Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. Ł.

przeciwko (...) Bank Spółce Akcyjnej w W.

o odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. Ł. (Ł.) kwotę 5 322,67,00 zł (pięć tysięcy trzysta dwadzieścia dwa złote 67/100) tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty ;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. Ł. (Ł.) kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje pobrać od strony pozwanej (...) Bank Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie kwotę 267,00 zł (dwieście sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwu, od ponoszenia której powód był ustawowo zwolniony;

V.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt IV P 862/14/N

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie

z dnia 1 kwietnia 2016 r.

Powód M. Ł. w pozwie przeciwko stronie pozwanej (...)bank S.A. w W. wniósł o zasądzenie kwoty 21 000,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda podniósł, że powód był pracownikiem strony pozwanej od dnia 10 stycznia 2012 roku, zatrudnionym na stanowisku doradcy kredytowego. Początkowo łączyła go z pozwaną umowa na okres próbny, następnie na czas określony od 10 kwietnia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku i od 1 stycznia 2013 roku do 31 lipca 2013 roku. W dniu 1 sierpnia 2013 roku powód zawarł umowę na czas nieokreślony. W dniu 30 maja 2014 roku wręczono powodowi rozwiązanie umowy zmiesięcznym okresem wypowiedzenia. Pełnomocnik podkreślił, że stan faktyczny podany w wypowiedzeniu umowy nie miał miejsca a wskazane przyczyny są przyczynami pozornymi gdyż powód sumiennie i prawidłowo wykonywał nałożone na niego obowiązki pracownicze, co znalazło odzwierciedlenie w osiąganym przez pracodawcę dochodzie. Pełnomocnik zwrócił uwagę, iż plan sprzedażowy, którego brak realizacji stanowił podstawę wypowiedzenia umowy, został nałożony na powoda w marcu 2013 roku, a od tego czasu strona pozwana ograniczała akcję kredytową podwyższając oprocentowanie kredytów oraz zaostrzając podejście do historii kredytowej klientów. Powodowi nie zmniejszono planów sprzedażowych, choć innym doradcom takie plany obniżono. Pełnomocnik wskazał, że plan sprzedaży powoda stanowił 200% planu sprzedażowego innych doradców i od maja 2013 roku powód był w K. jedynym doradcą z tak dużym planem sprzedażowym a dodatkowo w lipcu 2013 roku przeniesiono powoda do placówki posiadającej niższą przyznawalność kredytową co spowodowało znaczny spadek w liczbie akceptowanych wniosków kredytowych. Mimo to powód w 2013 roku osiągnął w kraju 19 wynik sprzedaży kredytów gotówkowych i 87 wynik w sprzedaży kredytów hipotecznych (na ponad 300 doradców). W odniesieniu do zarzutu niewykonania planów naprawczych w marcu i kwietniu 2014 roku pełnomocnik wskazał, że w okresach tych powód otrzymał pozytywne decyzje kredytowe na kwotę ponad 1 400 000,00 zł i uruchomienie tych kredytów spowodowałoby uzyskanie ponad 200% planu sprzedażowego. Kredyty te nie zostały podpisane z uwagi na niekonkurencyjność oferty strony pozwanej. Zatem obiektywnie powód nie jest odpowiedzialny za niewykonanie planu. Ponadto pełnomocnik zwrócił uwagę, że plan naprawczy został jedynie pokazany powodowi na ekranie komputera bezpośredniego przełożonego i w żaden sposób nie został sformalizowany, nie ma żadnych podpisanych dokumentów potwierdzających jego istnienie. W konkluzji pełnomocnik powoda zaakcentował, że przyczyny wypowiedzenia umowy są pozorne a prawdopodobnie rzeczywistą przyczyną jest chęć zmniejszenia kosztów pracowniczych.

