Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016 r. w Toruniu

w postępowaniu upominawczym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. S.K.A. w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 29 października 2015 r., sygn. akt V GC 184/15 upr

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 90,00 zł (dziewięćdziesiąt

złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Skarga kasacyjna nie służy

Z.

1. (...)

2. (...),

3. (...)

(...)

T., dnia 25.04.2016 r.

Sygn. akt VI Ga 26/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy we Włocławku wyrokiem z dnia 29 października 2015 r. zasądził od pozwanego K. S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo – akcyjnej w W. kwotę 569,63 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 lutego 2014 r. oraz kwotę 210,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 2 października 2012 r. została zawarta ustnie umowa o zamieszczenie reklamy pomiędzy pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W., a pozwanym K. S..

W dniu 11 października 2012 r. pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła dla K. S. fakturę VAT nr. (...) za opłatę instalacyjną – na kwotę 172,20 zł. Następnie 12 października 2012 r. wystawiono pozwanemu fakturę VAT nr. (...) za ogłoszenie w wyszukiwarce pkt.pl – na kwotę 319,80 zł. Reklama firmy pozwanego została umieszczona w elektronicznej książce telefonicznej na stronie www.pkt.pl/ sadzikowski.

W dniu 12 sierpnia 2013 r. pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytowo - akcyjną w W. umowę cesji wierzytelności. W skład nabytych wierzytelności weszła wierzytelność w stosunku do pozwanego K. S.. Pismem z dnia 1 lutego 2014 r. powód poinformował pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwał do zapłaty kwoty 568,23 zł.

Sąd pierwszej instancji ustalił stan w faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów, przesłuchanie pozwanego i nagranie rozmowy telefonicznej.

Sąd ten stwierdził, iż umowa publikacji reklam nie jest odrębnym rodzajem umowy z części szczególnej księgi trzeciej kodeksu cywilnego, należy zatem do takiej umowy, stosownie do art. 750 k.c., stosować odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie z treścią tego przepisu, do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Spośród przepisów o zleceniu do umów o świadczenie usług znajdzie zastosowanie między innymi art. 735 k.c. dotyczący zasad odpłatności, jak i art. 744 k.c. określający termin zapłaty wynagrodzenia.

Powód dowodził, iż przedmiotowa umowa została zawarta ustnie podczas rozmowy telefonicznej z pozwanym. Następnie na mocy tej umowy powód świadczył pozwanemu usługi reklamowe.

Pozwany zakwestionował istnienie roszczenia, podnosząc, że strony nie zawarły żadnej umowy.

W ocenie Sądu Rejonowego twierdzenia powoda co do faktu zawarcia umowy, znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Świadczy o tym w szczególności przebieg rozmowy telefonicznej utrwalony na płycie. Zawarcie umowy wymaga złożenia przez strony zgodnych oświadczeń woli. Skutek taki może zostać osiągnięty przy zastosowaniu różnych trybów. Ofertowy tryb reguluje przepis art. 66 k.c., który stanowi, że oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Tryb ten charakteryzuje się tym, że na zawarcie umowy składają się wyraźnie wyodrębnione oświadczenia woli stron: stanowcza propozycja jednej ze stron zawarcia umowy, czyli oferta, oraz akceptacja tej propozycji przez drugą stronę, czyli przyjęcie oferty. Zdaniem Sądu Rejonowego przebieg rozmowy telefonicznej świadczy o tym, że pozwany w czasie tej rozmowy przejawiał wolę zawarcia umowy – zgadzał się na treść reklamy swojej firmy, pod jakim hasłem ma być wyszukiwana, podał dokładne dane swojej firmy oraz NIP. Pozwany zdecydowanie wyraził wolę zawarcia umowy.

Sąd Rejonowy dodał, że pkt.pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wykonała na rzecz pozwanego usługę – reklama firmy pozwanego znajduje się w elektronicznej książce telefonicznej.

