Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa Wspólnota Mieszkaniowa W. przy (...) we W.

przeciwko T. K.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego T. K. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej W. przy (...) we W. kwotę 2 500 złotych (dwa tysiące pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 22 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 649 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 589/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa Wspólnota Mieszkaniowa W. przy ul.(...) z siedzibą we W. pozwem z dnia 23 grudnia 2014r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko T. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 2500 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 października 2014r. do dnia zapłaty oraz przyznania kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że na podstawie ugody sądowej zwartej przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu strona powodowa zobowiązała się do zapłaty na rzecz pozwanego T. K. kwoty 5223 zł. w dwóch ratach za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Zgodnie z ugodą strona powodowa zapłaciła pozwanemu kwotę 2723 zł. w dniu 20 maja 2014r., kwotę 2500 zł. w dniu 17 czerwca 2014r. Omyłkowo bezpodstawnie w dniu 20 czerwca 2014r. strona pozwana zapłaciła ponownie pozwanemu kwotę 2500 zł. tytułem drugiej raty odszkodowania. Ponownie zapłacona kwota 2500 zł. stanowi korzyść majątkową uzyskana przez pozwanego bez podstawy prawnej i kwota ta powinna być przez pozwanego zwrócona. Strona powodowa wzywała pozwanego do zwrotu tej kwoty, bezskutecznie; pozwany od dnia 22 października 2014r. pozostaje w zwłoce z zapłata kwoty 2500 zł. na rzecz strony powodowej, gdyż w tym dniu miną ł 7-dniowy termin wyznaczony w wezwaniu do zapłaty.

W dniu 7 stycznia 2015r. w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając żądanie pozwu w całości.

Od opisanego nakazu zapłaty sprzeciw skutecznie wniósł pozwany deklarując spłatę kwoty dochodzonej pozwem w ratach po 250 zł. miesięcznie.

Po skierowaniu sprawy do rozpoznania w trybie zwykłym strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Na rozprawie w dniu 24 listopada 2015r. pozwany uznał żądanie pozwu, wnosząc o rozłożeni dochodzonego roszczenia na raty po 250 zł. miesięcznie, zadeklarował dobrowolne wpłaty poczynając od grudnia 2015r.

Strona powodowa wniosła o oddalenie wniosku pozwanego o rozłożenie dochodzonego świadczenia na raty, gdyż pozwany kilkakrotnie deklarował spłatę w ratach jednakże nie dokonał żadnej wpłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2014r. przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie IVP 907/13 pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniowa W. ul. (...) z siedziba we W. a T. K. zawarta została ugoda, na podstawie której Wspólnota zobowiązała się zapłacić na rzecz T. K. kwotę 5223 zł. tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy z naruszeniem przepisów prawa, przy czym kwota ta miała być płatna w dwóch ratach: pierwsza rata w kwocie 2723 zł. w terminie 14 dni od daty prawomocności postanowienia w przedmiocie umorzenia postepowania na skutek zawarcia ugody, druga rata w wysokości 2500 zł. płatna w terminie miesiąca i 14 dni licząc od daty prawomocności postanowienia w przedmiocie umorzenia postepowania na skutek zawarcia ugody.

Powodowa Wspólnota zapłaciła pozwanego T. K. kwoty wynikające z ugody : kwotę 2723 zł. w dniu 20 maja 2014r., kwotę 2500 zł. w dniu 17 czerwca 2014r. Omyłkowo bezpodstawnie w dniu 20 czerwca 2014r. strona powodowa zapłaciła ponownie pozwanemu kwotę 2500 zł. tytułem drugiej raty odszkodowania.

Strona powodowa wezwała pozwanego do zwrotu w terminie 7 dni omyłkowo bezpodstawnie przelanej ponownie kwoty 2500 zł. pismem z dnia 30 września 2014r. Pozwany otrzymał wezwanie w dniu 14 października 2014r. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

Dowód: bezsporne a ponadto:

- ugoda - 18;

- potwierdzenia przelewów k – 19,20,

- wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k – 21,22.

Pozwany pozostaje w zatrudnieniu na podstawie umowy zlecenia, otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości 700-800 zł. miesięcznie. Jest to jedyny dochód pozwanego. Pozwany pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z synem i byłą żoną, razem utrzymują lokal, w którym zamieszkują. Miesięczne koszty utrzymania lokalu to kwota 1800 zł. Syn pozwanego jest osobą niepełnosprawną i otrzymuje świadczenie rentowe w wysokości 1200 zł. miesięcznie. Była żona pozwanego otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 1100 zł. miesięcznie. Na leki dla syna miesięcznie wydatkowana jest kwota 400 zł.

