Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku IX Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Sawko

Protokolant: Tomasz Bajek

po rozpoznaniu w dniu 03 lutego 2016 roku

na rozprawie

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w Ł. na rzecz powoda P. M. kwotę 3.428,31 (trzy tysiące czterysta dwadzieścia osiem 31/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 04 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

2.  W pozostałej części powództwo oddala.

3.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 193 (sto dziewięćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu części kosztów procesu.

4.  Znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego.

5.  Nakazuje ściągnąć od powoda P. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 1.099,74 (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt dziewięć 74/100) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych.

6.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 274,90 (dwieście siedemdziesiąt cztery 90/100) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych.

Sygn. akt IX C 508/14

UZASADNIENIE

Powód P. M. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w Ł. kwoty 16.667,84 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 04 maja 2014 roku wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie powód wywodził, że w dniu 01 kwietnia 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został jego pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany rozliczył szkodę zdaniem powoda w sposób nieprawidłowy, wypłacając po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego kwotę 8.825,02 złotych, która została zaniżona. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy kwotą należnego w ocenie powoda odszkodowania a kwotą wypłaconą przez pozwanego.

Pozwany (...) S.A. w Ł. domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego co do szkody w pojeździe powoda, uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, jednakże kwestionował zasadność żądania powoda co do wysokości zarzucając, że przyznane powodowi odszkodowanie w toku postępowania likwidacyjnego odpowiada rzeczywistym kosztom naprawy pojazdu i zezwala na doprowadzenie samochodu do stanu technicznego sprzed kolizji bez uszczerbku dla powoda. W zakresie rozliczenia kosztów części niezbędnych do naprawy podnosił, że powód bezzasadnie domaga się odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych, podczas gdy pozwany jest zobowiązany do zwrotu kosztów części zamiennych alternatywnych, albowiem w pełni przywrócą one stan poprzedni pojazdu. Ponadto zdaniem strony pozwanej nie można przypisywać ubezpieczycielowi obowiązku zapłaty kosztów naprawy uwzględniających najwyższe ceny dostępnych na rynku części zamiennych i usług.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 01 kwietnia 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego (...) S.A. w Ł..

(bezsporne)

Powód zgłosił przedmiotową szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 04 kwietnia 2014 roku.

( bezsporne)

Pozwany (...) S.A. w Ł. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 8.825,02 złotych.

(bezsporne )

Powód P. M. przedmiotowy samochód sprzedał 29 sierpnia 2014 roku za cenę 18.000 złotych.

(bezsporne)

Samochód powoda został wyprodukowany w roku 2002 i posiadał silnik o pojemności 3.200 cm sześciennych i mocy 118 kW. w samochodzie tym 5 na 11 elementów nadwozia posiadało miejscową grubość powłoki lakierowej większą od 200 um, co wskazuje na ich wcześniejszą nieprofesjonalną naprawę. Podstawowym kryterium oceny zasadności stosowania korekty wartości z tytułu wcześniejszych napraw pojazdu powinna być ocena, czy wykonana naprawa, jej zakres, poziom jakości i czas wykonania, skutkowała pozytywnie lub negatywnie w odniesieniu do wartości tego pojazdu przed kolizją lub awarią. Naprawy niewłaściwie wykonane zawsze obniżają wartość pojazdu. przy ustalaniu wielkości procentowej korekty z tytułu uszkodzeń nadwozia należy wziąć pod uwagę:

- rozmiar (rozległość) uszkodzeń nadwozia (kabiny) w stosunku do całej jego powierzchni;

- charakter uszkodzeń nadwozia (deformacje głębokie, średnie lub płytkie oraz tylko uszkodzenia powłok lakierowych);

- umiejscowienie uszkodzeń (główne elementy nośne nadwozia, elementy nie odejmowalne lub odejmowalne);

- jakość naprawy (brak widocznych śladów naprawy, przestrzeganie technologii producenta, widoczne ślady naprawy). Stosuje się korektę z tytułu wcześniejszych napraw w granicach od minus 15% do plus 5%.

