Pełny tekst orzeczenia

Sygn.akt II AKa 385/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Plawgo

Sędziowie: SA Anna Zdziarska (spr.)

SO (del.) Agnieszka Radojewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r.

sprawy przeciwko A. K. (1), urodzonemu (...) w W., synowi J. i I. z domu A.

oskarżonemu o czyn z art. 270 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 9 lipca 2015 r. sygn. akt XVIII K 17/15

1. utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego A. K. (1);

2. zasądza od Skarbu Państwa 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT na rzecz adw. P. K. – Kancelaria Adwokacka w W. tytułem wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lipca 2015 r., w sprawie XVIII K 17/15, Sąd Okręgowy w Warszawie w ramach zarzuconego czynu uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 29 listopada 2008 r. w W. podając się za M. M. występującego w dokumentach jako osoba reprezentującą firmę (...) Sp. z o.o. oraz posługując się oświadczeniem dotyczącym stanu cywilnego podrobił dokumenty w postaci dwóch umów leasingu operacyjnego (...) Nr (...) i (...) z (...) S.A. na zakup ciągnika siodłowego V. (...), rok produkcji (...)/ (...)/ (...) o wartości 123.220 zł. I naczepy powyżej 2T (...) (...) rok produkcji(...) o wartości 135.420 zł. Podpisując się pod przedmiotowymi umowami jako M. M. tj. czynu z art. 270 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go i wymierzył karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podst. art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby. Orzekł o dowodach rzeczowych, kosztach postępowania i wynagrodzeniu z tytułu obrony pełnionej z urzędu.

Wyrok apelacją w części, w zakresie kary, na korzyść oskarżonego zaskarżył jego obrońca.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelację obrońcy oraz wnioski w niej zawarte uznać należało za niezasadną. Wymierzonej kary nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową.

Orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru i zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. "rażąca niewspółmierność kary".

Zgodnie z art. 53 § 1k.k. istotnymi wyznacznikami tego czy dana kara jest sprawiedliwa jest to, czy była orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Ponadto winna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z § 2 powyższego przepisu wynika, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Art. 115 § 2 k.k. określa elementy, które bierze się pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, a zatem ich podniesienie mieści się w zarzucie „rażącej niewspółmierności kary”.

Sąd I instancji uwzględnił wszystkie przesłanki wymiaru kary i zasadnie doszedł do wniosku, że adekwatną do zawinienia karą jest kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby. Fakty podniesione przez skarżącego, takie jak zwrot ciągnika i naczepy leasingodawcy nie mają związku z przestępstwem przeciwko dokumentom, za które A. K. został skazany. Miały natomiast znaczenie dla oceny prawnokarnej czynu zakwalifikowanego pierwotnie przez oskarżyciela jako oszustwo. Z kolei dość lakoniczne uzasadnienie wyroku nie daje podstaw do postawienia zarzutu, że Sąd I instancji ze znamion czynu wyprowadził okoliczność obciążającą.

Wysokość wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym przyznano w oparciu o §2 ust. 3 i § 14 ust 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z póz. zmianami) oraz art. 29. ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 r . Prawo o adwokaturze.

Na podst. art. 634 k.p.k., art. 624 § 1 k. p. k. orzeczono o kosztach procesu.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

II AKa 385/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE