Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Klaudia Łozyk

Protokolant: prot. sąd. Patrycja Kaczmarek

przy udziale Prokuratora: Justyny Szkutnik

po rozpoznaniu w dniach 20 stycznia 2016r., 9 marca 2016r., 10 marca 2016r. sprawy

M. M. (1) (M.)

s. J. i A. z d. Ł.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 11 lutego 2015r z mieszkania w S. przy ul. (...) III (...)/3 dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 1000 zł czym działał na szkodę K. M.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

II.  w dniu 5 marca 2015r w S. z mieszkania przy ul. (...) III S. dokonał włamania do pokoju zajmowanego przez T. M. a następnie poprzez wyłamanie zamka w kasetce dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 5500 PLN oraz 450 Euro, czym spowodowano łączne straty w kwocie 7300 zł, czym działał na szkodę K. M. i T. M.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

III.  w dniu 4 maja 2015r w S. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci plecaka o wartości 50 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 200 zł., karty kredytowej banku (...) , legitymacji rencisty, kosmetyków o wartości 30 zł, dowodu osobistego wydanego na dane K. M. , kompletu kluczy od mieszkania, piwnicy, skrzynki na listy oraz garaży w wyniku czego straty o łącznej wartości 460 zł powstały na szkodę K. M. zam. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 276 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  uznaje oskarżonego M. M. (1) winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. I oskarżenia czynu, tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego M. M. (1) winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II oskarżenia czynu, tj. występku z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego M. M. (1) winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. III oskarżenia czynu, tj. występku z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 1 i 5 k.k. , art. 276 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazuje oskarżonego na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w pkt 1-3 wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza oskarżonemu karę łączną roku pozbawienia wolności;

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. W. kwotę (...),- (jeden tysiąc pięćset trzydzieści sześć) złotych, w tym 23 % podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

6.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XIV K 400/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. M. i T. M. zamieszkiwali w mieszkaniu przy ul. (...) III (...)/3. Mieli osobne pokoje, w tym jeden należący do T. M. zamykany na klucz. W pokoju tym znajdował się sejf, w którym przechowywali gotówkę.

K. M. i T. M. od narodzin ich wnuka M. M. (1) oraz wnuczki I. M. byli ich prawnymi opiekunami, stanowiąc rodzinę zastępczą. M. M. (1) i jego siostra zamieszkiwali z dziadkami.

W dniu 30 grudnia 2014 roku T. M. sprzedał nieruchomość w postaci lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S. za cenę 55 000 zł. Gotówka ta przechowywana była w sejfie, w pokoju T. M..

W dniu 10 lutego 2015 roku K. M. wraz z M. M. (1) poszli do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie celem pobrania zasiłków na kwotę 1700 zł. Gotówkę tą K. M. schowała do torebki, którą z kolei w nocy trzymała pod poduszką.

Następnego dnia w godzinach porannych M. M. (1) wykorzystując nieuwagę K. M. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 1000 zł. Około południa K. M. zorientowała się, że brakuje jej w torebce powyższej kwoty.

M. M. (1) po dokonanej kradzieży w okresie od 11 lutego 2015 roku do 16 lutego 2015 roku przebywał w mieszkaniu swojego ojca J. M. przy ul. (...) w S.. W tym czasie grał w salonach gier przy ul. (...) w S..

W dniu 5 marca 2015 roku, w godzinach porannych K. M. i T. M. udali się do E. do lekarza, zaś M. M. (1) i jego siostra poszli do szkoły.

Tego dnia, po szkole M. M. (1) udał się do miejsca zamieszkania. Wykorzystując nieobecność opiekunów dokonał włamania do pokoju dziadka, skąd następnie poprzez wyłamanie zamka w kasetce dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 5500 zł oraz 450 €, gdzie łączne straty na szkodę K. M. i T. M. wyniosły 7300 zł.

Powyższą kradzież z włamaniem ujawniła przybyła do domu po lekcjach I. M., która z kolei zawiadomiła o tym zdarzeniu sąsiadkę M. P.. O kradzieży poinformowana została K. M., która z kolei zawiadomiła telefonicznie Policję.

