Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)

Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Marta Postulska-Siwek

Sędzia Sądu Rejonowego Joanna Misztal-Konecka (del.)

Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gustaw

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. G.

przeciwko S. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 3 sierpnia 2015 roku, sygn. akt I C 792/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki Z. G. na rzecz pozwanego S. B. kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

II Ca 1007/15

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2012 roku Z. G. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie:

1) o nakazanie S. B., aby wydał jej ruchomości w postaci:

- wentylacji/wyciągu, nagrzewnicy, filtrów, centrali sterującej, kanałów
wentylacyjnych oraz czujników oparów – 5 sztuk, o łącznej wartości 35.000 złotych,

- wózka widłowego wysoko unoszącego o wartości 4.800 złotych,

- przemysłowego filtra wody o wartości 3.300 złotych,

- instalacji alarmowej/bez nadajnika radiowego o wartości 1.500 złotych,

- biurka o wartości 400 złotych,

- dwóch sztuk foteli biurowych o wartości 400 złotych,

- stołu kuchennego o wartości 100 złotych,

- drzwi aluminiowych o wartości 1.500 złotych,

- pięciu sztuk drzwi drewnianych, znajdujących się we wiatrołapie, pomieszczeniu sanitarnym, kotłowni, ubikacji oraz w pomieszczeniu z filtrami, o łącznej wartości 1.000 złotych,

- zlewozmywaka, znajdującego się w pomieszczeniu sanitarnym, o wartości 100 złotych,

- dwóch sztuk umywalek, znajdujących się w ubikacji oraz na produkcji, o łącznej wartości 400 złotych,

- dwóch sztuk baterii umywalkowych, znajdujących się w łazience oraz pomieszczeniu sanitarnym, o łącznej wartości 500 złotych,

- kompaktu WC o wartości 200 złotych,

- podgrzewacza wody, znajdującego się na produkcji, o wartości 200 złotych,

-szafki pod zlewozmywak, znajdującej się na produkcji, o wartości 100 złotych,

- dwóch sztuk szafek meblowych, znajdującej się w biurze oraz pomieszczeniu socjalnym o łącznej wartości 400 złotych;

- środków utrzymania czystości, to jest wózka dwukomorowego oraz mopów, szczotki do zamiatania, dwóch sztuk ściągaczy wody, froterki, przedłużacza elektrycznego do 20 mb, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb, rozpuszczalników, o łącznej wartości 300 złotych, z której wartość wózka dwukołowego wynosi 214 złotych, szczotki od zamiatania – 10 złotych, 2 ściągaczy do wody – 20 złotych (2 x 10 złotych), przedłużacza elektrycznego – 20 złotych, 3 płynów do mycia i dezynsekcji – 14 złotych, (l x 5 złotych, l x 7 złotych i l x 2 złotych), l pasta – 2 złote, farby – 3 puszki – 19 złotych, rozpuszczalnik 2 sztuki – l złoty,

2) ewentualnie o zasądzenie od niego na jej rzecz kwoty 50.000 złotych.

Wniosła również o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W pozwie wzajemnym pozwany – powód wzajemny S. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od powódki (pozwanej wzajemnej) kwoty 6.240 złotych tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z pomieszczenia o powierzchni 10 m ², znajdującego się w lokalu stanowiącym jego własność i położonym w L. przy ulicy (...) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 września 2012 roku do dnia zapłaty i zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Następnie powódka cofnęła żądanie i zrzekła się roszczenia w zakresie dotyczącym nakazania pozwanemu wydania rzeczy w postaci: wózka widłowego wysoko unoszącego, biurka, dwóch sztuk foteli biurowych, stołu kuchennego, zlewozmywaka, dwóch sztuk umywalek, dwóch sztuk baterii umywalkowych, szafki pod zlewozmywak, dwóch sztuk szafek meblowych, środków utrzymania czystości, to jest wózka dwukomorowego z mopami, szczotki do zamiatania, ściągaczy wody – dwóch sztuk, froterki, przedłużacza elektrycznego do 20 mb, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb, rozpuszczalników, kasetki meblowej, wózka sklepowego, używanej odzieży i obuwia i w tym zakresie wniosła o umorzenie postępowania w oparciu o treść art. 355 § 2 k.p.c.

Natomiast podtrzymała żądanie zapłaty co do kwoty 39966 zł, na która składa się:

- kwota 32.605 złotych tytułem zapłaty za zamontowaną przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położonym w L. przy ulicy (...), instalację wentylacyjną,

- kwota 100 złotych tytułem zapłaty za zamontowany przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położonym w L. przy ulicy (...), kompakt WC,

- kwota 2.337 złotych tytułem zapłaty za zamontowaną przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położnym w L. przy ulicy (...) instalację alarmową,

- kwota 3.015 złotych tytułem zapłaty za zamontowany przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położnym w L. przy ulicy (...) filtr przemysłowy wody,

- kwota 119 złotych tytułem zapłaty za zamontowany przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położnym w L. przy ulicy (...) podgrzewacz wody,

- kwota 870 złotych tytułem zapłaty za zamontowane przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położnym w L. przy ulicy (...) drzwi aluminiowe,

- kwota 920 złotych tytułem zapłaty za zamontowane przez nią w lokalu użytkowym pozwanego położnym w L. przy ulicy (...) drzwi wewnętrzne.

Z kolei pozwany – powód wzajemny rozszerzył powództwo o kwotę 1680 zł z tytułu bezumownego korzystania za okres od lutego 2013 roku do marca 2014 roku.

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie:

I.  z powództwa Z. G.:

1.  umorzył postępowanie w zakresie żądania wydania wózka widłowego, biurka, dwóch foteli biurowych, stołu kuchennego, zlewozmywaka, dwóch umywalek, dwóch baterii umywalkowych, szafki pod zlewozmywak, dwóch szafek meblowych, środków utrzymania czystości w postaci wózka dwukomorowego, z mopami, szczotki do zamiatania, dwóch ściągaczy wody, froterki, przedłużacza elektrycznego, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb i rozpuszczalników, kasetki meblowej, sklepowego wózka, używanej odzieży i obuwia,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  zasądził od S. B. na rzecz Z. G. kwotę 785,59 zł z tytułu zwrotu części kosztów procesu,

4.  nakazał zwrócić Z. G. z kasy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie kwotę 30,46 zł z tytułu nadpłaconej zaliczki na wydatki związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego,

5.  nakazał pobranie od S. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie kwoty 358,78 zł z tytułu części nieuiszczonych kosztów sądowych,

6.  przejął pozostałą część nieuiszczonych kosztów sądowych na rachunek Skarbu Państwa;

II.  z powództwa wzajemnego S. B.:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od S. B. na rzecz Z. G. kwotę 1.200 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia Sądu Rejonowego:

W dniu 30 listopada 2006 roku S. B., będący właścicielem zabudowanej między innymi budynkiem biurowo-magazynowym nieruchomości położonej w L. przy ulicy (...), dla których ówczesny Sąd Rejonowy w Lublinie prowadził księgę wieczystą kw nr (...), jako wynajmujący, oraz Z. G., prowadząca w tym czasie działalność gospodarczą pod nazwą „ Firma Produkcyjno – Handlowa (...), jako najemca, zawarli w formie pisemnej umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni 200 m ² w tym budynku na tej nieruchomości na czas nieokreślony od dnia 1 grudnia 2004 roku, na cele biurowe oraz na cele związane z działalnością gospodarczą w postaci prowadzonej przez nią rozlewni alkoholu.

W treści tej umowy (§ 4) wynajmujący – S. B. zastrzegł sobie prawo rozwiązania jej bez wypowiedzenia w sposób natychmiastowy, jeżeli najemca, to jest Z. G., będzie zalegać z zapłatą na jego rzecz czynszu za dwa pełne okresy płatności lub dopuści się naruszeń innych istotnych postanowień tej umowy, bez dodatkowych wezwań do zapłaty czynszu lub zaprzestania naruszeń. Oprócz czynszu ustalonego na kwotę 12 złotych (netto) za m ², Z. G. zobowiązała się do uiszczania opłat związanych z eksploatacją przedmiotu najmu w postaci energii elektrycznej, gazu, według wskazań liczników, dostawy wody i odbioru ścieków – według wskazań liczników, podatku od nieruchomości oraz ubezpieczenia wynajmowanego budynku.

W § 7 ust. 2 umowy wskazane zostało, że Z. G. jest zobowiązana do użytkowania przedmiotu najmu zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki, a w szczególności ma obowiązek:

- utrzymywać wynajmowany obiekt oraz plac wokół budynku w należytym stanie technicznym i sanitarnym,

- ogrzewać w niezbędnym zakresie na własny koszt wszystkie wynajęte pomieszczenia,

- dokonywać na własny koszt niezbędnych napraw i remontów,

- dokonywać na własny koszt wywozu nieczystości stałych i płynnych powstałych w wyniku prowadzonej działalności,

- przestrzegać przepisów prawa w zakresie ochrony przeciwpożarowej, BHP, ochrony środowiska itd.

W § 7 ust. 5 umowy Z. G. zobowiązała się do niedokonywania, bez pisemnej zgody S. B., zmian naruszających substancję przedmiotu najmu, w szczególności polegających na jego przebudowie.

W § 8 tej umowy zostało wskazane przez nich, że:

- ewentualne prace remontowe nie mogą polegać na zmianie substancji przedmiotu najmu, a w szczególności jego przebudowie, prace remontowe przekraczające dozwolony umową zakres wymagają pisemnej zgody wynajmującego, wyrażonej po przedstawieniu mu zakresu i harmonogramu prac (ust. 1) i koszt takiego remontu ponosi w całości najemca i nie podlegają one zwrotowi przez wynajmującego (ust. 2), przy czym najemca ma obowiązek regulować uzgodniony czynsz najmu od dnia 1 grudnia 2006 roku, niezależnie od zakończenia terminu prac remontowych.

Po zakończeniu stosunku najmu najemca ma obowiązek zwrotu przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem zużycia wynikającego z normalnej eksploatacji (§ 7 ust. 7).

Ponadto w treści tej umowy zostało wskazane przez jej strony, że zmiana jej postanowień wymaga dla swej ważności formy pisemnej.

Do pomieszczeń składających się na ten lokal użytkowy prowadziły z zewnątrz trzy wejścia, z których pierwsze do szatni, drugie do części załadunkowi-rozładunkowej i trzecie do kotłowni, z której można była przejść do pozostałej części lokalu. W związku z zawarciem umowy najmu Z. G. otrzymała od S. B. klucze do drzwi prowadzących do tych wszystkich wejść.