W przypadku samochodu powoda należy zastosować korektę ujemną stanowiącą 5/11 z minus 15%, co daje korektę ujemną w wysokości 6,8%.

Wartość rynkowa samochodu powoda bezpośrednio przed powstaniem szkody z dnia 01 kwietnia 2014 roku wynosiła 26.700 złotych brutto, a dokonanie naprawy przy użyciu części nowych i oryginalnych wyniosłoby 25.492,86 złotych brutto, to jest nie przekroczyłoby wartości pojazdu przed szkodą z dnia 01 kwietnia 2014 roku.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego J. Z. –koperta k. 111 akt sprawy, ustna opinia biegłego sądowego J. Z. złożona na rozprawie w dniu 03 lutego 2016 roku– nagranie 00:02:15 – 00:15:30)

Po przedmiotowej kolizji powód dokonał naprawy w następującym zakresie: został naprawiony próg drzwi TL, drzwi PL posiadały cechy części oryginalnej i grubości powłoki lakierowej zbliżonej do grubości fabrycznej, a na ramie drzwi w pobliżu zamka naklejkę o treści: (...),

listwa drzwi PL posiadała cechy części oryginalnej i datę produkcji lipiec 2000 r., drzwi TL posiadały cechy części oryginalnej i grubości powłoki lakierowej zbliżonej do grubości fabrycznej, a na ramie drzwi w pobliżu zamka naklejkę o treści: (...), listwa drzwi TL posiadała cechy części oryginalnej i datę produkcji lipiec 2000 r., poszerzenie progu posiadało cechy części oryginalnej i datę produkcji maj 2002 r., lewy słupek (...) zewnętrzny został naprawiony, a grubość powłoki lakierowej w jego dolnej części mieściła się w przedziale 100-590 um.

Przyjmując za podstawę zakres uszkodzeń oraz sposób ich naprawy wynikające z protokołu szkody w pojeździe oraz w kosztorysach pozwanego, przy uwzględnieniu dokumentacji fotograficznej oraz uwzględniając zakres uszkodzeń wynikający z kalkulacji dokonanej przez powoda , przy uwzględnieniu stawek na poziomie 80 złotych za roboczogodzinę za prace mechaniczno-blacharskie i 90 złotych za roboczogodzinę za prace lakiernicze, to jest stawek spełniających kryteria stawek średnich i stawek przeciętnych na rynku lokalnym, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed szkody wynoszą 12.253,33 złotych brutto. W kosztach tych należało uwzględnić koszty wymiany poszerzenia progu lewego, który posiadał wyraźne deformacje kwalifikujące tę część do wymiany, koszty wymiany listwy drzwi tylnych lewych (kod 1985), w miejsce zakwalifikowanej przez stronę pozwaną części o nazwie „poszerzenie błotnika tylnego”. Nadto koszty te uwzględniają 100% wartości słupka, gdyż słupek nie został wymieniony, jak to przewidywała kwalifikacja z pokolizyjnych oględzin, tylko naprawiony w sposób nieprofesjonalny. oznacza to, że taka naprawa nie przywróciła samochodu do stanu sprzed szkody, a słupek ten nadal wymaga wymiany. Orientacyjny poziom cen części oryginalnych używanych wynosi około 25% cen części oryginalnych nowych. Ponieważ dokonując naprawy powód zastosował części używane, zasadnym jest przyjęcie cen części używanych na poziomie 25% ceny części nowej, stosując potrącenie (...) w wysokości 75%.

( dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów samochodowych J. Z. – koperta k. 111, ustna opinia biegłego sądowego J. Z. złożona na rozprawie w dniu 03 lutego 2016 roku– nagranie 00:02:15 – 00:15:30)

Sąd zważył:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części co do kwoty 3.428,31 złotych, stanowiącej różnicę pomiędzy kosztami przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody zaistniałej w dniu 01 kwietnia 2014 roku, wyliczonymi przez biegłego sądowego rzeczoznawcę samochodowego J. Z. na kwotę 12.253,33 złotych, a odszkodowaniem bezspornie powodowi wypłaconym w toku postępowania likwidacyjnego w kwocie 8.825,02 złotych.