W odpowiedzi na pozew (k. 22-30) pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, że rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest podstawowym instrumentem prawnym pozwalającym pracodawcy na kształtowanie i dobór w sposób optymalny zasobów kadrowych a wypowiedzenie wręczone powodowi spełnia wszelkie wymogi formalne. Pełnomocnik podkreślił, że wypowiedzenie uzasadniono w sposób precyzyjny, jasny i konkretny a wskazane okoliczności nie są dla powoda niezrozumiałe gdyż wszystkie zarzuty są mu znane. Pełnomocnik zarzucił także powodowi wewnętrzną sprzeczność pozwu, która uniemożliwia polemikę z argumentami powoda. Pełnomocnik strony pozwanej wskazał, że w kwietniu 2013 roku zostały nałożone plany sprzedażowe w nowym, zmienionym systemie czyli w punktach przychodowych zamiast dotychczasowego systemu wolumenowego. System ten pozwalał na możliwość zaliczenia planu sprzedażowego także odnośnie kredytów hipotecznych a nie tylko, jak dotychczas, kredytów gotówkowych. W dalszej części uzasadnienia pełnomocnik strony pozwanej wskazał na sprzeczności w twierdzeniach powoda, który zarzuca pozorność przyczyn zwolnienia, ale nie wykazuje by realizował plany sprzedażowe na zadowalającym poziomie czy też, by wykazywał się efektywnością wykonywanej pracy, podkreślając jedynie, że nie jest odpowiedzialny za niewypełnienie planów. Pełnomocnik podkreślił, że nowy system sprzedaży został nałożony na powoda w kwietniu a nie w marcu 2013 roku i polegał na zmianie z wolumenu sprzedaży kredytów gotówkowych na zaliczanie powodowi także kredytów hipotecznych, co dawało większe możliwości realizacji nałożonego planu. Pełnomocnik strony pozwanej przyznał, że Bank ograniczył akcję kredytową, jednakże przyczyną tego kroku była rekomendacja Komisji Nadzoru Finansowego dotycząca całego sektora bankowego w zakresie kredytów hipotecznych i tylko tych kredytów dotyczyło podwyższenie oprocentowania. Ograniczenie akcji kredytowej dotyczyło też zaniechania kredytowania klientów o gorszej historii kredytowej, jednakże miało miejsce w kwietniu 2014 roku, a więc po nałożeniu na powoda planów naprawczych i w zasadzie nie miało wpływu na wyniki powoda. Pełnomocnik zwrócił także uwagę, że powód zaprzestał sprzedaży kredytów hipotecznych już po zmianie stanowiska pracy w kwietniu 2012 roku, jeszcze przed włączeniem go w strukturę Departamentu Sprzedaży Kredytów Hipotecznych. Po zmianie systemu określania planów sprzedażowych w lipcu 2012 roku, zasady ich nakładania nie uległy zmianie. Zatem zmiana zakresu i wielkości sprzedaży kredytów hipotecznych oraz zmian oprocentowania nie miały wpływu na możność realizacji planów, skoro, jak powód twierdzi w pozwie, był w stanie uzyskać pozytywne decyzje na kwotę. ponad 1 400 000,00 zł. Pełnomocnik strony pozwanej zaprzeczył też, by obniżono plany sprzedażowe innym pracownikom. Jednocześnie pełnomocnik wyjaśnił, że w Departamencie istniało zróżnicowanie na osoby ze specjalizacją na kredyty gotówkowe i hipoteczne oraz zróżnicowanie na zatrudnionych na umowy o pracę i umowy agencyjne, co powodowało, że plany tych osób zawsze były różne. Doradcy na etacie w zakresie kredytów gotówkowych mieli plany w wysokości 250 000,00 zł a na umowie agencyjnej – 100 000,00 zł. W drugim kwartale 2014 roku wyrównano plany wszystkich doradców, zatem dla jednych było to nieznaczne podwyższenie planów, dla drugich nieznaczne obniżenie. Przyczyną nałożenia na powoda planu w wysokości 25 000 punktów było to, że był on jedynym doradcą zatrudnionym w Departamencie Sprzedaży Kredytów Hipotecznych w K. i jednocześnie jednym z kilku doradców, którzy przeszli z sieci sprzedaży własnej i mieli plany nakładane w kredytach gotówkowych. Ponadto pełnomocnik wskazał, że ponieważ powód nie był odpowiedzialny za sprzedaż ROR to plan powoda i tak był korzystny. W odniesieniu do twierdzeń powoda, że osiągnął on 19 wynik w kraju w sprzedaży kredytów gotówkowych i 87 hipotecznych, pełnomocnik wskazał, że powód nie udowodnił swoich twierdzeń, a nawet gdyby powołał jakikolwiek dowód, to okoliczność ta nie miała większego znaczenia w sprawie. Istotnym i branym pod uwagę wskaźnikiem jest wskaźnik realizacji planów sprzedażowych, ujmowanych procentowo, nie wolumen sprzedaży. W czerwcu 2013 roku i drugiej połowie tego roku powód realizował plany na dużo niższym poziomie, w efekcie nałożono na niego w listopadzie i grudniu 2013 roku plan naprawczy, zatem jakikolwiek ranking nie ma znaczenia. Kolejne plany nałożono na powoda w styczniu i lutym 2014 roku. O niezadowalających wynikach powoda świadczą wskaźniki, których powód nie kwestionował. Pełnomocnik wskazał też, że gdyby placówka do której powód przeszedł w lipcu 2013 roku miała gorszą przyznawalność to nie osiągnąłby w lutym 2014 roku realizacji planu w 99%. W konkluzji pełnomocnik strony pozwanej wskazał, że każda z przyczyn podana w wypowiedzeniu umowy o pracę uzasadniała ten krok, zarówno niezrealizowanie planów sprzedażowych jak i niska efektywność wykonywanej pracy oraz brak rokowań poprawy wyników, których podstawowym przejawem jest brak realizacji planów i żadna z tych przyczyn nie jest pozorna.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od dnia 10 stycznia 2012 roku, początkowo na stanowisku Doradcy ds. Kredytów Hipotecznych, od kwietnia 2012 roku na stanowisku Doradcy Kredytowego, od 1 lipca 2012 roku został zatrudniony w Departamencie Sprzedaży Kredytów Hipotecznych.

