Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Magdalena Rucińska

Przy udziale oskarżyciela publicznego S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 września 2015 r., 21 października 2015 r., 4 listopada 2015 r., 25 listopada 2015 r., 20 stycznia 2016 r.

sprawy J. G. s. R. i N. z domu P. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 24 kwietnia 2015r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki F. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego J. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty, obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 2751/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu pojazdu marki F. o nr rej. (...) na jezdni wzdłuż linii podwójnej – ciągłej i w odległości mniejszej niż 10 m od przejścia dla pieszych. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy. Na podstawie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców Straż Miejska ustaliła, że właścicielem pojazdu marki F. o nr rej. (...) jest J. G..

Straż Miejska za pośrednictwem poczty dwukrotnie wezwała pisemnie właściciela pojazdu marki F. o nr rej. (...) J. G. /k. 3 i 5 wezwania/, do wskazania w terminie 7 dni od otrzymania wezwań, komu powierzył wskazany pojazd do kierowania lub używania w dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55. W wezwaniach Straż Miejska wskazała, że w przypadku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, popełni on wykroczenie z art. 96 § 3 k.w oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 300 złotych.

Pierwszego wezwania, które skierowane zostało pismem z dnia 11 stycznia 2015 r. J. G. nie odebrał /k. 4 zwrotne potwierdzenie odbioru/. Powtórne wezwanie, które skierowane zostało pismem z dnia 29 marca 2015 r., zostało odebrane w dniu 17 kwietnia 2015 r. osobiście przez J. G.. /k. 6 zwrotne potwierdzenie odbioru/

J. G., wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał w terminie 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma z dnia 29 marca 2015 r., komu powierzył pojazd marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55.

W dniu 6 listopada 2014 r. J. G. został poddany obdukcji sądowo-lekarskiej. Stwierdzono u niego występowanie licznych powierzchownych zadrapań policzka prawego oraz obu przedramion, ramion i rąk, złamanie paliczka obwodowego palca II ręki prawej oraz złamanie paliczka obwodowego palucha prawego, które mogły powstać w dniu 5 listopada 2014 r. ok. godz. 18-19 i spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż 7 dni. /k. 36 obdukcja sądowo-lekarska/

J. G. w związku z powyższym uszkodzeniem jego ciała w dniu 6 listopada 2014 r. przebywał w Szpitalu (...) /k. 40 karta informacyjna/

W okresie od 6 listopada 2014 r. do 19 grudnia 2014 r., od 21 stycznia 2015 r. do 3 marca 2015 r., w okresie od 4 marca 2015 r. do 24 marca 2015 r. oraz w okresie od 25 marca 2015 r. do 21 kwietnia 2015 r. J. G. przebywał na zwolnieniu lekarskim /k. 35, 42-44 zwolnienia lekarskie/

J. G. ma 55 lat. Jest stanu wolnego, nie ma małoletnich dzieci. Z zawodu jest kierowcą zawodowym, zarejestrowany jest w Urzędzie Pracy jako bezrobotny, nie osiąga dochodów. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Niekarany. /k. 20 wyjaśnienia obwinionego J. G. /

Obwiniony J. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie widział pouczenia w wezwaniu ze Straży Miejskiej, gdyż jest ono napisane za małym drukiem. Jednocześnie wskazał, że jego zdaniem Straż Miejska nie posiada uprawnień do kierowania tych wniosków. Wskazał on także, że ujawnione zdarzenie miało miejsce na uliczce osiedlowej, po której nikt się nie porusza. Wskazał on również, że nie zareagował na pismo Straży Miejskiej, gdyż przebywał wówczas na zwolnieniu lekarskim z powodu pobicia i złamania dwóch kości w palcu u ręki i nogi i nie miał możliwości odebrania powyższego pisma. Wyjaśnił, że po zakończeniu czasu trwania zwolnienia lekarskiego nie odpowiedział na wezwanie Straży Miejskiej, gdyż uzyskał informacje, że Straż Miejska nie posiada uprawnień do kierowania tych wniosków. Obwiniony uchylił się od odpowiedzi na pytanie dotyczące osoby, której powierzył pojazd, wskazując, że spotyka się z żoną strażnika miejskiego.

