Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Fronc

Protokolant: prot. Kinga Adach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków- Podgórze:

Wiktorii Kwiatkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 13.04.2016r.

sprawy:

1.  K. C. , s. W. i E. zd. N. ur. (...) w K.

2.  M. P., s. B. i M. zd. W., ur. (...) w K.

oskarżonych o to, że:

w dniu 20 października 2015 roku w K. działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu J. B., w trakcie którego kopali go po całym ciele, bili pięściami po twarzy oraz użyli innego niebezpiecznego przedmiotu w postaci maczety, zadając nią uderzenia w lewą rękę pokrzywdzonego, czym spowodowali obrażenia jego ciała w postaci otwartego złamania kłykcia kości ramiennej lewej, urazowej amputacji palca V lewej ręki oraz stłuczenia głowy, które to obrażenia pociągnęły za sobą naruszenie czynności jego ciała inne niż określone w art. 156 § 1 kk, narażając go jednocześnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk, przy czym K. C. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za przestępstwo w warunkach art. 64 § 1 kk, przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od dnia 15 sierpnia 2011 do dnia 29 czerwca 2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty, Wydział II Karny z dnia 16 września 2010 roku, sygn. akt II K 359/10/P, objętym wyrokiem łącznym Sadu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie, Wydział XI Karny z dnia 10 kwietnia 2012 roku, sygn. akt XI K 27/12,

tj. o przestępstwo z art. 159 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a stosunku do K. C. z art. 159 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

I.  oskarżonego K. C. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, stanowiącego występek z art. 159 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na mocy art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. C. nawiązkę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. B. kwotę 3000 (trzech tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu K. C. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 03.11.2015r. od godz. 16:05 do dnia 13.04.2016r. godz. 10:30;

IV.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, stanowiącego występek z art. 159 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na mocy art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. P. nawiązkę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. B. kwotę 3000 (trzech tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

VI.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu M. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 17.11.2015r. od godz. 17:30 do dnia 13.04.2016r. godz. 10:30;

VII.  na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych K. C. i M. P. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

VIII.  na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A.

Greniewicza z Kancelarii Adwokackiej, ul. Mogilska 86/11 w Krakowie kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) stawka powiększona o VAT - tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

Sygn. akt II K 148/16/P

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie,

Wydział II Karny z dnia 13 kwietnia 2016 r.

Wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie przez jednego oskarżonego tj. K. C., niniejsze uzasadnienie wyroku na zasadzie art. 423 § 1a kpk zostało ograniczone wyłącznie co do rozstrzygnięć dotyczących tego oskarżonego. Ponadto wobec okoliczności złożenia przez oskarżonego K. C. podczas rozprawy w dniu 13 kwietnia 2016 r. wniosku o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu zawnioskowanej kary, a zatem wniosku w trybie art. 387 § 1 kpk, na zasadzie art. 424 § 3 kpk ograniczono zakres sporządzanego uzasadnienia jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych jego rozstrzygnięć.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż oskarżony K. C. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu określonego w art. 159 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, albowiem w dniu 20 października 2015 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. wzięli udział w pobiciu J. B., w trakcie którego kopali go po całym ciele, bili pięściami po twarzy oraz użyli innego niebezpiecznego przedmiotu w postaci maczety, zadając nią uderzenia w lewą rękę pokrzywdzonego, czym spowodowali obrażenia jego ciała w postaci otwartego złamania kłykcia kości ramiennej lewej, urazowej amputacji palca V lewej ręki oraz stłuczenia głowy, które to obrażenia pociągnęły za sobą naruszenie czynności jego ciała inne niż określone w art. 156 § 1 kk, narażając go jednocześnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk, przy czy, K. C. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za przestępstwo w warunkach art. 64 § 1 kk, przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od dnia 15 sierpnia 2011 roku do dnia 29 czerwca 2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty, Wydział II Karny z dnia 16 września 2010 roku, sygn. akt II K 359/10/P, objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział XI Karny z dnia 10 kwietnia 2012 roku, sygn. akt XI K 27/12.

Zgodnie z art. 159 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która biorąc udział w pobiciu człowieka, używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu. Zgodnie natomiast z art. 157 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż orzecznictwo sądowe wielokrotnie już pochylało się nad problemem określenia oceny „niebezpieczności” innego przedmiotu, a na tej podstawie wypracowana i ugruntowana już interpretacja tego pojęcia prowadzi do wniosku, iż przy ocenie „niebezpieczności” narzędzia istotnym pozostają jego parametry techniczne, jak np. długość, czy też specyficzny kształt powodujący, że użycie go może spowodować poważne skutki dla życia i zdrowia człowieka. Niewątpliwie maczeta należy do przedmiotów innych, podobnie niebezpiecznych jak wyszczególniony w ww. przepisie nóż. Jest to bowiem rodzaj długiego i szerokiego noża wykorzystywanego w szczególności w rolnictwie. Oskarżeni wspólnie użyli maczety tj. faktycznie zastosowali ww. narzędzie zadając ciosy w lewą rękę pokrzywdzonego powodując u niego obrażenia, o jakich mowa powyżej, stanowiące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inne niż ciężki uszczerbek na zdrowiu.