Ponadto Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony u strony pozwanej przez okres 2,5 roku. Początkowo pracował na stanowisku doradca ds. kredytów hipotecznych, a później jako doradca kredytowy. Pracę powód rozpoczął w placówce na ul. (...) w K. a w lipcu 2013 roku został przeniesiony na ul. (...).

Dowód: zeznania św. D. D. (k. 100-101); zeznania powoda (k. 183v-185)

Menagerem placówki przy ul. (...) w K. była S. K. (1). Powód był na stanowisku doradcy kredytów gotówkowych, ale miał też możliwość udzielania kredytów hipotecznych. Na każdego pracownika zatrudnianego w Banku zarząd nakłada comiesięczne plany sprzedażowe. Plany te liczone są w punktach przychodowych, które są przeliczane z ilości kwot kredytów udzielonych przez sprzedawcę. Powód w ostatnich miesiącach swojego zatrudnienia był jednym z kilku doradców w Banku w całej Polsce, a jedynym w K., zatrudnionym na umowę o pracę. Na powoda nakładano plany w wysokości 25 000 punktów przychodowych, to jest o 10 000 punktów przychodowych więcej od doradców zatrudnionych na umowę agencyjną. Bank przeszedł na punkty od kwietnia 2013 r. Wcześniej były plany wolumenowe. Doradca gotówkowy miał 25 000 punktów, a doradca hipoteczny 15 000 do 17 000 punktów. Pracownik etatowy przy kredytach gotówkowych miał 25 000 punków, a przy hipotecznych miał 17 000. Pracownicy agencyjni mieli niższe plany około 12 000 punktów.

