Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 października 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, XVIII Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt XVIII C 4449/15
z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S.
z siedzibą w G. przeciwko S. G. o zapłatę:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G. na rzecz S. G. kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W ustnym uzasadnieniu powyższego wyroku, wygłoszonym na podstawie art. 328
§ 1 ¹ k.p.c., Sąd I instancji wskazał, że strony procesu w dniu 5 marca 2010 roku zawarły umowę o kartę płatniczą V., a także umowę o preferencyjną linię pożyczkową. Do łączącego strony stosunku prawnego znajdował zastosowanie regulamin preferencyjnej linii pożyczkowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej im. F. S., jak również uchwała dotycząca odsetek, znajdująca się w aktach sprawy na karcie 15-16.

Sąd Rejonowy podniósł, że nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych, kluczowych w jego ocenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co do okoliczności jakie transakcje kartą zostały dokonane przez pozwanego, w jakich datach i na jakie kwoty oraz jakie z tego tytułu powstało zadłużenie. Sąd meriti argumentował, że na tę okoliczność powód przedłożył dokument w postaci wydruku komputerowego, w którym wskazano, iż kwota zadłużenie wynosi 3.670,03 zł (k. 17). Jednakże zdaniem Sądu a quo dokument ten stanowi jedynie dokument prywatny, który został sporządzony przez pracownika strony powodowej wyłącznie na potrzeby tego postępowania. Sąd Rejonowy zaznaczył, że z treści przedmiotowego dokumentu nie wynika, w jaki sposób obliczono kwotę zadłużenia. Tym samym zdaniem Sąd I instancji dokument ten jest nieprzekonywujący i nie może stanowić podstawy dla ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Rejonowy wskazał, że na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. pominął, jako spóźnione twierdzenia i wioski strony powodowej zawarte w jej piśmie procesowym z dnia 21 września 2015 roku (data wpływu do Sądu). Sąd I instancji wyjaśnił, że po wniesieniu przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty pełnomocnik powoda na mocy zarządzenia został zobowiązany do złożenia pisma przygotowawczego i wskazania wszelkich twierdzeń, zarzutów oraz wniosków dowodowych w terminie tygodnia pod rygorem ich pominięcia. Przedmiotowe zarządzenie zostało doręczone w dniu 13 sierpnia 2015 roku. W odpowiedzi pełnomocnik powoda złożył pismo opatrzone datą 20 sierpnia 2015 roku zatytułowane odpowiedź na sprzeciw, jednakże na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. zostało ono zwrócone
z uwagi na niedołączenie dowodu nadania tego pisma pełnomocnikowi stronie przeciwnej. Wobec powyższego Sąd a quo pominął kolejne pismo pełnomocnika powoda, które zostało nadane w dniu 18 września 2015 roku, zaś wpłynęło do Sądu w dniu 21 września 2015 roku. Sąd Rejonowy podniósł, że zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. Sąd jest zobligowany do pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich
w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie procesowym bez swojej winy, lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Zdaniem Sądu I instancji już w momencie wniesienia powozu powód powinien przedstawić dowody, z których będzie wynikała nie tylko zasada, lecz również wysokość dochodzonego roszczenia. Dodatkowo ponieważ pierwotne pismo pełnomocnika powoda zostało zwrócone, zatem nie można twierdzić, że strona złożyła spóźnione twierdzenia bez swojej winy. Sąd a quo wskazał także, że na terminie rozprawy pozwany, po zapoznaniu się
z pismem powoda z dnia 21 września 2015 roku, złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw rachunkowości, który wypowiedziałby się, co do prawidłowości wyliczeń strony powodowej. W ocenie Sądu meriti nie ulega tym samym wątpliwości, że dopuszczenie twierdzeń i wniosków zawartych w analizowanym piśmie musiałoby doprowadzić do odroczenia rozprawy i tym samym do zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Sąd Rejonowy nie stwierdził również występowania szczególnych, wyjątkowych okoliczności
w rozumieniu art. 207 § 6 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, przechodząc do rozważań prawnych Sąd I instancji podniósł, że zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Sąd a quo wskazał, że w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony procesu zawarły umowę pożyczki, przy czym była to umowa specyficzna, ponieważ nie polegała ona na przeniesieniu jednej konkretnie oznaczonej już
w umowie kwoty pieniężnej, lecz była to umowa o linię pożyczkową. Zdaniem Sądu meriti ponieważ powód nie przedstawił niesprekludowanych dowodów na okoliczność wysokości dochodzonej pozwem kwoty, to powództwo musiało ulec oddaleniu jako nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną na rzecz pozwanego kwotę
z tytułu kosztów postępowania złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika w wysokości 600,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości.

