Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 29 września 2015 roku Sąd Rejonowy
dla Ł. w Ł., w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą w K. przeciwko A. S. o zapłatę, oddalił powództwo z uwagi na to, że powód nie udowodnił roszczenia.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód, zaskarżając go w całości i zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 339 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie.

W kontekście powyższego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego.

Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku z dnia 29 września 2015 roku.

Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawną dochodzonego roszczenia dokonaną przez Sąd Rejonowy, zarówno co do przyjętej podstawy prawnej oceny jego zasadności, jak i wyników tej oceny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. wskazać należy, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57).

W niniejszej sprawie okoliczności przytoczone przez powoda budziły wątpliwości. Powód zgłaszał dowód z umowy pożyczki oraz umowy przelewu wierzytelności w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Po przekazaniu sprawy, powód jednakże nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających istnienie wierzytelności i jej wysokości.

Mając na uwadze powyższe należy się zgodzić ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż strona powodowa nie zdołała uczynić zadość spoczywającemu na niej w tym zakresie ciężarowi dowodu wynikającemu z treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. i nie wykazała, że przysługuje jej wierzytelność względem pozwanej.

Wobec powyższego zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. należało uznać za chybiony.

Uwzględniając powyższe oraz brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu, Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.