Dowód: zasady premiowania (k. 55-66); zeznania św. S. K. (1)(k. 98v-100); D. D. (k. 100-101); S. K. (k. 145-147); S. R. (k. 147-148); zeznania powoda (k. 183v-185)

Na ul. (...) do obowiązków powoda należała obsługa klientów, sprzedaż kredytów hipotecznych i gotówkowych, czyli to samo co do obowiązków pozostałych osób. Na S. to był standardowy oddział bankowy, a na (...) centrum kredytowe, bez stanowisk kasowych. Różnic pomiędzy pracą na ul. (...) a (...)było jednak dużo więcej. Doradca oprócz realizacji planów sprzedażowych ma obowiązek pełnienia dyżurów w placówce. Oddział przy ul. (...) zatrudniał dużo więcej pracowników, co oznaczało, że każdy z pracowników mógł poświęcić więcej czasu na realizację planów sprzedażowych. Zatem dyżur w placówce na (...) wypadał na każdego pracownika raz na kilka dni natomiast na (...), przez okres 2,5 miesiąca powód miał dyżur codziennie, ponieważ drugi zatrudniony doradca, A. W. przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. Mimo to zarząd banku nie zmienił powodowi planów sprzedażowych. Dyżur w placówce ogranicza pracownikowi możliwość pozyskiwania nowych klientów, poza tymi, którzy przypadkowo pojawią się w czasie dyżuru w placówce banku. Doradca na umowę o pracę musi zdobyć jak najwięcej pośredników, ale nie może tego zrobić przebywając tylko w oddziale.

Dowód: zeznania św. D. D. (k. 100-101); A. S.(k. 135-136); A. W. (k. 136-137); M. L. (k. 143v-145); zeznania powoda (k. 183v-185)

Dla doradcy ds. kredytów olbrzymie znaczenie w osiąganiu dobrych wyników ma współpraca z pośrednikami. Doradca musi składać dużo wniosków kredytowych ale ilość ta zależy od pozyskania partnera sprzedaży i jakości tego partnera. Na rynku pośredników istnieje kilka znaczących, ogólnopolskich podmiotów, współpraca z którymi daje doradcy możliwość realizacji planów. Powód współpracował z M. G. i T. C. (1), prowadził też rozmowy z (...), ale z tym pośrednikiem placówka przy ul. (...) nie mogła współpracować. Współpraca z (...) rozpoczęła się dopiero wiosną 2014 roku. W porównaniu do ul. (...) oddział na (...) miał ułatwioną sytuację bo mógł współpracować z pośrednikami centralnymi czyli (...) i (...).

Dowód: zeznania św. S. K. (1)(k. 98v-100), D. D. (k. 100-101); A. S.(k. 135-136); T. C. (1)(k. 137v); zeznania powoda (k. 183v-185)

Możliwość współpracy z pośrednikami nie zależała tylko do zaleceń czy też ograniczeń zarządu banku ale także od samych pośredników. Nie każdy pośrednik podejmuje współpracę z danym doradcą. Duże znaczenie odgrywa scoring placówki, inaczej mówiąc przyznawalność kredytów. Placówka posiadająca wyższy scoring ma możliwość bardziej elastycznego podejścia do klienta, a co za tym idzie ma możliwość udzielenia większej ilości kredytów. Informacja o scoringu nie jest jawna ani dla pracowników banku ani dla pośredników jednakże i jedni i drudzy wiedzą, która placówka ma lepszy scoring. Można się o tym zorientować po wnioskach jakie przychodzą do placówki oraz filtrze na systemie informatycznym funkcjonującym w baku. Na (...) był założony inny filtr niż na systemie przy (...). Oznacza to, że nie wszędzie udziela się takich samych kredytów to znaczy jeden klient może przejść weryfikację w jakiejś placówce, a w innej nie. Oddział przy ul. (...) miał scoring gorszy niż ten przy ul. (...), a różnica ta wynosiła 3%. Powód był jedyną osobą w K. przeniesioną do placówki o niższym scoringu.

