Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie z powództwa (...) Mieszkaniowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko A. K. o zapłatę oraz z powództwa (...) Mieszkaniowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko A. K. i R. K. o opróżnienie garażu, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1. zasądził od A. K. na rzecz (...) Mieszkaniowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 6147,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2012 r. do dnia zapłaty,

2. w pozostałej części oddalił powództwo o zapłatę,

3. zasądził od A. K. na rzecz (...) Mieszkaniowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1297,65 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

4. nakazał A. K. i R. K. opróżnienie lokalu garażowego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz z należącym do nich mieniem i wydanie go (...) Mieszkaniowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz

5. zasądził od A. K. i R. K. na rzecz (...) Mieszkaniowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 137 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie o opróżnienie garażu.

[wyrok k.274]

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji. W tej sytuacji nie istnieje potrzeba ich powtarzania, bowiem - jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy - w wypadku orzeczenia oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, bez uzupełniania postępowania dowodowego, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje, tak m. in. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 13.12.1935 r., C III 680/34, Zb. Urz. 1936, poz. 379; z dnia 14.02.1938 r., C II 2613/37, Przegląd Sądowy z 1938 r., poz. 380; z dnia 10.11.1998 r., III CKN 792/98, OSNC z 1999 r., nr 4, poz. 83; z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 67/11, nie publ.; z dnia 14.02.2013r., II CSK 292/12, Lex 1318346).

[uzasadnienie k.275-285]

Pozwani zaskarżyli powyższy wyrok w zakresie pkt 1, 3 i 4, wnosząc o jego uchylenie w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Pozwani podnieśli, że w dniu 12 listopada 2013 r. złożyli na biurze podawczym wniosek o zmianę sędziego referenta czyli S.S.R. E. M., który to wniosek nie został rozpoznany. Pozwani zarzucili, że wyrok został wydany przez sędziego, który nie mógł go wydać na tym etapie, z uwagi na złożony wniosek o jego wyłączenie. Jednocześnie pozwani wskazali, że Sąd Rejonowy nie odniósł się w uzasadnieniu skarżonego wyroku do pism podrobionych i sfałszowanych przedstawionych przez stronę powodową, a ponadto nie dopuścił wniosków dowodowych zgłoszonych przez pozwanych, czym działał stronniczo na korzyść powoda. Do uzupełnienia apelacji pozwani załączyli kserokopię wniosku z 12 listopada 2013 r., stwierdzając, że w aktach brak jest tego wniosku, co w ich przekonaniu jest sytuacją bardzo dziwną.

[apelacje k.304 i 306, pisma k.317 i 319, 321]

Pełnomocnik strony powodowej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

[e-protokół rozprawy 00:11:14]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Co prawda w zarzutach apelacyjnych pozwani nie wskazali, jaki przepis został ich zdaniem naruszony przez Sąd I instancji przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy, ale z uzupełnienia apelacji wynika, że w ocenie skarżących, wydanie wyroku przez sędziego, co do którego złożyli rzekomo wniosek o jego wyłączenie w dniu 12 listopada 2013 r., skutkuje „unieważnieniem” tego wyroku.

Przede wszystkim należy wskazać, że na karcie 114 w aktach sprawy znajduje się oryginał wniosku pozwanych z dnia 12 listopada 2013 r. W swej treści zawiera on jednak wyłącznie wniosek o otwarcie zamkniętej rozprawy i zobowiązanie powoda do wypowiedzenia się, jakiego przedmiotu najmu dotyczy zawiadomienie o zmianie wynajmującego z dnia 7 września 2004 r. oraz wniosek o zobowiązanie powoda przez Sąd do załączenia do akt sprawy wszystkich dokumentów - oryginałów dowodów, na które powoływał się w pozwie i do wypowiedzenia się przez powoda co do treści pism otrzymanych w dniu 7 listopada 2013 r. W aktach brak jest natomiast pisma z tej samej daty i o takiej samej treści z dopiskiem o tym, że złożony w tym samym dniu wniosek o zmianę sędziego referenta dotyczy S.S.R. E. M. prowadzącej postępowanie w sprawie o sygn. akt II C 274/12. Pozwani złożyli jedynie kserokopię tego wniosku z adnotacją uściślającą rzekomy wniosek o wyłączenie sędziego. Z doświadczenia życiowego wynika, że strony nie składają tego samego dnia pierwotnie sporządzonego pisma oraz tego samego pisma z dodatkową adnotacją. Logiczne jest złożenie wówczas jednego pisma – o obszerniejszej treści. Apelujący w żaden sposób nie wykazali, aby w dniu 12 listopada 2013 r. został przez nich złożony wniosek o wyłączenie Sędziego Ewy Guczyńskiej-Miśkiewicz od prowadzenia niniejszej sprawy.

W tym miejscu na marginesie należy wskazać, że przyczyny nieważności postępowania zostały enumeratywnie wyliczone w art. 379 k.p.c., którego pkt 4 stanowi, że nieważność postępowania zachodzi, jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy, a zatem co do którego zachodziły przesłanki z art. 48 § 1 k.p.c. Nawet gdyby zatem hipotetycznie przyjąć, że pozwani złożyli wniosek o wyłączenie sędziego referenta i wniosek ten faktycznie nie byłby rozpoznany do czasu ogłoszenia orzeczenia końcowego w sprawie, to i tak nie stanowiłoby to podstawy do stwierdzenia nieważności postępowania, o ile nie zachodziłyby przesłanki nieważności z ustawy, uregulowane w art. 48 § 1 k.p.c. (tak SN w postanowieniu z dn. 21.02.2012r., I PK 132/11, Lex 1215260). Pozwani jednak nie wykazali, aby w rozpoznawanej sprawie zachodziła którakolwiek z przesłanek wyłączenia sędziego referenta z ustawy.

Chociaż pozwani wprost nie wskazali, który z przepisów postępowania ich zdaniem został naruszony przez Sąd Rejonowy przy rozpoznaniu sprawy, to należało uznać, że z treści zarzutów apelacyjnych wynika, że dotyczą one naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Jak wielokrotnie już jednak podkreślano w orzecznictwie – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji, tak jak uczynił to powód w swej apelacji. Strona skarżąca ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów, natomiast temu pozwani jako skarżący nie sprostali.

Wbrew twierdzeniom pozwanych, Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swego wyroku, w szczególności na jego 6 i 7 stronie, w sposób rzetelny i szczegółowy odniósł się do dowodów przedstawionych przez strony w toku procesu oraz wskazał przyczyny, z powodu których pominął bądź oddalił wnioski dowodowe pozwanych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił obie apelacje pozwanych jako bezzasadne.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 2 ust. 1-3, § 9 pkt 1 oraz § 6 pkt 4 (w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia apelacji) i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1805).