Z uwagi na to, iż powyżej określone zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona dwóch przestępstw, Sąd zastosował art. 11 § 2 kk skazując oskarżonego za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Co więcej, z uwagi na to, iż K. C. był wcześniej karany, w tym w warunkach określonych przez art. 64 § 1 kk i odbył w okresie od dnia 15 sierpnia 2011 roku do dnia 29 czerwca 2015 roku karę 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty, Wydział II Karny z dnia 16 września 2010 roku, sygn. akt II K 359/10/P, który następnie został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział XI Karny z dnia 10 kwietnia 2012 roku, sygn. akt XI K 27/12, na podstawie którego wymierzono oskarżonemu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (został warunkowo przedterminowo zwolniony w dniu 23 lutego 2015 r.) a jednocześnie niniejsze przestępstwo umyślne przeciwko życiu lub zdrowiu popełnił w dniu 20 października 2015 r., a zatem w niespełna rok po opuszczenia izolacji penitencjarnej, zachodzą warunki określone w art. 64 § 2 kk, w związku z powyższym przepis ten wskazano w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.

Podsumowując, Sąd uznał, iż wszystkie znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 159 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk zostały spełnione, a nadto, iż w czasie popełnienia ww. czynu, oskarżony był poczytalny, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających ewentualne wyłączenie jego winy.

Odnośnie do kary:

Uznając, iż wina oskarżonego K. C. nie budzi żadnych wątpliwości, Sąd wymierzył mu za popełnienie ww. czynu karę 2 lat pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 3.11.2015 r. od godz. 16:05 do dnia 13.04.2016 r. godz. 10:30.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zważył przy tym, aby wymiar kary nie przekroczył zakreślonych granic ustawowych oraz stopnia winy oskarżonego.

Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie stopień społecznej szkodliwości czynu, który popełnił oskarżony określić należy jako wysoki. Sprawca bowiem zaatakował dobro o najwyższej wartości – zdrowie i życie pokrzywdzonego. Również motywacja sprawcy tj. odmienne zdanie wobec pokrzywdzonego w stosunku do wspólnego podjęcia działalności gospodarczej i chęć wejścia w posiadanie dowodu osobistego pokrzywdzonego, do czego oskarżony nie miał ani prawa, ani też upoważnienia pokrzywdzonego, miała wpływ na surowszy wymiar kary orzeczony wobec K. C.. Motywacja ta bowiem nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia do powyższego zachowania oskarżonego.

Okolicznością łagodzącą, którą Sąd uwzględnił przy wymiarze kary był fakt przyznania się do winy przez K. C. i złożenia wniosku o dobrowolne poddanie się karze, albowiem jego postawa przyczyniła się do przyspieszenia niniejszego postępowania i wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Wymierzając karę wobec oskarżonego Sąd zważał, aby nie przekroczyła ona stopnia winy. Sąd zwrócił uwagę, iż K. C. nie działał w warunkach ograniczonej poczytalności, o których mowa w art. 32 § 2 kk i był w pełni świadomy tego, co czyni. Sąd wziął także pod uwagę warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wcześniejszą karalność oskarżonego, który dodatkowo działał w warunkach recydywy. Okoliczność ta świadczy o całkowitej demoralizacji społecznej oskarżonego, a nadto jego nieposzanowaniu dla ustalonych zasad prawnych. Ponadto, oskarżony popełnił przedmiotowe przestępstwo w warunkach określonych przez art. 11 § 2 kk, co również stanowi okoliczność obciążającą.

Sąd przy wymiarze kary uwzględnił także zasady prewencji indywidualnej i konieczność wychowawczego oddziaływania na sprawcę, a także na zasadę prewencji ogólnej i konieczność kształtowania w społeczeństwie postaw poszanowania prawa oraz przekonania o konieczności jego respektowania. Orzeczona kara winna bowiem zmusić oskarżonego do wyciągnięcia konsekwencji z popełnionego czynu i zapobiec popełnianiu przestępstw w przyszłości. Nieuchronność kary i jej wymiar powinny zmusić oskarżonego do skutecznego powstrzymania się od podobnych zachowań w przyszłości i dobitnie uświadomić, iż obrana przez niego droga jest niewłaściwą. Orzeczona kara powinna także skutecznie odstraszać wszelkie inne potencjalne osoby, które zamierzają wystąpić na drogę sprzeczną z prawem, dlatego też reakcja wymiaru sprawiedliwości na takie zachowania winna również być zdecydowana.

Z uwagi na powyższe, w szczególności podane okoliczności obciążające, Sąd uznał, iż kara bezwzględnego pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego jest zasadna i w pełni adekwatna do oceny jego zachowania, winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Na mocy art. 46 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny tj. nawiązkę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. B. kwoty 3000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu kwota ta jest stosunkowo adekwatna do rozmiarów krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego, który w wyniku działania oskarżonego trwale utracił piąty palec lewej ręki. Stopień doznanej krzywdy ocenić należy zatem jako wysoki, a kwotę orzeczonej nawiązki za stosunkowo niską, aczkolwiek powyższe stanowiło przedmiot wniosku złożonego przez oskarżonego w trybie art. 387 § 1 kpk, a Sąd przychylił się do niego.

Mając na względzie sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego oraz fakt orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności, na zasadzie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych uznając, że ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze Sąd orzekł o kosztach obrony z urzędu.