Z. G. miała zamiar prowadzić w tym lokalu rozlewnię alkoholu i w związku z tym dokonała, na swój koszt, nakładów na ten lokal w postaci zamontowania wentylacji składającej się z wyciągu, nagrzewnicy, filtrów, kanałów wentylacyjnych oraz centrali sterującej jej działaniem, wyposażenia go w przemysłowy filtr wody, stolarkę wewnętrzną (drzwi aluminiowych oraz pięciu drzwi drewnianych – w wiatrołapie, pomieszczeniu sanitarnym, kotłowni, ubikacji, w pomieszczeniu z filtrami), kompakt WC w ubikacji, podgrzewacz wody w pomieszczeniu produkcyjnym, zamontowania instalacji alarmowej, zlewozmywaka w pomieszczeniu sanitarnym, dwóch umywalek z bateriami, z których jedna została zainstalowana w łazience, a druga w pomieszczeniu produkcyjnym, z których część była jej niezbędna powódce do prowadzenia zamierzonej przez nią działalności gospodarczej. Otrzymała uprzednio zgodę S. B. na dokonanie tych nakładów.

W związku z tym, że prowadząca w tym lokalu użytkowym rozlewnię alkoholu Z. G. regulowała na rzecz S. B. należności z tytułu czynszu najmu z opóźnieniem, ten, w związku z zaległościami za sierpień i wrzesień 2008 roku, to jest za dwa pełne okresy płatności, pismem z dnia 23 września 2008 roku, wysłanym listem poleconym, wypowiedział jej ze skutkiem natychmiastowym umowę najmu na dzień 30 września 2008 roku, wzywając ją jednocześnie do zapłaty tych należności i opuszczenia zajmowanego przez nią lokalu.

Na początku października 2008 roku Z. G. opuściła zajmowany dotychczas lokal przy ulicy (...) w L., jednak podobnie jak przy zawieraniu umowy najmu, tak i teraz Z. G. i S. B. nie sporządzili żadnego dokumentu o charakterze protokołu zdawczo-odbiorczego.

Następnie, mąż Z. G. I. G. sukcesywnie wywoził z lokalu urządzenia i maszyny stanowiące wyposażenie prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa, a także pozostały alkohol. W związku z tym on i Z. G. kontaktowali się telefonicznie ze S. B. w celu uzgodnienia kwestii dotyczących zabierania tych przedmiotów. W tym też czasie Z. G. zapłaciła S. B. część zaległości z tytułu czynszu za okres sierpnia-września 2008 roku oraz zobowiązała się wobec niego do stopniowego spłacania pozostałej części należności.

I. G. zabrał z tego lokalu większość wyposażenia, jednak część rzeczy Z. G. pozostała w nim, a były to przede wszystkim przedmioty o małej wartości.

W tym czasie zaistniał konflikt pomiędzy mężem Z. G. I. G. a S. B. na tle jej zobowiązania pieniężnego z tytułu najmu, a S. B. sprzeciwił się zabraniu z lokalu urządzeń wentylacji i przedmiotów Z. G. o wymiernej wartości ekonomicznej, w szczególności wózka widłowego, biurka i foteli, wskazując że nie pozwoli na ich zabranie dopóki nie otrzyma od Z. G. pełnej należności z tytułu czynszu najmu. Z powodu tego konfliktu I. G. zamknął na klucz jedne z wewnętrznych drzwi w tym lokalu i włączył w nich alarm, jako że ten lokal był zabezpieczony takim alarmem zainstalowanym przez podmiot trzeci świadczący usługi w zakresie ochrony osób i mienia.

I. G. jednak oddał S. B. klucze prowadzące do kotłowni w lokalu, ponieważ S. B. chciał mieć możliwość dostępu do niego w celu okazywania go osobom zainteresowanym jego wynajęciem, gdyż już w tym czasie S. B. zamieszczał w lokalnej gazecie ofertę wynajęcia tego lokalu. Również I. G. zamieszczał tego rodzaju ofertę w celu wynajęcia innego lokalu dla celów prowadzonej przez jego żonę Z. G. działalności gospodarczej.

Z. G. nadal pozostała w posiadaniu kluczy do drzwi, furtki i bramy wjazdowej na nieruchomość przy ulicy (...) w L., których nie wydała S. B., co wiązało się z pozostawieniem przez nią i jej męża, w zaistniałej sytuacji, części jej rzeczy w lokalu, który był objęty umową najmu z dnia 30 listopada 2006 roku. Jednak S. B. miał już faktyczny dostęp do lokalu i dysponował kluczami do wszystkich jego drzwi, z wyjątkiem drzwi wewnątrz lokalu zamkniętych przez I. G. i dodatkowo zabezpieczonego instalacją alarmową. Dlatego, w dniu 12 października 2008 roku, S. B. zwrócił się do osoby trzeciej świadczącej usługi w zakresie ochrony osób i mienia o wyłączenie tego alarmu, informując go że jego i Z. G. umowa najmu lokalu użytkowego została rozwiązana, a on nie może wejść do lokalu stanowiącego jego własność. Kilka dni później, 17 października 2008 roku, S. B. wyważył zamknięte przez I. G. na klucz drzwi, a włączony alarm został wyłączony przez przybyłego tam pracownika ochrony.

Na początku października 2008 roku Z. G. zakończyła prowadzenie jej działalności gospodarczej polegającej na rozlewaniu alkoholu i w związku z tym, w dniu 6 października 2008 roku, zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego w L. o cofnięcie jej zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego i wskutek tego wniosku zostało ono cofnięte decyzją tego organu z dnia 5 stycznia 2009 roku. Dlatego Z. G. złożyła ostatnią deklarację dla podatku akcyzowego za okres stycznia 2009 roku. Cofnięcie tego zezwolenia oznaczało, że nie mogła już kupować i rozlewać alkoholu, ale mogła dalej sprzedawać wcześniej zakupiony i rozlany alkohol, który zabrała z najętego od S. B. lokalu użytkowego i przechowywała w swoim domu.

W związku z zaprzestaniem działalności i opuszczeniem lokalu przy ulicy (...) w L. Z. G., w dniu 9 października 2008 roku, podjęła czynności mające na celu rozwiązanie umów o dostawę do tego lokalu energii elektrycznej i gazu ziemnego, co spowodowała rozwiązanie tych umów.

Z uwagi na zaistniały konflikt Z. G. i S. B. w przedmiocie rozliczeń czynszowych i opłat związanych z najmem lokalu, w dniu 8 października 2008 roku S. B. założył dodatkowe kłódki na bramie wjazdowej do tej posesji, oraz założył łańcuchy na drzwiach wejściowych do lokalu i na wejściu do lokalu od strony rampy rozładunkowej.

Dlatego od tego właśnie momentu Z. G. nie miała już swobodnego dostępu do lokalu użytkowego, w którym pozostały jej rzeczy. W celu dostania się do środka tego lokalu, gdzie znajdowały się jeszcze należące do niej rzeczy, musiała kontaktować się każdorazowo ze S. B. i prosić go o otwarcie lokalu i jego udostępnienie. Z uwagi na taką odmowę z jego strony, w dniu 9 października 2008 roku, Z. G. zwróciła się do VII Komisariatu Policji w L. z prośbą o interwencję w związku z uniemożliwieniem jej zabrania maszyn i urządzeń z wynajętego lokalu przy ulicy (...) w L., jednak przybyły na to miejsce funkcjonariusz Policji również nie został wpuszczony na tę posesję.

W dniach kolejnych, to jest11, 14 i 15 października 2008 roku S. B. odmówił wpuszczenia męża Z. G. I. G., który przybył wraz z pracownikiem firmy zajmującej się demontażem instalacji wentylacyjnych, celem jej usunięcia z lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L., na teren tej posesji. I. G. nie został również tam wpuszczony, gdy wraz z pracownikiem Zakładu (...) w L. przybył w celu odczytania stanu licznika poboru energii elektrycznej, a wskazanie licznika zostało odczytane dopiero w dniu 23 października 2008 roku. W tym też dniu I. G. zauważył uszkodzone przez S. B. drzwi wejściowe wewnątrz lokalu i w związku z tym zawiadomił Policję o popełnieniu przestępstwa uszkodzenia mienia, polegające na zniszczeniu drzwi prowadzących do lokalu, w którym znajduje się skład podatkowy. Wszczęte w tej sprawie (1 Ds. 1756/08/D) dochodzenie zostało umorzone postanowieniem prokuratora Prokuratury Rejonowej L.-P. w L. z dnia 23 grudnia 2008 roku wobec stwierdzenia braku znamion przestępstwa.

W dniu 18 października 2008 roku (rano) S. B. telefonicznie zażądał od Z. G. zabrania pozostałych rzeczy, jeszcze tego samego dnia. Z. G. nie zabrała w tym dniu należących do niej przedmiotów z lokalu, w tym również instalacji wentylacyjnej, a S. B. w dalszym ciągu uniemożliwiał jej zabranie rzeczy w innym terminie.

Pismem z dnia 28 października 2008 roku, wysłanym dnia 29 października 2008 roku listem poleconym do Z. G., S. B. zawiadomił ją, że w związku z zaległościami w zapłacie czynszu i dodatkowych świadczeń, wykonuje ustawowe prawo zastawu na rzeczach ruchomych wniesionych przez nią jako najemcę do przedmiotowego lokalu użytkowego i sprzeciwił się ich usunięciu do czasu uregulowania tych należności. Wskazał, że rzeczami obciążonymi tym zastawem są: wentylacja, podnośnik, filtr do wody, gaśnice, biurka oraz dwa fotele.

Wcześniej, bo w dniu 22 października 2008 roku S. B. wniósł do Sądu Rejonowego w Lublinie pozew przeciwko Z. G., domagając się zasądzenia od niej na jego rzecz kwoty 6.697,32 zł na podstawie trzech wystawionych przez niego faktur, jednej na kwotę 2.913,36 zł z tytułu zaległości czynszowej, z terminem zapłaty do dnia 5 sierpnia 2008 roku, drugiej na kwotę 870,60 zł z tytułu zaległości w zakresie podatku od nieruchomości, płatnej do dnia 5 września 2008 roku i trzeciej na kwotę 2.913,36 zł z tytułu zaległości czynszowej, płatnej do dnia 5 września 2008 roku. Na skutek tego pozwu Sąd Rejonowy w Lublinie, w sprawie XIII Cupr 232/09, zasądził od Z. G. na rzecz S. B. 6.697,32 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 2.913,36 zł od dnia 6 września 2008 roku do dnia zapłaty, od kwoty 870,60 zł od dnia 6 września 2008 roku do dnia zapłaty i od kwoty 2.913,36 zł od dnia 6 września 2008 roku do dnia zapłaty. Ten wyrok uprawomocnił się, a w dniu 19 lutego 2010 roku została mu nadana klauzula wykonalności.

