pełni konsekwentne w swej treści, brak w nich elementów niespójności czy sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. G. albowiem są jasne, spójne i konsekwentne. Ważnym dla odtworzenia przebiegu zdarzenia okazała się opinia sądowo- lekarska, która w ocenie Sądu jest opinią pełną, wiarygodną i wewnętrznie niesprzeczną. Zdaniem Sądu należało uwzględnić wnioski w/w opinii, gdyż jej analiza wskazuje na fakt, iż została ona wykonana przez osobę charakteryzującą się wysokim poziomem wiedzy fachowej, przy wykorzystaniu w stopniu maksymalnym wskazań nauki i zasad doświadczenia życiowego. Wnioski w/w opinii Sąd uznał za całkowicie poprawne.

W przekonaniu Sądu nie ma dowodów na to, że oskarżony P. P. (1) popełnił czyn zarzucany mu w punkcie III aktu oskarżenia, tj. że w dniu 5 maja 2014 roku w C. na ul. (...) groził telefonicznie A. T. (1) pozbawieniem życia jej małoletniego syna I. P., przy czym groźny wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnianą obawę, że zostaną spełnione. Zgodnie z regułą in dubio pro reo, będącej konsekwencją domniemania niewinności niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tak ukierunkowane rozstrzygnięcie wątpliwości ma na celu maksymalnie zabezpieczyć każdego oskarżonego przed pomyłką wymiaru sprawiedliwości poprzez rozstrzyganie powstałych wątpliwości natury faktycznej właśnie na jego korzyść. Zatem w przypadku, gdy tezy oskarżenia zostały całkowicie obalone, a więc wykazano, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu, jak i w razie niemożności rozwiania określonych wątpliwości dotyczących zarzucanego czynu zapaść musi wyrok uniewinniający. Dla wydania wyroku skazującego nie wystarczy "uzasadnione podejrzenie" popełnienia przestępstwa, ale całkowita pewność, brak jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie. Sąd po podjęciu wszelkich możliwych prób ustalenia prawdziwego stanu rzeczy oraz dokonaniu pełnej swobodnej oceny dowodów uznał, że w sprawie występują nieusuwalne wątpliwości, które mają charakter konkretny i realny. Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku świadek A. T. (1) przyznała, że nie jest pewna, co do treści słów oskarżonego, jakie padły w dniu 5 maja 2014 roku w trakcie rozmowy telefonicznej. Wskazała, że mogła źle zrozumieć słowa oskarżonego, gdyż była bardzo zdenerwowana. Nie była przekonana czy oskarżony użył słów „zabiję” czy też „zawinie”, podkreśliła, że mogła się przesłyszeć. Ten brak stanowczości zeznań świadka nie mógł ujść uwadze Sądu. Dostrzeżenie tak fundamentalnej różnicy w zeznaniach pokrzywdzonej, co do przebiegu zdarzenia z dnia 5 maja 2014 roku skutkować musiało brakiem podstaw do rekonstruowania ustaleń faktycznych odpowiadających treści zarzutu z punktu III aktu oskarżenia. Jednocześnie wskazane wątpliwości są tego rodzaju, że nie mogą zostać rozstrzygnięte przez dalsze czynności procesowe. Z istoty swej rozmowy telefoniczne ograniczone są do osób w niej uczestniczących. Nikt, poza I. R. (1), której tylko w pierwszym momencie pokrzywdzona zrelacjonowała domniemane, usłyszane przez telefon groźby(chociaż wykluczyć nie można, iż jej siostra słowa w telefonie słyszała) – nie był przy tej rozmowie obecny. Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, iż I. R. podtrzymała swoje zeznania z postępowania przygotowawczego, nie obaliłoby to wątpliwości, które posiadł sąd. Żeby uznać, iż wypełnione zostały znamiona z art. 190§1 kk w tym konkretnym przypadku tylko całkowita pewność pokrzywdzonej, co do użytych słów, jak i subiektywna obawa mogłyby stanowić podstawę do uznania winy oskarżonego w tym zakresie. A zwrócić należy w tym miejscu uwagę, iż pokrzywdzona postanowiła złożyć zawiadomienie o owych groźbach wobec wspólnego syna dopiero 8 dni później. Trudno, więc uznać, iż słowa które pierwotnie przypisywane oskarżonemu padły wywołać u niej miały (bo już na pewno nie u syna, któremu tych słów nie przekazała) jakiekolwiek obawy. Wersja oskarżonego wydaje się również być wiarygodna w tym zakresie przez pryzmat braku dalszych gróźb wobec syna, jak i kategorycznego kwestionowania swoje winy nawet po wstępnej ugodzie przed mediatorem. To nie oskarżony zmieniał wersję, gdzie od początku kwestionował swoje zawinienie odnośnie czynu 3, tylko pokrzywdzona swoje zeznania, de facto w tym zakresie odwołała.

Postępowanie dowodowe dostarczyło Sądowi wszystkich niezbędnych okoliczności do ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzeń rozpatrywanych w przedmiotowym procesie, prawnej oceny czynów oskarżonego i zespołu okoliczności pozwalających na orzeczenie kary zgodnie z dyrektywami jej wymiaru /wyrok SN z dnia 29.01.1974 r. OSNKW 1974, nr 7-8, poz. 145/.

Na podstawie opisanej wyżej analizy materiału dowodowego Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynów, opisanych w punktach I i II aktu oskarżenia, to jest występków wyczerpujących przepisy art. 190 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. Za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 190 § 1 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z punktu II akt oskarżenia na podstawie art. 217 § 1 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności połączył i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat tytułem próby, zaś na mocy art. 73 § 1 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, zaś na mocy art. 72 § 1 pkt 4 k.k. oraz po myśli art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty, zaś wydatkami poniesionymi w postępowaniu obciążył Skarb Państwa.

Orzekając w ten sposób sąd kierował się dyrektywami art. 53 k.k. przy uwzględnieniu wszelkich ujawnionych w toku postępowania okoliczności łagodzących i obciążających.

Do okoliczności obciążających zaliczyć należy przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego / k. 53- 54/, znaczną szkodliwość społeczną popełnionych przez niego czynów, popełnienie zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu przy użyciu przemocy fizycznej, wulgarne zachowanie, skierowanie działania przeciwko dobrom osobistym pokrzywdzonej jak zdrowie, poczucie bezpieczeństwa, nietykalność cielesna, wolność, grożenie przez oskarżonego popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonej. Okolicznościami łagodzącymi jest częściowe przyznanie się do winy przez oskarżonego.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu miał na uwadze fakt, iż dolegliwość kary nie może przekraczać stopnia winy. W doktrynie podkreśla się nadrzędność powyższej dyrektywy wobec innych ogólnych dyrektyw wymiaru kary. W przedmiotowej sprawie uznać należy, że stopień zawinienia oskarżonego jest wysoki.

Sąd wziął także pod uwagę dyrektywę wymiaru kary nawiązującą do stopnia społecznej szkodliwości czynu, która jest niewątpliwie duża.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna ona osiągnąć. Kara w orzeczonym wymiarze powinna niewątpliwie odstraszyć oskarżonego od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i spełnić swój cel prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonego. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele, jeśli chodzi o prewencję generalną

W świetle wszystkich przedstawionych argumentów wymierzenie kary innego rodzaju, bądź wymierzenie jej bez warunkowego zawieszenia byłoby bezcelowe. Zgodnie, bowiem z art. 69 § 1 k.k. zawieszenie wykonania kary jest możliwe wtedy, gdy istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna względem oskarżonego. W stosunku do P. P. (1) stwierdzić należy z pełnym przekonaniem, iż tego typu prognoza istnieje.

Czas próby w połączeniu z zastosowaniem wobec oskarżonego obowiązku wykonywania pracy zarobkowej, wystarczający jest, w opinii Sądu, do wypełnienia celów orzeczonej kary, tak w zakresie jej wychowawczego oddziaływania, jak i zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49/83 poz. 223 ze zm.) i po uwzględnieniu sytuacji rodzinnej i majątkowej oskarżonego zwolnił go z obowiązku zapłaty opłaty sądowej od wymierzonej mu kary, zaś kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.