Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska - Pasternak

po rozpoznaniu w dniach: 7 maja 2015 r., 17 września 2015 r. i 21 października 2015 r. sprawy:

W. M.

s. B. i W.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 grudnia 2013 r. w Z., znieważył R. P. słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe

to jest o przestępstwo z art. 216 § 1 kk

I. na mocy art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk postępowanie karne prowadzone przeciwko oskarżonemu W. M. o czyn opisany wyżej, stanowiący przestępstwo z art. 216 § 1 kk warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby,

II. na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk i art. 43a § 1 kk orzeka od oskarżonego W. M. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 100 (stu) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

III. na zasadzie art. 29 Prawa o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. z Kancelarii Adwokackiej w Z. kwotę 504 (pięciuset czterech) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi prywatnemu z urzędu oraz kwotę 115,92 (stu piętnastu 92/100) złotych tytułem 23% stawki podatku VAT,

IV. na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądza od oskarżonego W. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 919,92 (dziewięciuset dziewiętnastu 92/100) złotych tytułem wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 745/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 października 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Oskarżony W. M. posługujący się imieniem W. i oskarżyciel prywatny R. P. są sąsiadami. Zamieszkują w Z. przy ul. (...) do B. 14 w jednym budynku. Od dłuższego czasu dochodzi pomiędzy nimi do konfliktów na skutek, których wielokrotnie wzywane były interwencje policji.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego W. M. k. 28-29;

- częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego R. P. k. 29-30;

- zeznania świadków:

- M. M. (2) k. 49;

- K. P. k. 48-49;

- G. W. k. 48;

- nagranie z płyty CD wraz z jego odtworzeniem k. 62-64;

- odpis wyroku k. 56;

Oskarżony miał żal do oskarżyciela prywatnego za to, że w sposób wulgarny zachował się w stosunku do jego żony i dzieci w dniu 8 grudnia 2013 r. W dniu 24 grudnia 2013 r. oskarżony W. M. spotkał oskarżyciela prywatnego R. P.. Oskarżony oczekując przeprosin od oskarżyciela prywatnego podjął z nim rozmowę. Pomiędzy nimi doszło do wymiany zdań w trakcie, której W. M. znieważył R. P. słowami „jesteś gnojem, skurwysynem jesteś dla mnie”.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego W. M. k. 28-29;

- częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego R. P. k. 29-30;

- nagranie z płyty CD k. 9 akt Ds. 110/14;

- protokół odtworzenia nagrania k. 63-64;

Oskarżyciel prywatny w związku z zachowaniem oskarżonego wezwał na miejsce policję. W. M. został pouczony przez funkcjonariuszy policji, na czym zakończono interwencję.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego W. M. k. 28-29;

- częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego R. P. k. 29-30;

- zeznania świadków:

- K. P. k. 48-49;

- G. W. k. 48;

Oskarżony w toku postępowania nie przyznał się do zarzuconego mu czynu, po czym złożył wyjaśnienia. Pomimo, iż początkowo oskarżony oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu to jednak w toku wyjaśnień potwierdził, iż w dniu 24 grudnia 2013 r. użył w stosunku do R. P. słów „gnoju, skurwysynie”. Oskarżony podkreślił, iż oskarżyciel prywatny używa wobec niego i jego rodziny słów wulgarnych, ponadto pozostają w konflikcie sąsiedzkim. W. M. twierdził, że słowa, które skierował do R. P. w dniu 24 grudnia 2013 r. były skutkiem wulgarnego zachowanie oskarżyciela prywatnego w stosunku do rodziny oskarżonego w dniu 8 grudnia 2013 r. Tego dnia jak wyjaśnił przebywał w pracy poza granicami kraju, a R. P. napadł na jego żonę w korytarzu, zamknął od wewnątrz drzwi wejściowe uniemożliwiając jej wejście do budynku, a gdy żona dostała się już do mieszkania, walił po drzwiach ich mieszkania, kopał w nie, wyzywał jego żonę i dzieci: córkę i nieletniego syna słowami „kurwo wypierdalaj stąd”. Oskarżony wyjaśnił, że R. P. kilka razy zaczepiał go, używał wobec niego i rodziny słów wulgarnych. Podał, że w dniu 24 grudnia 2013 r. zapytał R. P., „co masz mi do powiedzenia”. Oczekiwał przeprosin, które by przyjął, jednak R. P. ostentacyjnie skierował do niego zdanie, żeby go nie napadał. Wówczas to oskarżany zwrócił się do R. P. słowami „gnoju, skurwysynie”. Oskarżony wyjaśnił, że w związku z zachowaniem R. P. często wzywają policję. Z racji tego, że rzadko przebywa w Polsce, robi to jego żona. Jak wskazał, czuje się on zagrożony, dlatego, że jego żona jest sama z dziećmi (k. 28-29).