Zarzut pozwanego, że należy go traktować jako konsumenta nie znajduje uzasadnienia, albowiem pozwany zawierając umowę występował jako przedsiębiorca. Reklama dotyczyła działalności gospodarczej jego firmy świadczącej usługi ogólnobudowlane. Pozwany podał dane swojej firmy, w tym NIP.

Mając na uwadze powyższe, według Sądu Rejonowego, powód wykazał, że strony łączyła umowa o świadczenie usług reklamowych. Z tych względów żądanie powoda zostało uwzględnione na podstawie art. 750 k.c. Na zasądzoną kwotę składają się: należność główna w wysokości 492,00 zł oraz 77,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 23 listopada 2012 r. do dnia wniesienia pozwu .

W zakresie zasądzonych odsetek Sąd Rejonowy powołał się na art. 481 k.c. Od należności głównej oraz skapitalizowanych odsetek, Sąd pierwszej instancji zasądził dalsze odsetki od dnia wytoczenia powództwa, zgodnie z art. 481 k.c. i art. 482 § 1 k.c.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1)  art. 66 § 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż pozwany przyjął niezwłocznie ofertę PKT i umowa została zawarta, w sytuacji, gdy nie doszło do zawarcia umowy o publikację w wyszukiwarce www.pkt.pl,

2)  art. 22 ¹ k.c. poprzez niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, iż pozwanego nie należy traktować jako konsumenta w okoliczności, gdy za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, a przedmiotowa umowa nie ma bezpośredniego związku z prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą,

II.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. mające istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zebranego materiału dowodowego w postaci nagrania rozmowy telefonicznej, skutkującej błędną oceną zachowania pozwanego i przyjęciem, że pozwany przejawiał wolę zawarcia umowy, zgodził się na treść reklamy swojej firmy i wykazywał zdecydowaną wolę zawarcia umowy w okolicznościach, gdy pozwany nie wyraził zgody na posłużenie się telefonem w celu złożenia propozycji zawarcia umowy, a pracownik PKT przedstawił ofertę zawarcia umowy i jej przedmiot w sposób niejednoznaczny, niezrozumiały i nierzetelny.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o:

1.  zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych,

ewentualnie o

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do art. 505 ⁹ § 1 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i dokonał prawidłowej subsumpcji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie. Przebieg rozmowy telefonicznej pozwanego z przedstawicielem usługodawcy wyraźnie wskazuje, iż pozwany doskonale wiedział czego dotyczy rozmowa – pozwany otrzymał jasną i wyraźną informację, iż chodzi o kontynuację umowy. Ponadto pozwany potwierdził zakres swojej działalności, podał numer NIP, wskazał swoją stronę internetową, zgodził się na wykonanie linku do strony internetowej, wskazał po jakich słowach kluczowych ma się wyświetlać reklama. Nadto otrzymał od PKT login i hasło aby miał możliwość dokonywania zmian. Na pytanie co do sposobu zapłaty, pozwany oświadczył, że chce zapłacić w dwóch ratach.

W tej sytuacji nie ulegało żadnej wątpliwości, iż pozwany zgodził się na kontynuację umowy, a zarzuty apelacji były całkowicie chybione. Nie ma żadnych podstaw do uznania, że w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego.

Skarżący powołał się też na naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Wbrew skarżącemu nie doszło do naruszenia tego przepisu. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd pierwszej instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu.

W doktrynie i orzecznictwie przyjęte jest, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jak prawidłowo przyjął Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 marca 2014 r., I ACa 953/13). Zdaniem Sądu Okręgowego należało uznać, iż zarzuty zawarte w apelacji strony pozwanej mają jedynie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji wystarczająco wyjaśnił okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy. Brak zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę uzasadniał roszczenie na podstawie art. 735 k.c. w zw. z art. 750 k.c., art. 509 k.c. i art. 481 k.c.

W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym, jeżeli Sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego, nie wymaga szerszego uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe apelację należało oddalić jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c.

(...)

Z/

1)  (...)

2)  (...)

3)  (...)

T. 19.05.2016 r.