W dniu 4 maja 2015 roku o godzinie 14.00 M. M. (1) przyszedł do mieszkania przy ul. (...) III (...)/3 odebrać kierowaną do niego, z Sądu korespondencję. Drzwi otworzyła mu K. M.. M. M. (1) wszedł do mieszkania i pozostał w przedpokoju, zaś K. M. poszła do pokoju celem wzięcia dla wnuka korespondencji. W tym czasie M. M. (1) zauważył leżący na fotelu plecak koloru szarego. Ten ostatni dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia, po czym uciekł z mieszkania. W plecaku o wartości 50 zł, oprócz pieniędzy w kwocie 200 zł, znajdowały się także dokumenty w postaci karty kredytowej banku (...), legitymacji rencisty, dowodu osobistego wydanego na dane K. M. oraz kosmetyki o wartości 30 zł i komplet kluczy od mieszkania, piwnicy i skrzynki. Wskutek tej kradzieży K. M. doznała szkody w łącznej wysokości 460 zł. Następnie wybiegł z mieszkania i wsiadł do srebrnego samochodu osobowego, który odjechał.

Powyższe obserwowała sąsiadka K. P. M., która w tym czasie była na spacerze z psem.

K. M. ujawniła kradzież plecaka jeszcze tego samego dnia o godzinie 18.00.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego M. M. (1) (k. 38, k. 70), zeznań świadków K. M. (k. 160-161, k. 17-17v, k. 58, 83v, k. 103-103v), T. M. (k. 163, k. 24-24v), I. M. (k. 161-162, k. 84v), M. P. (k. 163, k. 4-5) i P. M. (k. 162, k. 73v) oraz dokumentów zawnioskowanych przez Prokuratora w akcie oskarżenia oraz ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Oskarżony M. M. (1) jest 19 letnim kawalerem. Ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kucharzem. Uczy się i podejmuje prace dorywcze. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Był leczony psychiatrycznie, nie był leczony odwykowo. Był dotychczas karany, w tym za przestępstwa podobne.

W opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej na potrzeby sprawy, co do stanu poczytalności M. M. (1) w czasie inkryminowanym, a nadto jego zdolności do uczestniczenia w czynnościach procesowych, biegli lekarze psychiatrzy nie rozpoznali u oskarżonego M. M. (1) cech choroby psychicznej w sensie ścisłym. Rozpoznali hiperkinetyczne zaburzenia zachowania oraz upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim. Stwierdzili jednak, iż fakt ten nie wpływał na stopień poczytalności oskarżonego w zakreślonym powyżej zakresie. Zaopiniowali zgodnie, iż w chwili popełniania przypisanego mu czynu oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznawania jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem. Stwierdzili, że obecny stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala mu na uczestniczenie w czynnościach procesowych. Mimo rozpoznanych hiperkinetycznych zaburzeń zachowania i obniżonego intelektu może w zakresie zarzucanych czynów samodzielnie kierować swoją obroną, rozumienie norm prawnych oraz myślenie przyczynowo-skutkowe zachowane. W ocenie biegłych oskarżony nie jest osobą uzależnioną od alkoholu, ale spożywającą alkohol w sposób szkodliwy (k. 47-49, k. 87-90).

Oskarżony M. M. (1) przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 5 kwietnia 2015 roku (k. 38) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Kategorycznie zaprzeczył, jakoby miał dokonać kradzieży i kradzieży z włamaniem na szkodę swoich opiekunów prawnych. Wskazał, że w dniu 5 marca 2015 roku nie było go w mieszkaniu dziadków, ponieważ zgubił klucze.

Oskarżony M. M. (1) przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 14 maja 2015 roku (k. 70) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 5 maja 2015 roku udał się do swojej babki dowiedzieć się na kiedy otrzymał wezwanie do Sądu. K. M. otworzyła mu drzwi i wszedł do przedpokoju. Następnie udała się do drugiego pokoju celem wzięcia skierowanej do M. M. (1) korespondencji. W tym czasie oskarżony zauważył leżący na fotelu plecak koloru szarego. Oskarżony ukradł ten plecak i uciekł z mieszkania. Następnie udał się na autobus, który przywiózł go w okolice ulicy (...) w S.. W skradzionym plecaku znajdował się pęk kluczy, dokumenty w postaci dowodu osobistego, legitymacji emeryta rencisty, kart bankomatowych oraz kosmetyki i pieniądze w kwocie 130 zł (100 zł w bilonie, reszta w monetach). Wszystkie te rzeczy oskarżony spalił, zaś pieniądze przepił. Oskarżony zemścił się w ten sposób na swojej babce, z którą się pokłócił i która wyrzuciła go z domu. Obecnie pomieszkuje u kolegi lub tuła się po klatach i strychach.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, iż oskarżony M. M. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów tj. przestępstw z art. 278 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. oraz 276 k.k. i art. 275 § 1 k.k.