W tym czasie najmem lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L. zainteresowały się I. J. i jej wspólniczka B. G., którym S. B., po raz pierwszy w dniu 2 marca 2009 roku, okazywał ten lokal, a w trakcie tych oględzin miał on klucze do wszystkich drzwi w tym lokalu; otwierał je z ich pomocą i swobodnie poruszał się po całym lokalu. Jednocześnie zapewniał I. J. i B. G., że lokal jest wolny i możliwe jest jego wynajęcie od razu, gdyż stosunek najmu z poprzednim najemcą został definitywnie zakończony. W tym bowiem czasie ten lokal był pusty i nieużywany. Wcześniej, bo w dniu 1 marca 2009 roku, S. B. dokonał przecięcia dotychczasowych kłódek, do których klucze miała Z. G..

W związku z tym I. J. zawarła z nim, od dnia 3 marca 2009 roku, umowę najmu tego lokalu użytkowego, przy czym S. B. przekazał jej klucze do wszystkich drzwi w tym lokalu. Wobec tego, że nadal znajdowała się w nim zamontowana przez Z. G. instalacja wentylacyjna S. B. wskazał I. J., że jest ona jego własnością. Jednakże po jej włączeniu przez I. J. S. B. kategorycznie zabronił jej korzystania z niej, informując ją, że ta instalacja nie należy do niego.

I. J. przystosowała lokal użytkowy przy ulicy (...) w L. do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, ale wobec zaistniałego pomiędzy nią a S. B. konfliktu wypowiedział jej, dnia 7 maja 2009 roku, umowę najmu oraz zażądał od niej opuszczenia tego lokalu.

W dniu 3 lutego 2010 roku S. B. wezwał Z. G. do zapłaty na jego rzecz należności w kwocie 13.400 złotych z tytułu nielegalnego zajmowania, w okresie od dnia 1 października 2008 roku do dnia 28 lutego 2009 roku, jego lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L., w terminie 7 dni, pod rygorem skierowania sprawy o tę należność na drogę sądową. Wobec tego, że Z. G. nie zapłaciła żądanej kwoty S. B. w dniu 22 lutego 2010 roku wniósł do Sądu Rejonowego w Lublinie pozew przeciwko Z. G. domagając się zasądzenia od niej na jego rzecz tej kwoty z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez nią z jego lokalu użytkowego z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2010 roku.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 roku, w sprawie I C 178/11, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie oddalił w całości jego powództwo, stwierdzając że po zakończeniu stosunku najmu wskazanego lokalu użytkowego Z. G. zwróciła S. B. ten lokal, co oznacza, że nie korzystała już niego po tej dacie. Uznał bowiem, że w ustalonych, jak wyżej, okolicznościach Z. G. w dniu 8 października 2008 roku utraciła możliwość dostępu do lokalu użytkowego, a S. B., od tej właśnie daty, był jedyną osobą posiadającą ten lokal. Natomiast okoliczność, że w lokalu pozostały rzeczy Z. G., poza rzeczami objętych wykonywanym przez S. B. prawem zastawu, nie przesądza, że w dalszym ciągu korzystała ona z lokalu, ponieważ z chwilą ustania najmu powinna była zabrać swoje rzeczy i zwrócić wynajmującemu, to jest S. B., ten lokal w niepogorszonym stanie. Pozostawienie tych ruchomości w tym lokalu, przy uwzględnieniu wynikłego pomiędzy nimi konfliktu, nie świadczy o tym, że Z. G. nie zwróciła lokalu i nadal z niego korzystała, ponieważ dość powszechnie ma miejsce sytuacja, że po zakończeniu najmu, za zgodą właściciela lokalu, były najemca pozostawia jeszcze swoje rzeczy w tym lokalu i zabiera je w późniejszym (umówionym) terminie.

Wskutek apelacji S. B. od tego wyroku Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił go częściowo, to jest w ten sposób, że zasądził na jego rzecz od Z. G. kwotę 604,75 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2010 roku do dnia zapłaty, ponieważ stwierdził, że zaistniała sytuacja dotycząca obu stron sporu powstała wskutek działań ich obu, ponieważ z jednej strony Z. G., nie zwracając S. B. kluczy do wszystkich drzwi i bramy wjazdowej i nie odłączając alarmu, a także nie zabierając części swoich rzeczy z lokalu, nie zwróciła mu tego lokalu w należyty sposób, a z drugiej strony S. B., zakładając własne kłódki i łańcuch, uniemożliwił jej dostęp do lokalu oraz zabranie jej rzeczy i taki stan trwał do momentu, gdy S. B. przeciął wszystkie kłódki, do których nie miał kluczy i uzyskał swobodny dostęp do lokalu. Nie negując uprawnienia S. B. do skorzystania z ustawowego prawa zastawu miał on inne możliwości zapobieżenia wywiezieniu przez Z. G. tych rzeczy, co do których skorzystał z ustawowego prawa zastawu i jeżeli chronił swoje uprawnienie uniemożliwił jej dostęp do lokalu, nie może domagać się od niej wynagrodzenia za korzystanie z niego. Skoro do dnia 7 października 2008 roku Z. G. korzystała z tego lokalu to S. B. przysługuje wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z niego za okres czasu do tego właśnie dnia, a więc za 7 dni października 2008 roku, w kwocie 604,75 zł.

Datowanym na dzień 8 stycznia 2009 roku pismem, wysłanym dnia 9 stycznia 2009 roku do S. B., pełnomocnik Z. G. – jej mąż I. G. zawiadomił go, że z przyczyn technicznych nie jest możliwe zdemontowanie urządzeń i wyposażenia zamontowanego w lokalu przy ulicy (...) w L. w ciągu jednego dnia i jednocześnie wezwał go do wyznaczenia proponowanego terminu spotkania z osobami, które mogą wykonać demontaż urządzeń w celu wspólnego określenia realnego terminu opuszczenia zakładu.

Na początku marca 2009 roku, tuż przed wynajęciem I. J. lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L., S. B. przeniósł część rzeczy ruchomych należących do Z. G. do oddzielnego, nie objętego ich umową najmu z dnia 30 listopada 2006 roku, pomieszczenia o powierzchni około 10 m ² w budynku, w którym znajdował się ten lokal użytkowy i w przenoszeniu tych rzeczy pomagała mu jego żona W. B.; zostały tam przeniesione przez nich biurko, dwa fotele, stół, środki czystości.

Jeszcze w czasie trwania zawartej przez S. B. z I. J. umowy najmu lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L. znajdował się w nim wózek widłowy, z którego I. J. w ogóle nie korzystała, oraz przemysłowy filtr wody, a w toalecie sedes, a także zlewozmywak, szafki, regał oraz szafa z płyty wiórowej. I. J., w celu dostosowania stanu technicznego lokalu do wymogów unijnych dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w zakresie garmażerii, dokonała wymiany zlewów i baterii kranowych, a S. B. zdemontował również w tym czasie przemysłowy filtr do wody. W czasie trwania ich umowy najmu wentylacja była sprawna. I. J. prowadziła swoją działalność gospodarczą w lokalu przy ulicy (...) w L. do dnia 7 lipca 2009 roku.

Pismem z daty 16 maja 2009 roku Z. G. ponownie zwróciła się do S. B. o wyznaczenie terminu spotkania w celu uzgodnienia terminu, w którym będzie możliwe dokonanie demontażu urządzeń i odbioru jej wyposażenia pozostałego w lokalu przy ulicy (...) w L..

Pismem z daty 20 października 2010 roku Z. G., działając przez swojego męża I. G., ponowie prosiła S. B. o wyznaczenie terminu spotkania jego i jej męża I. G. w celu ustalenia realnego terminu zabrania rzeczy znajdujących się w pomieszczeniu o powierzchni około 10 m ² w budynku przy ulicy (...) w L., a stanowiących wyposażenie prowadzonej przez nią wcześniej rozlewni alkoholu; żądała również wskazania, jakie konkretnie rzeczy znajdują się w tym pomieszczeniu.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie S. B. wskazał mężowi Z. G. I. G., że zabranie rzeczy możliwe jest w każdą sobotę, ponieważ lokal jest wynajmowany osobie trzeciej i nie chce, by czynności związane z odebraniem rzeczy spowodowały uniemożliwienie mu prowadzonej w tym lokalu działalności gospodarczej. Jednocześnie wskazał jej, że urządzenia, które są przedmiotem jego prawa zastawu będą jej wydane dopiero po uregulowaniu zaległej należności.

Pismem z daty 9 listopada 2010 roku Z. G. ponownie zwróciła się do S. B. o ustalenie daty – 21 lub 28 listopada 2010 roku (soboty) zabrania rzeczy znajdujących się w jego lokalu przy ulicy (...) w L., a jednocześnie jeszcze raz prosiła o dokładny wykaz jej rzeczy/sprzętu/wyposażenia lokalu będącego jej własnością, a które pozwoli on jej zabrać i o wykaz sprzętu/wyposażenia/rzeczy, które zajął jako zabezpieczenie spłaty nakazanej wyrokiem sądowym.

