Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Nowak

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2013 r.

sprawy A. H.

obwinionej o wykroczenie z art.92 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Staszowie

z dnia 30 kwietnia 2013r. sygn. akt VII W 91/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od A. H. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych kosztów postępowania odwoławczego.

IX Ka 1099/13

UZASADNIENIE

A. H. została obwiniona o to, że:

w dniu 09.11.2012 roku około godz. 12:04 w miejscowości P., pow. S., woj. (...) droga (...) kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) przekroczyła dopuszczalną prędkość jazdy w miejscu gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h o 55 km/h i jechała z prędkością 105 km/h,

tj. o popełnienie wykroczenia z art. 92a k.w.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. wyrokiem z dnia 30.04.2013 r. w sprawie VII W 91/13 orzekł, co następuje:

I.  uznał obwinioną A. H. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej we wniosku o ukaranie, a stanowiącego wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wymości 400 złotych,

II.  zasądził od obwinionej A. H. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył jej opłatę w wysokości 40 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości na swoją korzyść obwiniona A. H. zarzucając – jak można wnioskować z apelacji:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw poprzez dowolną i jednostronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz uwzględnienie w sprawie jedynie okoliczności przemawiających na jej niekorzyść, z pominięciem okoliczności dla niej korzystnych takich jak: nie okazanie przez policjanta upoważnienia do kontroli drogowej, nie posiadanie świadectwa homologacji urządzenia, którym dokonano pomiaru jej prędkości, różnice pomiędzy okazywanym jej, a odtworzonym na rozprawie nagraniem, odrzuceniem wniosku o badanie urządzenia pomiarowego, którego używanie – zdaniem skarżącej – jak należy domniemywać jest niezgodne z prawem polskim i Unii Europejskiej, oraz będący wynikiem powyższego:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mający mieć wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, iż ona dopuściła się przypisanego jej czynu, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje ku temu wystarczających podstaw i wobec powyższego wniosła o zmanię zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od popełnienia zarzucanego czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew wywodom skarżącym Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postepowanie dowodowe i zgromadził wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody, które poddał gruntownej analizie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd ten wskazał, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym i z jakich cech wiarygodności odmówił. Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy dokonał analizy dowodów we wzajemnym powiązaniu ze sobą.

Słusznie sąd I instancji oparł się w niniejszej sprawie na dowodach w postaci: świadectwa legalizacji ponownej radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym I. – 1 nr (...) z 16.08.2012r., świadectwa legalizacji ponownej prędkościomierza kontrolnego do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o oznaczeniu fabrycznym PolCom model PC 2006 r nr (...) z 23.12.2011 r., płyty CD z nagraniem wykroczenia popełnionego 9,11,2012r. o godz. 12.04 w miejscowości P. przez kierującą pojazdem marki S. nr rej. (...), zeznań świadka J. Ś., który to materiał dowodowy właściwie Sąd Rejonowy uznał za stanowczy, konsekwentny, zbieżny ze sobą i tworzący jednolitą, wzajemnie ze sobą korespondującą całość, który w sposób jednoznaczny wskazuje, iż obwiniona A. H. dopuściła się przypisanego jej czynu.

Przy tak stanowczym, logicznym i spójnym ze sobą materiale dowodowym podzielić należy jako właściwe stanowisko Sądu Rejonowego przypisujące obwinionej winę odnośnie czynu opisanego w zaskarżonym wyroku i słusznie sąd ten odmówił wiary sprzecznym z wiarygodnym materiałem dowodowym wskazanym przez sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku – wyjaśnieniom obwinionej A. H. – które również w ocenie Sądu Okręgowego uznać należy za gołosłowne, wykrętne i stanowiące jedynie linię obrony obwinionej, zmierzającej za wszelką cenę do uniknięcia odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie.