Dokonując analizy i oceny zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów, Sąd w pierwszej kolejności poddał wnikliwej analizie wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1) wyartykułowane przezeń podczas kolejnych przesłuchań przeprowadzonych na etapie postępowania przygotowawczego. W konsekwencji oceny twierdzeń oskarżonego (istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu), Sąd uczynił to nie tylko pod kątem wewnętrznej spójności i konsekwencji tychże twierdzeń, ale także dokonał ich zestawienia z pozostałymi zgromadzonymi w przedmiotowej sprawie dowodami i to zarówno dowodami o charakterze osobowym, jak i dowodami z dokumentów.

Wiarygodne są te wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się on do popełnienia przestępstwa polegającego na kradzieży K. M. plecaka z pieniędzmi, kluczami, kosmetykami i dokumentami. W powyższym zakresie wyjaśnienia te korespondują z ustalonym w sprawie stanem faktycznym.

W pozostałym zakresie wyjaśnieniom oskarżonego, w których kategorycznie kwestionował swoją winę wiary dać nie można.

Wersja przedstawiona przez oskarżonego nie znalazła potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Przede wszystkim jest ona zasadniczo i ewidentnie sprzeczna z wiarygodnymi i jak najbardziej przekonywującymi zeznaniami świadków K. M., T. M. oraz I. M.. Świadkowie Ci kategorycznie wskazali, że oskarżony niejednokrotnie ich okradał i to nie tylko na kwoty wskazane w zarzucie, zaciągał liczne pożyczki w bankach, zawierał umowy, z których się następnie nie wywiązywał. Zapożyczał się w związku z faktem, iż grał w salonach gier przy ul. (...) w S.. Korespondencja dotycząca zawieranych przez niego umów przychodziła na adres zamieszkania K. i T. M. wobec czego oskarżony został wymeldowany. Niejednokrotnie też poszukiwany był przez Policję i kuratora. Przedstawiony przez świadków opis zdarzeń stanowił źródło wiedzy na temat zachowania oskarżonego, ale również podstawę ustalenia podstaw faktycznych aktu oskarżenia, korelując z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Mając możliwość bezpośredniej oceny dowodu z zeznań świadków K. M. i I. M. na rozprawie, mając możliwość zaobserwowania ich postawy, ich sposobu reagowania i sposobu relacjonowania zapamiętanych zdarzeń – Sąd ocenił te zeznania jako obiektywne i szczere. Świadkowie opisywali zapamiętane przez siebie zdarzenia w sposób precyzyjny, jasny i rzeczowy. Wskazać też trzeba, że sąd nie ujawnił żadnych okoliczności, które poddałyby w wątpliwość obiektywizm tychże świadków albo chociażby sugerowały, że mają interes w tym, by bezpodstawnie obciążać oskarżonego. Zwłaszcza, iż świadek I. M. jest siostrą M. M. (1), zaś K. M. jego babką, która wraz z T. M. wychowywała oskarżonego od urodzenia, stanowiąc rodzinę zastępczą.

Relację członków rodziny oskarżonego potwierdziły również świadek M. P. i P. M. – sąsiadki K. i T. M..

Świadek M. P. potwierdziła okoliczności dotyczące kradzieży z włamaniem do pokoju T. M.. Jej zeznania są jak najbardziej wiarygodne i przekonywujące. Świadek ta opisała przedmiotowe zdarzenie w drobnych szczegółach wskazując, że kradzieży z włamaniem dopuścił się oskarżony M. M. (1). Jej zeznania są niezwykle jasne, w pełni logiczne, usystematyzowane, rzeczowe i szczegółowe. Nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, czy niekonsekwencji. Wskazać przy tym należy, że M. P. jest osobą zupełnie obcą dla oskarżonego, wobec czego nie można przyjąć, by miała jakikolwiek powód, by fałszywie go obciążać. Podczas nieobecności K. i T. M. niejednokrotnie opiekowała się mieszkaniem. Z tego też powodu I. M. ujawniając kradzież z włamaniem w mieszkaniu dziadków zwróciła się o pomoc właśnie do niej.