Odnosząc się do ujawnionego przez strażnika miejskiego zdarzenia drogowego z udziałem jego pojazdu obwiniony wyjaśnił, że nie zaparkował w/w pojazdu w tym miejscu. Wyjaśnił, że jego samochód jest stale otwarty i kluczyki do niego znajdują się pod siedzeniem, w wyniku czego każdy może poruszać się tym pojazdem. Wskazał on również, że zawsze zostawia samochód na biegu, tak, aby kierowca, który nie ma miejsca był w stanie przepchnąć jego samochód. Wyjaśnił on nadto, że swój samochód parkuje w ten sposób, że koła pojazdu opiera o krawężnik, aby samochód nie odjechał. Obwiniony wskazał, że samochód parkuje w sposób, który nie utrudnia ruchu. /k. 20-21 wyjaśnienia obwinionego J. G. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego J. G., w których obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd uznał za niewiarygodne, albowiem okoliczności, na które powołuje się obwiniony, nie powodują braku wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego stanowią rezultat braku dostatecznej refleksji nad zakresem obowiązku ciążącego na właścicielu pojazdu z mocy art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Za niewiarygodne należało uznać również wyjaśnienia obwinionego, w których podawał on, że nie widział pouczenia w wezwaniu ze Straży Miejskiej, gdyż jest ono napisane za małym drukiem. Wskazać należy, że powyższe pouczenia, które znajdują się na odwrocie wezwań z k. 3 i 5, napisane są standardową czcionką o standardowej wielkości, w zdecydowanej większości tą samą czcionką, którą przygotowano treść wezwań. W ocenie Sądu mając na uwadze powyższe nie można przyjąć, aby powyższe pouczenia napisane były „za małym drukiem”.

Za niewiarygodną należało uznać również tę część wyjaśnień obwinionego, w której podawał on, że nie zareagował na pismo Straży Miejskiej, gdyż przebywał wówczas na zwolnieniu lekarskim i nie miał możliwości odebrania powyższego pisma. Wskazać należy bowiem, że z dokumentacji medycznej oraz zwolnień lekarskich /k. 35-44/ wynika, że obwiniony w dniu 6 listopada 2014 r. przebywał w Szpitalu (...), natomiast w okresie od 6 listopada 2014 r. do 19 grudnia 2014 r., od 21 stycznia 2015 r. do 3 marca 2015 r., w okresie od 4 marca 2015 r. do 24 marca 2015 r. oraz w okresie od 25 marca 2015 r. do 21 kwietnia 2015 r. J. G. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Tymczasem pierwszego wezwania, które skierowane zostało pismem z dnia 11 stycznia 2015 r. J. G. nie odebrał – było ono awizowane w dniu 14 stycznia 2015 r. /k. 4 zwrotne potwierdzenie odbioru/, tj. gdy J. G. nie przebywał na zwolnieniu lekarskim. Natomiast powtórne wezwanie, które skierowane zostało pismem z dnia 29 marca 2015 r., zostało odebrane w dniu 17 kwietnia 2015 r. osobiście przez J. G.. /k. 6 zwrotne potwierdzenie odbioru/, tj. zostało ono odebrane przez obwinionego w czasie, gdy obwiniony faktycznie przebywał na zwolnieniu lekarskim, jednakże z uwagi na to, że obwiniony przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 21 kwietnia 2015 r. oraz z uwagi na siedmiodniowy termin do wskazania Straży Miejskiej od otrzymania wezwania, komu powierzył wskazany pojazd do kierowania lub używania w dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55, obwiniony mógł przesłać Straży Miejskiej odpowiedź na wezwanie do dnia 24 kwietnia 2015 r., tj. po upływie zwolnienia lekarskiego.

