Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Opolu VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSR Adam Szokalski

Protokolant : st. sekr. sąd. Urszula Gajda

przy udziale Prok. Prok. Rej.

po rozpoznaniu dnia 11.01.2016r.,

sprawy P. Z. s. G. i L. zd. L. (...) ur. (...) w O.

oskarżonemu o to , że: w dniu 24.09.2015 r. ok. godz. 21.15 w m. N. na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego P. Z. za winnego popełniania zarzucanego mu czynu, to jest przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł. stawka,

II.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięć tysięcy) zł.,

III.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat, a na podst. art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka zalicza oskarżonemu zatrzymanie prawa jazdy od dnia 24.09.2015 r. do dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

IV.  na podst. art. 627 kpk i art. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe 90 zł. tytułem wydatków i 200 zł. tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 981/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2015 roku około godz. 21:15 w m. N. przy ul. (...) funkcjonariusz Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w O. – I. S. zatrzymała do kontroli drogowej kierującego samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Po wylegitymowaniu kierującym okazał się być P. Z.. Podczas rozmowy z kierującym Funkcjonariusz Policji – I. S. wyczuła od niego woń alkoholu, co skutkowało poddaniem P. Z. badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu. Przedmiotowe badanie, przeprowadzone urządzeniem elektronicznym A.-Sensor IV o numerze (...), wykazało, że P. Z. znajduje się w stanie nietrzeźwości – pierwsze badanie dało wynik 0,82 mg/dm ³, drugie badanie przeprowadzone po 16 minutach wykazało wzrost tej zawartości do 0,88 mg/dm3. Z przeprowadzonych badań sporządzono protokół, do którego kierujący podał, że w inkryminowanym dniu spożywał alkohol w postaci 0,5 litra piwa. W dniu kontroli urządzenie, którym dokonano pomiaru ilości alkoholu w wydychanym powietrzu, miało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 13.10.2015r. Nadto badany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do prawidłowości zabezpieczenia ustnika, nie żądał ponownego badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym ani też badania krwi, a protokół własnoręcznie podpisał. Po zakończeniu powyższych czynności zatrzymano prawo jazdy, a samochód marki A. (...) odholowano na parking w K..

/Dowody: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem

elektronicznym – k. 2,

postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy – k. 7,

świadectwo wzorcowania – k. 8,

zeznania świadka I. S. – k. 3,

wyjaśnienia oskarżonego P. Z. – k. 18/.

Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego P. Z. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Nadto na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. wyraził zgodę na skazanie go na karę 200 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda stawka, a także na uiszczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Na posiedzeniu Sądu w przedmiocie rozpoznania wniosku Prokuratora oskarżony P. Z., a także jego obrońca podtrzymali złożony wniosek.

Oskarżony nie był uprzednio karany sądownie. P. Z. jest żonaty, obecnie pozostaje w separacji, ma syna w wieku 7, na którego łoży 500 zł miesięcznie. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest elektromonterem. Aktualnie pracuje w zakładzie pogrzebowym, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 1.400 zł. P. Z. nie posiada majątku o istotnej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie.

/Dowody: wyjaśnienia oskarżonego P. Z. – k. 18,

dane osobopoznawcze – k. 19,

informacja o dochodach – k. 21,

karta karna – k. 5/.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zarówno sprawstwo jak i zawinienie oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie budziły żadnych wątpliwości.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach świadka I. S. oraz na wyjaśnieniach oskarżonego P. Z.. Pomocne okazały się także niekwestionowane dowody z dokumentów, w tym protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym oraz świadectwo wzorcowania. Natomiast ustalenia w zakresie sytuacji osobistej i materialnej oskarżonego oraz informacji o jego karalności poczyniono w oparciu o kartę karną, dane osobopoznawcze oraz dane o dochodach.

W ocenie Sądu zeznania świadka I. S. były logiczne, rzeczowe i spójne, a co więcej zeznania te opisywały fakty bezsporne związane z przeprowadzeniem kontroli czy też z pozytywnym wynikiem badania zawartości alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu. Z tego też względu Sąd nie dostrzegł żadnych przesłanek mogących podważyć wiarygodność tychże zeznań, tym bardziej, że świadek I. S. to funkcjonariusz Policji, czyli osoba zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, by osoba ta w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby fałszywie oskarżyła P. Z. o czyn, którego ten nie popełnił.

Relacja przedstawiona przez świadka I. S. znalazła swoje odzwierciedlenie w wyjaśnieniach oskarżonego P. Z., który nie kwestionował swojego sprawstwa, a wręcz przeciwnie przyznał się do winy, potwierdzając tym samym słuszność aktu oskarżenia.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowił także protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym. Sąd również i ten dowód uznał za wiarygodny. Protokół użycia alkomatu wskazywał bowiem, iż badanie zostało przeprowadzone odpowiednim urządzeniem przez uprawnioną i kompetentną do tego osobę, to jest funkcjonariusza Policji. Co więcej urządzenie, którym dokonano pomiaru ilości alkoholu w wydychanym powietrzu, miało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 13.10.2015r. Nadto badany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do prawidłowości zabezpieczenia ustnika, nie żądał ponownego badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym ani też badania krwi, a protokół własnoręcznie podpisał.