Dowód: maile (k. 93); zeznania św. S. K. (1)(k. 98v-100); D. D. (k. 100-101); informacja o współpracy z nowymi pośrednikami (k. 132); zeznania św. A. S.(k. 135-136); A. W. (k. 136-137); T. C. (1)(k. 137v); M. L. (k. 143v-145); S. R. (k. 147v-148); zeznania powoda (k. 183v-185)

Różnica w scoringu powodowała takie sytuacje, że powód nie mógł zaoferować klientowi tak korzystnych warunków kredytu jak inna placówka strony pozwanej, o lepszym scoringu, co skutkowało przechodzeniem klientów do innych placówek już po pomyślnym zweryfikowaniu wniosków składanych przez powoda. W marcu i kwietniu 2014 roku w ten sposób powód nie udzielił ostatecznie kredytów już zweryfikowanych na kwotę 1 400 000,00 zł. Powód nie miał wpływu na wysokość marży czy oprocentowania kredytu, a na (...) nie mógł dawać kredytów na oświadczenie chociaż inne placówki mogły. Z uwagi na nierealizację planów S. K. (1) wysyłała prośbę o przekwalifikowanie powoda na doradcę hipotecznego, co skutkowałoby zmniejszeniem planów. Strona pozwana poinformowała, że taka zmiana jest niemożliwa, ale zaproponowała, żeby powód przeszedł na umowę agencyjną, co skutkowałoby zmniejszeniem planów.

Dowód: zeznania św. S. K. (1)(k. 98v-100); T. C. (1)(k. 137v); M. L. (k. 143v-145); zeznania powoda (k. 183v-185)

Z uwagi na słabą realizację planów sprzedażowych pracodawca nałożył na powoda plany naprawcze, pierwszy w IV kwartale 2013 roku a drugi w I kwartale 2014 roku. Za pierwszym razem miał wykonać sprzedaż na poziomie planu bieżącego oraz pozyskiwać pośredników, wykonywać telefony kontaktowe do klientów i inne. Ponieważ pierwszy plan nie został wykonany nałożono drugi plan, w ramach którego w styczniu powód zrealizował około 10% planu, a w lutym 90%. Plany nakładała menadżer D. D.oraz dyrektor regionalny S. K..

Dowód: zeznania św. S. K. (1)(k.98v-100); D. D. (k. 100-101); S. K. (k. 145-147); zeznania powoda (k. 183v-185)

Do czasu przeniesienia na ul. (...) powód osiągał bardzo dobre wyniki sprzedażowe.

Dowód: ranking (k. 94-97)

W związku z brakiem realizacji planów naprawczych pismem z dnia 20 maja 2014 roku rozwiązano z powodem umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy strona pozwana podała: - brak realizacji planów sprzedażowych na poziomie zadowalającym pracodawcę; - niską efektywność wykonywanej pracy; - brak rokowań na poprawę wyników.

Dowód: rozwiązanie umowy (k. 14)

Przełożona powoda S. K. (1) zaproponowała powodowi pozostanie w placówce pod warunkiem podpisania umowy agencyjnej.

Dowód: zeznania św. S. K. (1)(k. 98v-100); zeznania powoda (k. 183v-185)

Średniomiesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 5 322,67 zł.

Dowód: zaświadczenie (k. 73)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu dokumenty, których prawdziwości strony nie kwestionowały oraz zeznania świadków S. K. (1), D. D., A. S., A. W., T. C. (1), M. L., S. K., S. R.oraz zeznania powoda. Sąd pominął zeznania świadka A. K. albowiem nie miały one znaczenia dla przedmiotu postępowania.