Za nieistotne z punktu widzenia niniejszego postępowania należało uznać wyjaśnienia obwinionego, w których odnosił się on do miejsca, w którym ujawnione zostało parkowanie jego samochodu w miejscu niedozwolonym, tj. na jezdni wzdłuż linii podwójnej – ciągłej i w odległości mniejszej niż 10 m od przejścia dla pieszych, w zakresie zabezpieczeń jego samochodu, sposobu jego parkowania.

Analizując treść wyjaśnień obwinionego dotyczących okoliczności, z powodu których nie chciał on podać danych osoby, która użytkowała jego samochód w czasie zdarzenia, wskazać należy, że z wyjaśnień obwinionego wynika, że posiadał on wiedzę na temat osoby, która użytkowała w czasie wskazanym w wezwaniach Straży Miejskiej, lecz nie chciał podać danych tej osoby, z powodu tego, że osoba ta była żoną strażnika miejskiego. W ocenie Sądu powołana przez obwinionego okoliczność również nie powoduje braku wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia, gdyż w myśl art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, właściciel lub posiadacz pojazdu może uchylić się od odpowiedzi na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, wyłącznie wtedy, gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Żadna z wymienionych okoliczności nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 7/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań i zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 3-6/ oraz kserokopii dokumentacji medycznej /k. 35-44/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego J. G. skierowane zostały wezwania, w których został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w oznaczonym w tych pismach czasie, został powierzony do używania lub kierowania i udzielenia odpowiedzi w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). W takim przypadku niewskazaniem będzie przede wszystkim udzielenie odpowiedzi negatywnej, np. w przypadku, gdy osoba zobowiązana nie wskaże tej osoby. Niewskazaniem będzie również zaniechanie udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że obwiniony nie złożył pisemnej odpowiedzi na w/w wezwanie, ani też nie stawił się osobiście we wskazanym miejscu w wyznaczonym terminie wskazując osobę, która w czasie zdarzenia dysponowała jego pojazdem.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, że (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela te stanowiska.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że w dniu 7 listopada 2014r. ok. godz. 14.55 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe określone w art. 97 kw polegające na parkowaniu pojazdu marki F. o nr rej. (...) na jezdni wzdłuż linii podwójnej – ciągłej i w odległości mniejszej niż 10 m od przejścia dla pieszych. Świadczy o tym notatka urzędowa /k. 1/ oraz sporządzone przez strażnika miejskiego zdjęcie dokumentujące powyższe zdarzenie /k. 2/. Bezspornym jest również, że obwiniony został wezwany przez Straż Miejską do udzielenia informacji o osobie, której powierzony został w/w pojazd do kierowania lub używania w tym czasie i osobiście odebrał w dniu 17 kwietnia 2015 r. wezwanie, które skierowane zostało pismem z dnia 29 marca 2015 r..

Organ nie zwraca się z zapytaniem o wskazanie osoby, która popełniła wykroczenie – zwraca się wyłącznie o wskazanie osoby, której pojazd został powierzony do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wskazanie osoby, której został powierzony pojazd do używania lub kierowania nie jest tożsame z oskarżeniem tej osoby o popełnienie czynu zabronionego. Podnieść należy nadto, że norma prawna zawarta w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje możliwość uchylenia się od obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu komu został powierzony pojazd do używania lub kierowania w oznaczonym czasie jedynie w sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli tej osoby i jej wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogła ta osoba zapobiec.

Wyjaśnienia obwinionego obrazują, że nie wystąpiły w sprawie warunki, na podstawie których mógłby się on uchylić się od obowiązku odpowiedzi na temat danych osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym jako właścicielowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako właściciel pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek podania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) zgodnie ze swoją wiedzą i pamięcią. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego J. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niekaralność obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.