W toku postępowania w sprawie I C 259/10 Sądu Rejonowego w Lublinie/I C 178/11 Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie S. B. w formie pisma procesowego wskazał, że w odpowiedzi na pismo Z. G. z dnia 20 października 2010 roku przedstawił jej żądane informacje i wskazał, że możliwe jest odebranie przez nią jej rzeczy, z wyjątkiem urządzeń objętych jego prawem zastawu do czasu uregulowania zaległego czynszu i świadczeń dodatkowych, w każdą sobotę, ponieważ w inne dni tygodnia prowadzona jest w jego lokalu użytkowym przez jego najemcę działalność produkcyjna, wyraził w tym piśmie swoje stanowisko, że nie sprzeciwia się, tak jak nigdy wcześniej nie sprzeciwiał się, zabraniu tych rzeczy, a zajmują one pomieszczenie w jego lokalu, uniemożliwiając korzystanie z niego. Pomimo uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2009 roku, w sprawie XIII Cupr 232/09, Z. G. nie dokonała zapłaty (zasądzonej na jego rzecz należności) i w związku z tym nie ma podstawy do zwolnienia przedmiotu zastawu. Z. G. nie odebrała należących do niej ruchomości i zażądała kolejnych informacji, to jest wykazu sprzętu/rzeczy i daty ich zabrania, tym samym dając wyraz faktycznego braku woli opróżnienia lokalu. Zainteresowana jest jedynie odbiorem najbardziej wartościowego odbioru składnika obciążonego zastawem i nie respektuje prawomocnego wyroku sądowego zasądzającego zaległe należności czynszowe i świadczenia dodatkowe.

Pomimo tej wymiany przez Z. G./jej pełnomocnika i S. B. pism w sprawie odbioru jej rzeczy z jego nieruchomości przy ulicy (...) w L. nie doszło do ich odbioru z powodu braku zdecydowanego w tym zakresie działania ze strony Z. G. i takiego samego zdecydowania po stronie S. B..

Zaległości Z. G. wobec S. B. z tytułu czynszu i opłat dodatkowych związanych z najmem lokalu użytkowego przy ulicy (...) w L., zasądzone od niej na jego rzecz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 16 grudnia 2009 roku, w sprawie XIII Cupr 232/09, zostały ostatecznie zapłacone przez nią na jego rzecz (dobrowolnie) w dniu 17 grudnia 2010 roku.

Pismem z daty 12 września 2011 roku pełnomocnik Z. G. wezwał S. B. do wydania ruchomości w postaci: wentylacji/wyciągu, nagrzewnicy, filtrów, centrali sterującej, kanałów wentylacyjnych oraz czujników oparów – pięciu sztuk, o łącznej wartości 35.000 złotych, wózka widłowego wysoko unoszącego o wartości 4.800 złotych, przemysłowego filtra wody o wartości 3.300 złotych, instalacji alarmowej bez nadajnika radiowego o wartości 1.500 złotych, biurka o wartości 400 złotych, foteli biurowych – dwóch sztuk o wartości 400 złotych, stołu kuchennego o wartości 100 złotych, drzwi aluminiowych o wartości 1.500 złotych, drzwi drewnianych – pięciu sztuk, znajdujących się we wiatrołapie, pomieszczeniu sanitarnym, kotłowni, ubikacji oraz w pomieszczeniu z filtrami, o łącznej wartości 1.000 złotych, znajdującego się w pomieszczeniu sanitarnym zlewozmywaka o wartości 100 złotych, znajdujących się w ubikacji oraz na produkcji umywalek – dwóch sztuk, o łącznej wartości 400 złotych, dwóch sztuk baterii umywalkowych znajdujących się w łazience oraz pomieszczeniu sanitarnym, o łącznej wartości 500 złotych,

- kompaktu WC o wartości 200 złotych, podgrzewacza wody znajdującego się na produkcji o wartości 200 złotych, szafki pod zlewozmywak, znajdującej się na produkcji, o wartości 100 złotych, dwóch sztuk szafek meblowych, znajdujących się w biurze oraz w pomieszczeniu socjalnym, o łącznej wartości 400 złotych, środków utrzymania czystości/wózka dwukomorowego, mopów, szczotki do zamiatania, ściągaczy wody – dwóch sztuk, froterki, przedłużacza elektrycznego do 20 mb, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb, rozpuszczalników, o łącznej wartości 300 złotych, w terminie 7 dni od daty otrzymania przez niego tego pisma, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Jednocześnie wskazał, że z uwagi na znaczne gabaryty przedmiotów oraz niezbędne oględziny rzeczoznawcy przed wydaniem wentylacji/wyciągu, nagrzewnicy, filtrów, centrali sterującej, kanałów wentylacyjnych oraz czujników oparów – pięciu sztuk, wózka widłowego wysoko unoszącego i przemysłowego filtra wody prosi o kontakt telefoniczny w celu uzgodnienia szczegółów przekazania przedmiotów lub ich spłaty.

W odpowiedzi na to wezwanie S. B. oświadczył, że ruchomości w postaci: wózka widłowego, filtra wody, instalacji alarmowej, biurka, foteli biurowych, stołu kuchennego, zlewozmywaka, umywalki – dwóch sztuk, baterii umywalkowych – dwóch sztuk, kompaktu WC, podgrzewacza wody, szafki pod zlewozmywak, szafki meblowej – dwóch sztuk oraz środków utrzymania czystości pozostają do dyspozycji Z. G. i mogą być przez nią w każdej chwili odebrane i jednocześnie wskazał na możliwy termin (8 października 2011 roku) odebrania przez nią tych rzeczy, zastrzegając wcześniejszy kontakt telefoniczny (wskazując numer telefonu) w sprawie potwierdzenia, czy w tym terminie Z. G. zabierze wskazane rzeczy z jego lokalu.

Co do żądania wydania pozostałych rzeczy, wskazanych przez niego jako wentylacja, drzwi aluminiowe i drewniane, S. B. odmówił ich wydania, wskazując że stanowią one nakłady poczynione przez Z. G. na jego nieruchomość, gdyż wynajęła ona przedmiotowy lokal w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej w zakresie rozlewania alkoholu. Za jego zgodą dokonała przebudowy tego lokalu, po uprzednim uzyskaniu stosownego pozwolenia na przebudowę. Ta przebudowa polegała między innymi na wybudowaniu ścianek działowych i zamontowaniu w nich drzwi. Poza tym, realizując wymogi stawiane zakładowi, Z. G. wymontowała istniejącą w tym zakładzie wentylację mechaniczną i samoczynną oraz zamontowała wentylację mechaniczną spełniającą wymagania stawiane przez służby dla prowadzenia rozlewni alkoholu. Jej działania stanowiły więc nakłady na rzecz najętą, zarówno drzwi z futrynami, jak i wentylacja, zostały w sposób trwały związane z budynkiem. Ich wymontowanie i pozostawienie samych futryn czyni bezużytecznym dalsze utrzymywanie zamontowanych przez Z. G. ścianek działowych. Wymontowanie wentylacji pozbawia użyteczności zakład w takim zakresie, w jakim miał tę użyteczność przed dokonana przez nią przebudową. Obecnie zamontowana wentylacja spełnia parametry właściwe dla prowadzenia w tym zakładzie branży spożywczej, takiego jaki był w nim prowadzony w okresie poprzedzającym wynajęcie go Z. G.. Remontowanie i usunięcie tej wentylacji doprowadziłoby do powstania szkody w budynku i podobnie pozostawienie ścianek działowych z otworami bez drzwi. Zgodnie z zawartą umową Z. G. zobowiązała się do poniesienia wszelkich kosztów remontu i w związku z tym wynajmujący, to jest on, nie może być nimi obciążany.

Ponadto wskazał, że w świetle art. 677 k.c. roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy, a zgodnie z ustaleniem Sądu Okręgowego w Lublinie, w sprawie II Ca 414/11, zwrot przedmiotu najmu nastąpił w październiku 2008 roku. Mając to na względzie roszczenie o zwrot nakładów jest przedawnione i wobec takiego zarzutu nie może być dochodzone przed sądem. Podnosząc ten zarzut S. B. jednoznacznie zaznaczył, że powyższe jego oświadczenie nie stanowi przyznania zasadności żądania zwrotu nakładów ani oświadczenia wynajmującego o zatrzymaniu dokonanych przez Z. G. nakładów w trybie art. 676 k.c., to jest za zapłatą ich wartości.

Wezwanie do wydania ruchomości wystosowane przez pełnomocnika Z. G., a skierowane do S. B., zostało ponowione pismem tego pełnomocnika z dnia 13 sierpnia 2012 roku, w którego treści wskazał on, że z uwagi na znaczne gabaryty przedmiotów oraz niezbędne oględziny rzeczoznawcy przed wydaniem wentylacji/wyciągu, nagrzewnicy, filtrów, centrali sterującej, kanałów wentylacyjnych oraz czujników oparów – pięciu sztuk, wózka widłowego wysoko unoszącego i przemysłowego filtra wody, wyznacza termin na przeprowadzenie tych oględzin na dzień 26 września 2012 roku, godzina 16.00, przy ulicy (...) w L., zgodnie ze wskazaniem S. B. w treści jego pisma z dnia 23 września 2011 roku.

W odpowiedzi na to wezwanie S. B. oświadczył pisemnie, że podtrzymuje swoje, wyrażone w treści pisma z dnia 23 września 2011 roku, stanowisko, z którego jednoznacznie wynika, że wymienione ruchomości są do odebrania w każdym czasie, ale z uwagi na prowadzoną w lokalu działalność gospodarczą wskazał termin na dzień 8 października 2011 roku. Pomimo tego Z. G. i jej pełnomocnik nie podjęli żadnych czynności i nie zgłosili się w celu dokonania odbioru rzeczy w wyznaczonym terminie, ani w terminie późniejszym, przez okres roku. W związku z tym dziwi go ponowienie wezwania, dodatkowo z zagrożeniem wystąpienia na drogę sądową. Wskazał również, że podtrzymuje zarzut przedawnienia roszczenia Z. G. o zwrot wymienionych w piśmie nakładów i podtrzymuje również stanowisko, że podniesienie tego zarzutu nie stanowi przyznania zasadności żądania zwrotu nakładów, ani oświadczenia wynajmującego o zatrzymaniu nakładów za zapłatą ich wartości. Jednak wobec podtrzymywania przez Z. G. żądania zwrotu tych nakładów oświadcza, że widzi taką możliwość, jednak pod warunkiem zapłaty wynagrodzenia w kwocie 10.000 złotych za przechowanie zarówno rzeczy ruchomych, których odbiór proponował jej wielokrotnie, jak również rzeczy stanowiących nakłady, a ponadto żąda kaucji w wysokości 15 000 zł na pokrycie kosztów demontażu rzeczy stanowiących nakłady i przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, przy czym że zapłata powyższych kwot stanowi warunek wydania na jej rzecz rzeczy stanowiących nakłady. Czeka na jej odpowiedź na tę propozycję w terminie 7 dni. Jednocześnie wskazał, że ta propozycja nie stanowi oświadczenia o uznaniu roszczeń Z. G. o zwrot nakładów, których termin przedawnienia już upłynął.