W tej sytuacji – zdaniem Sądu Okręgowego – jako absolutnie chybione należy uznać obydwa wskazane wyżej zarzuty apelacyjne tj. zarówno zarzut obrony przepisów postępowania – art. 4 i 7 kpk w sposób wskazany w apelacji, jak również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający mieć wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że obwiniona dopuściła się przypisanego jej wykroczenia, podczas gdy – zdaniem skarżącej – prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przypisanie obwinionej zarzucanego jej czynu.

Zdaniem Sądu Okręgowego apelacja skarżącej stanowi jedynie gołosłowną i nieprzekonywującą polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami sądu I instancji i nie zawiera żadnego argumentu , który byłby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, a ponadto opiera się ona na wyjątkowo tendencyjnej, nieobiektywnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Tymczasem – w ocenie sądu odwoławczego – ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji w sposób jednoznaczny wynikają z dokonanej przez tenże sąd prawidłowej oceny dowodów, która nie przekracza w żadnym stopniu granic swobodnego uznania sędziowskiego zakreślonych treścią art. 7 kpk, a jest ona wszechstronna, logiczna i zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również uwzględnia okoliczności przemawiające zarówno na niekorzyść jak i na korzyść obwinionej. Ponadto podstawą zaskarżonego orzeczenia był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie o czym przekonuje treść pisemnych motywów, które zostały sporządzone w sposób zgodny z wymogami art. 424 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpsw.

Sąd Okręgowy podziela w całości jako trafne, rzeczowe i przekonywujące ustalenia i wywody sądu I instancji zaprezentowane w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (patrzk.53-56), a których nie ma potrzeby przypominać ani powtarzać w tym miejscu.

Natomiast odnosząc się bliżej do stanowiska autorki apelacji kwestionującej w ogóle legalność stosowania w praktyce urządzenia pomiarowego I. – 1 jak i prawidłowość zachowania się w czasie przedmiotowego zdarzenia przez funkcjonariusza policji ml. asp. J. Ś., to o zupełnej niezasadności tegoż stanowiska świadczą wskazane wyżej dowody, ściśle ze sobą korespondujące i obalające linię obrony obwinionej, w postaci wymienionych wyżej i zalegających w aktach niniejszej sprawy (k.3 i 4) świadectw legalizacji ponownej obu urządzeń użytych w niniejszej sprawie do pomiaru – rejestracji prędkości jazdy pojazdu prowadzonego w krytycznym czasie przez obwinioną A. H., które to świadectwa wskazują na legalność stosowania urządzeń, których dotyczą i spełnienie przez te urządzenia stosownych wymogów gwarantujący prawidłowość ich działania. Z kolei z treści obiektywnych, szczerych i spontanicznych zeznań – nie zainteresowanego wynikiem niniejszej sprawy – świadka J. Ś. jednoznacznie wynika, iż w sposób prawidłowy i rzetelny dokonał on pomiaru prędkości pojazdu prowadzonego przez obwinioną w dniu 9.11.2012 r. o godz. 12.04 w P., a ponadto posiada on świadectwo kwalifikacji obsługi radarowych przyrządów pomiaru prędkości pojazdów.

W tej sytuacji w ocenie sądu odwoławczego nie sposób zasadnie kwestionować ustaleń i rozważań sądu I instancji.

Również dokonana przez Sąd Rejonowy prawidłowa ocena dowodów pozwoliła na wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, którą Sąd Okręgowy podzielił jako właściwą w zakresie ustaleń faktycznych, winy obwinionej i kwalifikacji prawnej przypisanego jej czynu.

Także wymierzona przez sąd I instancji obwinionej stosowana kara jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionej i wagi przypisanego jej czynu.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisach art. 626 § 1 kpk, art. 636 1 kpk w zw. z art. 119 kpsw oraz art. 3 ust 1, art. 8, art. 21 ustawy z dnia 23.06.1973r o opłatach w sprawach karnych (Dz. z 1983 r Nr 49 poz. 223 ze zm.) w tym o wysokości 50 zł zryczałtowanej wysokości wydatków orzeczono na podstawie § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10.10.2011 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz…(Dz. 0.1.118. (...)).

Z tych względów orzeczono jak wyżej.

SSO Tomasz Nowak

KK