Oskarżony W. M. jest żonaty, posiada dwójkę małoletnich dzieci, które utrzymuje. Posiada wykształcenie zawodowe, jest kierowcą międzynarodowym, zatrudnionym, jako kierowca osiągając dochód 3.000 złotych miesięcznie netto. Jest właścicielem samochodu marki S. (...) r. Oskarżony nie był karany. Nie leczył się też psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze k. 28;

- wywiad środowiskowy k. 53;

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego - wyjaśnienia oskarżonego W. M., częściowo zeznania oskarżyciela prywatnego R. P., zeznania świadków M. M. (2), K. P., G. W., a także o nagranie z płyty CD wraz z jego odtworzeniem k. 62-64, nagranie z płyty CD k. 9 akt Ds. 110/14 wraz z protokołem jego odtworzenia k. 63-64, odpis wyroku k. 56, akta Ds. 110/14, dane osobo-poznawcze i wywiad środowiskowy.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim potwierdził, iż w dniu 24 grudnia 2013 r. skierował do R. P. słowa „gnoju, skurwysynie”, Sąd uznał za wiarygodne albowiem nie zawierały sprzeczności, a wręcz znajdowały oparcie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszym postępowaniu, a w szczególności w zeznaniach oskarżyciela prywatnego, zeznaniach świadków G. W. i K. P. oraz nagraniu z płyty CD zalegającym na k. 9 akt Ds. 110/14, którego odtworzenia dokonano na rozprawie w dniu 21 października 2015 r. k. 63-64. Oskarżony opisał istniejący konflikt sąsiedzki pomiędzy jego rodziną, a oskarżycielem prywatnym, co potwierdzają zeznania świadków M. M. (2), G. W. i K. P., odpis wyroku k. 56, jak również nagrania znajdujące się w aktach sprawy. Oskarżony wyjaśnił, iż jego zachowanie w stosunku do R. P. było poprzedzone wulgarnym zachowaniem oskarżyciela prywatnego w dniu 8 grudnia 2013 r. w stosunku do rodziny W. M.. Powyższą okoliczność, odnośnie zajścia z dnia 8 grudnia 2013 r. potwierdzała świadek M. M. (2). Wobec powyższego Sąd nie dopatrzył się przyczyn, dla których miałby uznać wyjaśnienia oskarżonego za niepolegające na prawdzie.

Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżyciela prywatnego, co do meritum sprawy tj., co do faktu, iż w dniu 24 grudnia 2013 r. W. M. znieważył go słowami wulgarnymi. Powyższa okoliczność została przyznana przez oskarżonego oraz wynika z pozostałego materiału dowodowego. Wiarygodne były także zeznania R. P., co do konfliktu istniejącego pomiędzy nim, a rodziną oskarżonego. Jednak, co do okoliczności dotyczących tego konfliktu wskazywanych przez R. P. Sąd podszedł z dużą dozą ostrożności. Zeznania oskarżyciela prywatnego naładowane były dużym stopniem niechęci do oskarżonego. W toku bezpośredniego przesłuchania R. P. Sąd doszedł do wniosku, iż stara się on za wszelką cenę pokazać osobę oskarżonego w złym świetle, co spowodowane jest istniejącym konfliktem. Ponadto Sąd nie dał wiary oskarżycielowi prywatnemu, który zaprzeczył, aby w dniu 8 grudnia 2013 r. miało dojść do konfliktowej sytuacji pomiędzy nim, a żoną oskarżonego. Oskarżyciel prywatny zeznawał w tym zakresie w sposób niepewny i nieprzekonujący. Wobec powyższego zdaniem Sądu zeznania oskarżyciela prywatnego, co do zdarzenia z dnia 8 grudnia 2013 r. nie były prawdziwe.