Z. G. nie wyraziła zgody na tę propozycję S. B..

W lutym 2013 roku Z. G. udała się wraz ze swoim mężem I. G. oraz W. M. – znajomym ich syna, na ulicę (...) w L. w celu dokonania oględzin znajdujących się tam, w lokalu S. B., rzeczy. Te oględziny odbywały się w obecności S. B., a z uwagi na brak jego zgody, jako że spodziewał się on zabrania przez Z. G. rzeczy ruchomych z jego lokalu, a stwierdził, że chcą oni najpierw ustalić, jaki jest ich aktualny stan techniczny, nie mogli skontrolować stanu wszystkich znajdujących się tam rzeczy.

W dniu 5 marca 2014 roku S. B. otrzymał pismo Z. G. z daty 4 marca 2014 roku, w którego treści wnosiła ona do niego o uzgodnienie dogodnego dla niego dnia, w którym może odebrać niesporne pomiędzy nimi ruchomości pozostawione przez nią na jego nieruchomości przy ulicy (...) w L., wskazując jednocześnie, że ustalony przez nią termin do dwunasty tydzień bieżącego roku, to jest okres od dnia 17 do dnia 21 marca 2014 roku, a w związku z treścią tego pisma zawiadomił ją, że podtrzymuje dotychczasową wolę wydania jej pozostawionych przez nią ruchomości i w zaproponowanym przez nią okresie wyznacza dzień 20 marca, w godzinach od 9 do 11, jako termin na odebranie przez nią wszystkich ruchomości, które uznaje za niesporne, to jest: wózka widłowego wysoko unoszącego, przemysłowego filtra wody, instalacji alarmowej – bez nadajnika radiowego, biurka, dwóch foteli biurowych, stołu kuchennego, zlewozmywaka, dwóch umywalek, dwóch baterii umywalkowych, kompaktu WC, podgrzewacza wody znajdującego się na produkcji, szafki pod zlewozmywak, dwóch szafek meblowych, środków utrzymania czystości - wózka dwukomorowego, mopów, szczotki do zamiatania, dwóch ściągaczy wody, froterki, przedłużacza elektrycznego do 20 mb, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb, rozpuszczalników.

W dniu 20 marca 2014 roku, po osiągnięciu porozumienia w sprawie odbioru rzeczy, Z. G. odebrała od S. B. znajdujące się w jego lokalu przy ulicy (...) w L. ruchomości w postaci: wózka widłowego wysoko unoszącego, biurka, foteli biurowych – dwóch sztuk, stołu kuchennego, zlewozmywaka, umywalek – dwóch sztuk, baterii umywalkowych – dwóch sztuk, szafki pod zlewozmywak, szafki meblowej – dwóch sztuk, środków utrzymania czystości, to jest wózka dwukomorowego, mopów, szczotki do zamiatania, ściągaczy wody – dwóch sztuk, froterki, przedłużacza elektrycznego do 20 mb, płynów do mycia i dezynfekcji, pasty, farb, rozpuszczalników, a także kasetki meblowej, wózka sklepowego, używanej odzieży i obuwia.

Zamontowana w 2006 roku przez Z. G. w lokalu użytkowym przy ulicy (...) w L. instalacja wentylacyjna (nawiewno-wywiewna) była w pierwszej dekadzie października 2008 roku w dobrym stanie technicznym i jej zużycie techniczne było znikome. Trudno jest określić jej aktualny stan techniczny z powodu brak możliwości jej uruchomienia; jednak najprawdopodobniej uszkodzone są jej detektory (czujniki) związków organicznych, ponieważ ta instalacja nie działa przy próbie jej uruchomienia przez zbliżenie par alkoholu do poszczególnych czujników. Wobec tego, że ta instalacja nie była prawie w ogóle używana od czasu opuszczenia przez Z. G. nieruchomości przy ulicy (...) w L., to jest poza jednostkowym incydentem związanym z najmem I. J. znajdującego się na niej lokalu użytkowego, jej kanały są zabrudzone, w widocznych miejscach starymi pajęczynami, a niektóre z jej elementów (kilka odcinków przewodów/kanałów wentylacyjnych) zostały zdemontowane.

Aktualna szacunkowa wartość tej instalacji, w jej obecnym stanie, jako nakład na nieruchomość przy ulicy (...) w L. w zakresie znajdującego się na niej lokalu użytkowego, wynosi kwotę 23.581 złotych, a według jej stanu w dniu 10 października 2008 roku wynosi kwotę 32.605 złotych, przy czym wartość użytych do jej zamontowania materiałów to kwota 20.732 złote. Demontaż takiej instalacji skutkuje znacznymi trudnościami w razie sprzedaży jej poszczególnych elementów i dlatego w przypadku jej demontażu jej wartość byłaby znacznie niższa, bo wynosząca 8.728 złotych.

Wartość zamontowanej przez Z. G. na nieruchomości S. B. instalacji alarmowej, według jej stanu w 2008 roku, to kwota 2.337 złotych, a według jej obecnego stanu technicznego – 730 złotych, przy założeniu, że poszczególne urządzenia składające się na nią są sprawne, ponieważ również ta instalacja nie była używana od 2008 roku, to jest od czasu jej wyłączenia.

Wartość przemysłowego filtra wodysystemu H. M., nieużywanego od 2008 roku i zdemontowanego przez S. B. w 2009 roku, według jego stanu w 2008 roku to kwota 3.015 złotych, a według jego obecnego stanu technicznego, przy założeniu, że jest on sprawny – 1.675 złotych.

Kompakt WC, to jest miska ustępowa typu kompakt C., według jej stanu technicznego w 2008 roku, ma wartość 231 złotych, a według jej obecnego stanu technicznego – 100 złotych.

Podgrzewacz przepływowy wody marki D. z baterią o mocy 4,5 kW, obecnie zdemontowany, według jego stanu technicznego w 2008 roku ma wartość 119 złotych, a według jego aktualnego stanu technicznego – 74 złote, przy założeniu, że jest on sprawny technicznie.

Dwuskrzydłowe drzwi o konstrukcji aluminiowej (wraz z futryną) o wymiarach 137 cm x 227 cm i zamontowane przez Z. G. wraz z ościeżnicą mają wartość, według ich stanu technicznego w 2008 roku, wynoszącą 870 złotych (bez kosztów ich montażu lub demontażu), a według ich obecnego stanu technicznego – 653 złote. Skrzydła drzwiowe płycinowe, w sumie pięć sztuk, o wymiarach 90 cm x 200 cm i 80 cm x 200 cm, mają wartość, według ich stanu technicznego w 2008 roku, wynoszącą 920 złotych (bez kosztów ich montażu lub demontażu), a według ich obecnego stanu technicznego – 575 złotych.

Wszystkie te przedmioty, połączone przez Z. G. w czasie obowiązywania jej i S. B. umowy najmu z substancją lokalu użytkowego na jego nieruchomości przy ulicy (...) w L., nadal są z nią połączone, z wyjątkiem przemysłowego filtra wody i przepływowego podgrzewacza wody, które zostały przez niego w całości zdemontowane, to jest odłączone od substancji tego lokalu, z uwagi na potrzeby innych najemców prowadzących w nim własną działalność gospodarczą. Tylko niektóre elementy zamontowanej przez Z. G. w tym lokalu instalacji wentylacyjnej zostały zdemontowane po 2008 roku, z tego samego powodu.

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie wskazanych w uzasadnieniu dowodów.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o umorzeniu Sąd Rejonowy wskazał art. 355 § 1 k.p.c.

Odnosząc się do żądania zasądzenia kwoty 39966 zł Sąd Rejonowy wskazał, że powódka poczyniła nakłady na nieruchomość pozwanego, korzystając z tej nieruchomości na podstawie nawiązanego z nim stosunku najmu lokalu użytkowego, w postaci: instalacji wentylacji, instalacji alarmowej, drzwi aluminiowych oraz drzwi drewnianych (5 sztuk), a zamontowanie tych przedmiotów w tym lokalu ewidentnie miało na celu przystosowanie pomieszczeń tego lokalu do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a poczynienie tych prac przez powódkę, to jest ich ostateczny efekt w postaci połączenia wskazanych przedmiotów/rzeczy (ich elementów) z substancją lokalu użytkowego objętego przysługującym powódce prawem najmu części nieruchomości pozwanego, skutkowało tym, że te przedmioty stały się częścią składową tej nieruchomości w rozumieniu przepisu art. 47 k.c. Te prace powódki Sąd zakwalifikował w kategorii nakładów użytecznych.

Sąd Rejonowy przytoczył art. 676 k.c. który stanowi, że jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Sąd zaznaczył, że pozwany w ogóle nie miał zamiaru zatrzymania niektórych ulepszeń dokonanych przez powódkę, w okresie trwania stosunku najmu, na jego nieruchomości, to jest na przedmiocie najmu (przemysłowego filtra wody, instalacji alarmowej, kompaktu WC, podgrzewacza wody), a jednocześnie, niezasadnie powołując się na treść umowy najmu, a zasadnie na przedawnienie roszczenia powódki o zapłatę ich wartości, miał zamiar zatrzymania, jednak bez dokonania zapłaty ich wartości na rzecz powódki, instalacji wentylacji, drzwi drewnianych i aluminiowych. Wynikało to z pism pozwanego z daty 23 września 2011 roku oraz z daty 2 listopada 2010 roku.

następnie Sąd Rejonowy przytoczył art. 117 k.c. oraz art. 118 k.c. i wskazał, że ustawowym skutkiem przedawnienia roszczenia majątkowego (jak roszczenia o zapłatę sumy pieniężnej jak w niniejszej sprawie) jest powstanie na rzecz osoby, przeciwko której takie roszczenie przysługuje, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia, czyli skuteczne prawo do odmowy spełnienia świadczenia na rzecz uprawnionego wynikającego z roszczenia (przedawnionego).

Jednocześnie Sąd wskazał, że w przepis szczególny art. 677 k.c. określa roczny termin przedawnienia roszczeń wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczeń najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Wskazany w przepisie art. 677 k.c. termin przedawnienia roszczenia rozpoczyna swój bieg od dnia zwrotu rzeczy będącej przedmiotem umowy najmu. Przez zwrot „wydanie rzeczy” należy rozumieć faktyczne przeniesienie władztwa nad rzeczą na wynajmującego przez najemcę. W odniesieniu do będącego przedmiotem najmu lokalu, chodzi o sytuację, w której lokal został opróżniony przez najemcę, a wynajmujący ma do niego swobodny dostęp i może nim swobodnie dysponować.