Dowód: przesłuchanie stron – pozwanego k- 39,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostają okoliczności faktyczne związane z okolicznością, omyłkowo bezpodstawnie w dniu 20 czerwca 2014r. strona powodowa zapłaciła ponownie pozwanemu kwotę 2500 zł. tytułem drugiej raty odszkodowania na sutek realizacji ugody zawartej przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie IVP 907/13 . Na rozprawie w dniu 24 listopada 2015r. pozwany uznał powództwo i wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty co oznacza, że uznał zarówno żądanie strony powodowej jak i uzasadniające to żądanie a podane przez stronę powodową okoliczności faktyczne sprawy.

Należy mieć na uwadze, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art.213§2 kpc) Uznanie może dotyczyć całego powództwa, może być też uznaniem częściowym, odnoszącym się do części roszczenia lub niektórych żądań pozwu. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa powinna wystąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Jeżeli z materiału zebranego w sprawie wynika, że uznanie jest sprzeczne z wyżej wymienionymi przesłankami ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, sąd mógłby przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 stycznia 1999r. , I ACa 890/98, pub. Pr. Gosp. 1999/9/45)

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego, jak również nie zmierzało do obejścia prawa. Pozwany podczas całego postępowania, także toczącego się w elektronicznym postępowaniu upominawczym wyrażał stanowisko, iż zdaje sobie sprawę, że kwota 2500 zł. winna być zwrócona stronie powodowej, zatem niewątpliwym dla Sądu jest, że zdawał sobie sprawę z konsekwencji uznania powództwa. Wobec powyższego Sąd, ustalając stan faktyczny, ograniczył postępowanie dowodowe do dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, pomijając dowód z zeznań stron - strony powodowej, poprzestając jedynie na przesłuchaniu pozwanego na okoliczność jego sytuacji majątkowej a to w związku z wnioskiem pozwanego o rozłożenie dochodzonego świadczenia na raty. Wobec powyższego orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Żądanie odsetek znajduje podstawę w przepisie art. 481 kc, stanowiącym, że Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku ze zmianą treści cytowanego przepisu w brzmieniu jak wyżej z dniem 1 stycznia 2016r. orzeczono o odsetkach jak w pkt I sentencji.

Pozwany domagał się rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty wskazując na swoją trudną sytuację materialną. Strona powodowa nie wyraziła zgody na powyższe wskazując, że pozwany wielokrotnie wcześniej deklarował spłatę kwoty dochodzonej pozwem w ratach jednakże nie zrealizował żadnej wpłaty . Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c. szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. ze względu na to, że powoduje dla wierzyciela negatywne konsekwencje, powinien być stosowany wyłącznie w szczególnych okolicznościach. Zastosowanie tego przepisu możliwe jest więc wtedy gdy wykonanie wyroku bez rozłożenia należności na raty byłoby niemożliwe bez ponoszenia przez dłużnika szczególnie istotnych reperkusji. Jednakże rozważając zasadność zastosowania w sprawie art. 320 k.p.c . poza sytuacją dłużnika należy mieć na uwadze, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c . , nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Tym samym nie można tracić z pola widzenia faktu, że strona powodowa nie wyraziła zgody na zawarcie ugody, zdecydowanie sprzeciwiła się rozłożeniu należności na raty. Niewątpliwie sytuacja finansowa i rodzinna pozwanego jest trudna i nie rokuje nadziei, by w najbliższym czasie możliwa była spłata zadłużenia na rzecz strony powodowej, nawet w ratach. Tymczasem rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przedmiotowej sprawie pozwany takich okoliczności nie wykazał. W ocenie Sądu brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia; w okolicznościach sprawy działanie takie należy uznać za bezcelowe i sprzeczne z celem tej instytucji także wobec okoliczności, że pozwany już w chwili wyrokowania pozostawał w zwłoce z uiszczeniem rat, które sam deklarował się zapłacić.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 98 kpc, gdzie przepis § 1 stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis § 3 cytowanego art. 98 kpc stanowi z kolei, że do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Odrębne przepisy, o których mowa w cytowanym § 3 to Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, zgodnie z którym stawka minimalna przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1.500 zł do 5.000 zł wynosi 600 zł ( §6 pkt 3 Rozporządzenia) Wobec powyższego zasadzono od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 649 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą składają się: wynagrodzenie pełnomocnika, kwota 32 zł. tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 17 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.