Stwierdzić należy, iż pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, za skutki kolizji drogowej z dnia 01 kwietnia 2014 roku, ani jej podstaw, co znajduje odzwierciedlenie w przyznanej powodowi kwocie tytułem odszkodowania. Pozwany nie kwestionował także zakresu uszkodzeń, jakie nastąpiły wskutek przedmiotowego zdarzenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami sprowadzał się w istocie do ustalenia uzasadnionych ekonomicznie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu powoda, a także zasadności potrącenia przez pozwanego kosztów części i materiałów stosunku do kosztów rzeczywistych oraz określenia stawki roboczogodziny za prace w zakładach naprawczych w wysokości 50 złotych netto dla wszystkich rodzajów prac naprawczych.

Podstawę prawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowią przepisy ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) stanowiące lex specialis względem art. 822 kc. Stosownie zaś do treści art. 35 ust. 1 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m. innymi utrata, zniszczenie bądź uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 tejże ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (…).

Na mocy art. 13 ust. 1 przywołanej ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Odpowiedzialność ta ma swoje źródło w treści art. 415 kc w zw. z art. 436 kc i art. 822 kc. Stosownie zaś do treści art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zasadna zatem jest konstatacja, że szkoda powstaje w chwili wypadku (kolizji) i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 kc, a także według przesłanek określonych w trybie art. 363 § 2 kc.

W myśl art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podkreślenia wymaga, iż celem ochrony ubezpieczeniowej jest zapewnienie uprawnionemu pełnej kompensaty szkody ze strony ubezpieczyciela.

Kompensacyjna funkcja odpowiedzialności odszkodowawczej wymaga ustalenia odszkodowania w takiej wysokości, aby po pierwsze, cały uszczerbek został wyrównany, a po drugie, aby poszkodowany nie został wzbogacony.

W ocenie powoda wypłacona tytułem odszkodowania kwota nie pokrywa szkody w całości, albowiem nie odpowiada co do wysokości kalkulacyjnym kosztom naprawy wyliczonym na zlecenie powoda.

Pozwany argumentował zaś, że w prawidłowy sposób wyliczył szkodę w pojeździe powoda, wskazując, że dokonana naprawa nie musi dotyczyć części nowych bądź oryginalnych części zamiennych, tym bardziej, że uszkodzone części dotyczyły wieloletniego auta, wyprodukowanego w roku 2002. Z uwagi na powyższe pozwany dokonał pomniejszenia wartości używanych części pojazdu tytułem wyeksploatowania tychże części.

Sporna między stronami okoliczność dotycząca wysokości poniesionej przez powoda szkody uzasadniała przeprowadzenie w niniejszej sprawie dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego.

W ocenie Sądu, sporządzona na potrzeby niniejszego procesu opinia biegłego sądowego J. Z. jest zupełna, wyczerpująca i prawidłowa z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się w niej żadnych nieścisłości lub sprzeczności. Opinia ta została wprawdzie zakwestionowana przez powoda w zakresie, w jakim biegły po dokonaniu oględzin pojazdu wyliczył koszty przywrócenia tegoż pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 12.253,33 złotych, domagając się jednocześnie przyjęcia, że koszty te winny wynosić wyliczoną kalkulacyjnie przez biegłego kwotę 25.492,86 złotych brutto, jednakże w ocenie Sądu rozumowanie powoda jest nielogiczne i nie może być przez sąd uwzględnione.