Skarżący zarzucił przedmiotowemu rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisu art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. poprzez ich niewłaściwą interpretację
i błędne przyjęcie, że powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia;

2.  naruszenie przepisu art. 207 § 6 k.p.c. przez jego zastosowanie w sprawie
i pominięcie dowodów przedstawionych przez powoda w piśmie z dnia 20 sierpnia 2015 roku.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.670,03 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz uchylenie punktu 2. wyroku. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o:

1.  utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, a zatem oddalenie apelacji;

2.  zasadzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego z przepisów postępowania, w sposób prawidłowy ocenił zgromadzony materiał dowodowy i nie dopuścił się obrazy zasady obowiązku udowodnienia powoływanych faktów oraz zasady rozkładu ciężaru dowodu, ostatecznie dochodząc do trafnego wniosku, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia.

Mając na uwadze, iż niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Chybiony jest zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 207 § 6 k.p.c. poprzez pominięcie dowodów przedstawionych przez powoda w piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2015 roku. Zgodnie ze wskazanym art. 207 § 6 k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie zaś z art. 217 § 2 k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń
i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W rozstrzyganej sprawie powód zarządzeniem doręczonym mu w dniu 13 sierpnia 2015 roku został zobowiązany do przedłożenia pisma przygotowawczego zawierającego wszystkie twierdzenia, zarzuty i wnioski dowodowe w terminie siedmiu dni pod rygorem ich pominięcia. Złożone w odpowiedzi na przedmiotowe zarządzenie pismo powoda opatrzone datą 20 sierpnia 2015 roku na podstawie art. 132 § 1 k.p.c. zostało mu zwrócone, bowiem do przedmiotowego pisma nie załączono dowodu jego nadania do pełnomocnika strony przeciwnej. Powód ponownie nadał wskazane pismo w dniu 18 września 2015 roku, które wpłynęło do Sądu Rejonowego w dniu 21 września 2015 roku,
a więc na dzień przed posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę w niniejszej sprawie.
W świetle powyższych okoliczności, w oparciu o przytoczone regulacje prawne należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że zgłoszone przez powoda wnioski dowodowe zawarte
w piśmie procesowym datowanym na dzień 20 sierpnia 2015 roku należy ocenić jako spóźnione. Przede wszystkim podnieść należy, że powód mógł i powinien już w pozwie zgłosić przedmiotowe wnioski dowodowe, czego jednak nie uczynił. Nadto, jak słusznie zauważył Sąd a quo, skoro pierwotnie złożone pismo zostało zwrócone, nie można twierdzić, że strona złożyła spóźnione twierdzenia bez swojej winy. Nie ulega również wątpliwości, że skoro pozwany po zapoznaniu się z przedmiotowym pismem powoda na rozprawie w dniu 22 września 2015 roku zakwestionował w całości wyliczenia powoda i wniósł
o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, to dopuszczenie twierdzeń i wniosków dowodowych zawartych w piśmie powoda musiałoby prowadzić do odroczenia rozprawy i tym samym do zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Należy podzielić także stanowisko Sąd I instancji, że w sprawie niniejszej nie występują żadne wyjątkowe okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę uzasadniającą rozpoznanie spóźnionych twierdzeń i dowodów. W konsekwencji załączone do pisma powoda z dnia 20 sierpnia 2015 roku dowody nie mogły stanowić podstawy dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy trafnie zastosował art. 207 § 6 k.p.c.

Chybiony jest również zarzut apelującego naruszenia przez Sąd I instancji art. 6 k.c.
i art. 232 k.p.c. Zgodnie z art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 zd.
I k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne. Zatem jeżeli w toku postępowania strona nie udowodni przytoczonych przez siebie twierdzeń, wówczas nie będę one mogły stanowić podstawy zapadłego rozstrzygnięcia Sądu.
W niniejszej sprawie, ponieważ to powód twierdzi, że zadłużenie pozwanego z tytułu niespłaconej pożyczki wynosi kwotę 3.670,03 zł, zatem ciężar udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia bezwątpienia spoczywa na powodzie. Jedynym zaoferowanym przez powoda i niesprekludowanym dowodem na okoliczność wysokości zadłużenia pozwanego był załączony do pozwu dokument zatytułowany „Raport spłaty na dzień 2014-02-06” (k. 17 i 18). Jak trafnie spostrzegł Sąd Rejonowy dokument ten został sporządzony przez pracownika powoda na potrzeby niniejszego postępowania, a zatem jest to dokument prywatny, który zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowi dowód jedynie tego, że osoba która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Nadto Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że w przedmiotowym dokumencie nie wyjaśniono w jaki sposób doszło do wyliczenia kwoty zadłużenia. W konsekwencji powyższego należy się zgodzić z Sądem
a quo, że załączony do pozwu dokument - „Raport spłaty na dzień 2014-02-06” nie stanowi dostatecznego dowodu na okoliczność wysokości zadłużenia pozwanego. Powód nie sprostał tym samym spoczywającemu na nim ciężarowi dowodzenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną
w art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od powoda Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G. na rzecz pozwanego S. G. kwotę 300,00 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490, ze zm.).