Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Urbańska - Trzecka

Sędziowie SO Włodzimierz Hilla (sprawozdawca)

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant sądowy Mateusz Pokora

przy udziale Gizeli Kubickiej - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 9 marca 2016 r.

sprawy R. D. s. A. i D., ur. (...) w I.

oskarżonego z art. 157 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k., art. 245 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 2 listopada 2015 roku - sygn. akt VI K 210/15

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. D. kwotę 420,00 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

SSO Małgorzata Lessnau-Sieradzka SSO Mariola Urbańska-Trzecka SSO Włodzimierz Hilla

IV Ka 71/16

UZASADNIENIE

Przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie stanowiła apelacja osobista oskarżonego R. D., wywiedziona w zakresie rozstrzygnięcia o karze, od zapadłego w trybie przepisu art. 387 k.p.k., wyroku Sądu Rejonowego Inowrocławiu z 2 listopada 2015 r. skazującego go za czyny z art.art.: 157 § 1 k.k., 190 § 1 k.k. i 245 k.k., za które wymierzono mu odpowiednio kary jednostkowe: roku, 6 miesięcy i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tymże wyrokiem orzeczono wobec oskarżonego także, na okres dwóch lat, zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonymi oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość 200 m.

Oskarżony w swojej apelacji podniósł, że wprawdzie poddał się dobrowolnie karze, ale nie zgadza się z wymierzoną mu bezwzględną karą pozbawienia wolności. Podkreślił, że po opuszczeniu zakładu karnego podjął zatrudnienie, ma narzeczoną i chce uregulować swoje sprawy osobiste.

Sąd Okręgowy zaważył co następuje :

Niniejsza apelacja była niezasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni należyty, kompletny i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne, skutkujące uznaniem sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów, po przeprowadzeniu należytej analizy i oceny całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd orzekając y w swym kompletnym, obszernym, logicznym i jak najbardziej przekonującym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniącym zadość wszystkim tym wymogom, jakie zakreślone są treścią przepisu art. 424 k.p.k. Z treści uzasadnienia zatem w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały wynika dlaczego zapadł taki właśnie wyrok. Przedstawiona ocena dowodów w żaden sposób nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, jak najbardziej uprawnienie korzystając z ochrony przewidzianej treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd odwoławczy w powyższym zakresie z tą argumentacją, jaka została tamże przywołana, w pełni się utożsamia i się do niej odwołuje, nie dostrzegając, zatem konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Niniejsza apelacja jawiła się tymczasem jako tyleż lakoniczna, co całkowicie nietrafna wobec rozstrzygnięcia sądu meriti i przywołanej przezeń argumentacji, także odnośnie orzeczenia w przedmiocie kary, nie dostarczając jakichkolwiek merytorycznych argumentów tego rodzaju, które uprawniałyby do podzielenia wniosku oskarżonego, a tym samym zmiany zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie.

Przede wszystkim przypomnienia wymaga, że do wydania zaskarżonego orzeczenia doszło wskutek takiej oto postawy procesowej oskarżonego, kiedy ten na rozprawie przyznał się do zarzucanych mu czynów i – w trybie przepisu art. 387 k.p.k. – złożył wniosek o wymierzenie mu tego rodzaju kar jednostkowych i kary łącznej, a także środków karnych, które w konsekwencji zostały względem niego orzeczone w sentencji zaskarżonego wyroku (k. 170v).

Oskarżony w apelacji także nie zaprzeczył swemu sprawstwu, a podniósł jedynie, że z uwagi na wskazane tamże okoliczności, kwestionuje wymierzenie mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Tymczasem, mając na uwadze wszelkie te okoliczności, jakie sąd orzekający przywołał w treści swego uzasadnienia, a dotyczące rozstrzygnięcia o karze, stwierdzić należy, że brak jest jakichkolwiek rzeczowych powodów, dla których apelację osk. R. D. należałoby uznać za zasadną (s. 6 – 9 uzasadnienia). Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w tym zakresie kierował się w szczególności faktem działania oskarżonego wobec członków swej rodziny, pod wpływem alkoholu, podejmowaniem inkryminowanych zachowań podczas pobytu na przepustce z zakładu karnego, jak również uprzednią, kilkukrotną karalnością sądową oskarżonego, także za czyny podobne.

W konsekwencji, żądną miarą niepodobna było uznać, aby orzeczenie o karze w tej sprawie raziło swą surowością w jakimkolwiek zakresie i w konsekwencji by wymagało ingerencji ze strony sądu odwoławczego.

Rozstrzygnięcia odnośnie kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym miały swe oparcie w treści przepisów art.art.: 626 § 1, art. 616 § 1 pkt 2 i art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2002.163.1348 ze zm.).