Wiarygodne były także zeznania świadka M. M. (2), która potwierdziła fakt istnienia konfliktu pomiędzy rodziną oskarżonego, a R. P.. Świadek opisała precyzyjnie okoliczności dotyczące zachowania w stosunku do niej R. P. w dniu 8 grudnia 2013 r., które były podłożem późniejszego zdarzenia z dnia 24 grudnia 2013 r. Świadek podała, iż R. P. zachowuje się wulgarnie i agresywnie w stosunku do niej i jej rodziny, co też miało miejsce w dniu 8 grudnia 2013 r. Jak podała, bała się oskarżyciela prywatnego i w okresie od 8-24 grudnia 2013 r. unikała R. P.. Świadek potwierdziła, że w dniu 24 grudnia 2013 r. pomiędzy W. M., a R. P. doszło do wymiany zdań, która jej zdaniem była spowodowana wcześniejszym wulgarnym zachowanie w stosunku do niej oskarżyciela prywatnego. Świadek nie potrafiła wskazać czy w trakcie rozmowy oskarżony znieważył R. P. słowami obelżywymi, jednak nie wykluczyła tej możliwości. Podała, że W. M. głośnym tonem wypowiedział jakieś słowa do oskarżyciela prywatnego. W toku bezpośredniego przesłuchania Sąd uznał, iż świadek M. M. (2) zeznawała wiarygodnie. Jej zeznania były spójne i logiczne. Zeznania jej korelowały z wiarygodnymi wyjaśnieniami W. M.. Sąd nie dopatrzył się przyczyn, dla którym miałby odmówić wiary temu świadkowi.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. P. i G. W. – funkcjonariuszy policji, którzy w dniu zdarzenia interweniowali na zgłoszenie R. P.. Świadkowie ci zeznawali obiektywnie, odnośnie okoliczności, o których wiedzę posiadali. Zetknęli się oni ze stronami postępowania jedynie w ramach pełnienia swoich obowiązków służbowych, co tym bardzie dodaje ich zeznaniom waloru obiektywizmu. Potwierdzili fakt istnienia konfliktu sąsiedzkiego pomiędzy stronami. Z uwagi na upływ czasu i dużą liczbę interwencji w miejscu zamieszkania stron, świadkowie nie potrafili wskazać szczegółów interwencji z dnia 24 grudnia 2013 r.

Podczas rozprawy w dniu 21 października 2015 r. Sąd przeprowadził dowód z odtworzenia nagrań znajdujących się na płycie CD zalegającej na k. 9 akt Ds. 110/14. W trakcie jednego z nagrań słychać głos oskarżonego W. M., który mówi do oskarżyciela prywatnego „jesteś gnojem, skurwysynem jesteś dla mnie”. Ponadto przeprowadzono także dowód z odtworzenia nagrania z płyty Cd zalegającej na k. 62 akt niniejszej sprawy na okoliczność zachowania R. P. w stosunku do oskarżonego i jego rodziny. W trakcie nagrania słychać głos mężczyzny, który krzyczy „musicie to wy kurwa, musicie mówić wy do siebie, chuje wyjebane. Chuje wyjebane”, a następnie słychać odgłos uderzania. Po odtworzeniu nagrania oskarżony oświadczył, że do zdarzenia doszło 1 września 2015 r. Na nagraniu słychać głos R. P., który wali w ścianę i znieważa jego żonę i dzieci. Powyższe nagrania nie budziły wątpliwość, co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Wszystkie pozostałe zgromadzone w sprawie dowody zachowują walor wiarygodności. Żaden dowód w sprawie nie wskazał, aby treść zamieszczona w tych dokumentach nie była autentyczna. Ta grupa dowodów ma charakter pomocniczy, pozwala na uzupełnienie obrazu sprawy, jaki rysuje się w oparciu o treść zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego oraz nagranie zdarzenia.

Warunkiem przypisania odpowiedzialności z art. 216 § 1 kk jest znieważenie innej osoby w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Czynność sprawcza, o której mowa w art. 216 § 1 kk, polega na znieważeniu innej osoby. Przy tak ocennym znamieniu należy przyjąć, że chodzi o uwłaczające godności człowieka zachowanie polegające na obrażeniu kogoś, ubliżeniu komuś. Znieważające zachowanie może przybrać postać wypowiedzi słownej lub pisemnej, gestu, znaku, rysunku lub innej formy przekazu. Drugą niezbędną przesłanką umożliwiającą pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności za przestępstwo z art. 216 § 1 kk jest to, aby do znieważenia doszło publicznie bądź też, aby sprawca działał w zamiarze, aby wypowiadane przez niego zniewagi dotarły do ich adresata.