W szczególności zaznaczyć należy, że do wszystkich zarzutów powoda biegły ustosunkował się w opinii ustnej złożonej na rozprawie, podtrzymując jednocześnie opinię złożoną na piśmie. Przy określeniu kosztów naprawy przyjęte zostały przez biegłego średnie stawki robocizny dla warsztatów naprawczych występujące na rynku lokalnym w dacie szkody, które biegły określił na 80 i 90 zł /rbg. Oczywistym jest jednocześnie, że wyliczone przez biegłego koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 12.253,33 złote obejmują koszty naprawy z użyciem części używanych, które to części znajdowały się w samochodzie podczas oględzin dokonanych przez biegłego.

Dokonując naprawy pojazdu przy użyciu części używanych powód przecież na taki sposób naprawy się godził, wobec czego nie może zasadnie twierdzić, że celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody winny zamykać się w kwocie 25.492,86 złotych.

Z opinii biegłego sądowego jednoznacznie wynika bowiem, że gdyby powód wybrał sposób naprawy polegający na wymianie części uszkodzonych na nowe i oryginalne, to jedynie wówczas należne powodowi odszkodowanie powinno się zamykać w kwocie 25.492,86 złotych. Jednocześnie biegły wyczerpująco i wiarygodnie wyjaśnił, że przyjęcie cen części nowych i oryginalnych w sposób oczywisty musiałoby prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda.

Sąd podzielając w pełni w tym zakresie opinię biegłego przyjął zatem, że kosztami przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody są koszty przez niego poniesione przy zastosowaniu części używanych.

Wysokość odszkodowania winna rekompensować cały uszczerbek w majątku poszkodowanego, który uległ uszczupleniu.

W tym stanie rzeczy konieczne jest podkreślenie, że wysokość odszkodowania ustalonego w oparciu o treść art. 363 § 2 kc w zw. z art. 361 § 2 kc powinna odpowiadać kosztom przywrócenia wartości samochodu do stanu sprzed kolizji. Zatem: wysokość określonego odszkodowania powinna być ustalona według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy, obejmując przy tym koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym.

(por. uchwała Sądu Najwyższego z dn. 15.11.2001r., sygn.. III CZP 68/2001, OSNC 2002, Nr 6, poz. 74)

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem Sądu Najwyższego, ubezpieczyciel zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

( vide: uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11 – za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex)

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że skoro przy naprawie powód zastosował części używane, to tę okoliczność należy uwzględnić przy obliczeniu odszkodowania należnego powodowi od pozwanego.

Z uwagi na powyższe Sąd oparł na opinii biegłego ustalenia faktyczne w zakresie wysokości poniesionej przez powoda szkody, przyjmując jednocześnie za biegłym, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi kwotę 12.253,33 złotych brutto.

Konstatacja w tym zakresie pozwala na przyjęcie, iż jedynie oszacowany przez biegłego koszt naprawy pojazdu w kwocie 12.253,33 złotych odpowiada wysokości poniesionej szkody rozumianej jako różnica pomiędzy obecnym stanem majątkowym powoda a stanem, który by istniał, gdyby nie doszło do przedmiotowego zdarzenia.

(vide: Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 13 października 2005r. I CK 185/2005)

Uwzględniając wysokość dotychczas wypłaconego odszkodowania, Sąd wyliczył, że dochodzona pozwem kwota jest zasadna jedynie w części, to jest co do kwoty 3.428,31 złotych.

Odnosząc się natomiast do podnoszonego przez powoda zarzutu, że chociaż biegły sądowy w opinii powołał się na oferty w allegro w zakresie sprzedaży drzwi, jednakże stosownych wydruków nie przedłożył, Sąd uznał za miarodajne wyjaśnienie biegłego, że najdroższa oferta drzwi przednich używanych i listwy stanowiła ok. 15% wartości drzwi nowych i listwy, a najdroższa oferta drzwi tylnych stanowiła ok. 8,3% wartości drzwi nowych i nowej listwy. W zestawieniu z tą okolicznością, że przy wyliczeniu należnego powodowi odszkodowania biegły przyjął ceny części na poziomie 25%, a więc na poziomie o wiele wyższym od powoływanych w serwisie internetowym, Sąd uznał także w tym zakresie opinię biegłego za miarodajną – tym bardziej, że biegły wskazał, że taki orientacyjny poziom cen części oryginalnych używanych wynosi.

