Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy A. G.

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 22 czerwca 2015 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. D. prawo do emerytury od dnia(...)roku,

II.  w pozostałej części umarza postępowanie w sprawie,

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz J. D. kwotę 60 złotych powiększoną o obowiązującą stawkę podatku od towaru i usług tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1266/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. D. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. D. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że pracował w warunkach szczególnych od dnia 3 sierpnia 1973 roku do dnia 23 października 1974 roku i od dnia 6 listopada 1976 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku ponadto od dnia (...) roku odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. D. urodzony (...) w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. Jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa. Przed organem rentowym udowodnił ostatecznie 28 lat, 2 miesiące i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych przy czym decyzją z dnia 27 stycznia 2016 roku organ rentowy zwiększył wnioskodawcy uznany staż ubezpieczeniowy z 28 lat, miesiąca i 4 dni do 28 lat, 2 miesięcy i 4 dni (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca w dniu 3 sierpnia 1973 roku został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy w Krajowej Państwowej (...) Oddziale I w P.. Stanowisko to zajmował do dnia 23 października 1974 roku. W okresie od dnia(...)roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy powrócił w dniu(...)roku na stanowisko kierowcy. Od 1984 roku stanowisko to określano jako kierowca-konwojent. Nie ulegało ono zmianie do dnia 30 czerwca 1990 roku, kiedy to ustał stosunek pracy (umowa o pracę, angaże, świadectwo pracy – akta osobowe – k. 16).

Wnioskodawca prawo jazdy uzyskał w (...)roku. W trakcie powyższego zatrudnienia kierował samochodem ciężarowym o masie 5 ton marki (...), a po powrocie z wojska marki J. z przyczepą. Przewoził nawozy z Zakładów (...), produkty rolne do cukrowni (...), L., K., K.. Przyznanie stanowiska konwojenta związane było wyłącznie z obciążeniem wnioskodawcy odpowiedzialnością za powierzony towar. Nie zajmował się on załadunkiem ani wyładunkiem towaru. W zakładzie funkcjonował zakład naprawczy, gdzie naprawy pojazdów przeprowadzano na 3 zmiany, zatem ewentualny okres remontu pojazdu był bardzo krótki. Okres wypowiedzenia wnioskodawcy z 3 miesięcy został skrócony do jednego miesiąca (zeznania wnioskodawcy – k. 29v-30, zeznania Z. K. – k. 30v-31, zeznania S. P. – k. 31v).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Dokumentacja uzyskana z zakładu pracy została wystawiona przez pracodawcę i była autentyczne. Nie była kwestionowana przez strony. Sąd uznał ją za wiarygodne w całości.

Przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. Z. K. pracował w (...) w P. jako kierowca w latach 1970-1999, natomiast S. P. był tam zatrudniony od 1972 roku do 1990 roku także jako kierowca. Świadkowie pracowali wspólnie z wnioskodawcą i mieli możliwość zaobserwowania wykonywanych przez niego obowiązków w trakcie pracy. Zeznawali logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie byli sobie w stanie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawcy oraz treścią akt osobowych wnioskodawcy pozwoliła na jednoznaczne ustalenie faktycznie wykonywanych przez wnioskodawcę czynności w trakcie całego okresu zatrudnienia. Świadkowie jednoznacznie wskazali, że wnioskodawca wykonywał wyłącznie czynności kierowcy, kierując samochodem ciężarowym o ładowności 5 lub 8 ton. Stanowisko konwojenta nie było związane z wykonywaniem dodatkowych obowiązków, a jedynie z powierzeniem dodatkowej odpowiedzialności za przewożony ładunek. Zeznania wnioskodawcy w pełni korelowały z tymi dowodami. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 3 sierpnia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1974 roku i od dnia 5 listopada 1976 roku do dnia 30 czerwca 1990 roku (łącznie 15 lat i 25 dni) wskazaną w wykazie A, dziale VIII. poz. 2 Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Do pracy w warunkach szczególnych zaliczono okres odbywania zasadniczej służby wojskowej do dnia 31 grudnia 1974 roku, gdyż tylko do tej daty możliwe jest jego uwzględnienie mając na uwadze ugruntowane orzecznictwo. Okres ten jednak okazał się wystarczający do osiągnięcia przez wnioskodawcę 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawca udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat, gdyż udowodnił okres 15 lat i 25 dni. Tym samym spełnia wszystkie z wymaganych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić J. D. prawo do emerytury od dnia (...) roku tj. od dnia ukończenia 60 roku życia.

Postępowanie w zakresie dotyczącym doliczenia miesiąca ogólnego stażu pracy decyzją z dnia 27 stycznia 2016 roku umorzono na podstawie art. 477 ¹³ §1 k.p.c.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia przepis art. 98 k.p.c. oraz §11 ust. 2 w zw. z §2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz.U.2013.490 j.t.). Ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika przy przyjęciu minimalnej stawki Sąd miał na uwadze rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz nakład jego pracy, który nie przekraczał przeciętnych norm przyjętych w tego typu sprawach. Nie uwzględniono kosztu opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, gdyż pełnomocnik nie wykazał, że ten koszt poniósł.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.