W świetle dokonanych w tej sprawie ustaleń faktycznych Sąd uznał za pewne, że wydanie lokalu pozwanemu (zwrot lokalu), w rozumieniu przytoczonego wcześniej art. 677 k.c., nastąpiło na początku marca 2009 roku.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że wprawdzie powódka opuściła przedmiotowy lokal użytkowy na początku października 2008 roku i wtedy też pozwany założył na bramie wjazdowej na jego posesję oraz w drzwiach do lokalu dodatkowe zabezpieczenia w postaci kłódek i łańcucha, w związku z czym tego czasu powódka nie korzystała z lokalu pozwanego i nie miała do niego dostępu, a możliwość jej wejścia do lokalu uzależniona była jedynie od zgody pozwanego, który nie miał jeszcze dostępu do wszystkich pomieszczeń w tym lokalu, ale mógł już wówczas swobodnie dysponować nim. O tym, że pozwany uzyskał pełne władztwo nad przedmiotowym lokalem użytkowym świadczy chociażby fakt jego wynajęcia (na rzecz I. J.) w marcu 2009 roku, która, w następstwie uzyskania jego posiadania, prowadziła tam własną działalność gospodarczą.

W realiach niniejszej sprawy powódka nie zabrała wszystkich rzeczy z lokalu pozwanego. Nie wynika z tego jednak, że lokal nie został mu zwrócony. Pozwany zaczął nim swobodnie dysponować, zakładając chociażby swoje zabezpieczenia na drzwiach i bramie. W związku z tym usprawiedliwione jest przekonanie, że wydanie przedmiotowego lokalu użytkowego nastąpiło poprzez opuszczenie przez powódkę tego lokalu i uzyskania przez pozwanego, jego własnym działaniem, swobodnego dostępu do wszystkich pomieszczeń składających się na ten lokal. Nieuzasadnione byłoby natomiast przyjęcie, że zwrócenie lokalu nastąpiłoby dopiero w momencie zabrania przez powódkę wszystkich jej rzeczy z lokalu. Nie sposób tym samym przyjąć, że do chwili obecnej przedmiot najmu nie został przez powódkę zwrócony pozwanemu. Przeczy temu fakt zawarcia przez niego z I. J. umowy najmu i oddanie jej lokalu do korzystania. Powyższe wskazuje, że pozwany mógł swobodnie dysponować lokalem będącym przedmiotem umowy najmu, a zatem że nastąpiło wydanie tego lokalu przez powódkę na jego rzecz, chociaż oczywiście nie w sposób taki, jaki powinien był nastąpić.

Sąd Rejonowy wskazał, że istotne znaczenie w tym zakresie ma treść prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego we Lublinie z dnia 4 sierpnia 2011 roku, w sprawie II Ca 414/11, który zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 604,75 zł z tytułu wynagrodzenia za korzystanie przez nią z jego (przedmiotowego) lokalu użytkowego, za okres od dnia 1 do dnia 7 października 2008 roku, między innymi jednoznacznie stwierdził (ustalił), że: powódka korzystała z przedmiotowego lokalu użytkowego do dnia 7 października 2008 roku, gdyż nie zdążyła opuścić lokalu do dnia 30 września 2008 roku, powódka na początku października 2008 roku udostępniła pozwanemu tylko klucz do drzwi od tzw. kotłowni w celu okazywania lokalu potencjalnym najemcom, natomiast nie wydała mu kluczy do pozostałych dwóch wejść do lokalu oraz do bramy wjazdowej i furtki, nie można stwierdzić, że do zwrotu przedmiotowego lokalu doszło już w październiku 2008 roku, ponieważ udostępniono mu wówczas tylko klucz do jednego z trzech wejść i nie umożliwiono mu dostępu do lokalu przez pozostałe wejścia, jak również swobodnego wjazdu przez bramę i nawet po wyważeniu przez pozwanego drzwi wewnętrznych w lokalu i wyłączeniu alarmu, nie uzyskał on swobodnego dostępu do lokalu, gdyż dwa z trzech wejść, a także brama wjazdowa na posesję, pozostawały zamknięte, a pozwany uzyskał w pełni swobodny dostęp do lokalu dopiero w dniu 1 marca 2009 roku, przecinając pozostałe kłódki i w związku z tym nie można przyjąć, że powódka należycie wykonała zobowiązanie do wydania przedmiotu najmu po jego ustaniu (art. 675 § 1 k.c.). Sąd Rejonowy zaznaczył, że powyższe ustalenia Sądu Okręgowego w Lublinie wprawdzie nie są, w świetle art. 366 k.p.c. wiążące w niniejszej sprawie, ale nie mogą być pominięte, skoro jego ustalenia są zbieżne z ustaleniami w tej sprawie.

Sąd Rejonowy uznał, że wydanie przedmiotowego lokalu użytkowego, w rozumieniu art. 677 k.c., nastąpiło w dniu 1 marca 2009 roku.

Natomiast powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie w dniu 8 listopada 2012 roku, a zatem po upływie ponad 3 lat od daty ustalonej jako data wydania pozwanemu przedmiotowego lokalu, co w świetle powołanych przepisów prawa oraz art. 112 zdanie pierwsze k.c., oznacza, że termin przedawnienia jej roszczenia przeciwko pozwanemu o zapłatę wartości wskazanych ulepszeń przedmiotu najmu zakończył swój bieg z upływem dnia 1 marca 2010 roku, czyli od dnia następnego (2 marca) 2010 roku to roszczenie powódki było już przedawnione.

Według Sądu Rejonowego powódka nie wykazała, aby miały miejsce okoliczności z art. 123 i 124 k.c. powodujące przerwanie biegu terminu przedawnienia. Jak wynika z ustaleń faktycznych pozwany, prowadząc korespondencję z powódką w przedmiocie zwrotu znajdujących się nadal w jego lokalu rzeczy, wyraźnie zastrzegał, że jego oświadczenia w związku z tym składane powódce/jej pełnomocnikowi nie stanowią uznania przez niego jej roszczenia.

Powyższa konstatacja, to jest stwierdzenie, że nie nastąpiła przerwa biegu terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia powódki, nie dotyczy jednak roszczenia powódki w zakresie wartości nakładu (ulepszenia) w postaci zamontowania przez powódkę w przedmiotowym lokalu użytkowym instalacji wentylacji. Z ustaleń faktycznych ewidentnie bowiem wynika, że pozwany skorzystał z prawa zastawu na przedmiotach stanowiących elementy tej instalacji. Wprawdzie jest to nakład powódki na lokal objęty najmem, a w związku z tym oświadczenie pozwanego o obciążeniu tych elementów prawem zastawu na podstawie art. 670 k.c. było oczywiście bezskuteczne, ponieważ to prawo może obciążać tylko rzeczy ruchome (byłego) najemcy, wniesione przez niego do przedmiotu najmu i nie stanowiące jego nakładów na przedmiot najmu (te nakłady bowiem stają się częścią składową przedmiotu najmu na podstawie przytoczonych i wyjaśnionych przepisów prawa). Jednak wskazanej treści oświadczenie pozwanego oznaczało, że wyrażał on gotowość wydania na rzecz powódki przedmiotowej instalacji (wszystkich składających się na nią elementów), pod warunkiem dokonania przez nią na jego rzecz zapłaty wszystkich zaległości czynszowych. To oświadczenie pozwanego, w świetle treści art. 123 § 1 pkt 2 k.c. było według Sądu Rejonowego uznaniem przez niego roszczenia (żądania) powódki wydania na jej rzecz przedmiotowej instalacji.

W tym stanie rzeczy i wobec późniejszej zmiany stanowiska pozwanego co do wskazanej instalacji wentylacji (pozwany postanowił jednak zatrzymać sobie tę instalację) bieg terminu przedawnienia roszczenia powódki o zapłatę wartości tej instalacji uległ przerwaniu i rozpoczął swój bieg na nowo (art. 124 § 1 k.c.), od daty złożenia omówionego wyżej oświadczenia pozwanego. Zdaniem Sądu usprawiedliwione jest stwierdzenie, że nastąpiło to najpóźniej do dnia 17 grudnia 2010 roku, to jest do daty uregulowania przez powódkę na rzecz pozwanego całej kwoty zaległości czynszowej. Powyższe oznacza jednak, że również roszczenie powódki w zakresie wartości nakładu (ulepszenia) w postaci zamontowania przez nią w przedmiotowym lokalu użytkowym instalacji wentylacji uległo przedawnieniu, najpóźniej w dniu 18 grudnia 2011 roku.

Sąd Rejonowy uznał także, że nie ma w okolicznościach niniejszej sprawy żadnego uzasadnienia dla zastosowania do zarzutu pozwanego art. 5 k.c. Instytucja przedawnienia roszczeń majątkowych ma swój uzasadniony cel, jakim jest ograniczenie w czasie niepewności związanej z niezaspokojonymi roszczeniami, a jednocześnie powódka, jako przedsiębiorca, musiała mieć świadomość, że jej opieszałość/zwlekanie w dochodzeniu jej roszczenia przeciwko pozwanemu może prowadzić do ich przedawnienia i w związku z tym niemożności skutecznego dochodzenia roszczenia.

W realiach niniejszej sprawy nie zostały udowodnione przez powódkę (szczególne i wyjątkowe) okoliczności, to jest przesłanki do stwierdzenia, że skorzystanie przez pozwanego z przysługującego mu zarzutu przedawnienia stanowi nadużycie prawa w rozumieniu przytoczonego przepisu art. 5 k.c.

Sąd uznał, że również powództwo w zakresie zapłaty za ostatecznie pozostawione na nieruchomości pozwanego rzeczy powódki: kompakt WC, przemysłowy filtr wody i podgrzewacz wody, podlega oddaleniu. W toku postępowania w tej sprawie powódka wielokrotnie wskazywała, że nie miała możliwości zabrania powyższych ruchomości z uwagi na postawę pozwanego, który zamontował własne kłódki i łańcuch na drzwiach oraz na bramie wjazdowej na posesję, a także nie pozwalał jej na wejście do lokalu w celu zabrania pozostawionych w nim rzeczy, a wskutek tego i prowadzenia w przedmiotowym lokalu użytkowym działalności gospodarczej przez następnych jego najemców te rzeczy miały ulec zniszczeniu, a więc że pozwany z jego winy spowodował ich zniszczenie, czyli uszczerbek majątkowy powódki. W związku z tym powódka nie odebrała ostatecznie tych rzeczy, pomimo tego że pozwany wyraził zgodę na ich odebranie przez nią.

Podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej dłużnika stanowi art. 471 k.c., który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W niniejszej sprawie pozwany był i jest dłużnikiem powódki w zakresie obowiązku wydania na jej rzecz pozostawionych przez nią w jego lokalu (wcześniej wymienionych) rzeczy, ponieważ po wygaśnięciu przysługującego mu z mocy art. 670 § 1 k.c. prawa zastawu na tych rzeczach, co nastąpiło z chwilą otrzymania przez niego od powódki zaległego czynszu najmu, miał on obowiązek ich wydania powódce. Pozwany sprzeciwił się zabraniu przez powódkę niektórych z tych rzeczy z uwagi na skorzystanie przez niego z prawa zastawu na wniesionych przez nią ruchomościach w celu zabezpieczenia jego roszczenia związanych z zapłatą czynszu i kosztów dodatkowych (art. 670 k.c.). Z okoliczności sprawy wynika, że ostateczne uregulowanie rozliczeń z tytułu czynszu nastąpiło z dniem 17 grudnia 2010 roku. Wtedy też wygasło ustawowe prawo zastawu na pozostających w na nieruchomości pozwanego ruchomościach powódki, a pozwany powinien był zwrócić je powódce.

Do chwili obecnej te rzeczy nie zostały odebrane przez powódkę, ale nie ma podstawy do zasądzenia od pozwanego na jej rzecz wartości tych rzeczy ponieważ, powódka nie udowodniła, zgodnie z art. 6 k.c., że rzeczywiście uległy one zniszczeniu, czyli że poniosła ona uszczerbek majątkowy w oznaczonym rozmiarze wskutek zachowania pozwanego. W świetle poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, w tym dokonanych na podstawie opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, nie ma żadnych przesłanek do stwierdzenia zaistnienia twierdzonego przez powódkę jej uszczerbku majątkowego z powodu wskazanego zachowania pozwanego.

Wobec tego, że dochodzone przez powódkę roszczenie o zapłatę kwoty głównej (39.966 zł) było niezasadne i jako takie podlegało w całości oddaleniu, za niezasadne Sąd uznał także jej roszczenie o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego roszczenia z tytułu odsetek za opóźnienie w zakresie wskazanej kwoty.

Sąd uznał także za nieuzasadnione w świetle art. 224 k.c. i art. 225 k.c. w związku z art. 230 k.c. żądanie pozwu wzajemnego o zasądzenia od powódki na rzecz S. B. z tytułu wynagrodzenia w kwocie 7.920 złotych za bezumowne korzystanie przez nią, w okresie od dnia 1 października 2008 roku do dnia 31 marca 2014 roku z pomieszczenia o powierzchni 10 m ² w budynku na jego nieruchomości, w którym umieścił rzeczy należące do powódki.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy wskazał w przypadku powództwa głównego art. 100 k.p.c., zaś w przypadku powództwa wzajemnego art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniosła powódka Z. G., która zaskarżyła wyrok w punkcie I. wyroku w zakresie powództwa głównego punkt 2 i 3 i zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie
art. 123 § l pkt 2 k.c. - poprzez jego niezastosowanie i bezpodstawne uznanie, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu, podczas gdy oświadczenia pozwanego w przedmiocie woli zwrotu wszystkich rzeczy wniesionych do lokalu stanowiącego jego własność oraz poczynionych
nakładów, stanowiły jednoznaczne oświadczenie o uznaniu długu i tym samym przerywały bieg przedawnienia;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie
art. 117 § 2 k.c. - przez błędną jego wykładnię i bezpodstawne uznanie, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu, podczas gdy oświadczenie pozwanego wyrażone w piśmie z dnia 4 września 2012 r. (k. 293 akt sprawy) stanowiło de facto zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, co oznacza, że roszczenie powódki co do rzeczy objętych pozwem po jego ograniczeniu nie uległo przedawnieniu i jako zasadne winno zostać uwzględnione w całości;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie
art. 471 k.c. w zw. z art. 6 k.c. - poprzez niezasadne jego niezastosowanie i uznanie, że pozwany nie jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej powódce w związku z niewydaniem rzeczy stanowiących jej własność lub zwrotem ich równowartości, a powódka nie udowodniła, że rzeczy te
uległy zniszczeniu, a ona sama poniosła z tego tytułu uszczerbek majątkowy, podczas gdy zarówno z opinii biegłego T. R. wynika, że zamontowana w lokalu pozwanego wentylacja nie jest sprawna, co potwierdził Sąd w protokole oględzin lokalu stwierdzając, iż ciąg wentylacji został przerwany (k. 199), co tym samym stanowi o wykazaniu przez
powódkę faktów tworzących jej prawo do zapłaty;

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 677 k.c. - poprzez jego nieuprawnione zastosowanie i uznanie, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu, podczas gdy mając na uwadze materiał dowody zgromadzony w sprawie nie sposób uznać, że lokal stanowiący przedmiot umowy najmu został przez powódkę „wydany" w rozumieniu obrażonego przepisu, pozwanemu, a roczny termin przedawnienia nie rozpoczął w ogóle swojego biegu;

5.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie
art. 677 k.c. - przez nieuprawione przyjęcie, że wydanie przez
powódkę lokalu użytkowego pozwanemu nastąpiło w dniu l marca 2009 r., podczas gdy w sprawie niniejszej do takiego wydania nie doszło, z uwagi na brak faktycznej możliwości wydania

6.  naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 366
k.p.c. - poprzez nieuprawione przyjęcie, że mimo, iż Sąd w sprawie niniejszej nie jest związany ustaleniami wyroku wydanego w sprawie II Ca 414/11 to jednak nie mogą być one pominięte, skoro jego ustalenia są zbieżne z ustaleniami w tej sprawie, podczas gdy Sąd w tej sprawie winien poczynić własne ustalenia w przedmiocie tego, czy do wydania lokalu pozwanemu w rozumieniu art. 677 k.c. rzeczywiście doszło, czy też nie;

7.  naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 § l k.p.c. - poprzez przekroczenie przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów przejawiające się m.in.:

- w uznaniu za wiarygodne zeznań składanych przez świadka W. B., w sytuacji gdy zeznania te są sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego i nie znajdowały potwierdzenia w nieosobowych źródłach dowodowych zgromadzonych w sprawie, a nadto złożone zostały przez żonę pozwanego żywo zainteresowaną korzystnym dla pozwanego wynikiem sprawy;

- w nieuprawnionym przyjęciu, że pozwany nie żądał
przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego, podczas gdy przeczą takiemu ustaleniu cytowane przez Sąd zeznania świadka G. G. str. 69 uzasadnienia wyroku oraz stanowisko pozwanego, w którym zaprzecza jakoby zamontowanie wentylacji przyczyniło się do zwiększenia wartości nieruchomości oraz było mu przydatne na potrzeby jej wynajmu innym najemcom (pismo z dnia 24 kwietnia 2015 r.);

które to uchybienia doprowadziły Sąd do poczynienia błędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, polegających m. in. na stwierdzeniu, że doszło w niniejszej sprawie do „wydania" przez powódkę lokalu użytkowego pozwanemu w dniu l marca 2009 r. i w związku z tym przedawnienia roszczenia powódki oraz tego, że pozwany…;

a nadto:

8.  naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 328 § 2 k.p.c. - poprzez wyjątkowo lakoniczne przedstawienie motywów, dla których Sąd dał jedynie częściową wiarę logicznym, wewnętrznie spójnym i zgodnym z prawdą zeznaniom świadków przedstawionych przez powódkę, uznając je za tendencyjne, podczas gdy były one zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy .

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej powództwa głównego poprzez jego uwzględnienie i zasądzenie od pozwanego -powoda wzajemnego S. B. kwoty 39.966 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego - powoda wzajemnego na rzecz powódki pozwanej wzajemnej kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje.

Pozwany S. B. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego – kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy trafnie uznał, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu. Zarzuty apelacji w tym zakresie dotyczące naruszenia art. 117 § 2 k.p.c., art. 123 § 1 pkt 2 k.p.c. i art. 677 k.c. nie zasługują na uwzględnienie.

Należy jedynie sprecyzować, że nie dotyczy to roszczeń o zapłatę równowartości pogrzewacza i filtra wody oraz kompaktu WC, co do których Sąd Rejonowy oddalił powództwo z innych przyczyn – braku wykazania przesłanek z art. 471 k.c. i tą samą argumentację należy odnieść także do instalacji alarmowej.

Nie ulega wątpliwości, że z uwagi na to, iż żądanie powódki dotyczyło poczynionych przez nią na wynajmowany od pozwanego lokal nakładów, zastosowanie miał art. 677 k.c. i podstawową kwestią wymagającą analizy był fakt i moment zwrotu lokalu, od którego biegnie roczny termin do dochodzenia roszczeń o zwrot nakładów.

Wbrew zarzutowi apelacji Sąd Rejonowy trafnie uznał, że w niniejszym wypadku doszło do zwrotu lokalu w rozumieniu art. 677 k.p.c., w szczególności, że nastąpiło to co najmniej na początku marca 2009 roku, kiedy pozwany usunął pozostałe jeszcze po powódce kłódki i następnie wynajął lokal na rzecz I. J., która, w następstwie uzyskania jego posiadania, prowadziła tam własną działalność gospodarczą.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacji dotyczące naruszenia art.366 k.p.c. w zakresie odwołania się do wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie ze sprawy II Ca 414/11już z tego względu, że Sąd Rejonowy poczynił własne ustalenia szczegółowo wskazując kiedy powódka opuściła lokal, czy i jakie klucze wydała, czy i kiedy zabrała swoje rzeczy oraz jakie działania podejmował pozwany, w szczególności w zakresie uzyskania dostępu do lokalu. Natomiast przytoczenie stanowiska z wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie II Ca 414/11 zmierzało jedynie do wskazania, że ustalenia te pokrywają się.

Sąd Rejonowy także dokonał samodzielnej analizy tych okoliczność przy ocenie czy doszło do wydania lokalu uwzględniając przy tym podnoszone w apelacji wywody, że nie mamy tu do czynienia z klasycznym zwrotem rzeczy (przekazaniem lokalu z wydaniem wszystkich kluczy). Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego w tym względzie i przywołaną argumentację prowadzącą do wniosku, że do wydania lokalu (zwrotu w rozumieniu art. 677 k.c.) doszło co najmniej na początku marca 2009 roku.