Podkreślenia nadto wymaga, że zgłoszony w piśmie procesowym z dnia 06 września 2015 roku przez pełnomocnika powoda wniosek dowodowy o „przesłuchanie powoda” na okoliczność, że drzwi pojazdu wraz z listwami w okresie od dnia szkody do dnia sprzedaży, były wymieniane dwukrotnie, a pierwotna naprawa obejmowała wymianę drzwi i listew na części oryginalne, podlegał oddaleniu z tej przyczyny, że w procedurze cywilnej brak jest takiego środka dowodowego, jak przesłuchanie jednej strony.

W myśl art. 299 kpc jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia spraw, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Tym samym jako niedopuszczalny wniosek podlegał oddaleniu.

Gdyby zaś uznać, że wniosek ten dotyczył sytuacji wskazanej w artykule 302 § 1 kpc stanowiącym, że gdy z przyczyn natury faktycznej lub prawnej przesłuchać można co do okoliczności spornych jedną tylko stronę, sąd oceni, czy mimo to należy przesłuchać tę stronę, czy też dowód ten pominąć w zupełności, to należy zaznaczyć, że pełnomocnik powoda we wniosku dowodowym nie przywołał ani treści powołanego przepisu, ani też nie powołał się na konkretną przyczynę natury faktycznej lub prawnej uniemożliwiającą przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron.

Nadto okoliczności przywołane w tezie dowodowej nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z tej przyczyny, że jeśli nawet powód dwukrotnie po kolizji zaistniałej w dniu 01 kwietnia 2014 roku, a przed sprzedażą samochodu, wymieniał drzwi, to nie oznaczałoby to, że mógłby domagać się od pozwanego zwrotu kosztów tej podwójnej wymiany.

Jednocześnie – skoro pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 28 sierpnia 2014 roku, a samochód został sprzedany następnego dnia, to jest 29 sierpnia 2014 roku, nic nie stało na przeszkodzie temu, aby przed dokonaniem oględzin samochodu przez biegłego sądowego i sporządzeniem opinii powód wszystkimi możliwymi środkami dowodowymi wykazał okoliczność konieczności dwukrotnej wymiany drzwi i pozostawania jej w normalnym związku z przyczynowym ze szkodą dochodzoną w niniejszym postępowaniu, czego jednakże nie uczynił.

Sąd oddalił także złożony na rozprawie w dniu 03 lutego 2016 roku wniosek strony powodowej o zakreślenie dodatkowego terminu do złożenia ewentualnych dalszych twierdzeń i wniosków dowodowych uznając, że wniosek ten zmierza do przeciągnięcia postępowania, a wszystkie okoliczności sprawy i zebrany materiał dowodowy pozwalały na rozstrzygnięcie sprawy.

W pozostałym zakresie, to jest w części przewyższającej kwotę 3.428,31 złotych powództwo – jako bezzasadne – podlegało oddaleniu.

W zakresie roszczenia odsetkowego zważyć należy, iż w świetle art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Biorąc pod uwagę, że przedmiotowa szkoda została zgłoszona w dniu 04.04.2014 roku, co nie było kwestionowane przez pozwanego, uznać należy, iż pozwany od dnia 04 maja 2014r. opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, stąd żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od tej daty do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zasługuje na uwzględnienie (art. 481 § 1 i 2 kc).

O kosztach procesu w punkcie 3 wyroku orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc i art. 99, 98 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc, wyrażających zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. powód wygrał sprawę w 20%, a pozwany w 80%, wobec czego w takim zakresie koszty zostały stosunkowo rozdzielone.

Jednocześnie Sąd zniósł pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego w oparciu o treść art. 100 zdanie pierwsze kpc.

O kosztach sądowych orzeczono na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych przy zastosowaniu art. 100 kpc.

Mając na względzie powyżej wskazany stan faktyczny i przepisy prawa, orzeczono jak w sentencji.