Odnosząc się natomiast do relacji świadka P. M. stwierdzić należy, że podobnie jak relacja M. P. jest ona wiarygodna i przekonywująca. Świadek ta zeznała, że będąc na spacerze z psem zaobserwowała przejeżdżający obok klatki dwukrotnie ten sam samochód, a następnie wybiegającego z klatki M. M. (1). Ten ostatni trzymał w ręku plecak, wsiadł do tego samochodu i odjechał.

Z powyższych względów wyjaśnienia oskarżonego zaprzeczającego, by miał dopuścić się popełnienia zarzucanych mu czynów uznać należało za nieudolną próbę obrony zmierzającą do uniknięcia lub złagodzenia odpowiedzialności karnej.

Powyższe determinowało wniosek o potraktowaniu tychże (wyżej przytoczonych) wyjaśnień oskarżonego, jako nieodpowiadających rzeczywistości.

Sąd uznał za wiarygodne także wszystkie zawnioskowane w akcie oskarżenia dokumenty, a także te ujawnione w toku rozprawy głównej, albowiem zostały one sporządzone w sposób czytelny i w przypisanej formie, a ich treść oraz prawdziwość nie były nigdy kwestionowane przez żądną ze stron.

Nie ma żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego M. M. (1), który jest – zgodnie z opinią biegłych psychiatrów - zdolny do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Przystępując do wymiaru kary i środków karnych wobec oskarżonego M. M. (1) Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru przewidziane w art. 53 § 1 k.k.

Za okoliczność obciążającą Sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, a to z uwagi na fakt, iż dopuścił się ich działając umyślnie z zamiarem kierunkowym jak również znaczny stopień winy, mając na uwadze sposób i okoliczności ich popełnienia. Oskarżony w sposób celowy i świadomy złamał ustalony porządek prawny. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał także uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne.

Jako okolicznośc łagodzącą odpowiedzialnośc karną oskarżonego są uznał właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który uczy się i podejmuje prace dorywcze.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną tak do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych będzie kara pozbawienia wolności, w jej bezwzględnym charakterze.

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. I oskarżenia czynu, tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II oskarżenia czynu, tj. występku z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. III oskarżenia czynu, tj. występku z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 1 i 5 k.k., art. 276 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazał oskarżonego na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego w pkt 1-3 wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną roku pozbawienia wolności.

Orzeczona kara jest, w ocenie Sądu, adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów i stopnia zawinienia oskarżonego, spełni stawiane jej cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania społecznego poszanowania prawa.

Należy w tym miejscu przytoczyć orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2002 r. w sprawie II AKa 267/01, który wskazując na ustawowe przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania kary stwierdził, że „zgodnie bowiem z treścią art. 69 k.k., warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2), a także ocenia, czy warunkowe zawieszenie kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary ma zastosowanie tylko do tych sprawców, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa”.

Należy podkreślić, iż oskarżony był już wcześniej karany, w tym za przestępstwa podobne. Zachowanie oskarżonego nie miało więc charakteru incydentalnego. Poprzednio orzekane kary nie powstrzymały oskarżonego od popełnienia kolejnych przestępstw. Oskarżony miał szansę zmiany swojego nagannego zachowania, czego jednak nie uczynił.

Analizując stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu i stopień zawinienia oskarżonego, a także jego dotychczasowy sposób życia, właściwości i warunki osobiste, należy dojść do przekonania, iż nie sposób budować wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Wobec powyższego Sąd nie dopatrzył się okoliczności przemawiających za zastosowaniem w stosunku do oskarżonego dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Sąd w oparciu o treść Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. W. kwotę 1536 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści sześć) złotych, w tym 23 % podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

O kosztach sądowych, w tym o opłacie karnej orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) uznając, iż z uwagi na sytuację osobistą i majątkową oskarżonego stanowiłyby one dla niego nadmierne obciążenie.