Reasumując powyższe należało uznać, iż zgromadzony materiał dowody dał pełne podstawy do stwierdzenia, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego stypizowanego w art. 178a § 1 k.k., a wobec realizacji pozostałych przesłanek z art. 335 k.p.k. uwzględnienie wniosku Prokuratora o skazanie oskarżonego P. Z. bez przeprowadzenia rozprawy było możliwe i uzasadnione. Należy bowiem zauważyć, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa kwalifikowanego treścią art. 178a § 1 k.k. i wina nie budziły żadnych wątpliwości. Co więcej postawa oskarżonego, w tym przyznanie się do zarzucanego mu czynu i jego zgoda na skazanie w trybie art. 335 § 1 k.p.k. w sposób jednoznaczny wskazała, że cele postępowania, pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy, zostaną osiągnięte. Sąd skorzystał także z dyspozycji art. 343 § 4 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. i uznał za ujawnione bez odczytywania dowody znajdujące się w aktach sprawy.

Wskutek przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono zatem, że oskarżony P. Z. w dniu 24 września 2015 roku około godziny 21:15 w miejscowości N. na ulicy (...) kierował samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wymierzając oskarżonemu karę za dokonane przestępstwo Sąd kierował się dyrektywami o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. Uwzględniono zatem rodzaj naruszonego dobra (zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym), stopień społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienie sprawcy.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków oraz postać zamiaru i motywację sprawcy. Natomiast oceniając stopień winy oskarżonego należało uwzględnić jego wiek, poziom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sytuację motywacyjną. Bez wątpienia przestępstwo popełnione przez P. Z. było bezprawne i zawinione. Sąd nie dopatrzył się także żadnych okoliczności, które mogłyby wyłączyć jego winę. Oskarżony osiągnął bowiem określony stopień dojrzałości, a co za tym idzie powinien on rozpoznać społeczne znaczenie popełnionego przez siebie czynu i tym bardziej powinien być świadomy konsekwencji, jakie może on spowodować. Do okoliczności obciążających mających wpływ na rodzaj i wymiar kary należało zaliczyć przede wszystkim dość wysokie stężenie alkoholu w organizmie, wpływające w znacznym stopniu na funkcje psychomotoryczne oskarżonego, który prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości alkoholowej naraził na niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia albo przynajmniej uszkodzenia mienia nie tylko siebie, ale również inne osoby uczestniczące zarówno w ruchu drogowym, jak i pozostające poza nim. Przy wymiarze kary Sąd wziął także okoliczności dodatnie takie jak uprzednia niekaralność sprawcy, prowadzenie przez niego ustabilizowanego trybu życia, a także przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dodatkowo wskazać należy, że zachowanie oskarżonego, pomimo stworzonego zagrożenia, nie spowodowało w praktyce żadnych ujemnych następstw dla zdrowia oraz życia.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. Z. - zgodnie z treścią uzgodnionego z nim wniosku – karę 200 stawek dziennych grzywny, określając wysokość każdej stawki na 10 zł. Ustalając stawkę dzienną Sąd miał na uwadze warunki osobiste i rodzinne oskarżonego oraz jego stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Dla realnego uzmysłowienia oskarżonemu, iż jego czyn był naganny z punktu widzenia prawa i norm społecznych, Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł. Wskazać należy, że na mocy obecnej ustawy w razie skazania za przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. Sąd orzeka świadczenie pieniężne w wysokości co najmniej 5.000 zł.

Orzeczono także środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, na poczet którego zaliczono zatrzymanie prawa jazdy od dnia 24.09.2015r. do dnia uprawomocnienia się orzeczenia. W ocenie Sądu postawa oskarżonego w toku niniejszego postępowania, w szczególności zaś żal oraz skrucha wyrażona przez sprawcę przestępstwa, dotychczasowa niekaralność P. Z. oraz brak ujemnych następstw czynu, wyraźnie wskazuje, iż orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na minimalny okres 3 lat (aktualnie od 18 maja 2015 roku w myśl art. 42 § 2 k.k. jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości, Sąd orzeka na okres nie krótszy niż 3 lata zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju) będzie wystarczające.

Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, że Sąd orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku uznając, iż orzeczona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia sprawcy, zaś wydane rozstrzygnięcie będzie skutecznym środkiem do zwalczania tego typu przestępczości, natomiast w stosunku do oskarżonego pozwoli na zrozumienie jego błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadniają powołane przepisy prawa i jest konsekwencją wyroku skazującego. Na zasądzone koszty składają się wydatki poniesione w toczącym się postępowaniu oraz opłata od wymierzonej kary. Zdaniem Sądu sytuacja finansowa P. Z. pozwoli na ich uiszczenie.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak na wstępie.