Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 kwietnia 2014 roku około godziny 17:48 J. G. udał się samochodem marki A. nr (...) na stację pali (...) oddział w P. (...) znajdująca się w miejscowości Ł. (...) gmina C.. J. G. po zatankowaniu z dystrybutora numer 6 benzyny bezołowiowej 95 w ilości 31,99 litrów odjechał nie uiściwszy kwoty 153,23 zł.

Dnia 22 kwietnia 2014 roku około godziny 7:10 J. G. ponownie udał się samochodem marki A. nr (...) na stację pali (...) oddział w P. (...) znajdująca się w miejscowości P. przy ulicy (...). J. G. po zatankowaniu z dystrybutora numer 12 do kanistrów benzyny bezołowiowej 95 w ilości 79,86 litrów ponownie odjechał nie uiściwszy kwoty 395,31 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków: P. K. (k. 6v, 70), K. M. (k.25-26,66),P. W.(k. 30-31, 65-66), P. D. (k.39-40, 108-109), wyjaśnień J. G. (k.44-45v), oraz następujących dokumentów: notatki urzędowej (k.1) zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa (k.3-5,14-16, 18-20), protokołów oględzin (k.9-10) nagrania z monitoringu (k.17,44) materiał poglądowy (k.34-36), odpisów orzeczeń (k.52-53,58,61,66,67,68,69-70) obliczenie kary (k62-63) oraz karty karnej (k.46-47,58)

Oskarżona J. G., postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił , iż zna P. D., bo ten przez ostatnie miesiące mieszkał u niego. Samochód A. o nr. rej. (...) należy do P. D.. Podał, iż często bez jego wiedzy korzystał z w/w pojazdu. W tym czasie nie miał pieniędzy więc wpadł na pomysł ze ukradnie trochę paliwa, dlatego dwukrotnie dokonał kradzieży paliwa na terenie C.. Miało to miejsce w kwietniu na stacji paliw znajdującej się przy drodze nr (...). Raz ze stacji znajdującej się po prawej stronie a raz po lewej stronie w kierunku W.. Paliwo wlewał do plastikowych beczek, następnie je sprzedawał napotkanym kierowcom, których nie znał.

W ocenie Sądu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, należy dojść do wniosku, iż przyznanie się oskarżanego do winy jest szczere i koresponduje ze wszystkimi pozostałymi dowodami, a mianowicie z zeznaniami świadków P. D. , K. M. i P. W., jak również znajduje potwierdzenie w znajdujących się w sprawie dowodach nieosobowych, nie pozostając z którymkolwiek z nich w jakiejkolwiek sprzeczności.

W ocenie Sądu Rejonowego brak jest również podstaw do odmowy przymiotu wiarygodności zeznaniom świadków K. M. (k.25-26,66),P. W.(k. 30-31, 65-66) i P. D. (k.39-40, 108-109). Są one rzeczowe i logicznie układają się w kompleksowy obraz zdarzeń. Przedstawione fakty nie zawierają zbędnej koloryzacji wydarzeń. Zeznania te w pełni korelują i współgrają z pozostałymi dowodami. Świadkowie Ci zeznawali w zakresie swej wiedzy konsekwentnie a przy tym w sposób rzeczowy, w ich zeznaniach brak było sformułowań o charakterze emocjonalnym czy tendencyjnych wskazujących na negatywne nastawienie do oskarżonego albo w inny sposób mogących wpływać na wiarygodność tych zeznań.