Stanowisko skarżącej jakoby do chwili obecnej nie doszło do zwrotu lokalu nie ma żadnego uzasadnienia. Jak wskazuje sama autorka apelacji pojęcie zwrotu rzeczy odpowiada objęciu jej przez wynajmującego we władanie, chodzi o sytuację, gdy wynajmujący odzyskuje swobodny dostęp (tu) do lokalu i może nim swobodnie zadysponować. Skoro już w dniu 3 marca 2009 roku pozwany wynajął lokal następnej osobie wydając jej go w posiadanie, to niewątpliwie oznacza, że miał już wówczas pełne władztwo nad lokalem, a tym samym nastąpił już zwrot lokalu i rozpoczął bieg roczny termin przedawnienia z art. 677 k.c.

Wbrew zarzutom apelacji termin ten upłynął przed wniesieniem pozwu, co nastąpiło dopiero w dniu 8 listopada 2012 roku.

Zgodzić się należy, że oświadczenia pozwanego o woli zwrotu pozostawionych przez powódkę rzeczy winny być potraktowane jako uznanie długu, ale aby uznanie roszczenia spowodowało przerwę biegu przedawnienia w rozumieniu art. 123 § 1 k.p.c. winno dotyczyć danego konkretnego roszczenia, nie jakiegokolwiek roszczenia z danego stosunku.

Należy przypomnieć, że obecnie żądanie powódki dotyczy zapłaty równowartości za pozostawione w lokalu powoda nakłady - instalację wentylacyjną, instalację alarmową, kompakt WC, filtr wody, podgrzewacz wody oraz drzwi wewnętrzne i aluminiowe.

Sąd Rejonowy uznał, że doszło do przerwy biegu przedawnienia roszczeń powódki odnośnie instalacji wentylacyjnej z uwagi na oświadczenie pozwanego o zatrzymaniu tego urządzenia jako zastawu, co według Sądu oznaczało gotowość jego wydania po dokonaniu zapłaty zaległości czynszowych. Niemniej jednak termin ten i tak upłynął po ponownym rozpoczęciu biegu od 17 grudnia 2010 roku (dokonania zapłaty zaległości). Słusznie podnosi powódka, że stwierdzenie pozwanego o skorzystaniu z zastawu dotyczyło także innych przedmiotów, wobec czego wywody Sądu dotyczące przerwy biegu przedawnienia roszczenia powódki w zakresie instalacji wentylacyjnej jako przedmiotu, który pozwany zatrzymał jako zastaw, są aktualne także w zakresie innych urządzeń. Jednakże dalsze oświadczenia pozwanego, a tym samym skutki prawne w zakresie tych urządzeń były odmienne.

Jak wynika z korespondencji przedstawionej przez strony w ciągu roku przed wniesieniem pozwu (po 8 listopada 2011 roku) pozwany skierował do powódki pismo z dnia 4 września 2012 roku (k.23, 293), w którym odwoływał się do pisma z dnia 23 września 2011 roku (k.18-19, 298), w którym deklarował wolę wydania części pozostawionych rzeczy powódce. Jeśli chodzi o wyżej wskazane przedmioty, to należy przyjąć, że w pismach tych uznawał żądanie powódki co do wydania instalacji alarmowej, kompaktu WC oraz filtra i podgrzewacza wody, natomiast wyraźnie odmawiał zwrotu drzwi oraz instalacji wentylacyjnej.

Tym samym z uwagi na to, że pismem tym pozwany bynajmniej nie uznawał roszczeń powódki w zakresie zwrotu instalacji wentylacyjnej, oraz drzwi aluminiowych i drzwi wewnętrznych, to brak jest podstaw do przyjęcia jakoby oświadczenie to spowodowało przerwę biegu przedawnienia co do tych roszczeń na mocy art. 123 § 1 pkt 2 k.c. Należy dodać, że nie można uznać za wolę uznania długu w tym zakresie zawartej w przedmiotowym piśmie niejako propozycji ugodowej, że pozwany widziałby możliwość wydania nakładów, ale pod warunkiem dokonania zapłaty 10 000 zł oraz kaucji 15000 zł za demontaż (na co powódka nie zdecydowała się). Tym bardziej, że pozwany wprost zaznaczył, że propozycja ta nie stanowi oświadczenia o uznaniu długu.

Dlatego też roszczenia te uległy przedawnieniu i zarzuty apelacji dotyczące naruszenia art. 123 § 1 pkt 2 i art. 117 § 2 k.p.c. nie znajdują w tym zakresie uzasadnienia. Z tych względów rozstrzygnięcie oddalające powództwo Z. G. co do wartości tych elementów jest prawidłowe.

W żadnym razie nie można też uznać jakoby pismo z dnia 4 września 2012 roku zawierało oświadczenie o zrzeczeniu się przedawnienia, jak podnosi skarżąca, skoro pozwany wprost w piśmie tym wskazywał, że podtrzymuje ten zarzut. Nie ma też żadnych podstaw do przyjęcia jakoby w toku postępowania pozwany ujawniał tego rodzaju wolę – konsekwentnie podnosił zarzut przedawnienia, w tym także w powoływanym w apelacji piśmie z dnia 15 czerwca 2015 roku (k.439), a jego wola zwrotu rzeczy nie dotyczyła ani urządzeń wentylacyjnych, ani drzwi.

Natomiast istotnie na skutek uznania w piśmie z dnia 4 września 2012 roku roszczeń powódki o wydanie instalacji alarmowej, kompaktu WC oraz podgrzewacza i filtra wody doszło do przerwania biegu przedawnienia tych roszczeń (po ustaniu zastawu) i to po raz kolejny z uwagi na zbliżone oświadczenie zawarte w poprzednim piśmie z 23 września 2011 roku (k.18-19).

Jednakże należy zwrócić uwagę, że powódka nie dochodzi aktualnie wydania tych rzeczy, a zapłaty ich równowartości powołując się na fakt, że z winy pozwanego uległy zniszczeniu. Tego rodzaju roszczeń (o zapłatę) pozwany nigdy nie uznawał, a niezależnie od tego w tym względzie Sąd Rejonowy trafnie uznał, że powódka nie wykazała jakoby rzeczy te uległy zużyciu lub zniszczeniu na skutek postawy pozwanego i doznała w związku z tym uszczerbku majątkowego, wobec czego nie wykazała przesłanek z art. 471 k.c. do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych w miejsce żądania wydania.

Zarzuty apelacji naruszenia art. 471 k.c. w zw. z art. 6 k.c. w tym względzie nie zasługują na uwzględnienie.

Przede wszystkim zawarte w zarzucie apelacji stwierdzenie co do tego, że z opinii biegłego miałoby wynikać, iż zamontowana w lokalu pozwanego instalacja wentylacyjna jest niesprawna jest o tyle bezprzedmiotowe, że jak wynika z powyższych rozważań, roszczenie powódki w zakresie instalacji wentylacyjnej nawet jeśliby istniało, to uległo przedawnieniu. Już z tego względu bez znaczenia jest także to czy zamontowanie wentylacji przyczyniło się zwiększenia wartości nieruchomości i czy było przydatne innym najemcom.

Co od pozostałych przedmiotów – instalacji alarmowej, kompaktu WC oraz filtra i podgrzewacza wody powódka nie wskazuje dowodów, z których miałoby wynikać, że uległy one zużyciu lub zniszczeniu i nie nadają się do użytku. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, nie wynika to z opinii biegłego T. R. (2). Wręcz przeciwnie z opinii tej wynika, że urządzenia – instalacja alarmowa oraz filtr wodny i podgrzewacz wody nie były sprawdzane od kątem sprawności (k.318-319), a to powódkę obciążał w świetle art. 6 k.c. ciężar dowodu, że urządzenia te utraciły sprawność i nie nadają się do użytku (że na skutek niewykonania przez pozwanego obowiązku wydania jej tych przedmiotów doznała szkody).

Z opinii tej nie wynika też podnoszona okoliczność jakoby filtr wodny przestał spełniać swoje funkcje z uwagi na pozostawienie w nim niewielkiej ilości wody. Natomiast tego rodzaju stwierdzenie co do mechanizmu działania filtra przemysłowego wodnego wymaga wiadomości specjalnych i nie może być uznane ani za fakt powszechnie znany, ani wynikający ze zwykłego doświadczenia życiowego.

Z tych względów rozstrzygnięcie oddalające powództwo także w tym zakresie jest prawidłowe i brak jest podstaw do jego zmiany.

Nie jest uzasadniony zarzut apelacji naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. gdyż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymagane tym unormowaniem zarówno co do wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, jak też dowodów, na których Sad się oparł, przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Natomiast jeśli chodzi o zarzut naruszenia art.233 § 2 k.p.c. dotyczący oceny zeznań W. B., to należy wskazać, że wobec przedawnienia roszczeń powódki i braku wykazania przez nią przesłanek z art. 471 k.c. zeznania tego świadka nie miały wpływu na ocenę zasadności rozstrzygnięcia. Nawet całkowite pominięcie tych zeznań (np. jako tendencyjnych i niewiarygodnych, jak przyjmuje skarżąca) nie doprowadziłoby do zmiany tej oceny.

Wbrew wywodom apelacji, Sąd Rejonowy przyjął, że powód oczekiwał przywrócenia stanu poprzedniego skoro deklarował chęć wydania rzeczy, tyle, że m.in. w zakresie instalacji wentylacyjnej oraz drzwi zmienił następnie zdanie, co nie ulega wątpliwości i wprost wynika z powoływanych wyżej jego pism z dnia 23 września 2011 roku i 4 września 2012 roku.

Podobnie, wbrew apelacji, Sąd Rejonowy także pozwanego obarczył odpowiedzialnością za brak wydania rzeczy powódce. Jednakże nieprawidłowe, wieloletnie, postępowanie pozwanego winno skłonić powódkę do wystąpienia na drogę sądową skoro, jak twierdzi, nie miała możliwości odebrania swoich rzeczy i urządzeń, gdyż pozwany jej to systematycznie utrudniał. Brak podjęcia takich działań i bezczynność powódki w tej mierze wpłynęła na przedawnienie części jej roszczeń.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd zasądził od powódki jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania za drugą instancję – wynagrodzenia pełnomocnika.