Zeznania praktycznie wszystkich świadków zasługują na uwzględnienie bowiem są zbieżne ze sobą i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Jedynie zeznania św. S. K.w zakresie scoringu placówki przy ul (...) oraz faktu długotrwałej nieobecności A. W. z powodu choroby, nie zasługują na uwzględnienie są bowiem w opozycji do zeznań pozostałych świadków, które Sąd uznał za wiarygodne. Fakt przeniesienia powoda do placówki przy ul. (...) nie był sporny. Żadna ze stron nie kwestionowała także wysokości nakładanych na powoda planów sprzedażowych oraz wysokości tych planów nakładanych na pracowników zatrudnionych na umowy agencyjne. Powód w swoich zeznaniach przyznał, że były na niego nakładane plany naprawcze zatem i tę okoliczność należy uznać za bezsporną.

Wyniki osiągane przez powoda są wielkościami obiektywnymi, nie podlegającymi interpretacji, sporem objęty był natomiast fakt, że wysokość nakładanych planów miała związek z chęcią przymuszenia powoda do przejścia na umowę agencyjną, korzystniejszą dla strony pozwanej.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie, jednakże tylko w wysokości wielokrotności wynagrodzenia wynikającej z przepisów kodeksu pracy.

Dokonując oceny zasadności przyczyn podanych w uzasadnieniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy należy wziąć pod okoliczności faktyczne konkretnej sprawy, rodzaj pracy, zajmowane stanowisko oraz przyczyny, ze względu na które pracownik wykonywał daną pracę w określony sposób.

Art. 30 § 4 kodeksu pracy stanowi, że w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Podana w wypowiedzeniu przyczyna powinna być rzeczywista (prawdziwa) oraz konkretna. Zastosowane kryteria wyboru pracownika do zwolnienia nie są objęte obowiązkową treścią oświadczenia woli pracodawcy, natomiast kryteria te podlegają badaniu przez sąd w ramach kontroli zasadności wypowiedzenia. Sąd bada również, czy zastosowane kryteria nie były dyskryminujące. Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazano brak realizacji planów sprzedażowych na poziomie zadowalającym pracodawcę, niską efektywność wykonywanej pracy oraz brak rokowań na poprawę wyników. Odnośnie pierwszej przyczyny rozwiązania umowy uznać należy, że strona pozwana wykazał, że powód nie realizował w stu procentach nakładanych na niego planów sprzedażowych, czasem nawet ta realizacja była daleka od zbliżenia się do 100%. Odnośnie natomiast drugiej przyczyny – niskiej efektywności wykonywanej pracy, podnieść należy, że strona pozwana nie wykazała na czym ta niska efektywność miałaby polegać. Wychodząc od językowej wykładni uznać należy, że niska efektywność to po prostu słabe efekty wykonywanej pracy. Skoro zatem praca powoda polega na realizacji planów sprzedażowych niska efektywność polega na słabej realizacji tych planów. Wobec powyższego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że zarówno tiret pierwszy jak i tiret drugi oznaczają to samo, zatem jest to jedna przyczyna rozwiązania umowy powtórzona jedynie innymi słowami dla podkreślenia mocy argumentów pracodawcy. Trzecim, a w zasadzie drugim, powodem rozwiązania umowy o pracę był brak rokowań na przyszłość. Powód ten stoi w sprzeczności ze złożoną M. Ł. przez menadżera, propozycją pozostania na dotychczasowym stanowisku, w tej samej placówce, po podpisaniu przez powoda umowy agencyjnej, jak to z resztą uczynił A. W.. Skoro przełożona powoda wraz z rozwiązaniem umowy o pracę składa mu propozycję zatrudnienia ale już na innych warunkach, uznać należy, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę stanowiły jedynie pretekst do zmiany stosunku prawnego łączącego strony.

