Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. G. kwoty 726,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty. Roszczenie powódki miało wynikać z umowy o wydanie karty kredytowej i udzielenie limitu kredytowego, które to roszczenie (...) Bank S.A. przeniósł na powódkę.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Świeciu w sprawie I C 885/13 oddalił powództwo.

Sąd wskazał, że bank wypowiedział umowę pismem z dnia 15 lutego 2010 roku, zatem od tej daty biegł trzyletni termin przedawnienia (art. 117 i 118 kc). Bieg tego terminu ulega przerwaniu przez czynność przedsięwziętą przed sądem w celu dochodzenia roszczenia, w szczególności przez złożenie pozwu (art. 123 § 1 pkt 1 kc), skoro jednak w niniejszej sprawie pozew został złożony dopiero 13 czerwca 2013 roku, to nastąpiło to już po upływie terminu przedawnienia. Wobec powyższego powództwo podlegało oddaleniu.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją wniesioną przez powódkę, która domagała się jego zmiany i uwzględnienie powództwa w całości, względnie jego uchylenia i przekazania sprawy do rozpoznania sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelacji podniosła, że sąd I instancji naruszył przepis art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, w szczególności poprzez uznanie, że mimo braku skutecznego doręczenia pozwanemu wypowiedzenia umowy o wydanie kart płatniczej wypowiedzenie to wywołało skutek prawny i od 15 lutego 2010 roku biegł termin przedawnienia. Nadto podniosła naruszenie prawa materialnego tj. przepisów art. 6 kc i art. 61 § 1 kc poprzez bezpodstawne przerzucenie na powoda ciężaru dowodu w przedmiocie wykazania czy i kiedy pozwany zapoznał się z przesyłką zawierającą wypowiedzenie umowy o wydanie karty kredytowej. W uzasadnieniu apelacji powódka podniosła, że pozwanemu nie doręczono skutecznie pisma zawierającego wypowiedzenie umowy, skoro przesyłki

1

wysłane na znane bankowi adresy wróciły do nadawcy jako niepodjęte przez adresata w terminie. Tym samym zaś oświadczenie woli banku o wypowiedzeniu umowy nie dotarło do adresata, zatem nie rozpoczął się bieg terminu przedawnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki była niezasadna.

W pierwszej kolejności sąd odwoławczy wskazuje, że w poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne i wywód prawny są trafne, wobec czego przyjęte zostały przez sąd okręgowy za własne. W szczególności prawidłowy jest wywód co do zasad przedawnienia roszczeń, w tym roszczeń związanych z prowadzeniem dzielności gospodarczej.

Rozstrzygające w niniejszej sprawie jest ustalenie czy i z jaką ewentualnie datą doszło do wypowiedzenia umowy o wydanie karty kredytowej przez bank. Zgodnie z art. 61 § 1kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Artykuł 61 kc nie wymaga, aby adresat faktycznie zapoznał się z jego treścią, decydujący charakter ma sama możliwość zapoznania się. Na składającym oświadczenie woli spoczywa ciężar dowodu, że doszło ono do adresata w sposób umożlwiający mu - w świetle zasad doświadczenia życiowego - zapoznanie się z jego treścią. W przypadku oświadczeń przesłanych listem wymaganiom określonym w art. 61 kc odpowiada doręczenie listu domownikowi adresata, pozostawienie go w skrzynce na listy adresata, czy też zawiadomienie o nadejściu listu w postaci awiza pozostawionego przez listonosza.

W niniejszej sprawie powód dochodzący zapłaty zobowiązany był do wykazania istnienia roszczenia wobec pozwanego, w tym wykazania, że jest ono wymagalne. Wymagalność roszczenia wobec pozwanego powstała z chwilą nadejścia terminu płatności, zaś uprawnienie do postawienia w stan wymagalności całej kwoty kredytu i naliczania odsetek za należności przeterminowane zależne było od zawiadomienia o powyższym pozwanego (§ 1 pkt 8 umowy). Takie wezwanie, równocześnie z wypowiedzeniem umowy (stosownie do zapisu w § 4 pkt 1 umowy), nastąpiło w piśmie z dnia 15 lutego 2010 roku, przesłanym następnie na znane bankowi adresy pozwanego: w B. przy ul. (...) i miejscowości W. (...). Przesyłki pod wskazanymi adresami były awizowane, a następnie zwrócone do nadawcy jako niepodjęte przez adresata w zakreślonym terminie (co wynika z odpisów dokumentów załączonych do

2

apelacji przez powoda). Z zebranego materiału dowodowego nie wynika, by adresy te nie odpowiadały odpowiednio: adresowi do korespondencji i miejsca zamieszkania pozwanego (pod adresem miejsca zamieszkania pozwany odebrał odpis pozwu), zatem pozwany mógł zapoznać się z treścią przesłanej do niego korespondencji w terminie przeznaczonym do odbioru korespondencji - najpóźniej do dnia 8 marca 2010 roku. Ponieważ najpóźniej w tej dacie pozwany mógł się zapoznać z oświadczeniem banku o wypowiedzeniu umowy i - stosownie do regulacji art. 61§1kc - z tą datą umowa została wypowiedziana to i z tą datą roszczenie z niej wynikające stało się wymagalne - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1990 roku, I CR 1410/89. Termin przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy zawartej przez bank w ramach prowadzonej dzielności gospodarczej upłynął zatem z dniem 8 marca 2013 roku (art. 120 § 1 kc w zw. z art. 118 kc). W chwili wystąpienia z pozwem w niniejszej sprawie (13 czerwca 2013 roku) roszczenie powoda było już przedawnione - nie mogło zatem dojść do przerwania biegu terminu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 kc).

Sąd odwoławczy podkreśla nadto, wobec zarzutów podniesionych w apelacji, że ciężar dowodzenia, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie doszło do adresata w sposób umożlwiający mu zapoznanie się z jego treścią ciążył na tej stronie, która zamierzała z tego wywieść skutki prawne (art. 6 kc). Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego rozstrzygającą jest sama możliwość zapoznania się przez adresata ze skierowanym do niego oświadczeniem woli, a nie jedynie faktyczne zapoznanie się z tym oświadczeniem. Skoro zatem powód w apelacji usiłował dowieść, że umowa nie została dotąd wypowiedziana to winien udowodnić, że do skutecznego wypowiedzenia umowy nie doszło (w szczególności, że pozwany nie miał możliwości zapoznania się z oświadczeniem woli o wypowiedzeniu umowy), tego jednak nie uczynił. Co więcej pozostawałoby to w sprzeczności ze stanowiskiem prezentowanym w pozwie, jak i zasadności naliczenia odsetek od należności przeterminowanych.

Wobec powyższego, uznając, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc apelację, jako niezasadną, oddalił.