Sąd uznał zeznania P. K. (k. 6v, 70), pracownika na stacji paliwB. (...) w miejscowości Ł. (...) w C., jako korelująca z resztą uznanych za wiarygodne dowodów, aczkolwiek zeznania jako nie odnoszące się bezpośrednio do samych przedmiotowych zdarzeń lecz jedynie do kwestii zaboru paliwa w dniu 17 marca 2015 roku, nie miały istotniejszego wpływu na wydane orzeczenie

Sąd uwzględnił w swoich ustaleniach wymienione nieosobowe, żadne z nich nie zostały bowiem podważone ani kwestionowane przez którąkolwiek ze stron. Nie budzą one przy tym wątpliwości Sądu, są sporządzone w stosownej formie i przez uprawnione do tego podmioty. Zarówno te zebrane w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie zostały uwzględnione przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

Oceniając wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, przyjąć należy, iż wina J. G., w świetle art. 278 § 1 kk, nie może budzić żadnych wątpliwości. Sąd uznał, iż kwalifikacja prawna czynu popełnionego w warunkach czynu ciągłego z art. 12 kk przez oskarżonego została określona przez Prokuratora prawidłowo. W ocenie Sądu, J. G. naruszyła dyspozycję art. 278 § 1 kk. Warunkiem odpowiedzialności z tego artykułu jest dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej.. Zdaniem Sądu oskarżony umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, popełniła przestępstwo polegające na dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia (kradzieży) 111,85 litrów paliwa bezołowiowego na łączną kwotę 548,54 zł. Z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego wynika niezbicie, iż oskarżony dwukrotnie to jest w dniu 20 kwietnia 2015r i 22 kwietnia 2015r. wyczerpał czasownikowe znamię „zaboru” rzeczy, poprzez zatankowanie na stacji paliw paliwa do fabrycznego zbiornika i kanistrów, a następnie bez uiszczenia należności odjechanie z stacji paliw. Nie budzi więc żadnych wątpliwości, że celem działania J. G. było wyjęcie tych rzeczy spod władztwa prawnego właściciela i włączenia go do swojego majątku, a więc ich przywłaszczenie, co wyczerpuje ostatnie znamię opisanego w tym przepisie typu przestępstwa.

Społeczna szkodliwość czynu popełnionego jest znaczna, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu oraz wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków. Zachowanie oskarżonego godziło w dobro prawne w postaci własności. Te okoliczności, jak i wielość zachowań popełnionych w krótkich odstępach czasu przekonują o wysokim stopniu ich społecznej szkodliwości, jak i znacznym stopniu zawinienia oskarżonego.

Okolicznością łagodzącą w odniesieniu do J. G. jest w ocenie Sądu fakt, iż przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, złożył wyjaśnienia, co pozwala przypuszczać, iż poddał się on resocjalizacji, a wykonanie orzeczonej wobec niej kary przyczyni się do zmiany jego zachowania oraz postawy wobec porządku prawnego i reguł współżycia społecznego.

Okoliczność obciążającą z cała pewności stanowił wielokrotna uprzedniej karalności sprawcy.

Dlatego też pamiętając, iż dolegliwość kary nie powinna przekraczać stopnia winy, w tym konkretnym przypadku za właściwą Sąd Rejonowy uznał karę w wysokości 2 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu taki wymiar kary jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 53 kk i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stanowi wypadkową wziętych pod uwagę zarówno okoliczności obciążających, jak i łagodzących.

W stosunku do oskarżanego, zdaniem Sądu nie zachodzi warunek przewidziany w art. 69 § 1 kk, to jest pozytywna prognoza kryminologiczna na przyszłość. Wiąże się to z ze stopniem zawinienia i społecznej szkodliwość czynów, które wskazują, iż sprawiedliwą i wystarczającą karą, będzie kara pozbawienia wolności bez warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Należało mieć w tym zakresie na uwadze treść art. 58 § 1 kk, który ustanawia dyrektywę pierwszeństwa kar wolnościowych nad izolacyjnymi, zezwalając Sądowi na orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W ocenie sądu w tym konkretnym przypadku jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszeniem jej wykonania powinna spełnić cele ukarania, zarówno w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej , a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa..

Sąd znalazł jednocześnie podstaw do nałożenia na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego (...) Oddział w P. (...), osoby prawnej która faktycznie poniosły uszczerbek finansowy w związku z dokonaniem przywłaszczenia mienia w postaci 111,85 litów paliwa.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwalniając oskarżonego z obowiązku ich ponoszenia, uwzględniając jego trudną sytuację materialną.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć Prok. Rej. (...)