Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant Oksana Mądra

w obecności oskarżyciela publicznego -----------------------

po rozpoznaniu w dniach: 20.01.2016 r., 10.02.2016 r.

sprawy przeciwko

I. L. (1) z d. S.

c. S. i S. z d. S.

ur. (...) w m. K.

obwinionej o to, że: W dniu 29.05.2014r. o godz. 10.35 w miejscowości K. gm. G. zaśmieciła miejsce dostępne dla publiczności –drogę gminną poprzez wysypanie na nią dachówek oraz gruzu.

tj. o czyn z art. 145 kw

1.  Obwinioną I. L. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na zasadzie art. 145 kw w zw. z art. 36§1 kw skazuje ją na karę nagany.

2.  Zwalnia obwinioną od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt IIW 2350/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2014r. Straż Gminna w G. otrzymała zgłoszenie, że na drodze gminnej położonej na działce geodezyjnej o nr ewidencyjnym (...), która jest drogą wewnętrzną, w miejscowości K. (...), gm. G., obwiniona I. L. (1) wysypała dachówki i gruz. Na miejsce został skierowany funkcjonariusz straży - P. D., który o godzinie 10.35 potwierdził zgłoszony fakt. Obwiniona przyznała P. D., że to ona wysypała dachówki na drogę.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody tj.: notatka urzędowa (k. 1), wydruk zdjęć (k. 2), dokumentacja obwinionej – koperta (k. 23), wyjaśnienia obwinionej I. L. (k. 136v, 21, 24v-25, 31, 137), zeznanie świadka P. D. (k.136v-137, 24-24v), pismo z UG w G. (k. 29-30).

Obwiniona I. L. (1) przyznała się, że ułożyła na drodze kilka dachówek, ale zaprzeczyła, by wysypała tam gruz. Dodała, że uczyniła to na drodze, która biegnie przez środek jej posesji, na której mieści się gospodarstwo, obecnie należące do jej syna. Utrzymywała, że przedmiotowy grunt, gdzie biegnie droga, został ukradziony jej rodzinie, że powstanie tej drogi odbyło się nielegalnie kilkadziesiąt lat temu. Obwiniona twierdziła, że dachówki wysypała, gdyż sąsiedzi bardzo szybko jeżdżą po tej drodze, a obwiniona chciała bronić swoich zabudowań (k. 136v, 21, 24v-25, 31, 137).

Obwiniona przedstawiła szereg dokumentów, które według niej mają świadczyć o tym, że pozbawienie jej rodziny działki, na której położona jest droga, odbyło się sprzecznie z prawem, czego obwiniona usiłuje dowieść od kilku lat.

W świetle wyjaśnień I. L. (1) i zeznań P. D. nie budzi wątpliwości, że w dniu 29 maja 2014 roku obwiniona na drogę wysypała dachówki, i choć nie przyznała się do wysypania tam gruzu, to mając na uwadze zeznania w/w świadka oraz dokumentacje fotograficzną- przyjąć bezspornie należało, że I. L. (1) na przedmiotowej drodze wysypała także gruz. (wydruk zdjęć (k. 2), wyjaśnienia obwinionej I. L. (k. 136v, 21, 24v-25, 31, 137), zeznanie świadka P. D. (k.136v-137, 24-24v). Wbrew temu co utrzymywała I. L. (1)- uczyniła ona powyższe na drodze gminnej położonej na działce geodezyjnej o nr ewidencyjnym (...), która jest drogą wewnętrzną, w miejscowości K. (...), gm. G., a tym samym nie stanowi jej własności, ani własności członków jej rodziny.

Własność przedmiotowej działki nabyta została przez gminę w drodze komunalizacji z mocy prawa decyzją nr (...) z dnia 20 grudnia 1990r. wydaną przez Wojewodę (...). Postanowieniem z dnia 27 września 2012r. Wojewoda (...) odmówił wznowienia postępowania w sprawie wydania powyższej decyzji, czego żądał J. L. (1) – syn obwinionej. J. L. (1) występował też do Ministra Administracji i Cyfryzacji o stwierdzenie nieważności w/w decyzji administracyjnej. Z odmownej decyzji Ministra wynika, iż dokumenty posiadane przez J. L. nie potwierdzają w żaden sposób jego praw do działki nr (...). Z posiadanych przez Urząd Gminy w G. materiałów wynika, iż orzeczeniem Prezydium (...) w G. z dnia 25 czerwca 1957r. P. L. został pozbawiony prawa własności gospodarstwa rolnego oznaczonego nr (...), położonego we wsi K.. Od założenia ewidencji gruntów w 1962r. działka o nr (...) – droga – stanowiła własność Skarbu Państwa i miała inny przebieg niż obecnie. Z działką ta graniczyły miedzy innymi działki nr (...), które w 1981r. stanowiły własność Skarbu Państwa. Na skutek dokonanego w 1981r. scalania działek nr (...) i ponownego ich podziału, wydzielone zostały działki o numerach (...). w wyniku tych prac dotychczasowa droga uzyskała nowy przebieg, który istnieje do chwili obecnej i oznaczona została numerem (...). Granice nowo powstałych działek nr (...) zostały okazane na gruncie poprzednikowi prawnemu J. R. L. – i zastabilizowane znakami geodezyjnymi. R. i I. L. (1) nabyli od Skarbu Państwa zabudowane działki nr (...) położone we wsi K., a obecnym ich właścicielem jest J. L. (1).

W sprawie I C 620/13, w której to J. L. (1) wnosił o wydanie owej działki, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)z dnia 7 marca 2013r. powództwo zostało oddalone.

W świetle tych ustaleń brak jest jakichkolwiek podstaw by podważać, że przedmiotowa droga należy do innego podmiotu, niż gmina. Podnieść należy, że wieloletnie starania obwinionej o „odzyskanie” drogi - nie przynoszą pożądanego przez nią rezultatu.

Wina obwinionej jest zdaniem Sądu oczywista. I. L. (1) miała pełną świadomość tego, że zgodnie z obowiązującymi orzeczeniami – przedmiotowa droga nie stanowi jej własności, a własność gminy i „wewnętrznie przekonanie” obwinionej o niezgodności takiego stanu rzeczy z prawem- nie może stanowić akceptacji dla zachowania obwinionej. Tym samym I. L. (1) nie miała prawa układać na drodze dachówek, czy też wysypywać tam gruzu i w konsekwencji zaśmiecać drogi, która z racji swego statusu - jest dostępna dla publiczności.

Mając na uwadze stopień zawinienia obwinionej, społecznej szkodliwości czynu, motywy, jakimi kierowała się I. L. (1) - Sąd, uznając obwinioną I. L. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, na zasadzie art. 145 kw w zw. z art. 36§1 kw skazał ją na karę nagany, stwierdzając, iż, jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu będzie kara

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.