Wynikający z art. 30 § 4 k.p. wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest ściśle związany z możliwością oceny jego zasadności w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Wskazanie tej przyczyny lub przyczyn przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za zasadnością wypowiedzenia umowy.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 14 kwietnia 2015 roku II PK 140/14, który orzekł, że jeżeli pracodawca przedstawia kilka okoliczności przemawiających za rozwiązaniem umowy o pracę konieczna jest refleksja nad proporcją przyczyn zasadnych i niezasadnych. W oświadczeniu z dnia 20 maja 2014 roku, zdaniem Sądu proporcje te są inne niż wskazywałaby ich pobieżna lektura. Pracodawca w zasadzie podał dwie przyczyny rozwiązania umowy, z tego jedną – dotyczącą rokowań na przyszłość, nieprawdziwą w świetle złożonej powodowi propozycji, trudno bowiem uznać, że Bank, instytucja zatrudniająca profesjonalna kadrę, w tym do spraw HR, składałby propozycję pracy osobie, która nie rokuje na poprawę wyników.

Sąd zwraca także uwagę na fakt, iż wyniki sprzedaży osiągane przez powoda jesienią 203 roku obarczone są błędem, będącym efektem nie tylko niższego scoringu placówki przy ul. (...) ale także błędem spowodowanym nieuwzględnieniem, że przez 2,5 miesiąca powód był jedynym doświadczony pracownikiem tam zatrudnionym, pod nieobecność A. W. i musiał pełnić codzienne dyżury. Skoro świadek M. L., regionalny dyrektor sprzedaży zeznał, że placówka miła scoring niższy o 3% a dyżur ogranicza mobilność doradcy, który w tym czasie nie może realizować planu sprzedaży, to nieuwzględnienie tych czynników powoduje, że wyniki powoda obarczone są dużym błędem i nie pozostają w korelacji z wynikami innych doradców, także pozostałej czwórki zatrudnionych na etatach w placówkach na terenie Polski.

Jeżeli wyniki w realizacji osiąganych celów obarczone są istotnym błędem to uznać należy, że podane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny związane z brakiem realizacji planów i brakiem rokowań na poprawę wyników są przyczynami nierzeczywistymi. Sytuacja taka rodzi po stronie pracownika powstanie roszczeń określonych w art. 45 § 1 k.p. Sąd Najwyższy w dniu 27 stycznia 2015 roku II PK 62/14 orzekł, że wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione nie tylko wtedy, gdy wskazana w nim przyczyna faktycznie zaistniała, lecz była zbyt małej wagi, aby stanowić podstawę rozwiązania łączącego strony stosunku pracy, ale także wówczas, gdy przyczyna ta okazała się pozorna (fikcyjna, nierzeczywista, nieprawdziwa, nieistniejąca) i z tego właśnie względu nieuzasadniająca wypowiedzenia, a więc powodująca uznanie tego wypowiedzenia za nieuzasadnione. Zgromadzony materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że z powodu nie uwzględnienia indywidualnej sytuacji powoda jako jedynego doświadczonego pracownika w placówce przy ul. (...), jego wyniki sprzedaży obarczone są istotnym błędem i nie mogą być porównywane, nawet z wynikami pozostałej czwórki pracowników etatowych zatrudnionych w tym czasie u strony pozwanej.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak punkcie I wyroku na podstawie cyt. przepisów. Przy ustaleniu wysokości zasądzonej kwoty Sąd kierował się przepisami art. 47 ¹ k.p. biorąc pod uwagę jednomiesięczny okres wypowiedzenia oraz nie kwestionowaną przez powoda jego wysokość określoną na 5 322,67 zł (k. 73).

Wobec powyższego w pozostałym zakresie, ponad zasądzoną kwotę, powództwo oddalono.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przy zastosowaniu o przepisu § 11 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu przy zastosowaniu § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804). Na zasądzona kwotę składa się kwota 60,00 zł kosztów zastępstwa procesowego.

O opłacie stosunkowej orzeczono na podstawie art. 2, 13 i 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r., o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - tekst jedn. /Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594/ w zw. z art. 98 k.p.c.

Rygor natychmiastowej wykonalności nadano w oparciu o art. 477 ² § 1 k.p.c.