W tej sytuacji z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionej analizy prawnej wynika, że w dniu 24 grudnia 2013 r. W. M. działając z zamiarem bezpośrednim znieważył R. P. kierując do niego słowa „jesteś gnojem, skurwysynem jesteś dla mnie”., które to są słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe. Oskarżony czynu dopuścił się publicznie, kierując słowa bezpośrednio do oskarżyciela prywatnego w celu, aby dotarły one do ich adresata. Oskarżony swoim działaniem zrealizował zatem znamiona przestępstwa z art. 216 § 1 kk. Zachowanie oskarżonego nie było jednak wywołane wyzywającym zachowaniem się pokrzywdzonego w rozumieniu art. 216 § 3 kk. Wprawdzie w dniu 8 grudnia 2013 r. oskarżyciel prywatny zachowywał się w sposób wulgarny do żony i dzieci oskarżonego, jednakże w dniu zdarzenia był spokojny, co wynika jednoznacznie z nagrania z dnia 24 grudnia 2013r.

W niniejszej sprawie wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu.

Rozważenia wymagała jednak kwestia zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd może bowiem warunkowo umorzyć postępowanie karne, stosownie do treści art. 66 § 1 i 2 kk, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodziły właśnie przesłanki z art. 66 § 1 i 2 kk uzasadniające warunkowe umorzenie postępowania karnego prowadzonego przeciwko W. M. o czyn zarzucony mu w prywatnym akcie oskarżenia stanowiący przestępstwo z art. 216 § 1 kk.

Czyn popełniony przez oskarżonego jest bowiem społecznie szkodliwy, ale ocena stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy w przekonaniu Sądu musi być dokonana w wypadku oskarżonego z uwzględnieniem okoliczności niniejszego zdarzenia. Sąd wziął pod uwagę okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia, tj. istniejący pomiędzy stronami konflikt sąsiedzki, przejawiający się w licznych interwencjach oraz postępowania sądowych, a także to, że zachowanie oskarżonego poprzedzone zostało wcześniejszym wulgarnym i agresywnym zachowaniem R. P. w stosunku do rodziny W. M.. Ponadto Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony wcześniej nie popadł w konflikt z prawem, nie był uprzednio karany sądownie. Prowadzi on ustabilizowany tryb życia. Stąd też ustalenia takie uprawniały do przyjęcia, iż zachowanie W. M. miało charakter incydentalny. Sąd uwzględniając powyższe okoliczności uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu ustalony na podstawie art. 115 § 2 kk oraz stopień winy podejrzanego nie są znaczne.

Okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego nie budzą wątpliwości, co opisano we wcześniejszej części uzasadnienia.

Sąd biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności uznał, że postępowanie karne prowadzone wobec W. M. o czyn polegający na znieważeniu R. P. słowami powszechnie uważanymi za obraźliwe należy warunkowo umorzyć. Przytoczone powyżej właściwości i warunki osobiste oskarżonego sprzeciwiają się wymierzeniu kary. Gdyby natomiast W. M. nadużył okazanego mu zaufania, istnieje możliwość podjęcia warunkowo umorzonego postępowania, co powinno dodatkowo motywować go do przestrzegania porządku prawnego.

Sąd wyznaczył dla oskarżonego roczny okres próby. W tym czasie będzie mieć on okazję do wykazania, iż czyn, którego się dopuścił był jedynie jednorazowym incydentem.

Mając na względzie cele wychowawcze Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 100 złotych na rzecz Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Ustalając wysokość świadczenia pieniężnego, Sąd miał na uwadze okoliczności wskazane powyżej oraz sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego, a zatem to, że jest on żonaty, posiada dwójkę małoletnich dzieci, które utrzymuje, zatrudniony jest, jako kierowca osiągając dochód 3.000 złotych miesięcznie netto.

Sąd na zasadzie art. 29 Prawa o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. z Kancelarii Adwokackiej w Z. kwotę 504 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi prywatnemu z urzędu oraz kwotę 115,92 złotych tytułem 23% stawki podatku VAT.

Ponadto na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądzono od oskarżonego W. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 919,92 złotych tytułem wydatków oraz kwotę 60 złotych tytułem opłaty. Uznano bowiem, iż przesłanki mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania nie zachodzą.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.